Ks. Krzysztof Bielawny

Dekatolizacja-demoralizacja-demonizacja-depopulacja

Wstęp

Tytuł nowej publikacji „Utracona niepodległość” nawiązuje do poprzedniego tomu „Niepodległość wyszła z Gietrzwałdu”¹. Punktem stycznym dla obu publikacji są wydarzenia w Gietrzwałdzie w 1877 r. oraz ich konsekwencje. Pierwszy tom ukazywał drogę Polaków do niepodległości, wynikającą z objawień Matki Bożej. Spontaniczny ruch pielgrzymkowy, obejmujący Polaków z trzech dzielnic nie istniejącej Polski, który spowodował ożywienie życia religijnego, odnowę moralną w narodzie polskim, odzyskiwanie tożsamości narodowej i budzenie świadomości narodowej u Polaków.

Kolejna publikacja zatytułowana „Utracona niepodległość” nawiązuje do boomu demograficznego, który zaistniał na ziemiach polskich po objawieniach Matki Bożej w Gietrzwałdzie. Polacy doświadczyli błogosławieństwa Bożego. W ciągu czterech dekad liczba mieszkańców nie istniejącej Polski podwoiła się, z ponad 15 mln w latach siedemdziesiątych XIX stulecia² do ponad 30 mln w przededniu wybuchu I wojny światowej³. W dziejach naszego narodu, w tak krótkim czasie, ani przed objawieniami, ani po nich, nie powtórzył się na taką skalę boom demograficzny. Towarzyszyła Polakom płodność mocarstwowa, w roku objawień bowiem na jedną kobietę w wieku rozrodczym wskaźnik dzietności wynosił 5,23. Na takim poziomie utrzymywał się do końca pierwszej dekady XX w. W kolejnych latach nieco zmalał, ale nadal był wysoki. Bogobojne, pobożne, radosne, skromnie żyjące, przepojone Duchem Bożym, patrzące w przyszłość, mające nadzieję na lepsze jutro i kochające Polskę – takie były polskie rodziny. To był największy kapitał narodu polskiego, nie pokonanego przez zaborcę.

Ale czy tytuł „Utracona niepodległość” jest odpowiedni? Po roku 1918 Polska jest suwerennym państwem, mamy swe granice, hymn⁴, godło⁵, flagę, polskie władze samorządowe i rządowe. A zatem nie może być mowy o utracie niepodległości. W tym wymiarze mamy niepodległość, ale można ją utracić w innym wymiarze. Niepodległość, której niczym nie można zastąpić. Największy skarb każdego narodu to niepodległość obyczajowa. „Naród może trwać tysiącami lat. W tym czasie gromadzi kapitały rodzimej kultury. Najtrudniej i najdłużej zdobywa kapitał obyczajów”⁶. To zdrowe moralnie, duchowo, biologicznie społeczeństwo, począwszy od dzieci po osoby starsze. To jest największy skarb. Buduje się go pokoleniami, jest najsilniejszym fundamentem każdego narodu, silniejszym od ekonomii, produktu krajowego brutto, granic, wojska, służb porządkowych czy administracji samorządowej czy rządowej. Po zniszczeniu obyczajowości w narodzie rozpoczyna się powolny proces utraty niepodległości. Proces ten nie jest zauważalny dla jednego pokolenia, trwa przez długi czas. Dopiero refleksja naukowa pozwala uchwycić utratę niepodległości w wymiarze obyczajowym. Utrata niepodległości obyczajowej prowadzi w prostej linii do zapaści demograficznej, a na koniec do samozagłady narodu.

Na taki stan rzeczy składa się wiele czynników. Pierwszy to osłabienie wyznawanej religii w danej społeczności, w przypadku Polski to niszczenie autorytetu Kościoła rzymskokatolickiego, od czasów reformacji, tzw. dekatolizacja. Wolnomularz francuski, socjolog P. Loroy-Beaulieu w swej publikacji zatytułowanej „La question de la population” w 1913 r. pisał, że osłabienie wiary wśród Francuzów było głównym źródłem nieszczęścia, nastąpił dramatyczny spadek urodzeń. Jedynym środkiem ratunku dla narodu francuskiego, w jego opinii, był powrót do wiary i zasad katolickich⁷. Taki sam proces odbył się w starożytnej Grecji i w starożytnym Rzymie. W Grecji zapoczątkował go Homer ośmieszając bóstwa, które w oczach Greków traciły autorytet, a przede wszystkim wśród młodzieży, a w Rzymie proces deprawacyjny zapoczątkowany został od pierwszego rozwodu, który miał miejsce w 231 r. przed Chrystusem. W tym samym czasie rozpoczęto ośmieszanie religii w Rzymie.

W każdym narodzie ważną rolę odgrywały szkoły i uniwersytety. Zakładane były przez papieży, biskupów lub zakony. Wychowywanie i kształcenie dzieci i młodzieży przez stulecia było domeną Kościoła rzymskokatolickiego. Wiele zakonów na tym polu odnosiło sukcesy. Najlepiej prowadzącymi szkoły różnego rodzaju byli jezuici. Taki stan rzeczy niepokoił ludzi złej woli, rozpoczęli więc proces ośmieszania i oskarżania wielu ludzi Kościoła o niecne czyny. Tak było w przypadku zakonu jezuitów. Ostatecznie papież Klemens XIV uległ naciskom i skasował zakon 21 lipca 1773 r. Zrabowano majątek pojezuicki, a szkołami pojezuickimi w Polsce zająć się miała Komisja Edukacji Narodowej, powołana 14 października 1773 r. Pierwsza na świecie świecka instytucja prowadząca szkoły, niezależnie od Kościoła. Dokonała się kolejna dekatolizacja w wymiarze edukacyjnym, na terenie Polski. A szkoły stawały się doskonałym miejscem ateizacji, deprawacji młodych pokoleń.

Kolejny czynnik to demoralizacja społeczeństwa, proces bardzo długi, który w Polsce nasilił się w XVII stuleciu. Wyprawy do Francji powodowały osłabienie więzi rodzinnych, ośmieszenie moralności katolickiej i swobodę obyczajów. Zaczęto od rodów wpływowych. Wpierw była to demoralizacja zacnych rodów magnackich i szlacheckich, które czerpały wzorce od filozofów francuskich, m.in. ze szkoły wolteriańskiej⁸. „Tak więc przez lat prawie 80 różnymi kanałami płynęły do nas francuskie pojęcia, a z nimi i francuskie obyczaje, ogarniały przede wszystkim majętniejszą szlachtę i magnatów. Fatalnym jakimś wypadkiem przyswajano sobie z nich to, co było najnikczemniejszego, to zaś, co było zdrowego i zbawiennego, niedołężnym naśladowaniem obrócono na własną szkodę”⁹. Dobrowolna emigracja do Francji rozpoczęła się za czasów Jana III Sobieskiego, a przybrała na sile za smutnych i bezczynnych rządów Sasa II Augusta. Rozprzężenie moralne wśród magnaterii i licznej szlachty postępowało w następnych dekadach, aż do upadku Polski w XVIII w.

Naród w swej ogromnej masie nadal pozostawał pobożny, bogobojny, szanujący swą wiarę, rodzinę i kochający dzieci. A to sprawiało, że polskie rodziny włościan były zazwyczaj wielodzietne, przez długie lata, jeszcze do lat sześćdziesiątych XX w. Nawet zaborcy niszczący moralność Polaków przez 123 lata nie byli w stanie zawładnąć duszami polskimi. Ratunkiem dla Polaków był Kościół rzymskokatolicki z ogromną liczbą sanktuariów maryjnych, które były „uniwersytetami życia duchowego, moralnego i patriotycznego”. Kościół rzymskokatolicki był dla Polaków przez całe stulecia ostoją wolności i bezpieczeństwa. Był jedynym niekwestionowanym nauczycielem życia moralnego, duchowego i patriotycznego. Jednak nie dla wszystkich.

Z czasem na polskiej ziemi pojawili się socjaliści rewolucyjni, którzy zaczęli deprawować naród polski, jednocześnie zwalczając Kościół rzymskokatolicki. W przededniu pierwszego rozbioru Polski Katarzyna II caryca Rosji wydała instrukcję, w której pisała: „Istnieją różne narody, a raczej różne narody mają różnego ducha. Jedne można podbić i przesiedlić w celu zagarnięcia ich ziem, a świat nie podniesie wrzasku – to małe narody, plemiona. Z innych można uczynić małym wysiłkiem niewolników i będą chętnie lizali rękę Pana – to narody o podłej duszy, od kolebki niegodne samostanowienia, w wielkich obszarach Azji roztopią się bez śladu. Z trzecimi wreszcie nie można zrobić ani tego, ani tego, przynajmniej nie od razu – to Polacy.

Nie można zaanektować ich państwa, bo trzeba byłoby się dzielić z Prusami, Austrią, Turcją i Bóg wie jeszcze z kim; narzuca to europejska równowaga sił. Po drugie nie można tego zrobić od ręki, gdyż są to znakomici żołnierze, a cały naród gdy otwarcie zagrożony, przypomina wściekłego wilka w nagonce. Zbyt dużo by to kosztowało, należy więc zdemoralizować ich do szpiku kości. Trzeba … rozłożyć ten naród od wewnątrz, zabić jego moralność… Jeśli nie da się uczynić zeń trupa, należy przynajmniej sprawić, żeby był jako chory ropiejący i gnijący w łożu… Trzeba mu wszczepić zarazę, wywołać dziedziczny trąd, wieczną anarchię i niezgodę… Trzeba nauczyć brata donoszenia na brata, a syna skakania do gardła ojcu.

Trzeba ich skłócić tak, aby się podzielili i szarpali, zawsze gdzieś szukając arbitra. Trzeba ogłupić i zdeprawować, zniszczyć ducha, doprowadzić do tego, by przestali wierzyć w cokolwiek oprócz mamony i pajdy chleba. Będą Oni walczyć długo, bardzo długo, nasze prochy przepadną, ale przyjdzie czas gdy sami sprzedadzą swój kraj, sprzedadzą go jak najgorszą dziwkę. My rozpoczniemy ten proces Panin! Korupcją „milczących psów”, którzy będą nimi rządzić. Bogactwem i głodem, które biednych podjudzą przeciw możnym, tych drugich zaś napełnią takim strachem i podłością, że uczynią wszystko dla zachowania swego bogactwa.

Zepsujemy ich kultem prywaty, złodziejstwa, rozpusty, wszelaką demoralizacją i wiodącym ku niej alkoholem. Stworzymy tam nową oligarchię, która będzie okradać własny naród nie tylko z godności i siły, lecz po prostu ze wszystkiego, głosząc przy tym, że wszystko, co czyni, czyni dla dobra ojczyzny i obywateli. Niższe szczeble tych krwiopijców będą uzależnione od wyższych w nierozerwalnej strukturze formalnej i nieformalnej piramidy.

Trzeba będzie starać się, by w piramidę wpasowany był każdy zdolny i inteligentny człowiek, by zechciwiał w niej i spodlał. Niedopasowywalnych szaleńców, nieuleczalnych fanatyków, nałogowych wichrzycieli i każdą inną wartościową jednostkę wyeliminujemy operacyjnie. Zadanie to jest wielkie Panin, lecz i efekty będą wielkie. Polska zniknie w samych Polakach! Wtedy właśnie, gdy będzie wydawało się im, że mają wolność. Ale ja tego nie doczekam Panin, zaczniemy jednak ten proces”¹⁰. Proces deprawacji trwa w najlepsze, niszczenie Kościoła także, i to od wielu dekad.

W wydaniu niedzielnym, 13 grudnia 1931 r. (sic?) na łamach „Wiadomości Literackich” pojawił się felieton T. Boya-Żeleńskiego pod tytułem, „Nasi okupanci”¹¹. Autor przypisywał Kościołowi okupację Polski od stuleci. Narracja ta wśród polityków i ideologów lewicy funkcjonuje po dziś dzień¹². Ale postawmy pytanie, kim jest okupant, jak się zachowuje, jak postępuje? Okupant najeżdża na suwerenny kraj, grabi dobra materialne, wywozi, niszczy dziedzictwo kulturowe, dewastuje, ogłupia podbity naród, rozpija, deprawuje, nakłada podatki trudne do uniesienia, niszczy ducha narodu, który jest pod jarzmem. Zabija dzieci nienarodzone, zabija chorych i starszych. Niszczy rodzinę, wprowadza rozwody i związki cywilne. Ogłupia dzieci i młodzież poprzez likwidację szkół i uczelni, ogranicza dostęp do wiedzy, likwiduje w szkołach przedmioty, m.in. historię. Okupant prowadzi do samozniszczenia narodu.

A cóż uczynił Kościół rzymskokatolicki Polsce? Dał początek narodowi polskiemu, poprzez chrzest święty w 966 r. Stał się twórcą narodu, nie mamy innego początku. Kościół jest naszą Matką. Przez całe stulecia wychowywał naród, kształcił, uczył sztuki agrarnej. Tworzył szpitale i ochronki dla chorych, samotnych i bezdomnych. Bronił godności człowieka przez ponad tysiąc lat. Jak matka bronił i broni swe dzieci przed niebezpieczeństwem. Kościół całe wieki stał na straży prawa ludzkiego i Bożego, by ludzka godność zawsze była szanowana. Chronił rodzinę, jej świętości i stałość. Dbał, by rodzina była Domem Bożym. Niezliczona liczba polskich świętych świadczy o miłości do Boga, bliźniego i Ojczyzny.

A zatem, kto naprawdę jest okupantem? T. Boy-Żeleński ma swych naśladowców po dziś dzień. To oni i im podobni są okupantami, którzy od dwu stuleci niszczą naród Polski, a więc socjaliści¹³ różnych odcieni: rewolucyjni, komunistyczni, nazistowscy, liberalni, antropologii kulturowej czy genderowi. Okupanta trzeba się pozbyć, bo jeśli nie, to nastąpi samozagłada, do której nas prowadzi.

Jednak systematyczna praca propagatorów idei deprawacyjnych spowodowała osłabienie ducha moralnego Polaków, okupant nie ustawał w swej pracy. Ze sfer wyższych idee wolteriańskie przeniosły się do włościan i do proletariatu. Od czasów odzyskania niepodległości w 1918 r. idee deprawacyjne rozlewano na naród polski. Po roku 1945, komuniści rozpoczęli niszczenie obyczajności w narodzie polskim drogą administracyjną. W 1946 r. wprowadzono związki cywilne i rozwody, w 1956 r. pozwolono na zabijanie dzieci nienarodzonych. Przez całe lata propagowano środki antykoncepcyjne, w 1966 r. wprowadzono do sprzedaży pigułki antykoncepcyjne, a od 1990 r. rozpoczęto na skalę masową deprawację i zniewolenie duchowe młodzieży polskiej, czyniono to za pomocą kolorowej prasy dla nastolatek, wydawaną w milionowych nakładach, telenowel dla średniego i starszego pokolenia, dyskotek i klubów nocnych, które są wyłączone spod jakiejkolwiek kontroli. Poprzez takie niszczenie obyczajowości w narodzie polskim, trwające ponad 120 lat, utraciliśmy niepodległość. Najlepszym miernikiem życia społecznego w każdym narodzie jest demografia. Kiedy w społeczności nie ma żadnych większych turbulencji dziejowych sinusoida będzie zaznaczała lata wyżu i niżu demograficznego w mniej więcej równych odstępach czasowych. Kiedy ten proces zostanie zachwiany, wykres na osi nie będzie przypominał sinusoidy, a bardziej jedną linie biegnącą z góry na dół. Obecnie ze szczytu naszej góry demograficznej z każdym rokiem pikujemy w dół. A więc toniemy, albo inaczej, na naszych oczach dokonuje się samozagłada narodu z ponadtysiącletnią historią.

A ile nas mogłoby żyć w Polsce w 2020 r., gdybyśmy nie mieli w naszych dziejach turbulencji dziejowych, które wykradały nam najcenniejszy dar, ludzi młodych i w podeszłym wieku. A działo się to w sposób zawiniony przez nas i niezawiniony. Obecnie mieszka nas w granicach Polski 38,5 mln. Kard. S. Wyszyński w kazaniu wygłoszonym w 1959 r. mówił, że na polskiej ziemi winno mieszkać co najmniej 80 mln osób¹⁴. W. Majdański na łamach tygodnika literacko-artystycznego „Prosto z Mostu” w 1939 r. pisał, że w granicach państwa polskiego mogłoby mieszkać 100 mln Polaków¹⁵. A faktycznie Polska mogłaby liczyć obecnie około 208 mln. Dla wielu to nie do pojęcia, szczególnie środowiskom lewicowym. Pod warunkiem, że zachowany byłby boom demograficzny z przełomu XIX i XX stulecia. W analizie porównawczej odnajdujemy kraje, które w tym samym czasie, w 1910 r. miały podobną liczbę mieszkańców co Polska, po 28 mln, a nawet mniej. Do takich krajów należą, m.in. Bangladesz, Meksyk, Nigeria czy Pakistan. Pomijam wymiar ekonomiczny, tym niech się zajmą znawcy ekonomii. Dla nas najważniejsze znaczenie ma demografia. Każdy z tych narodów miał swoje zawirowania dziejowe w wymiarze ludnościowym, ale nie na taką skalę jak Polacy. Turbulencje dziejowe i nasi okupanci nie pozwolili się nam rozwinąć i wzrastać ludnościowo. Jesteśmy obecnie narodem z małą liczbą dzieci i młodzieży, a z dużym procentem osób w wieku poprodukcyjnym, należymy do narodów starych.

Celem niniejszej pracy jest wydobycie wszystkich ważniejszych wątków w stosunku do naszego życia duchowego, obyczajowego i moralnego, które w sposób znaczący przyczyniły się do wzrostu i osłabienia naszej demografii. Przez stulecia ważnym czynnikiem wspomagającym demografię, jeśli nie najważniejszym, było życie religijne Polaków, skupionych wokół Kościoła rzymskokatolickiego. Ważną rolę odgrywały sanktuaria maryjne. Bardzo niekorzystną rolę w naszej demografii odegrały idee propagowane przez propagatorów cywilizacji śmierci. Największego spustoszenia depopulacyjnego dokonały środki antykoncepcyjne, a przede wszystkim pigułka antykoncepcyjna. Sprzedawana w Polsce od 1966 r. W wyniku stosowania środków niszczących płodność, a przede wszystkim pigułek przez Polki nie dopuszczono do powstania życia albo zaraz po powstaniu życia zabito około 113,5 mln osób. Żadna wojna, żaden kataklizm nie dokonał tak ogromnego spustoszenia jak pigułki antykoncepcyjne.

Kolejna przyczyna naszej depopulacji, niosąca potężne spustoszenie, to aborcja. W latach 1918-2020 na polskiej ziemi pozbawiono życia około 33,5 mln dzieci w łonach matek Polek. Z bólem serca należy stwierdzić, że w społeczeństwie polskim wytworzyła się mentalność antykoncepcyjna. Cicha akceptacja antykoncepcji, jako coś akceptowalnego, nie czyniące nic złego. A jest zupełnie odwrotnie. Kolejny czynnik depopulacyjny to masowa deprawacja dzieci i młodzieży poprzez lansowanie nihilizmu moralnego. Dokonuje się różnymi sposobami, m.in. poprzez Internet propagujący erotyzm czy pornografię, gry i zabawy demoniczne, a także poprzez masowy udział młodego pokolenia w dyskotekach i w klubach nocnych. Niekontrolowany dostęp do alkoholu, narkotyków, wyuzdanie seksualne i muzyka demoniczna wprowadzająca w trans powoduje nieodwracalne zniszczenia moralne, biologiczne i duchowe u ogromnej rzeszy młodzieży. Zdeprawowana młodzież nie będzie zdolna do podjęcia zadań społecznych na rzecz dobra wspólnego w narodzie, małżeństwach i rodzinach. Jak nieodpowiedzialnym trzeba być gospodarzem narodu, by tak łatwo trwonić największy kapitał narodu, obyczajność dzieci i młodzieży. Tak czynić może tylko okupant.

Depopulacja w wymiarze lokalnym i globalnym nie ma charakteru przypadkowego ani nie jest uzależniona od rozwoju ekonomicznego danej społeczności¹⁶. Ekonomia odgrywa jedno z ostatnich miejsc w hierarchii depopulacyjnej. Depopulacja ma charakter przemyślany, zorganizowany i toczy się przez świat od XIX w. Swój początek ma w idei głoszonej o przeludnieniu świata i grożącym ludzkości głodzie (teoria Malthusa), kolejne idee ograniczania dzieci w rodzinach związane były z ideą regulacji poczęć, „świadomym macierzyństwem”, planowaniem rodziny i zdrowia reprodukcyjnego. Wmawiano narodom, że istnieje konieczna potrzeba zmniejszenia liczby dzieci w rodzinach, a wtedy staną się szczęśliwsze, bogatsze i radośniejsze. Argumentowano, że dziecko w rodzinie jest obciążeniem, a matka wychowująca kilkoro dzieci jest niewolnicą. Socjaliści liberalni zastosowali metodę, która polegała na deprawowaniu młodych, a nazwano to „edukacją seksualną”, na propagandzie środków antykoncepcyjnych i zabijaniu dzieci nienarodzonych. Zbudowano cały doskonale funkcjonujący w wymiarze międzynarodowym przemysł depopulacyjny, polegający na zabijaniu i niszczeniu przyszłego życia w łonach matek.

Największego spustoszenia depopulacyjnego dokonały pigułki antykoncepcyjne, kilkakrotnie większego niż aborcja. Stały się bronią biologiczną niszczącą ludzkość w wymiarze globalnym, prowadząc rodzaj ludzki do samozagłady. Działają niezauważalnie, niewidocznie, cicho, a zabijają jak czad wydobywający się z przewodu kominowego. Cichy, ale bardzo skuteczny zabójca ludzkości. Natomiast przekierowano myśl ludzką na inne zagrożenie, na ekologię. Trzeba ratować przyrodę, oceany, morza, jeziora i puszcze. Dziś ekologia jest w centrum narracji współczesnej nauki, myśli teologicznej i badań. Natomiast człowiekiem dziś najczęściej zajmują deprawatorzy, ideolodzy od antykoncepcji, aborcji i „edukacji seksualnej’. Inni niech bronią przyrody i nią się zajmują.

Proces depopulacyjny, który toczy się przez Polskę od ponad stu lat, zadecydował o doborze literatury. Na uwagę zasługują prace W. Majdańskiego¹⁷, który za swego życia był marginalizowany przez środowiska cywilizacji śmierci, a swe publikacje wydawał własnym sumptem w wydawnictwach kościelnych, m.in. w Niepokalanowie u o. franciszkanów¹⁸. Głównym motywem jego działalności publicystycznej była obrona życia dzieci nienarodzonych. W latach pięćdziesiątych XX w. Majdański tak scharakteryzował sytuację ludnościową Polski: „(…) obecnie widać, że rozpowszechnianie praktyki zabijania płodu ludzkiego i antykoncepcji przybiera coraz wyraźniejszą postać zagrożenia bytu biologicznego narodów o starej kulturze. Wśród tych narodów jedno z bardzo niskich w stopie urodzeń miejsce zajmuje Polska: zmierza po prostu szybkimi krokami do zaniku przyrostu naturalnego. Dotyczy to przede wszystkim naszych miast, a z bezrozumnym uporem wkracza się z programem antykoncepcji i na wieś”¹⁹. Prymas Tysiąclecia, kard. Stefan Wyszyński po śmierci W. Majdańskiego powiedział: „To był prorok”²⁰.

Kolejny badacz zasługujący na uwagę to o. P. Turbak TJ. W przededniu II wojny światowej opublikował na łamach miesięcznika „Głosy katolickie” artykuł²¹, w którym dokonał podziału płodności w Polsce na cztery grupy: mocarstwową, mierną, skostniałą i płodność grabarską. Ten podział został wykorzystany przy prezentacji demografii w Polsce na przestrzeni 120 lat. Ważne, a mało znane, informacje odnajdujemy w publikacjach hrabiego Maurycego Dzieduszyckiego²² i E. Podolskiego²³. Artykuły publikowali na łamach „Przeglądu Lwowskiego” (a późniejszego „Przeglądu Powszechnego”). Na tych samych łamach wiele artykułów o szkołach elementarnych przedstawił ks. J. Kitrys²⁴. W obronę życia dzieci nienarodzonych i małżeństwa angażował się także o. Stanisław Tadeusz Podoleński²⁵ TJ. Ważną pozycją dla naszych rozważań zapisała się G. Kuby²⁶. Na uwagę z pewnością zasługuje praca ks. prof. A. Szymańskiego, rektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w latach 1933-1942, który jako jeden z pierwszych zwrócił uwagę, że deprawacja i pozbawianie życia dzieci nienarodzonych jest intratnym dochodem dla środowisk feministycznych i lewicowych²⁷.

Ważne artykuły dla niniejszych rozważań zamieszczali na łamach prasy socjalistycznej i feministycznej także ówcześni propagatorzy idei depopulacyjnych, J. Budzyńska-Tylicka²⁸, D. Kłuszyńska²⁹, H. Kłuszyński³⁰ czy T. Boy-Żeleński³¹. Na uwagę zasługują również dwa artykuły zamieszczone na łamach tygodnika medycznego „The Lancet”, w których autorzy prognozują sytuację demograficzną świata do 2100 r.³².

Wśród materiałów drukowanych ważną rolę odgrywała prasa wydawana przez środowiska feministyczne, liberalne i lewicowe, były to przede wszystkim: „Głos Kobiet”, „Robotnik”, „Wiadomości Literackie”, „Trybuna Ludu”, „Gazeta Wyborcza”, „Przyjaciółka”, „Gazeta Olsztyńska” (po 1945 r.). Natomiast dla środowisk centrowych ważnymi publikacjami były: „Przegląd Lwowski”, „Przegląd Powszechny”, „Pielgrzym”, „Czas”, „Kurier Poznański”, „Goniec Wielkopolski”, „Orędownik”, „Rycerz Niepokalanej”, „Nasz Dziennik” czy „Niedziela”. Dla tematu pracy ważnymi materiałami były roczniki demograficzne i statystyczne.

Do przeprowadzenia analiz statystycznych ważnymi pracami z przełomu XIX i XX w. były opracowania J. Buzka³³ i S. Szulca³⁴. Na uwagę zasługuje także publikacja wydana przez Główny Urząd Statystyczny „Historia Polski w liczbach” w 1994 r.³⁵. Wiele ważnych informacji pozyskano ze stron internetowych, m. in. dotyczących danych statystycznych Polski i wielu innych krajów na świecie oraz z raportów ze zdarzeń drogowych osób wracających z dyskotek czy klubów nocnych. Informacje prasowe czy raporty sporządzone przez dziennikarzy były cennymi informacjami rzucającymi światło na przeobrażenia dokonujące się w Polsce, przede wszystkim wśród młodego pokolenia Polaków.

Podjęty temat i przedstawiona problematyka zdecydowały o metodzie pracy. Zastosowano metodę historyczno-krytyczną, opisową, a także porównawczą. Metoda historyczno-krytyczna posłużyła analizie publikacji i prasy lewicowej, liberalnej i feministycznej, a także centroprawicowej z czasów propagowania idei regulacji poczęć, „świadomego macierzyństwa”, planowania rodziny i zdrowia reprodukcyjnego. Pokazała, że określenia się zmieniają, a idee depopulacyjne są naczelną zasadą środowisk lewicowych, liberalnych i feministycznych. Ponadto są to określenia klucze, wykorzystywane propagandowo, mają u odbiorcy wywoływać pozytywne reakcje, a w rzeczywistości propagują cywilizację śmierci. Metodę porównawczą wykorzystano przy ukazaniu rozwoju demograficznego kilku państw świata w odniesieniu do rozwoju demograficznego Polski. Z uwzględnieniem różnych turbulencji dziejowych w Polsce i w krajach, które posłużyły do analizy porównawczej.

Publikacja podzielona jest na cztery części. Pierwsza oparta na istniejących opracowaniach ukazuje dwie starożytne cywilizacje, grecką i rzymską, z uwzględnieniem procesu depopulacyjnego, który doprowadził do upadku obu cywilizacji. Proces był bardzo podobny w obu starożytnych cywilizacjach. Pierwszą przyczyną, która decydowała o zmianie jakościowej życia społecznego, było podważenie autorytetów bóstw. Kolejnym elementem, który decydował o wzrastającej depopulacji, była masowa demoralizacja, obejmująca młodzież, rodziny, życie społeczne i polityczne. Proces ten powodował wyludnienie się wiosek na rzecz wzrostu mieszkańców miast. Ostatecznie prowadził do zapaści życia społecznego na wszystkich płaszczyznach, doprowadzając do poddania się kulturze niższej, ale za to zdrowszej moralnie. Kolejny rozdział poświęcony jest zmianom demograficznym w wybranych krajach świata, m.in., we Francji, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Stanach Zjednoczonych, Rosji i Japonii. Zaprezentowano także rolę Szkoły frankfurckiej w rewolucji obyczajowej, prezentując kilku prekursorów przemian obyczajowych na świecie, m.in.: K. Marksa, F. Engelsa, W. Reicha, M. Mead, B. Malinowskiego, B. Russela, H. Marcusa i H. Kentlera. Postmodernizm, nowy kierunek filozoficzny prezentujący nihilizm moralny, zmieniający oblicze antropologiczne, wprowadza szereg pojęć, nowych z nowymi treściami.

Druga część prezentuje zmiany demograficzne na przestrzeni dziejów Polski. Role sanktuariów maryjnych w kształtowaniu postaw moralnych Polaków. Skutki objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie i przemian demograficznych po objawieniach. By lepiej zrozumieć zachodzące przemiany demograficzne w Polsce, spowodowane rewolucją seksualną, dokonano podziału na cztery okresy płodności: mocarstwowy przypadający na lata 1895-1931, mierny (1932-1961), skostniały (1962-1988) i grabarski (1989-2020). Podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, ile ludności mogło by dziś mieszkać w granicach Polski, gdybyśmy nie mieli tragicznych turbulencji dziejowych?

Trzecią część poświęcono głównym przyczynom depopulacji w Polsce. Należą do nich rozwody, które niszczą najważniejszą wspólnotę społeczną jaką jest małżeństwo. W Polsce w latach 966-1945 małżeństwo cieszyło się stałością i nierozerwalnością. Poza małym wyjątkiem w czasach napoleońskich. Od 1945 r. do 2020 r. co piąte małżeństwo się rozpadło, a w ostatnich kilku latach co trzecie. Brak stabilizacji małżeńskiej i rodzinnej niekorzystnie wpływa na dzietność rodzin. Rozwody powodują minimalizację liczby dzieci w rodzinach, co przekłada się niekorzystnie na przyrost naturalny. W kolejnych rozdziałach zaprezentowano kolejne dwie przyczyny depopulacji w Polsce. Pierwsza to antykoncepcja, przede wszystkim pigułka, która jest biologiczną bronią masowego niedopuszczania do powstania życia albo do zabijania kiełkującego życia. Zaprezentowano na przykładzie kilku krajów dramatyczny spadek wskaźników dzietności po jej wprowadzeniu do użytku. Kolejnym czynnikiem prowadzącym bezpośrednio do depopulacji jest aborcja. Zaprezentowano ubytek ludności spowodowany zabijaniem dzieci nienarodzonych w Polsce przez ostatnie 100 lat, w Europie i na świecie.

Czwartą część poświęcono edukacji i deprawacji dzieci i młodzieży a także osób starszych. Pierwszy rozdział prezentuje dzieje szkolnictwa od parafialnego, po średnie, aż do uniwersytetów. Przez ponad 1000 lat szkolnictwo na różnych poziomach było domeną Kościoła rzymskokatolickiego. Dzieci i młodzież zdobywały wiedzę, kształtowały swe charaktery i postawy moralne zgodnie z prawem Bożym i naturalnym. Ludzie złej woli dokonali zamachu na szkolnictwo prowadzone przez Kościół. Zaprezentowano dekatolizację szkolnictwa, które od ponad dwóch stuleci stało się miejscem ideologizacji, deprawacji i ateizacji dzieci i młodzieży. Drugi rozdział poświęcono deprawacji dzieci i młodzieży, a także osób starszych. Od lat dziewięćdziesiątych XX w. rozpoczął się proces deprawacji najmłodszego pokolenia Polaków za pomocą pism młodzieżowych, wydawanych w milionowych nakładach, takich jak „Dziewczyna”, „Popcorn”, „Bravo” czy „Bravo Girl!”. Osoby w średnim i starszym wieku, oglądające godzinami telenowele, kształtowały w sobie postawy nihilistyczne, obojętne na panoszące się zło. Młodzież i dzieci poddano nowemu zwyczajowi zabaw, np. w dyskotekach, których na początku lat dziewięćdziesiątych XX w. powstawało bardzo dużo. Pozostawiono młodzież bez żadnej kontroli, lansując alkohol, narkotyki, wyuzdanie seksualne, muzykę demoniczną, która wprowadzała w trans, zniewalając młodych. W wyniku deprawacji w ciągu trzech dekad z powodu syndromu dyskotekowego doszło do 24 283 wypadków drogowych, 35 303 osoby zostały ranne, a 6068 poniosło śmierć.

Wyrazy wdzięczności kieruję wszystkim tym, którzy przyczynili się do powstania niniejszej publikacji, ks. bp. Józefowi Roszyńskiemu (Papua Nowa Gwinea), ks. Janowi Spólnemu (diecezja siedlecka), ks. Markowi Wilkowi (archidiecezja warmińska), ks. Janowi Stanisławowi Ostrowskiemu (diecezja ełcka), ks. Jaremie Sykulskiemu (diecezja ełcka), ks. Wojciechowi Serafinowi (archidiecezja warmińska), ks. Sylwestrowi Frąc (diecezja siedlecka), ks. Eugeniuszowi Pipale (archidiecezja warmińska), ks. Tomaszowi Biedrzyckiemu (archidiecezja gdańska), ks. Stanisławowi Sito (archidiecezja warmińska), ks. Stanisławowi Szwanenfeldowi (diecezja rzeszowska), ks. Leonardowi Klimkowi (archidiecezja warmińska), ks. Leszkowi Kamieńskiemu (diecezja łomżyńska), ks. Józefowi Micińskiemu (diecezja elbląska), ks. Leszkowi Niedźwiedziowi (archidiecezja lubelska), ks. Krzysztofowi Matyskowi (diecezja opolska), o. Januszowi Prudowi SVD (Filipiny), p. dr Annie Mazuchowskiej, Beacie i Waldemarowi Melzer, Katarzynie i Maciejowi Kopicz.

Runą miasta wyludnione i domy będą bez ludzi, a pola zostaną pustkowiem. Pan wyrzuci ludzi daleko, tak że zwiększy się pustka wewnątrz kraju. A jeśli jeszcze dziesiąta część [ludności] zostanie, to i ona powtórnie ulegnie zniszczeniu.

Iz 6,11-12

Część I

Depopulacja starożytnych cywilizacji

1. Starożytna Grecja

Dwie starożytne cywilizacje, które odegrały znaczącą rolę w dziejach myśli ludzkiej są już przeszłością. W starożytnej Grecji zrodziła się wspaniała myśl filozoficzna, która przetrwała do dnia dzisiejszego. Jednak zanegowanie najwyższego autorytetu, jakim były bóstwa w wyznawanych religiach, doprowadziło z czasem do dekadencji moralnej. Ta zaś spowodowała rozluźnienie moralne, rozpad więzi rodzinnych i małżeńskich, a z czasem wiele wynaturzeń i hołdowanie nadużyciom seksualnym. Ostatecznie doprowadziło to do depopulacji i upadku starożytnej Grecji. Podobny proces odbył się w starożytnym Rzymie. Teren Grecji podbili Rzymianie, i choć prezentowali niższy poziom rozwoju intelektualnego, to jednak byli ludniejsi i zdrowsi moralnie i fizycznie. Jednak z czasem i Rzym dopadła demoralizacja i spadek liczby ludności, zachwiało się imperium bez dzieci i silnych rodzin. Przyszły na te tereny ludy z północy Europy, słabsze intelektualnie, ale za to bogate w rodziny i dzieci oraz w zdrowie biologiczne i moralne. Obie wielkie cywilizacje przeminęły bezpowrotnie.

1. Początki starożytnych Hellenów

Nie mamy dokładnych danych chronologicznych o wędrówkach pierwszych Eolów, Jonów czy Akadyjczyków, zwanych Achajami, nie mamy też danych o ich zasięgu i ekspansji. Usadowienie się Hellenów, być może, nastąpiło na stałym lądzie czy na wyspach Morza Egejskiego znacznie wcześniej, niż podaje się w opracowaniach naukowych, mówiąc o III tysiącleciu przed Chrystusem, a na pewno nie później niż w początkach II tysiąclecia³⁶. Zapewne Hellenowie na Kretę przybyli przed zburzeniem pałaców w Knosos czy w Fajstos, należy przypuszczać, że czas ten pokrywa się z pierwszymi dziesięcioma dynastiami w starożytnym Egipcie³⁷. Można przypuszczać, że dzisiejsi Grecy należą do jednego z najstarszych narodów, o ile w ogóle sami nie są najstarszym narodem na świecie, który do dnia dzisiejszego przetrwał na tym samym obszarze mimo wielu turbulencji dziejowych. Hellenowie są nieśmiertelni, choć ich kultura nie ma dziś przewodniej roli w świecie. Być może, to ich ocaliło od wymarcia i przyczyniło się do zachowania bytu narodowego. „Na kilkaset lat opuścili oni gimnastykę umysłu, wzięli niejako urlop jako naród, by zająć się gimnastyką ciał w trudzie na pół pierwotnego życia pasterskiego i rolniczego, by odświeżyć się jego prymitywizmem i naturalnością, i by dopiero po takiej zaprawie udać się w naszych już czasach na olimpiadę życia, do dawnej orki kulturalnej. W każdym razie trudno zaprzeczyć, że od czasu upadku Konstantynopola najwięcej dla ocalenia ludnościowego tego narodu zrobiły te małżeństwa greckie, które nic nie wiedziały o poglądach Platona i Arystotelesa na populację… Zginęło państwo, nie wymarł naród: dzięki dostatecznej liczbie ludzi prostych”³⁸. Ludzi, którzy zachowali wartości moralne skupione wokół rodziny.

Spójrzmy z lotu ptaka na kraje Achajskie. Swe początki miały na północy Bałkanów. Achajowie trudnili się rolnictwem i pasterstwem tam, gdzie mieszkali protoplaści późniejszych Solonów i Peryklesów. Jak długo zamieszkiwali te tereny, tego dokładnie nie wiemy. Zapewne minęły stulecia. Z czasem zajęli środkową i południową część półwyspu, zetknęli się z najstarszą cywilizacją w Europie, egejską, zwaną także minojską, której korzenie były na Krecie. Przybysze otwarci na świat przyjęli zastaną kulturę, asymilując ją na swój własny użytek. Nazywając ją cywilizacją mykeńską albo helladzką ze stolicą w Mykenach. „Potężne mury warownych grodów, wspaniałe pałace i okazałe grobowce kopulaste w Mykenach i Tyrynsie, sieć dróg bitych w stronę Koryntu, sięgającą aż do Istmu, mocne mosty, dalej jednolitość kultu w Argolidzie (kult Hery), mity i nazwa ogólna Peloponez – dowodzą, że dziedziczni królowie argolscy musieli w wiekach XIV i XIII p.n.e. rozwinąć niemałą potęgę. Musieli oni być, podobnie jak kreteńscy, władcami absolutnymi, a bogowie i ich skarby w grobowcach Myken pochodzić muszą z wypraw łupieskich (takich, jak do południowej części Azji Mniejszej), a nie z handlu”³⁹. Władali ogromnym obszarem kontynentu greckiego i wysp, na pewno Peloponezem, także Grecją środkową i Pylos Tryfilijskim, gdzie powstało wiele zamożnych państw.

Jonowie w XV stuleciu przed Chrystusem rozpoczęli kolonizacje wysp leżących w pobliżu półwyspu i Azji Mniejszej. W XIV w. Eolowie z Beocji i Tesalii rozpoczęli ekspansję na wyspę Lesbos i wybrzeże małoazjatyckie. „Dokumenty hetyckie z XIV wieku stwierdzają, że Achajowie tworzyli w XIV wieku silne państwo”⁴⁰. Achajowie około 1400 r. najechali na Kretę, dokonali ogromnych zniszczeń, co przyczyniło się do upadku głównego ośrodka cywilizacji egejskiej.

W XII stuleciu przed Chrystusem kultura Achajów słabnie, a z całą pewnością także siły ludnościowe. Nie są w stanie bronić się przed najeźdźcami z północnych Bałkanów, barbarzyńcami nie znającymi kultury achajskiej. Co było powodem osłabienia Achajów? Prawdopodobnie brak rezerw ludnościowych, a liczne wojny musiały nadwerężyć te rezerwy. Wiemy, że w ten sposób, kilka stuleci później wyniszczyli się demograficznie Asyryjczycy.

Jaką siłą ludnościową dysponowali Achajowie po przybyciu do środkowej części Bałkanów? Jak liczne były rodziny? Trudno odpowiedzieć jednoznacznie na to pytanie, ale spójrzmy, jaka była wówczas sytuacja społeczna i ludnościowa. „Ogólny poziom kultury, osiągnięty przez Egejczyków, pod pewnymi względami dorównywał, a nawet przewyższał poziom ówczesnych najbardziej zaawansowanych kultur Wschodu. Dotyczy to w szczególności techniki życia codziennego, której doskonałość, a nawet wyrafinowanie (np. dzielenie kanalizacji i urządzeń sanitarnych) musi budzić podziw. (…) Poziom życia gospodarczego był bardzo wysoki. (…) Wynika to ponad wszelką wątpliwość ze stwierdzonej archeologicznie gęstości zaludnienia; punkty później i dziś zupełnie bezludne, jak wysepka Pseira przy północno-wschodnim wybrzeżu Krety, dały mnóstwo zabytków z epoki minojskiej, świadczących nie tylko o liczebności, ale i o wielkiej zamożności mieszkańców”⁴¹. Warunki sanitarne miały ogromny wpływ w starożytności na gęstość zaludnienia. To tu rodzi się pytanie: Czy Achajowie na półwyspie też mieli tak dużą liczbę ludności jak na Krecie? Dlaczego po dwóch stuleciach zostali podbici przez Dorów? W. Majdański tak odpowiada na to pytanie: „Byli ciągle nieliczni, wykrwawili się w dodatku podczas podbojów i wyniszczali się ludnościowo nie tyle może z powodu nadmiernych trudów wojennych, ile w długich latach kolonizacji terenów, wysp i wybrzeży Małej Azji”⁴². Najprawdopodobniej podczas najścia Dorów Achajowie byli nieliczni, słabi i niezdolni do obrony swych terytoriów. Podobnie jak Rzym w V stuleciu po Chrystusie. Jonowie i Eolowie to były ludy znacznie spokojniejsze, a także liczniejsze, więc być może temu zawdzięczały, że nowi najeźdźcy ich nie podbili.

Po podbiciu Grecji przez Dorów w XII i IX w. jedynie kilka miast ocalało przed zajęciem, m.in. Attyka, Arkadia, Eubea z Cykladami. Attyka może dlatego, że była uboga, podobnie Arkadia, a Eubea leżąca na uboczu⁴³. Polityka ludnościowa w każdym kraju i mieście była zupełnie inna. „Arystoteles opisał ustrój 158 państw greckich, a było ich dziesięć razy więcej”⁴⁴. W wielu miastach greckich władze podejmowały uchwałę o ograniczaniu ludności, m.in. w Koryncie i w Tebach. Jednym ze środków regulowania liczby ludności, używanym od najdawniejszych czasów i najpowszechniejszym było porzucanie dzieci. Dowodzą tego wybitni znawcy dziejów Grecji, Glotz i Weiss, zaznaczając, że tylko w Sparcie i w Tebach dzieci były chronione, zaś w pozostałych miastach ustawowo nie zabraniano porzucania dzieci⁴⁵. Prawo porzucania dzieci usankcjonowała opinia publiczna. Potwierdzają to filozofowie greccy Platon i Arystoteles, literatura, a także mitologia grecka. Przyzwolenie społeczne na taki czyn przyczyniło się do tego, że z czasem przybrało to w Grecji rozmiary zastraszające. W miastach powoływano specjalnych urzędników – astynomes, których zadaniem było usuwanie z ulic porzuconych dzieci⁴⁶.

2. Spartanie

Spartanie byli jedynym plemieniem spośród Dorów, które nie poprzestałona wojowniczym kunszcie. Stworzyli swoiste państwo, które także wychowywało swoistego obywatela: zdrowego, silnego, zahartowanego, takie też miały być kobiety. Tyrtajos tak sformułował ideał młodego mieszkańca Sparty: „Nie objawia się on w zwycięstwie szybkobiegacza, lecz w męstwie wojennym”⁴⁷. Spartanie utrzymywali się przede wszystkim ze zdobyczy wojennych. Wiele czasu poświęcali na ćwiczenia wojskowe swych obywateli. Swe ziemie podzielili na działki, każdy obywatel otrzymywał jedną, obrabiali ziemię heloci − rolnicy⁴⁸, czyli dawni Achajowie⁴⁹. Dawni mieszkańcy zachowali swe ziemie poza miastem, mieli także własną administrację, ale byli mocno uzależnieni administracyjnie i gospodarczo od Spartan⁵⁰. Autochtoni byli liczniejsi od okupantów, pod koniec V w. przed Chrystusem, wg Belocha dorosłych mężczyzn Spartan było 2,5 tys., periojków – 15 tys., helotów – 60 tys., ludność spartańsko-periojska liczyła 55 tys., a heloci 175 tys. Eforowie⁵¹ każdego roku mordowali wielu niebezpiecznych chłopów, którzy mogli zagrozić okupantom, czynili tak samo z periojkami. Heloci i periojkowie wcielani byli do armii i floty. Tam też spędzali wiele lat swego życia. „W wojnie peloponeskiej wezwano, by wszyscy heloci służący wojskowo, którzy się odznaczyli, zgłosili się, by otrzymać w nagrodę wolność; zgłosiło się około 2000; wszystkich ich wyzwolono, ale wkrótce potajemnie zgładzono”⁵². Z tego wynika, że populacja była systematycznie regulowana poprzez eliminowanie ludności podbitej, i to tej najbardziej dynamicznej i wartościowej.

A zatem, co było przyczyną klęski demograficznej Spartan? Czy wojskowość, która była nadrzędnym celem, czy też przyczyn należy szukać gdzie indziej? Być może, w idei wychowania fizycznego, które doprowadziło do rychłej klęski? Być może, w nakazach pojmowania żon ze środowiska periojków? Król mógł poślubić tylko Spartankę. A zatem, co przyczyniło się do klęski populacyjnej, czyżby Sparta nie zapewniła sobie rezerw ludnościowych?

Populacji Spartan nie zniszczyła wysoka kultura ani dobrobyt, z wyjątkiem krótkiego okresu. Badania archeologiczne dowodzą, że: „Sparta VIII i VII w. wykazywała daleko swobodniejsze formy życia, niż je widzimy od VI wieku począwszy. Nie zamykała się wtedy przed obcymi wpływami. W VII wieku widzimy wysoki rozkwit kultury w Sparcie”⁵³. Można przypuszczać, że któryś z rządców Sparty zauważył zagrożenia płynące dla obywateli, że Spartanie zatracą swą tężyznę, swój wojowniczy charakter i wzmocnił wojskowy charakter służby państwu. Jednak to także nie pomogło populacji Spartan.

Spartanie zaniedbali życie rodzinne, a małżeństwo ograniczono do celów życia społecznego w wymiarze państwowym. W opinii Nagelsbacha: „Małżeństwo nie jest instytucją religijną, jakkolwiek zawierane wśród religijnych ceremonii. Nie ma również celu moralnego zadowalania popędów wrodzonych. Natomiast uważać je musimy za instytucję prawno-polityczną, która podtrzymuje państwo, dając mu obywateli i stwierdzając własność domów i majątków”⁵⁴. Pierwszorzędnym celem małżeństwa było: „(…) dostarczyć państwu silnych obywateli i wojowników. W tym celu rząd nakazywał związek małżeński, a na bezżennych i późno żeniących się karę wymierzał. Ojcu 3 lub więcej synów dawał pewne przywileje, dozwalał łatwo rozwodu z żoną niepłodną; oznaczał karę za niestosowne związki, np. ze zbyt młodą kobietą”⁵⁵. Obywatel był zobowiązany do zawarcia związku małżeńskiego do 31. roku życia. Istniała kara za bezżeństwo. Plutarch podaje, że: „(…) nie widziano w tym nic zdrożnego, jeżeli starszy mężczyzna, mający młodą żonę, sprowadził do niej młodszego od siebie, jeśli mógł się po nim spodziewać zdrowego potomka; tak samo wolno było dać zdrową, tęgą i płodną żonę drugiemu mężczyźnie, jeśli o to poprosił; z tych to powodów może powstało, że dzieci nie były własnością rodziców, lecz należały do państwa⁵⁶; uprawnienia te stanowiły przywilej najlepszych obywateli. Także niepodzielność dóbr niosła ze sobą zwyczaj, że więcej braci żyło z jedną kobietą”⁵⁷. Małżeństwo zawierano poprzez porwanie⁵⁸.

Obywatelem w Sparcie zostawało się w 20. roku życia. W wojsku służyło się do 60. roku życia, każdy obywatel posiadał także nieruchomości rolne. W opinii naukowców nieruchomość rolna mogła mieć od 9,5 do 20 ha. Kobiety także mogły posiadać ziemię. Jednak z czasem dotknął Spartan kryzys demograficzny. Brakowało młodego pokolenia, a starsi systematycznie wymierali, i wielu z nich ginęło na wojnach. „W roku 371, w bitwie pod Leuktrami, walczyło co najmniej 2000 Lacedemończyków, z nich tylko 700 było Spartanami”⁵⁹. Od bitwy pod Selassią w 221 r. przed Chrystusem nie są już w stanie samodzielnie funkcjonować jako państwo. Jest ich za mało. Heloci, okupowani przez Spartan odzyskują wolność i uwłaszczenie.

Periojkowie i heloci prowadzili życie rodzinne, mieli czas dla dzieci i sąsiadów. Życie społeczne rozwijało się zgodnie z wielowiekową tradycją. Likurg, prawodawca Sparty, przeprowadził nieudany eksperyment na żywym organizmie. Podjął się stworzenia państwa doskonałego, ale pomijając małżeństwo i rodzinę. Uważał je za wroga, który niszczy spoistość państwową. Nie rozumiał, jak ważne dla społeczności jest małżeństwo i rodzina oraz cała z tym związana tradycja. Zredukował małżeństwo i rodzinę do płodzenia samych dzieci, a przecież w rodzinie dziecko wzrasta, kształtuje swą osobowość, wyzwala moc sił moralnych, które motywują wszystkich członków rodziny do działań społecznych, religijnych i państwowych. Likurg traktował małżeństwo instrumentalnie, a więc jako twór do płodzenia dzieci i zaspokajania potrzeb seksualnych. Pominął jednak cały szereg etapów, które towarzyszą małżeństwu w ich intymnym życiu, prowadzących do twórczych postaw zarówno w życiu kobiety, jak i mężczyzny. Ta sfera obejmuje wiele płaszczyzn życia osobistego, w których m.in. wykształca się np. umiejętność poświęcenia się drugiej osobie lub ujawniają się inicjatywy artystyczne. Dlatego właśnie w Sparcie: (…) nie rozwinęła się sztuka, a heroizm wojskowy nie wyszedł poza horyzonty ciasnej, okupacyjnej soldateski”⁶⁰. Spartanin nie miał szacunku dla kobiety, nie stworzył etyki rycerskiej. Nie stworzył także szacunku dla pracy, która by pozwoliła mu wytwarzać dzieła sztuki czy prowadzić gospodarkę agrarną⁶¹. Stworzył zawodowego sportowca, wojskowego i wzorcowego obywatela, a taki model zniszczył w nim rozwój duchowy, moralny i fizyczny. Spartanin stawał się wytworem społecznym na potrzeby państwa.

Monotonia zawodowa doprowadziła do depopulacji całego ludu. Brakowało dzieci i młodzieży. Państwo przeżywało zapaść demograficzną, nie było w stanie bronić swych instytucji, co doprowadziło do upadku wielu dziedzin życia społecznego i politycznego, a może przede wszystkim do upadku wojskowych. Nie było kogo wychowywać i szkolić, ośrodki wychowawcze pustoszały, a starszych z każdą dekadą przybywało. Naród bez dzieci i młodzieży umiera i się kończy. Raz na zawsze. Podobnie było na Krecie. Tam też dokonała się depopulacja, która zabiła rozwój demograficzny mieszkańców Krety⁶².

3. Ateny

Głównym ośrodkiem życia społecznego, politycznego i religijnego Attyki były Ateny. Życie polityczne i religijne Aten skupiało się wokół wzgórza Akropol (gdzie wzniesiono świątynię Atenie patronującej miastu), na którym swą siedzibę miał król. Ateny korzystały z portu w Pireusie, miasto było otoczone długimi murami wybudowanymi w V w. p. Chrystusem w obawie przed najeźdźcami, przede wszystkim przed Persami. Na Akropolu znajdował się Partenon − świątynia Ateny, Erechtejon – świątynia Posejdona, a także Propyleje – monumentalne bramy.

W ósmym stuleciu przed narodzeniem Chrystusa Hezjod, epik grecki i śpiewak dworski, zachęcał, by Grecy ograniczali liczbę potomstwa ze względów gospodarczych⁶³. Było to na rękę rządzącym Grecją, bali się bowiem dość licznego plebsu, który z czasem może wystąpić przeciwko władzy. Mimo prawa, które pozwalało na zabijanie nienarodzonych dzieci, Grecy dbali o własne potomstwo, przyjmując je z radością i ogromnym szacunkiem. Wierzyli, że liczne potomstwo jest błogosławieństwem Bożym. Grecja za czasów Homera, to rolnicy − zacni obywatele, zamożni w duże połacie ziemi chłopi-rycerze. R. Rybarski w swej publikacji z 1932 r. podaje: „(…) jest faktem, że zawsze dotychczas w przeszłości okresy wszelkiej ekspansji gospodarczej, wielkiego rozwoju były to okresy wielkich postępów również i w dziedzinie przyrostu naturalnego ludności”. Zauważa, że: „(…) najświetniejszy okres w dziejach Grecji, to okres kolonizacji greckiej na Morzu Śródziemnym, zakładanie nowych miast przez osadników z przeludnionego kraju macierzystego”⁶⁴. To także pęd ku pracy na roli, której brakowało w macierzystym kraju, czynili to młodzi z rodzin wielodzietnych, wychowani w karności, pracowitości, nie bojący się przestrzeni, walki i pracy.

Attyka około 600 r. przed Chrystusem liczyła około 107 tys. mieszkańców, zatem 42 osoby na kilometr kwadratowy, przy czym Attyka zajmowała zaledwie 2500 km², tak podaje Beloch i Prinz⁶⁵. W roku 431 przed Chrystusem, na początku wojny peloponeskiej, wg Gustawa Glotza, miało być „(…)obywateli ateńskich (…) około 42 tys. Ich rodziny liczyły 135-140 tys. głów; metojków⁶⁶ było połowę mniej, niewolników mniej więcej tyle, co wolnych. Ludność Attyki liczyła w roku 431 razem 410-420 tys. Z tego na Ateny z portem przypada połowa (1/3 obywateli, 2/3 metojków i niewolników, razem 230-235 tys. mieszkańców), reszta na pozostały kraj”⁶⁷. A. W. Gomme w 1933 r. podaje inne dane, a mianowicie 315 tys. – bez niewolników, a T. Wałek-Czernecki w 1937 r. był zdania, że: „(…) ludność Attyki w roku 431 wynosiła co najmniej jeden milion, tj. 400 głów na kilometr kwadratowy”⁶⁸. Można by to porównać do zaludnienia takich krajów Europy Zachodniej, jak: Holandia czy Belgia. Odpowiednia liczba ludności spowodowała dynamikę polityczną, społeczną, gospodarczą i kulturalną Aten, a także ich przodującą pozycję w świecie hellenistycznym doby klasycznej.

Ateny w V wieku przed Chrystusem liczyły około 100 000 mieszkańców, były na tamte czasy jednym z największych miast świata⁶⁹. Grecja za czasów Peryklesa (494-429 p.n.e.) była budowana przez drobnych rolników-obywateli, rolników-żołnierzy. Żadna żądza bogactwa nie zdołała w ciągu stuleci wywieść ich poza kraj od zagonu ojczystego. Jeśli dokądkolwiek emigrowali, to do Aten, skąd mogli oglądać całą Attykę. W roku 431 przed Chrystusem chłopi posiadali w swych rękach 4/5 ogółu gruntów rolnych. Przeciętne gospodarstwo rolne miało nieco mniej niż 10 ha. Takie były u szczytu kultury klasycznej „(…) z wyjątkiem Tesalii i niektórych obszarów kolonialnych” wszystkie państwa greckie⁷⁰. Ludność Grecji pod koniec IV stulecia przed Chrystusem liczyła około 9 mln, przewyższała „liczebnie zarówno Egipt, jak i Mezopotamię i Syrię”⁷¹.

4. Źródła potęgi Hellenów

Gdzie było źródło ich siły? W. Majdański odpowiada nam na to pytanie – idee Homera (VIII p.n.e.). A mianowicie: z bohaterstwa wojennego, z miłości do ojczyzny i do rodziny. W opinii Platona Homer był wychowawcą Greków. Nie wolno nam zapominać jeszcze o jednym czynniku, który kształtował sumienia Hellenów i z którego wypływało życie duchowe, moralne i intelektualne zarówno w życiu społecznym, jak i indywidualnym, a tym czynnikiem była religia⁷². Starożytny Grek przez stulecia był człowiekiem bogobojnym i pobożnym. „We wszystkich epokach swego rozwoju odbywał wiele ćwiczeń religijnych; modlił się , gdy wstawał rano, gdy szedł na spoczynek nocny, modlitwą rozpoczynał zgromadzenie publiczne, do wojny szedł z modlitwą na ustach; nowo narodzone dziecko oddał pod opiekę bogów, młodzieńca uznawano dojrzałym wśród ceremonii religijnych, a śluby małżeńskie także bez nich się nie odbywały; słowem, nie było ważniejszej czynności domowej ani publicznej, która by się obyła bez pewnego obrządku religijnego, a przecież nie można uważać Greków za lud najreligijniejszy”⁷³. Bogobojność i pobożność była cechą naturalną każdej rodziny greckiej, a wraz z nią bardzo często przekleństwo, które miało charakter modlitwy. Dosadny przykład mamy w „Iliadzie” :

„Ty, co początku nie masz i końca, wielki Boże!

Pod czyjem okiem, mocą świat, ludy i króle,

Bądź tu sędzią: kto wiarę narodom pogwałci.

Niech mu z głowy mózg bryzga: niech krew z jego dzieci

Jak to wino z czar pluska….”⁷⁴.

Inną formą oddawania czci bóstwom były uroczystości religijne. W Atenach w ciągu roku takich dni było od 50 do 60. Dni te były wolne od ciężkiej pracy⁷⁵. Do uroczystości religijnych Grecy zaliczali także igrzyska, ich powstanie było związane z mitami religijnymi, a były także połączone ze składaniem ofiar bogom⁷⁶.

5. Ośmieszanie bóstw

Z czasem każdy z tych czynników tracił swą moc. Odnajdujemy to już w pismach Homera, który przedstawia role różnych bóstw, nie zawsze godnie postępujących, ale zapewne deprawująco wpływających na społeczeństwo greckie. Zeus-Jowisz był mistrzem „(…) w sztuce uwodzenia. Miewał stosunek z matką (Rea), z siostrą (Juno), z córką (Prozerpina, Wenus), uwodził obce żony (Alkmene, żona Amfitriona); w zmienionej postaci zakradał się do swych kochanek jako smok (do Prozerpiny), byk (do Pasifae, Europy), łabędź (do Lechy czy Ledy), złoty deszcz (do Danae). Nie darował i pięknemu chłopcu Ganimedesowi”⁷⁷. Jakże niszcząco musiała działać taka teologia wśród Greków. Niszczyła małżeństwo, wprowadzając zamęt przede wszystkim wśród młodzieży. Normy moralne były osłabiane, oddziaływanie religii słabło, a zarazem dokonywała się zapaść cywilizacyjna Grecji, nad czym ubolewał św. Augustyn w „Wyznaniach”⁷⁸.

Do VII stulecia przed narodzeniem Chrystusa w Grecji istniało autonomiczne państwo Eleuzyńskie zarządzane przez kapłanów – państwo religijne⁷⁹. Przez kilkadziesiąt lat ateńczycy toczyli walki z sąsiednim państwem. Po zdobyciu ziem eleuzyńskich Ateńczycy pozostawili „(…) kapłanów przy władzy i nadali im stanowiska państwowe. Kult eleuzyńskiej Demeter połączono z kultem Apollona Patroosa, Zeusa Herkeiosa i Dionizosa, bogów ateńskich”⁸⁰. Ateńczycy zaopiekowali się kultem eleuzyńskim⁸¹, który najczęściej trwał kilkanaście dni⁸².

Z czasem słabł kult głównych bóstw greckich, w to miejsce rozwijało się guślarstwo⁸³, wieszczbiarstwo⁸⁴, pojawiała się moc wróżek. Wieszczbiarstwo osiągnęło szczyt swego rozwoju i znaczenia, kiedy powołano korporacje, zwane wyroczniami. Największy wpływ na Greków miała wyrocznia delficka⁸⁵ i dodońska⁸⁶. Wyrocznia dodońska złupiona i zniszczona została w 219 r. przed Chrystusem. Rozwój racjonalizmu filozoficznego w III stuleciu przed Chrystusem osłabił oddziaływanie wyroczni.

6. Deprawacja obyczajów

Choć myśl grecka jeszcze dziś budzi podziw, to jednocześnie była pełna odrażających prostackich poglądów na małżeństwo, obyczaje i planowanie rodziny. Dopóki myśl u mędrców greckich nie przekraczała granic przyzwoitości, społeczeństwo funkcjonowało w doskonałej harmonii, wzrastała liczba ludności, rodziny były szczęśliwe i dzietne, przy różnych swych słabościach, ale kiedy granice moralności były przekraczane, zaczęło wszystko upadać, szczególnie małżeństwa, rodziny i odczuwalny był spadek liczby dzieci, wśród Greków następowała powolna, ale systematyczna depopulacja.

Małżeństwo miało charakter monogamiczny i religijny⁸⁷, żadne miasto-państwo nawet najmniejsze nie podjęło się stworzenia innego małżeństwa, choć konkubinat nie był zabroniony⁸⁸. I chociaż mężczyzna często prowadził życie nieobyczajne, to zawsze starał się uchronić swą żonę i córki od jakichkolwiek niebezpieczeństw. Żona „(…) na ulicy ukazywała się tylko w towarzystwie niewolnicy”⁸⁹. Kultura grecka opierała się od swego początku na władzy mężczyzny i taki charakter zachowała do samego końca. „Córkę było wolno ojcu wydać za mąż wedle swej woli”⁹⁰. Młodzi nie musieli się znać, a to często w późniejszym czasie było przyczyną rozpadu małżeństwa. Zaręczyny miały charakter formalny małżeństwa, zawierał go ojciec, a w razie jego śmierci z opiekunem prawnym przyszłej żony⁹¹. Dzieci były własnością ojca, nawet po rozwodzie z żoną, do ukończenia 18. roku życia. Mąż mógł w każdej chwili odesłać swą żonę ojcu, niepłodność była wystarczającym powodem do rozwodu. Kobiety też mogły wnioskować o rozwód⁹². Znamy taki przypadek, kiedy to „(…) Hippareta oskarża Alcybiadesa, swego męża, że utrzymuje kurtyzany i inne kobiety”⁹³. Sytuacja społeczeństwa greckiego w tym czasie była bardzo trudna, istniało dość duże rozprzężenie moralne. Ale co by się działo, gdyby mężczyźni-ojcowie w swej nieobyczajności stracili miarę? Zapanowałby chaos moralny, wiele żon oraz matek i córek zeszłoby na drogę heteryzmu⁹⁴. Wiele niewiast zrezygnowałoby z małżeństwa i dzieci. Należało temu przeciwdziałać, ale niestety, nie miał tego kto zrobić. Należało wtedy zażądać od mężczyzn bardziej moralnego poziomu życia, by uwolnione z zamknięcia kobiety nie wpadły w sidła zdeprawowanych mężczyzn. Na taką moralność nie zdobył się żaden z mędrców Greckich.

Platon (427-347), który nadaje kobiecie prawa równe mężczyźnie, ale tylko do udziału w życiu społecznym i państwowym, ale nie w prawach do wyższej moralności w życiu społecznym i państwowym. Dla niego ważniejsza jest wspólnota państwowa niż małżeńska. W jego opinii relacje między mężczyzną a kobietą mogą zachodzić tylko na płaszczyźnie seksualnej. Kobieta jako żona, matka i pani domu nie odgrywa wielkiej roli, tak samo mężczyzna jako mąż i ojciec nie ma większych zadań do spełnienia w społeczności. Między tymi dwiema osobami nie wytwarza się miłość, która by wiodła do większej obyczajowości i podnoszenia życia moralnego w społeczeństwie. Jako nauczyciel narodu tu kapituluje, wprowadza w błąd swych rodaków. Sieje zamęt i deprawuje społeczeństwo i kolejne pokolenia rodzaju ludzkiego. Staje się ojcem zgorszenia i nieprawości. Zna miłość, ale zwyrodniałą. Mężczyzny do chłopaka i rozpisuje się o niej w Fajdrosie i Uczcie. Gloryfikuje miłość homoseksualistów jako najpiękniejszą: „Tobie się zdaje – mówi z wyrzutem Sokrates do zazdrosnego o jego osobę Alcybiadesa – choć sam zdaniem tegoż Alcybiadesa pozostaje niezwiązany z nim ani z innymi mężczyznami homoseksualizmem – że mnie nie wolno nikomu innemu kochać, tylko tobie”⁹⁵. Filozofowie greccy byli wielkimi i wybitnymi indywidualistami, mieli ogromne zdolności intelektualne, artystyczne, polityczne, wojskowe, ale w sferze doświadczeń w życiu prywatnym pod względem moralnym i obyczajowym na poziomie prymitywnym. Po prostu byli duchowymi nędzarzami, deprawującymi innych, zsyłając ich na manowce życia osobistego i społecznego.

Platon „(…) sprzedaje się Dionizjuszowi za wygodne życie”⁹⁶, jego uczeń, siostrzeniec i następca w zarządzaniu akademią – Speusippus (408-339) − używał życia, a kiedy się postarzał, skończył samobójstwem przy cudzej żonie”⁹⁷. Sokrates (470-399 p.n.e.), filozof grecki, ojciec trojga dzieci, uważa, że z żoną należy jak najmniej rozmawiać. Natomiast miłość kieruje do Alcybiadesa, po platońsku⁹⁸. Arystoteles (384-322 p.n.e.), filozof grecki, „(…) nieprzystojnie wprost schlebia Aleksandrowi, któremu raczej przewodzić powinien”⁹⁹, wielkim jego przyjacielem był „Hermais, tyran w Assos i Bitynii. Odstąpił on swą żonę Arystotelesowi”¹⁰⁰. Z jednej strony wybitni myśliciele i filozofowie, a z drugiej strony osoby wprowadzające zamęt moralny i religijny, jak np. Sokrates, sądzony za brak wiary w bóstwa greckie, ostatecznie został skazany na śmierć¹⁰¹. „Grecy nie posiadali zinstytucjonalizowanych szkół. Filozofowie chcąc propagować swoje idee, musieli prywatnie nauczać ludzi bądź wygłaszać publicznie wykłady”¹⁰².

Kobietom, żonom i córkom u Ateńczyków nie wolno było uczestniczyć w igrzyskach olimpijskich, nie mogły uprawiać nauk i sztuk. Natomiast hetery miały swoje prawa, mogły zgłębiać filozofię i sztuki piękne. Były przyjaciółkami wielu znanych i wpływowych Greków, Peryklesa, Sokratesa, Arystotelesa, Platona, Solona i innych. Wolność kobiety w Grecji zdobywały poprzez heteryzm. Nie obyczajowość i wysoka kultura moralna wśród kobiet się liczyły, ale uroda. To osłabiało wierność małżeńską, macierzyństwo i dzietność normalnych kobiet. Im większe wpływy zdobywały hetery w życiu społecznym i politycznym, tym bardziej słabła moralność wśród kobiet, dziewcząt i żon. Wkradało się życie niemoralne, dopuszczały się bowiem poronień, porzucały niemowlęta i coraz częściej zdradzały swych mężów. Rozszerzała się wśród mężczyzn–egoistów bezżenność, a wśród małżeństw małodzietność albo bezdzietność. Jakże nam to dziś bliskie.

Słabła sfera życia moralnego elit greckich, które kształtowały życie społeczne, kulturalne i polityczne. „Półświatek stanowił coraz bardziej opinię publiczną sfer naukowych i artystycznych”¹⁰³. Z taką kulturą zetknęli się Rzymianie, która ich moralnie i intelektualnie osłabiła. Miała ogromny wpływ na ówczesny świat, należy stwierdzić, że do dziś wzbogaca umysłowo i artystycznie, ale wprowadza paraliż moralny mniej odpornych, tak jak sparaliżowała Sokratesa, Platona czy Arystotelesa. Słabła rola małżeństwa i rodziny, tak idealnie przedstawiana u Homera („Odyseja”, VI).

7. Depopulacja Hellenów

Około IV stulecia przed Chrystusem wśród Greków zmienił się stosunek do potomstwa. Zaczynają dbać o zabezpieczenie bytu swym dzieciom. Czynią starania, by żyło się im lepiej, niż dziadkom i rodzicom. Toteż zaczęli ograniczać liczbę potomstwa¹⁰⁴. Poświadcza to w swych pismach Arystoteles: „(…) Co do porzucenia, albo wychowania urodzonych dzieci powinno być prawidłem, by nie chować dziecka ułomnego. Ale ze względu na ilość dzieci nie wolno porzucać noworodka, jeśli panujący obyczaj zapobiega liczbie nadmiernej. Jeśliby jednak małżonkowie mieli mieć jeszcze jedno dziecko ponad tę liczbę, należy się uciec do spędzenia płodu, zanim płód otrzyma czucie i życie. Bo od istnienia czucia i życia będzie zależało określenie dozwolonego i niedozwolonego”. Arystoteles dodaje: „(…) Pozostawienie określenia ilości dzieci samowoli obywateli musi z konieczności sprowadzić za sobą zubożenie ludności, zubożenie zaś daje powód do buntu i zbrodni”¹⁰⁵.

To poświadcza, że Grecy ograniczali w sposób świadomy liczbę potomstwa. Zazwyczaj zachowywali w swych rodzinach synów, a pozbywali się córek. Poprzez zabijanie¹⁰⁶. Na taki stan rzeczy zareagował Hipokrates (460-370 p.n.e), lekarz grecki, prekursor współczesnej medycyny, który zobowiązał każdego lekarza przed wykonywaniem zawodu do złożenia przysięgi, że: „(…) nie udzieli żadnej niewieście środka poronnego”¹⁰⁷.

Początek czwartego stulecia przed Chrystusem był okresem wielkiej zapaści demograficznej w Grecji¹⁰⁸. W roku 301 liczba obywateli w Atenach wynosiła zaledwie 21 tys. W IV stuleciu przed Chrystusem dom w Atenach można było nabyć za 3 miny, (obecnie w 2020 r. jest to wartość około 15 tys. zł.)¹⁰⁹. Z powodu wyludnienia tanie były nieruchomości. A najdroższy luksusowy dom prywatny można było kupić za około 100 tys. zł¹¹⁰.

Jeszcze trudniejsza sytuacja demograficzna była w Sparcie. W V stuleciu Sparta wystawiała 6 tys. żołnierzy, samych obywateli, po niespełna stu latach już tylko 3 tys. obywateli, w kolejnym stuleciu 1000 obywateli, a w drugim stuleciu została wchłonięta przez imperium rzymskie. Powoli gasła świetność Sparty, choć władcy rzymscy wyrazili zgodę na zachowanie prawa i organizacji wojenno-obywatelskiej. Jednak nic to nie pomogło Grekom, gdy w rodzinach było mało dzieci, „(…) zachowywali jedno lub najwyżej dwoje, by je uczynić bogatymi i szczęśliwymi – czyż nie było to źródłem wszystkiego złego? Gdy jedno z tych dzieci zabrała wojna lub choroba, jasne jest, że dom pustoszał i podobnie, jak ule pszczele, miasta tak opustoszałe nie miały więcej siły”¹¹¹.

Następowała na skalę masową ucieczka ludności ze wsi do miast, a młodzież zaciągała się do wojska. Praca na roli była dla wielu za ciężka i mało opłacalna. Pojawiło się wiele połaci ziemi, której nie miał kto uprawiać. Przyroda, źródło piękna, harmonii i spokoju, przestawała oddziaływać na Ateńczyka. Obywatel ateński to przede wszystkim urzędnik miejski albo pracownik najemny. Proletariusz ateński uważał się za kogoś wyższego od metojka, choćby ten był wielokrotnie majętniejszy. Zaludnienie Grecji wzrastało, mówią nam o tym liczby, ale nie dzięki dzietności, lecz dzięki lepszym warunkom zdrowotnym, dobrobytowi, a także włączeniu większej liczby ludzi z klas wydziedziczonych do klas osób wolnych. Kolejną przyczyną było także to, że przeciętny Hellen żył dłużej, a to znacznie podnosi liczbę mieszkańców, co prawda na krótko. Na terenach rdzennej Grecji egoizm nie pozwalał rodzicom mieć więcej dzieci, bo tym, które się urodziły, należało zapewnić wszystko. „Po wsiach dawna krzepkość jeszcze się trzyma i utrzyma na długo; lecz w miastach zaczyna powstawać już ta wysublimowana umysłowo i słaba moralnie rasa, której Rzymianie dali pogardliwie miano Graeculi”¹¹².

Liczba Greków wzrastała jeszcze w III stuleciu przed Chrystusem, ale działo się to już poza Grecją, na terenach podbitych¹¹³. „Wręcz niezmierny był ten wzrost w koloniach Azji i Afryki. Azja Przednia tak gruntownie zmieniła swą fizjonomię po Aleksandrze, jak Ameryka Północna po osiedleniu się w niej Europejczyków. Miasta greckie wystrzeliwały z ziemi, pierwsi Seleukidzi¹¹⁴ założyli do stu nowych miast, bądź starym nadali grecką powierzchowność. Stare i nowe miasta rosną szalenie, Aleksandria i Antiochia były wkrótce wielkimi miastami jak Seleukeja nad Tygrysem – podobnie: Efez, Sarades, Milet, i z pewnością szereg innych centrów stały się wkrótce o wiele ludniejsze niż kiedykolwiek Syrakuzy i Ateny”. W Aleksandrii mieszkało ponad 300 tys. ludności wolnej, „(…) cały Egipt co najmniej – z niewolnikami Aleksandrii – 7,5 miliona ludzi, (…) Armenia i Kaukaz – co najmniej 2 miliony, (…) Mała Azja najskromniej licząc 8-9 milionów, razem Azja Przednia od Hellespontu do Eufratu i Morza Martwego – liczyłyby około 20 milionów mieszkańców, a więc o wiele więcej niż dawniej cała monarchia perska Achemenidów od Sahary do Indusu”¹¹⁵. A ilu mieszkańców liczyli Grecy, pewnie trudno na to pytanie odpowiedzieć. Ale postarajmy się odpowiedzieć, T. Wałek-Czernecki w 1937 r. był zdania, że: „(…) ludność Attyki w roku 431 wynosiła co najmniej jeden milion”. Jeśli tak, to można się pokusić o szacunkowe dane. Sto lat później mogło w Grecji mieszkać około 700 tys. osób, a to by stanowiło około 3,5% ogółu mieszkańców.

Grecy podbijając świat wschodni zanieśli wspaniałą kulturę, ale ze zbyt słabą i małą rodziną. Bardzo często bez dzieci. Podbili Wschód, bo byli od niego mocniejsi moralnie w chwili podboju. Dokonała się hellenizacja kultury podbitej, znacznie bowiem przewyższali podbitych swą kulturą, ale było ich stanowczo za mało, by utrwalić swe zdobycze. Za mało mieli dzieci, albo zupełnie ich nie mieli w swych rodzinach. Oprócz tego byli za wygodni, rozleniwieni, mieli doskonałe warunki egzystencjalne lepsze niż w swym kraju macierzystym. Toteż „(…) nie obronili dwudziestomilionowej ludności swych nowych państw przed Rzymianami, ponieważ słabsi byli od ówczesnych Rzymian moralnie. Za mało też ich było, by zhellenizować zdobyte przez Aleksandra narody na wschód od Eufratu aż do granic Indii”¹¹⁶. Mogli hellenizować, ale tylko w granicach państwa rzymskiego, w którym znaleźli się od II stulecia przed Chrystusem jako zwyciężeni. Podbili kulturowo jeszcze Rzym, choć nie kulturą języka. Nie dotarli ze swą kulturą poza Tygrys, do Indii i Chin. To była jedyna szansa, by tak daleko zapuścić się ze swą kulturą, niestety, już nigdy się nie powtórzyła w historii Grecji.

8. Próby ratowania upadającej Grecji

Podejmowano próby ratowania małżeństw i rodzin, czynił to Solon (594-593), gdy został archontem¹¹⁷. Jego zasługą było uregulowanie prawa małżeńskiego i spadkowego, zapoczątkował pisanie testamentów, wyraził zgodę, by córki jedynaczki po ojcu korzystały z majątku. Ograniczył prawa deprawujące kobiety, utrudnił mężczyznom rozwody. Po rozwodzie kobieta mogła zabierać majątek. Wydał zakaz sprzedaży dzieci, chyba że córka była złapana na nierządzie. Zniósł długi małżeństw wieśniaczych, dzięki czemu podniósł poziom życia wielu rodzin, ograniczył areał ziemi, którą można było posiadać¹¹⁸. Mimo wielu szlachetnych praw, które zainicjował osobiście, sam prowadził mało moralne życie. Zajmował się handlem dziewczętami, by przynosiły mu środki na utrzymanie¹¹⁹. Czyn mało godny. Inny polityk ateński, reformator ateńskiej demokracji, Perykles (494-429 p.n.e.) wprowadził prawo, że obywatelem może być osoba, która po matce i ojcu ma pochodzenie attyckie, ale sam żeni się z heterą Aspazją, pochodzącą z Miletu, którą oskarżano o współpracę z handlarzami ludźmi.

Filip V Macedoński (238-179 p.n.e.), podjął próbę zahamowania trendu depopulacyjnego, wynagradzał rodziny wielodzietne. Wystąpił także stanowczo przeciwko dzieciobójstwu. Nie przyniosło to pożądanego skutku¹²⁰. Na Rodosie z powodu braku dzieci w małżeństwach rozwinęła się adopcja na niespotykaną skalę¹²¹. Polybios (200-120 p.n.e.)¹²² ubolewał nad sytuacją demograficzną w Grecji: „(….) za moich czasów (w II stuleciu przed Chrystusem) cała Hellada cierpiała na bezdzietność i w ogólne na brak ludzi, przez co miasta wyludniały się i rola nie przynosiła więcej plonów, chociaż nie dotknęły nas ani nieustające wojny, ani zarazy. Bo ludzie oddawali się swawoli, chciwości i lenistwu, nie chcieli się już żenić, albo gdy się już żenili, nie chcieli wszystkich swych dzieci wychowywać”¹²³. I dalej: „(…) w całej Helladzie Grecy decydowali się wychowywać jedno lub dwoje dzieci…”¹²⁴. Po urodzeniu dziecka w rodzinach zachowywano przede wszystkim synów, córki porzucano. Potwierdza to list pisany pod koniec I w. przed Chrystusem przez robotnika poszukującego pracy w Aleksandrii do swej żony: „(…) Jeszcze teraz jestem w Aleksandrii. Nie martw się, jeżeli wszyscy gromadnie wracają, a ja pozostaję w Aleksandrii. Proszę cię i upominam: dbaj o dziecko, a gdy tylko dostaniemy wynagrodzenie, poślę ci na miejsce. Jeśli szczęśliwie urodzisz, jeżeli będzie to chłopiec, zostaw go przy życiu, gdy dziewczynka – porzuć”¹²⁵. Prawo nie broniło dzieci. Porzucano je najczęściej na śmietniku.

Choć minęło tyle stuleci, historia lubi się powtarzać. Czyż te słowa nie pasują do czasów współczesnych? A warto zauważyć, że kultura helleńska w basenie Morza Śródziemnego w państwach Diadochów¹²⁶ w imperium rzymskim przeżywała swój renesans, to w samej Grecji z powodu zapaści demograficznej kultura ta umierała¹²⁷.

Kiedy nastąpiła dekadencja kultury greckiej młodzi mieszkańcy Hellady opuszczali ją, wyjeżdżając tam, gdzie było znacznie więcej dzieci, m.in. do Egiptu, do bogatej w dzieci Italii, a także do południowo-zachodniej Europy, która w I stuleciu po narodzinach Chrystusa liczyła na zachód od Renu około 30 mln¹²⁸. Stara piękna Grecja pustoszała. To doprowadziło do utraty niepodległości przez Grecję na rzecz, biedniejszej i niższej kultury, ale za to bogatszej w dzieci.

Sztuka grecka pod koniec swego istnienia pokazuje najczęściej samą goliznę, poprzez co upada i ginie raz na zawsze¹²⁹. „Erotyka przebija poprzez liczne posagi hermafrodyty, z których najsławniejszy był posag z brązu, dzieło Polikleta znane z kopii rzymskiej”. W malarstwie również nawiązywano do tematyki erotycznej¹³⁰.

9. Odnowa moralna przez chrześcijaństwo

Wielką rolę na Wschodzie w regeneracji tradycji greckiej i rzymskiej odegrało chrześcijaństwo. Na Wschodzie Kościół odegrał znacznie większą rolę niż na Zachodzie Cesarstwa. „Około roku 112 wielkorządca Bitynii, Pliniusz, w liście do Trajana (…) pisze, że wszelkiego wieku, stanu i płci są (o chrystianizm) oskarżeni; nie tylko po miastach, ale po wioskach i luźnych osadach jest wielu tam zabobonem zarażonych (Plin., Ep. X,97). Podobnie i Lucjan z Samosaty, około roku 167, stwierdza, że cały Pont jest pełen chrześcijan i ateistów”¹³¹. Pierwszym państwem chrześcijańskim, to królestwo Edessy¹³², za czasów króla Abgara, rządził w latach 179-216, kolejnym to Armenia, gdzie chrześcijaństwo pod koniec III stulecia staje się religią państwową¹³³. „Według Historii Agatangelosa Grzegorz Oświeciciel był synem księcia partyjskiego z rodu Arsacydów, po śmierci ojca uciekł do Cezarei Kapadockiej i tam nawrócił się na chrześcijaństwo. Po powrocie do Armenii był torturowany i został wtrącony do ciężkiego więzienia przez króla Tirydatesa III, którego jednak po jakimś czasie nawrócił, uzdrowiwszy go z szaleństwa. Wysłany już przez króla z powrotem do Cezarei został tam wyświęcony na biskupa, i przybywszy znów do Armenii, rozpoczął masową chrystianizację kraju, której sprzyjało jednoznaczne poparcie polityczne i militarne ze stron władcy. Według różnych wyliczeń, wydarzenia te zostały zapoczątkowane między rokiem 278 a 315”¹³⁴. Chrześcijaństwo rozwija się bardzo dynamicznie, z każdym rokiem wzrasta liczba chrześcijan. Około 240 roku w Arabii mamy ślady pierwszych synodów. W Egipcie pod koniec III stulecia odnotowujemy około 300 biskupów, a w Aleksandrii kwitnie wczesnochrześcijańskie życie intelektualne. W okolicach Morza Czarnego dość dynamicznie rozwijają się wspólnoty chrześcijańskie¹³⁵.

Chrześcijaństwo od pierwszych chwil uzupełniało się z kulturą helleńską, odnajdując uniwersalne wartości. Bardzo szybko to odkryto na wschodzie Cesarstwa. Chrześcijaństwo dało impuls do odnowy moralnej człowieka i małżeństwa, a także stworzyło ogromne możliwości rozwoju sił moralnych jakie się nikomu dotychczas nie marzyły. Niewielkie grupy chrześcijańskich małżeństw były siłą moralną całych społeczeństw. Pojawienie się chrześcijan w wielu środowiskach i ich zaangażowanie w środowisku można porównać do odkrycia energii atomowej w XX stuleciu. Z ogromną mocą moralną, zmieniali środowiska, kształtowali postawy dzieci i młodzieży, wychowując je w ofiarności na rzecz Boga i bliźnich. Chrześcijanie stają się herosami życia społecznego i politycznego, nie wahają się korygować postępowania cezarów, a jeszcze tak niedawno nikt by nie mógł o tym marzyć. Przywołajmy tu kilku odważnych chrześcijan, którzy za głosem sumienia reagowali na wszelkie niesprawiedliwości. W roku 390 cesarz Teodozjusz Wielki zarządził krwawą rzeź w Tessalonice za mord na kilku cesarskich urzędnikach. Cesarz „poddał się na polecenie biskupa publicznej pokucie”. Na ziemię rzucił „(…) wszystkie insygnia królewskie, jakimi się posługiwał, opłakiwał publicznie w kościele grzech swój (…), wzdychaniem i łzami wyprosił przebaczenie”¹³⁶. Chrześcijaninem, który odważył się upomnieć cesarza i zażądać kary był biskup Mediolanu, Ambroży.

Chrześcijaństwo dokonało przewrotu prawnego w stosunku do kobiety, zmieniło także ustawodawstwo dotyczące małżeństwa. Starożytne prawo nie znało świętości i nierozerwalności małżeństwa, wyboru między małżeństwem a celibatem, zachowywanie czystości swojego stanu. Chrześcijaństwo dawało możność zawarcia małżeństwa dla wszystkich, łącznie z niewolnikami, ale na swych zasadach. Zgłaszający się do chrztu i zawarcia małżeństwa byli zobowiązani do respektowania monogamii, co było w ówczesnym czasie zupełnie niezrozumiałe, tak daleko była posunięta rozwiązłość i deprawacja¹³⁷. Dzięki świętym i bogobojnym chrześcijańskim małżeństwom rodziło się dużo dzieci, regenerowała się populacja świata helleńskiego. W duchu chrześcijańskiej moralności nie porzucano dzieci, a także nie zabijano ich w łonie matek, dotyczyło to bogatych i biednych. To spowodowało, że Grecy nie wymarli jak Rzymianie, było ich na tyle dużo, że obronili wschodnią część Cesarstwa. Rodziny były wielodzietne, z jednej z takich rodzin pochodził Bazyli Wielki (327-394)¹³⁸. Chrześcijaństwo Wschodu było żywą siłą, dającą ogromny potencjał moralny, mobilizujący wiernych do bogobojnego i pobożnego życia. Wielu chrześcijan kształciło się na uniwersytecie w Konstantynopolu, który wyrósł na główną uczelnię Wschodu. W 425 r. wydano dekret, który „(…) ustanawiał 31 katedr gramatyki, prawa i filozofii; pewna ilość retorów gramatyków miała wykładać po łacinie, pozostali po grecku”¹³⁹. Uczelnia była nie tylko dla duchownych, wyższe wykształcenie zdobywać mogły także kobiety, słowem − każdy mógł zdobywać wiedzę. Cesarstwo Wschodnie ma ogromne oddziaływanie na wszystkie narody, leżące w granicach państwa. Hellenizuje okolicznych barbarzyńców – Mongołów i Słowian, a także asymiluje osadników przybywających z różnych stron świata.

10. Osłabienie życia moralnego i rodzinnego

Z dużym prawdopodobieństwem można przypuszczać, że idee Platona i Arystotelesa zaciążyły na przyszłości Cesarstwa Bizantyjskiego, kolejny raz osłabieniu uległo życie rodzinne, a także życie moralne wśród wielu mieszkańców Wschodniego Cesarstwa. Wytworzyła się snobistyczna potrzeba znajomości ich dzieł, przy osłabianiu życia moralnego przede wszystkim w rodzinach. Platon i Arystoteles nie rozumieli potrzeby większej liczby ludności w państwie. Idealne państwo u jednego i drugiego ma być małe. Arystoteles zalecał nadzór nad rodziną, należało określać liczbę potomstwa, które może porodzić matka, a nadliczbowe można było zabić¹⁴⁰. W „Polityce” Arystoteles pisał: „W kwestii usuwania czy wychowywania noworodków winno obowiązywać prawo, by nie wychowywać żadnego dziecka wykazującego kalectwo. Biorąc jednak pod uwagę liczbę dzieci, należy wobec tego, że istniejące obyczaje nie pozwalają usuwać żadnego noworodka, liczbę urodzin prawem ograniczyć; jeśli zaś jacyś obcujący ze sobą małżonkowie poczną dziecko ponad tę liczbę, należy spowodować jego poronienie, zanim jeszcze czucie i życie w nie wstąpi (). Bo co tu jest godziwe, a co nie, zależeć będzie od tego, czy płód już czucie i życie posiada”¹⁴¹. W sprawach ludnościowych zachęcał, by kierować się zasadą umiaru, ale gdzie był umiar, kiedy nakazywał matkom mordować dzieci poczęte i wyrzucać kalekie na śmierć. Dobrze, że małżeństwo w jego poglądach było wspólnotą, gdzie mąż i żona dzielą się dolą dobrą i złą na całe życie, różnią się zadaniami i wzajemnie się uzupełniają.

Platon nie rozumiał małżeństwa, rodziny i moralności. Był przedstawicielem tej grupy Greków, którzy nie potrzebowali szczęścia małżeńskiego i rodzinnego. W epoce hellenistycznej stanowili oni przewodni odłam bezżennej, bezdzietnej, kończącej się inteligencji, prowadzącej Grecję do wymarcia. Należał do doktrynerów, w małżeństwie bowiem widział tylko i wyłącznie seksualizm, nie umiał wyjść poza ustalone przez nich granice. Doceniał prokreację, ale był ślepy na rodzicielstwo, wychowanie, tego nie cenił. Lękał się potomstwa i większego zaludnienia, uważał je za narzędzia rozbijające państwo. Jego państwo idealne winno mieć 5040 obywateli i tyleż gospodarstw do podziału. Uważał, że w razie braku ludności, należy sprowadzić cudzoziemców, a w razie przeludnienia, trzeba tworzyć kolonie poza granicami kraju. Według niego należy też regulować liczbę potomstwa, aby nie było za dużo. Małżeństwo nie powinno istnieć¹⁴², tylko pary rozpłodowe, typowane przez państwo. „Potrzeba (…) żeby najlepsi mężczyźni obcowali z najlepszymi kobietami jak najczęściej, a najgorsi z najgorszymi jak najrzadziej i potomków z tamtych trzeba chować, a z tych nie, jeżeli trzoda ma być pierwszej klasy. A o tym wszystkim nie ma wiedzieć nikt, tylko sami rządzący. (…) Ilość małżeństw każemy regulować rządzącym, aby jak najbardziej zachowali stale tę samą ilość mężczyzn”¹⁴³. Dzieci nieplanowane miały być zabijane, ponadto zezwalał na pozbawianie życia osób nieuleczalnie chorych¹⁴⁴.

Od X stulecia cesarstwo chyliło się ku upadkowi, zaczęło sprzeniewierzać się ideom, którym zawdzięczało swój dobrobyt i moc polityczną, społeczną i ekonomiczną. Utraciło swój uniwersalizm. Nawet Kościół poddał się partykularnym rozgrywkom, aż w roku 1054 dokonał się rozbrat z Kościołem na Zachodzie, i Kościół zgreczono. Od tego czasu stał się słaby, nie miał w sobie mocy wewnętrznej, aby stawiać wymagania rządzącym. W życiu publicznym morale było coraz słabsze. Obniżono wymagania moralne także w życiu społecznym. „Greckie damy najwyższych sfer przechodziły z ręki do ręki, jak córki szlachty rzymskiej w ostatnich dziesiątkach lat republiki”. Gdy skończyło się po zdobyciu Konstantynopola przez Krzyżowców¹⁴⁵ w 1261 r. cesarstwo łacińskie, „(…) nigdy nie zdołano odzyskać ani jego granic, ani jego wielkości, nie mogło też pretendować do roli potęgi europejskiej, będąc tylko jednym z państw bałkańskich”. Grekom nie udało się zjednoczyć w swym państwie¹⁴⁶. Takiego państwa nikt nie chciał bronić. Egzystowało i rozwijało się, dopóki miało wystarczającą liczbę mieszkańców.

Cesarstwo wschodnie osiągało swe cele na drodze pokojowej, misję swą realizowało przede wszystkim na drodze kulturowej, ale zawsze brakowało do tej misji ludzi. Dlatego tak często u bram Konstantynopola stali Germanie, Persowie, Awarowie, Słowianie, Arabowie, Warego-Rusowie, Pieczyngowie, Seldżukowie, a nawet Krzyżowcy. Coraz mniej było ludności gotowej do obrony granic państwa. Od wieku XI Turcy wymordowywali systematycznie ludność Azji Mniejszej, z czasem ją zajmując. Od XII stulecia nie wspierali Bizancjum napastnicy z zachodniej Europy. Brakowało żołnierzy, marynarzy, było coraz mniej ludności w stosunku do potrzeb imperium. W XII stuleciu populację starej Grecji ratowała zgrecyzowana ludność słowiańska. Grecja przeżywała swój renesans przemysłowy, kulturowy i handlowy. Na nowo rozrasta się Korynt, Ateny i Patras, ale niestety, nie są w stanie poderwać kulturowo, obyczajowo i ludnościowo nowej Grecji do poświęceń żywiołu greckiego rozproszonego w całym basenie Śródziemnomorza. Konstantynopol potrzebował ludzi, zwracał się o pomoc do Zachodu (Unia florencka z 1439 r.)¹⁴⁷, ale jej nie otrzymał¹⁴⁸. Przybyli z pomocą Węgrzy i Polacy, ale było ich stanowczo za mało. Wycofali się pobici pod Warną w 1444 r.¹⁴⁹. Wojska Imperium Osmańskiego 29 maja 1453 r. zdobyły Konstantynopol, gdzie zginął także ostatni cesarz Konstantyn XI, ostatecznie upadło Cesarstwo Wschodniorzymskie. Turcy zapanowali we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, co dało im możliwość ekspansji na zachód. Podbój Europy przez Imperium Osmańskie zatrzymał dopiero Jan III Sobieski pod Wiedniem w 1683 r.¹⁵⁰. Konstantynopol stał się stolicą Imperium Osmańskiego aż do 1923 r., do powstania republiki. Od roku 1930 zaczęto stosować nową nazwę Stambuł, która jest do dziś jedyną oficjalną.

I tym razem na przestrzeni czterech tysięcy lat Grecy nie wymarli, choć byli w niewoli od XV do XIX stulecia. Zachowali swą tożsamość, kulturę i religię, dzięki rodzinie i Kościołowi Prawosławnemu. Sytuacja demograficzna znacznie była lepsza niż tysiąc sześćset lat wcześniej, gdy dostali się w niewolę rzymską. Był to czas, kiedy to nie regulowano potomstwa, nie ograniczano żadnymi ustawami ani obyczajowo. Tak było również w krajach słowiańskich na Bałkanach okupowanych przez Turków, a także w Polsce, która utraciła swą niepodległość na lata 1772-1918. W czasach, „(. ..) kiedy nie reguluje się potomstwa, ludy nie giną nawet w najsroższym poddaństwie. (…) Ubodzy greccy wieśniacy (…), wydając odtąd na świat dzieci, choćby pośród skrajnej nędzy, nie zdawali sobie sprawy, jak wielkiemu narodowi przedłużają życie, jak patriotyczny, podstawowy spełniają obowiązek, jak bardzo społeczny uiszczają podatek, jak bezcenny niosą tym dar kulturze całej ludzkości, dla której Hellenowie, to coś więcej niż jeden z narodów”¹⁵¹. Dzięki dzietności rodzin greckich, Grecja w 1830 r. mogła odzyskać niepodległość. Było komu walczyć o wolność i niepodległość, było młode, silne, zdrowe i liczne pokolenie Greków. Europa XIX stulecia miała inne oblicze społeczne, kulturowe, polityczne niż ta w XV stuleciu. Jednak wyróżniało ją coś, co jest największym skarbem, ma dzieci, ma młodzież, „(…) nabita ludnością jak żadna część świata”¹⁵². Ma kto walczyć na polach bitew o wolność, ma kto pracować, ma kto się uczyć i dokonywać odkryć naukowych.

Grecję początku XXI stulecia zamieszkuje 10,8 mln osób. Liczy znacznie więcej mieszkańców niż w poprzednich stuleciach, jednak obecnie od kilku lat odnotowuje ujemny przyrost naturalny. Dynamikę populacyjną Grecji niszczy m.in. aborcja, która rocznie zabija w łonach matek około 150 tys. dzieci. Prawo dopuszcza zabicie nienarodzonego dziecka do 12. tygodnia ciąży. Przepisy depopulacyjne wprowadzono w 1986 r. Kolejną przyczyną depopulacji jest niszczenie małżeństwa i deprawacja kobiet, a także laicyzacja społeczeństwa greckiego. Ogromne zniszczenia depopulacyjne spowodowała antykoncepcja, która od końca lat siedemdziesiątych XX w. zapoczątkowała zapaść demograficzną¹⁵³. Święty Synod Greckiego Kościoła Prawosławnego oraz ruch „Pozwól żyć” zainicjowały, by w pierwszą niedzielę po Bożym Narodzeniu obchodzono dzień dziecka nienarodzonego¹⁵⁴.

*****

Do ósmego stulecia przed Chrystusem Grecja przeżywała swój rozwój na wielu płaszczyznach, na płaszczyźnie demograficznej, moralnej, religijnej, kulturowej i politycznej. Jednak osłabienie życia religijnego przyczyniło się do osłabienia życia w wymiarze obyczajowym. Przede wszystkimwśród elit państwa greckiego, w dalszej kolejności wśród niższych warstw społecznych. Ostatecznie przełożyło się to na coraz mniejszą liczbę dzieci w rodzinach. Grecja stanęła w dobie kryzysu demograficznego, który pociągnął za sobą kryzys ekonomiczny, a ostatecznie spowodował utratę świetności. Cywilizacja o wyższej kulturze poddała się kulturze niższej, ale za to bogatszej w młode, zdrowe duchowo i moralnie społeczeństwo. Filozofia i kultura grecka na kilka stuleci została zachowana w chrześcijaństwie.

2. Imperium rzymskie

Starożytni Rzymianie przez kilka stuleci żyli respektując prawo naturalne i religijne. Rodziny były stabilne, cieszyły się wieloma dziećmi i spokojem społecznym. Podważanie prawa naturalnego i prawa wynikającego z religii doprowadziło do osłabienia życia duchowego w wymiarze społecznym. Z czasem osłabło życie moralne w rodzinach i społeczeństwie. W latach trzydziestych drugiego stulecia przed Chrystusem zaczęły rozpadać się małżeństwa. W życie rodzinne wkroczyły rozwody, które niszczyły życie małżeńskie. Nastąpił powolny rozkład życia społecznego Rzymian, toczyła się deprawacja dzieci i młodzieży, a z czasem kobiet. W rodzinach rodziło się coraz mniej dzieci, następowała powolna depopulacja cesarstwa rzymskiego, które upadło w V stuleciu.

1. Świetność Rzymu za czasów republiki

Kolejne potężne imperium przebrzmiało bezpowrotnie, a mowa jest o Rzymie, który w V stuleciu naszej ery przestał istnieć. W czasach republiki (510-27 p.n.e.), Rzym był potęgą. Mieszkańcy prowadzili pracowite, ubogie i religijne życie, byli patriotami. Szanowano prawo i dbano o rodzinę. Za czasów Numy Pompiliusza (753 p.n.e. – 673 p.n.e.) małżeństwo miało charakter nierozerwalny, „(…) dał mu sankcję religijną, rzucił w ten sposób podstawy do wytworzenia grupy zdolnej do kierowania” państwem. Rodzinie przewodził ojciec, jego autorytet był niepodważalny. Małżonka Rzymianka była poddana mężowi, mimo to „(..) jednak była jego towarzyszką, wspólniczką w posiadaniu wszystkich rzeczy boskich i ludzkich”¹⁵⁵. Obrzęd ślubny miał charakter religijny, żona stawała się panią ogniska domowego, a dom stawał się jej sanktuarium. „Pozornie niepoważana, występowała sama wszędzie, towarzyszyła uroczystościom narodowym i religijnym, uczestniczyła w widowiskach, nawet konsulowie ustępowali jej z drogi, gdy szła, a prawo przypisywane Romulusowi karało każdego, kto ośmieliłby się w jej obecności na słowo nieprzyzwoite lub na zbyt swobodny ruch”¹⁵⁶. Godność kobiety była w poszanowaniu, a mężatki otaczane były czcią i życzliwością.

Pierwsze ustawy ludnościowe wydane za rządów Romulusa (VIII p.n.e.) w Rzymie, według Dionizjusza nakładały „(…) na obywateli obowiązek wychowania całego potomstwa płci męskiej oraz córek pierworodnych, zabraniając pozbawiania życia dzieci przed ukończeniem lat 3”¹⁵⁷. Dopuszczano zabicie zaraz po urodzeniu kalek lub potworków. Ojcowie mogli taką decyzję podjąć po akceptacji przez pięciu sąsiadów¹⁵⁸. Jeśli ktokolwiek z mieszkańców nie podporządkował się prawu, mógł być pozbawiony połowy swego majątku. To była tylko jedna z wielu kar. Karą główną za stracenie dziecka przed ukończeniem 3 lat, która była najcięższa, było skazanie „(…) ojca na karę śmierci oraz konfiskatę całego majątku – w myśl ustawy Romulusa”¹⁵⁹. Podobna kara obowiązywała za spędzenie płodu. Kobieta w ciąży była chroniona, nie mogła być grzebana. „Życie płodu po śmierci ojca podlegało tej samej ochronie prawnej, jak w przypadku, gdyby ojciec żył”. Dziecko urodzone po śmierci ojca miało prawo do spadku¹⁶⁰. Ustawa dotyczyła patrycjuszy, oni tworzyli główny trzon społeczeństwa, oni byli obywatelami, stanowili administrację i wojsko. Natomiast matka, gdyby pozbawiła dziecko życia za zgodą męża, jako ojca rodziny, nie poniosłaby żadnych konsekwencji¹⁶¹. Prawo pozwalało także na handel własnymi dziećmi, dla podratowania budżetu domowego albo spłacenia długów. Należy tu stwierdzić, że królowie dość ostrożnie wkraczali w plany populacyjne. Propagowali przede wszystkim akcję kolonizacyjną w swym imperium. Co pięć lat prowadzony był spis wolnej ludności państwa, to pozwalało na ogląd sił biologicznych, czyniono to podczas przeglądu wojskowego mężczyzn. Popierano i zachęcano mężczyzn do zawierania małżeństw, w ten sposób propagując wzrost ludności¹⁶².

W IV stuleciu przed Chrystusem nastąpił znaczny wzrost ludności, populację wzmacniały dość dobre warunki gospodarcze, a także silna pozycja ojca w rodzinie. Należy przypuszczać, że styl życia rodziny rzymskiej był pokłosiem dawnych czasów, jeszcze kultury pasterskiej. Przynieśli ją pierwsi założyciele Rzymu. Rodzina wówczas była silna i wielka, o wysokiej kulturze i standardzie moralnym, gdzie głową wspólnoty był ojciec, ale także była bardzo jasno określona pozycja żony. Rzymianie nie tolerowali poligamii.

Historyk Rzymu, Dionizjusz z Halikarnasu¹⁶³ (gr.  Διονύσιος ὁ Ἁλικαρνασσεύς), podaje, że w „(…) ciągu pierwszych 520 lat istnienia państwa rzymskiego nie było ani jednego rozwodu¹⁶⁴. „(…) jak powściągliwy był mężczyzna, skoro prawie nigdy nie żądał rozwodu, i jak ofiarnie pełniła swe obowiązki kobieta, jeśli nieomal wcale nie dawała powodów do rozwodu w ciągu całych stuleci. Ów zestrój ról sprawił, że rodziny rzymskie prze­trwały aż do wieku II przed naszą erą „(…) niby małe monarchie, w których ojciec rządził jak król absolutny: on posiadał, sprzedawał, kupował, brał zobowiązania. Mógł wymagać pełnego posłuszeństwa od syna jak od słu­gi, do jakiegokolwiek by syn doszedł wieku i urzędu. Mógł wypędzić i doprowadzić do nędzy, sprzedać jako niewolnika, skazać na wiejskie roboty buntownika-syna, i konsula, który na wojnie dowodził legionami, zmusić po powrocie do domu do posłuchu jak dziecko. Był sędzią najwyż­szym żony, dzieci, wnuków, niewolników i musiał wedle surowych reguł, ustalonych zwyczajem, skazywać ich sam, niekiedy nawet na śmierć, za uchybienia jemu, rodzinie i państwu”¹⁶⁵. Przy takim autorytecie ojca łatwo było wychowywać nowe pokolenie, tłumić ducha nowinkarstwa wśród młodych. Nowinkarstwo we wszystkich czasach sprowadzało zepsucie, zaś zadaniem ojców było wdrażać dzieci do roztropności „(…) czystości, pracy, religii, do przestrzegania wszelkich praw i zwyczajów”¹⁶⁶. Dzięki dyscyplinie i zachowaniu odpowiedniej moralności w społeczeństwie, a przede wszystkim wśród „(…) wyższych klas mógł mieć powodzenie w przedsięwzięciach, które nie udały się Etruskom, i wynieść się powoli ponad inne republiki Italii”¹⁶⁷.

Najprawdopodobniej pierwszy rozwód w Rzymie miał miejsce w 231 r. przed narodzeniem Chrystusa. „Ludzie wspominają – pisze Paulus Geliusz – że w ciągu jakichś pięciuset lat od założenia Rzymu nie było ani w Rzymie, ani w Lacjum żadnych spraw dotyczących majątku żony, ani też nie było zabezpieczenia prawnego, ponieważ w ogóle nie było ono potrzebne wobec tego, że małżeństwa się nie rozwodziły”¹⁶⁸. Pobożność i bogobojność, duchowość, odpowiednia moralność całego społeczeństwa rzymskiego kształtowała odpowiednie warunki społeczne, które były najistotniejszym czynnikiem stabilności rodziny. Prowadząc rozważania o rodzinie bardzo często o warunkach duchowych i moralnych się zapomina.

2. Kryzys religijny i moralny

Kryzys moralny Rzymu przyszedł w drugiej połowie drugiego wieku przed Chrystusem, pod koniec republiki, a na początku cesarstwa. Wyrugowano religię z przestrzeni społecznej, w miejsce wiary wprowadzono rozwiązłość i deprawację młodego pokolenia Rzymian. Po negacji wiary w bóstwa nastąpił powolny dekadentyzm. Wpierw osłabło życie duchowe, następnie moralne. Intelektualne w dalszej kolejności, nastąpiła zapaść w życiu społecznym, a ostatecznie dokonała się zapaść w życiu rodzinnym. Ogołocono Rzymian z moralności. Zarzucono religijne formy zawierania małżeństw, które kształtowały wspólnotową kulturę życia w małżeństwie. Przyszła moda na zawieranie ślubów jako zwykłej umowy cywilnej. Rozwody były na porządku dziennym¹⁶⁹. Mężowie zmieniają partnerki co rusz, a żony pozbywają się swych mężów, oddając się innym. Małżeństwo staje się niemodne i coraz bardziej wstydliwe¹⁷⁰. „Zabobony nadmiernie się szerzyły w tej dobie, kiedy ludzie nie byli pewni ani jutra, ani własnego życia. Wszelkiego rodzaju wróżbici żerowali na łatwowierności ludzkiej, a obok krańcowego bezbożnictwa, reprezentowanego przez materialistyczną filozofię epikureizmu, obok intelektualnego i pełnego ironii sceptycyzmu”¹⁷¹. Rozszerzała się wiara w różnego rodzaju proroctwa, wywoływano duchy, rodziła się wiara w demony, a szarlatani stawali się kapłanami i prorokami.

Pierwsze co padło, to moralność w wymiarze społecznym, a kolejne nieszczęścia dotknęły rodzinę. Nieszczęścia dotarły do Rzymu wraz z podbojem w III stuleciu przed Chrystusem Wielkiej Grecji, Sycylii, Korsyki, Sardynii, Ilirii, Galii i Kartaginy, wielu żołnierzy wzbogaciło się na tyle, że nie byli w stanie poradzić sobie z bogactwem. Kolejne wojny w Macedonii, Syrii, Galacji, Ligurii i Hiszpanii spowodowały, że „(…) wielu biednych chłopów wróciło z małym kapitałem¹⁷². We wsiach italskich obudziła się chciwość i ochotnicy zbierali się bardzo licznie dla zyskownych wojen”¹⁷³.

Przed upadkiem moralnym nastąpił upadek intelektualny wielu zacnych mieszkańców imperium rzymskiego. Ammian Marcelin (330-392) w „Res Geste” opisał upadek intelektualny i duchowy, a także brak zainteresowania naukami ówczesnej arystokracji rzymskiej¹⁷⁴. Miejsce aktywności intelektualnej zajęły tanie rozrywki, gośćmi zacnych domów rzymskich, gdzie przebywali w poprzednich latach zacni filozofowie i mówcy, stali się mistrzowie rozrywek, ludzie z półświatka Rzymu, eksperci od tajemnych praktyk okultystycznych, a także ludzie z niższych warstw społecznych mających bardzo złą reputację. Arystokraci poświęcali wiele czasu na rozrywki, przede wszystkim w cyrku, oglądając wyścigi konne. W dawnych bibliotekach „(…) montuje się organy wodne, flety, liry i akcesoria potrzebne do występów aktorskich”¹⁷⁵. Warto tu nadmienić, że brak zainteresowania tym, co ważne i mające wartość, spowodował dekadencką mentalność, która wyrosła z nadmiernego zbytku, z lenistwa, zniewieściałości, gnuśności ówczesnej rzymskiej arystokracji.

Mentalność dekadencka objęła także żołnierzy rzymskich. Konsekwencją tego był upadek i utrata ducha bojowego. Żołnierze tracili tężyznę fizyczną, stawali się leniwi, tchórzliwi i gnuśni, toteż nie byli w stanie bronić granic zagrożonego imperium¹⁷⁶. „Armia zaczęła się rozprzęgać (…) tchórzostwo i nikczemność rozpanoszyły się we wszystkich armiach. (…) W roku 154 rozgorzała wojna w Hiszpanii (…); gdy dowiedziano się w Rzymie, że wojna ta nie będzie prostą wycieczką wojskową, nie znaleziono już ani żołnierzy, ani oficerów skorych do wyprawy”¹⁷⁷. Cesarz rzymski Lucjusz Septymiusz  Sewer (193-211) ubolewa nad rozwiązłością moralną panującą w wojsku i nawołuje jednego z dowódców, aby dokonano koniecznych reform. Cesarz apeluje, by zaczęto od samych trybunów, bo kiedy oficer utraci raz na zawsze autorytet, nigdy nie wymusi na żołnierzach dyscypliny¹⁷⁸.

Polybios z Megalopolis (200-118 p.n.e.), grecki historyk i kronikarz imperium rzymskiego, pisząc w połowie II stulecia przed Chrystusem, ubolewał, że „(…) większość Rzymian żyje nieporządnie. Młodzi ludzie dają się uwieść najbezwzględniejszym nadużyciom. Uczęszczają na widowiska wszeteczne, na uczty hulaszcze, oddają się rozwiązłości wszelkiej, przejętej od Greków w czasach wojny przeciw Perseuszowi”¹⁷⁹ w latach 173-168 przed Chrystusem.

W granicach imperium rzymskiego za czasów Juliusza Cezara (100-44 p.n.e.) mieszkało około 57 milionów osób¹⁸⁰. Ówczesny świat starożytny liczył około 200 mln mieszkańców, a zatem imperium rzymskie było potęgą. W II stuleciu po Chrystusie Italia liczyła około 8,7 mln mieszkańców, a sam Rzym około 1 mln osób¹⁸¹. W V stuleciu liczba mieszkańców Italii spadła do sześciu milionów¹⁸². Co było przyczyną tak radykalnego ubytku ludnościowego na terenie Italii? Odpowiedź na to pytanie odnajdujemy u Walentego Majdańskiego, który pisze: „(…) już pod koniec republiki, pod wpływem mądrości helleńskiej, więcej było starych kawalerów niż żonatych. Ale tak już bywa na tym świecie, że im więcej starych kawalerów, tym bardziej ci, co się żenią, oszczędzają na dzieciach”¹⁸³. Tak też było i w Italii¹⁸⁴. Im mniej dzieci w rodzinach, tym bardziej szerzyła się rozpusta i rozwiązłość. Z upływem czasu rozwiązłość była już niemodna, nudziła wielu. Toteż rozszerzał się wówczas homoseksualizm, tak też było i w Italii.

Z czasem liberalizowano ustawodawstwo, dopasowując je do obniżonej moralności społeczeństwa. Prawodawstwo „(…) z początkiem drugiego wieku zniosło karę chłosty i karę śmierci dla obywateli rzymskich w Rzymie i w prowincjach, zniosło też karę chłosty w wojsku. W I stuleciu wiele przestępstw pozostawało bezkarnych, jeśli dopuszczali się ich obywatele rzymscy. Byli niemal bezkarni. Wprawdzie mogli być skazani na wygnanie. Jednak i od tego mogli się wywinąć przekupstwem¹⁸⁵.

Także poziom życia moralnego rodzin znacznie się obniżył. Rola rodziców w rodzinie słabła, a autorytet ojca stawał się coraz słabszy. „Ojcowie rodzin nie tylko nie umieli już utrzymywać w karbach swoich żon i dzieci, lecz nie byli zdolni do nakazania dla siebie szacunku. Liczne uchybienia kobiet i młodych ludzi uchodziły przeto bezkarnie, gdyż prawodawca nie zajmował się nimi jeszcze, a rodzina zajmować się nimi przestała”. Popełniano liczne morderstwa, otrucia były na porządku dziennym, plaga kradzieży, morderstwa, dramaty rodzinne były coraz liczniejsze. Morale w rodzinach upadało, co powodowało dekadentyzm w wymiarze społecznym, politycznym i indywidualnym¹⁸⁶. Z zapaścią moralną w rodzinie i w życiu społecznym szła w parze zapaść małej własności, a także coraz gorsza była jakość fizyczna ludzi. Brakowało młodych poborowych, a ci, którzy już byli żołnierzami z powodu braku kondycji fizycznej byli niezdolni do pełnienia służby. Zrezygnowano z dotychczasowej zasady poboru do wojska z synów obywateli należących do pierwszych pięciu klas społecznych. Na przełomie II i I stulecia przed Chrystusem zaczęto rekrutować do wojska tęgich mężczyzn z ubogiego plebsu miast i wsi. Tam jeszcze ich nie brakowało. W Rzymie jazdę konną stworzono z barbarzyńców: Tatarów, Galów, Germanów, Hiszpanów, Numidów, bo nie było odpowiedniej liczby mężczyzn do obsłużenia potrzeb wojskowych.

W I wieku przed Chrystusem plebs italski nie był zainteresowany walką. Ludność miała z czego żyć, a to dzięki skarbom, które nagromadzono z okradzenia całego basenu Morza Śródziemnomorskiego. Plebs, podobnie jak wolni obywatele, z czasem stawał się coraz mniej zdolny do służby wojskowej, był słaby fizycznie i moralnie.

3. Demoralizacja kobiet

Z czasem kolejny bastion imperium rzymskiego – kobieta, padł. Przez stulecia dokonywała się emancypacja kobiet. Kobieta z czasem zyskała równe prawa. Wiadomo, że życie wyprzedza formalne ustawodawstwo. Proces równouprawnienia rozpoczął się w Rzymie od wyższych klas społecznych, a z czasem objął ogół kobiet. W Rzymie można było zaobserwować zjawisko, które dość powszechnie występowało. Otóż „(…) gdy nawał wojen w wiekach IV, III, II odrywał mężczyznę od domu, bardzo często kobieta stawała się w nim panią udzielną. To ją usamodzielniało”¹⁸⁷. To powodowało, że kobiety z czasem górowały fizycznie i psychicznie nad mężami, schorowanymi, wyczerpanymi, a także kalekami. Zwierzchność mężów nad swymi rodzinami stawała się czystą formalnością. Potwierdzają to słowa Marka Porcjusza Kato (234-149 p.n.e.)¹⁸⁸, który w 195 r. w senacie mówił: „(…) gdyby każdy z nas, obywatele, umiał u żony swej zachować prawa swe i znaczenie, mielibyśmy teraz mniej kłopotu z kobietami”¹⁸⁹. Kobieta korzystała z wolności często bezwiednie naśladując mężczyznę. Był to fatalny czas, pozyskując prawa wolnościowe, morale społeczne zarówno kobiet, jak i mężczyzn, było na bardzo niskim poziomie. Widząc, że kurtyzany cieszyły się szczególnym powodzeniem, kobieta dopasowywała swój poziom moralny do ogólnie przyjętego. Nie podjęła wysiłku moralnego, by panować nad mężczyzną czy zadbać o dobre wychowanie dzieci. Z każdą dekadą zatracała swą kobiecość¹⁹⁰. Od tego czasu morale mężczyzn i kobiet słabło. Pod koniec republiki kobiety mają duży wpływ na sytuację polityczną państwa¹⁹¹.

Jedną z wielu niewiast lekkich obyczajów była Precja, utrzymanka Cetegusa. Choć nie tylko jego. W 74 r. Mitrygas organizował koalicję wojskową przeciw Rzymowi, autorytet senatu był bardzo słaby. Politycy byli skłóceni między sobą, a „(…) zręczna Precja umiała wszystko urządzić i wszystkich zadowolić. Pompejusz otrzymał fundusze do dalszego prowadzenia wojny z Sertoriuszem, Antoniusz dostał dowództwo nad flotą. (…) Kotta miał bronić Bitynii. (…) Lukullusowi dano (…) nakaz wyparcia Mitrydatesa z Azji”¹⁹². Klodiusz, mający romans z żoną Cezara, Pompeją, próbował nakryć Cycerona na zdradzie, poprzez jedną ze swych sióstr, która była żoną Kwintusa Metallusa Celera i miała bardzo złą reputację. „Kupiła, jak mówiono, ogród na brzegach Tybru, w miejscu, gdzie nago kąpali się młodzi ludzie”; mówiono, że miała wielu kochanków¹⁹³.

Takie kobiety narzucały ton obyczajom rzymskim, imponowały nawet cezarom, i to w ciągu stuleci. Wywierały ogromny wpływ na jakość moralności w wymiarze społecznym i indywidualnym, propagując rozwiązłość moralną¹⁹⁴. Państwo, jeśli istniało, to tylko dlatego, że zdążyło zniszczyć potężnych sąsiadów. Jednak te czasy zdołały wydać w wymiarze politycznym i wojskowym wybitne postacie takie, jak: Mariusz, Sulle, Lukullus, Krassus, Pompejusz i Cezar. Warto tu nadmienić, że w państwie żyło jeszcze dość duże liczebnie zdrowe społeczeństwo, natomiast najbardziej zdeprawowane były elity rzymskie¹⁹⁵. A to nie wróżyło dobrze na przyszłość.

Pod wpływem zmian moralnych i obyczajowych zmienia się obyczajowość wśród kobiet. Tracą swój naturalny instynkt macierzyński i delikatność¹⁹⁶. Podążają za modą, trwoniąc majątki na ubiory, a ponadto gonią za aktualną sztuką. A sztuka prezentowała rozwiązłe malarstwo i rzeźby, „(…) rozpustne legendy mitologiczne, lubieżna poezja, greckie powieści i konkretniej niż wszystko sztuka widowiskowa. Ale na dramaty i tragedie, przeznaczone dla elity, teraz za Cesarstwa, nikt się nie kwapi. (…) Przekłada się nad nie nową komedię grecką, szydzącą z bogów i bohaterów, prezentującą z sympatią życie heter. Szerokim rzeszom i to nie odpowiada: przedsta­wienia muszą być wyraźniej wyuzdane: atelany¹⁹⁷ i mimy¹⁹⁸ spełniają te życze­nia. Dopiero też za takie widowiska płacą najwięcej pretorowie, organizu­jący występy publiczne z ramienia państwa. Otóż wrażliwość kobiet na te rodzaje sztuki teatralnej dochodzi do histerii: ubogie zostawiają kolczyki i naszyjniki, byle dostać się na prapremiery”¹⁹⁹.

Kobiety rezygnują z macierzyństwa, oddają się uciechom, tracą instynkt macierzyński. Czas poświęcają na miłostki, teatr, cyrk, tańce, lenistwo, stroje czy zbytki, których nie brakuje w Rzymie. Tracą swą delikatność i wstydliwość. Dorównują mężczyznom w swawolnym życiu²⁰⁰. Nie rodzą dzieci, a kiedy mężczyzna skazuje na śmierć niemowlę, nie walczą o jego życie, są obojętne²⁰¹. Używają środków antykoncepcyjnych bez żadnych skrupułów, a także trujących płynów płodobójczych²⁰².

Dziecko stało się przeszkodą w korzystaniu z życia, toteż trzeba było się go pozbyć. Poprzez zabicie w łonie matki, czy poprzez porzucenie. Życie seksualne doprowadzone do nieopanowanej rozpusty miało wymiar hedonistyczny. Praca domowa dla wielu kobiet była przekleństwem, gardziły nią, scedowały prace domowe na niewolnice. Utrzymywały w domach pięknych niewolników dla swych potrzeb, a małżeństwa zawierały po to, by drażnić swych kochanków. Lucius Annaeus Seneka (4 p.n.e- 65 n.e), pisarz, poeta, retor, filozof rzymski w „De Beneficiis” pisał: „(…) wierność małżeńską uważano za dowód brzydoty²⁰³, a matrony rzymskie liczą swe lata nie według urzędowania konsulów, ale według liczby swych mężów”²⁰⁴. Stosunki rodzinne były bardzo złe. Jedyna córka Augusta, Julia, była tak zdeprawowana, że ojciec zmuszony był skazać ją na wygnanie. Dzieci nie słuchały rodziców, a bardzo często oczekiwały na śmierć swego ojca, by przejąć majątek. Po śmierci rodziców bardzo często nie było żałoby. Królowała zabawa, korzystanie z życia i uciech jakie proponował świat rzymski²⁰⁵.

Kobiety korzystały z życia całymi garściami, zdobywając wiedzę, podejmowały pracę zawodową, „zarzucając stan kobiecy”, jak się kiedyś mówiło. Podejmowały się do różnych prac ─ były prawnikami, adwokatami. Uprawiały sport jako atletki i gladiatorki. A więc kobieta staje się równa mężczyźnie. Nie wykorzystują tego, by walczyć o równouprawnienie w ustawodawstwie. A przecież cezarowie, senat, a także ówcześni mężczyźni by im tego nie odmówili. Tacyt, snując refleksje nad rzeczywistością rodzinną, pisze: „Matka powierza dzieci służebnej Greczynce, której dodaje do pomocy jednego lub dwóch niewolników, ludzi nieraz najgorszego prowadzenia”²⁰⁶. A Plutarch z Cheronei (50-125 n.e) dodał: „(…) większość Rzymian, kiedy posiada uczciwego niewolnika, robi z niego rolnika, sternika, intendenta, urzędnika do spraw towarowych lub interesów bankowych, a jeżeli ma pijaka, obżartucha, wałkonia, niezdatnego do żadnej pracy, powierza mu wychowanie dzieci”²⁰⁷. Kobieta traci swój autorytet w oczach mężczyzny, stwierdza Seneka²⁰⁸. „(…) Jest istotą nierozumną, nieukróconą, niecierpliwą w zaspakajaniu swych żądz”²⁰⁹. Św. Hieronim pisał o pewnej kobiecie, która miała w ciągu swego życia aż 23 mężów, a sama była 21. żoną ostatniego swego męża. Wprawdzie były jeszcze małżeństwa, w których przez całe życie żony były wierne jednemu mężowi i na odwrót, ale stanowiły rzadkość. Deprawacja życia małżeńskiego sięgnęła dna²¹⁰.

Kolejnym bodźcem osłabiającym kobietę była sztuka. Poprzez sztukę, gloryfikującą najniższe potrzeby człowieka, obniżano niewiastom poziom moralny, miał być to postęp, nowoczesność, która prowadziła mieszkańców Rzymu na manowce. Gdyby za pomocą sztuki propagowano wyższe wartości, to z pewnością prowadziłoby to do uzdrowienia poranionych kobiet, mężczyzn i młodzieży. Był jeszcze jeden czynnik, który szerzył ogromne spustoszenie moralne wśród mieszkańców Rzymu, i nie tylko. Ten czynnik to filozofia. A najbardziej zawinił: stoicyzm. To on uspokajał ludzi, tłumił w nich potrzebę wyzwalania z siebie największych sił moralnych, uspokajał sumienia. To stoicy wpajali ludziom pogardę ─ do dzieci, do małżeństwa i do kobiet. Seneka głosił: „(…) stroń od tłumu, stroń od małych ludzkich grup, unikaj nawet towarzystwa człowieka pojedynczego!”²¹¹. Co więcej, stoicy propagowali „ucieczkę od życia” poprzez samobójstwo. Seneka pisał: „(…) patrz, droga otwarta do wolności!. Po co się męczyć?”²¹². Stoicy w swych poglądach łamali moralny kręgosłup, być może także wielu początkującym wyznawcom Chrystusa. Stoicy propagowali także rezygnację z małżeństwa, Epiktet z Hierapolis (50-130 n.e.) namawiał: „(…) z dzieł miłości unikaj małżeństwa wedle sił”. A Seneka propagował dzieciobójstwo chorych dzieci: „(…) nie czynimy tego ze złości, ale z rozsądku: bo czyż może być coś bardziej rozsądnego niż pozbywanie się niepotrzebnych przedmiotów i istot?”²¹³.

Szerzyły się zabobony i proroctwa o końcu świata, przypomniano sobie o grzechu bratobójstwa Romulusa i Remusa, który ciążył na Rzymie od najdawniejszych czasów. Przypominano różne proroctwa: „(…) Plutarch opowiada w życiorysie Cezara, że w ciągu całego roku, który nastąpił po zamordowaniu dyktatora, słońce było blade i bez promieni, ciepło słoneczne było słabe i nieznaczne, a powietrze pochmurne i ciężkie, i zboże przedwcześnie okwitło i zwiędło”²¹⁴. W kronikach pisano o powodziach w Rzymie i o komecie ogromnych rozmiarów nad Padem. Strach z każdym dniem niepokoił Rzymian, wielu z nich snuło plany o wyemigrowaniu na krańce świata, „(…) byle dalej od grzechu, wyuzdania i wojennej pożogi”²¹⁵. Pojawiają się horoskopy, którymi zajmują się nie tylko chaldejscy czy marsyjscy szarlatani, ale także filozofowie, choćby neopitagorejczyk Publis Nigidius Figulus (98-45 p. n. Ch). Był autorem wielu dzieł o wróżbach, snach czy pism o treści astrologicznej. Zajmował się m.in. magią²¹⁶.

4. Depopulacja imperium

Jak kształtowała się demografia Rzymu i Italii? W 293 r. przed Chrystusem wedle spisu było 262 321 obywateli. Po pierwszej wojnie punickiej w roku 225 naliczono 273 tys. obywateli²¹⁷. W wieku III „(…) mogła liczyć Italia w swoich ówczesnych grani­cach,( tj. półwysep na południe od Rimini i Pizy, bez górnej Italii i wysp), rzymskiej ludności około 900 tysięcy, sprzymierzeńców 1,8 miliona. Do tego dochodzą nieliczni jeszcze wtedy niewolnicy. Italia miałaby wtedy za czasów Hannibala około 3 milionów mieszkańców”. W drugiej połowie II stulecia „(…) 1,2 miliona Rzymian, 2,5 miliona sprzymierzeńców (lub może więcej), (…) z niewolnikami na pewno ponad 4 miliony”. „Cała Italia w dzisiej­szych granicach mogła posiadać ku końcowi republiki około 6 milionów”. Za czasów cesarza Augusta, Hiszpania, wówczas Galia liczyła około 6 mln, Afryka Północna podobną liczbę, około 6 mln , w strefie naddunajskiej około 2 mln, zhellenizowany Wschód około 20 mln, a Egipt jakieś 8 mln . U początków Cesarstwa Rzymskiego mieszkało na tym obszarze około 60 mln osób²¹⁸.

Za Cycerona (106-43 p.n.e.) rozwinęło się wiele miast i wiosek, które bardzo dobrze funkcjonowały. Ale w tym samym czasie, pustoszały latyfundia, ludność emigrowała z ogromnych przestrzeni między miastami Etrurii, Apulli, Lukanii, Brutium, Sycylii i Samnium. Rzym w 44 r. przed Chrystusem liczył około 900 tys. mieszkańców. Za cezara Augusta około jednego miliona, w II stuleciu mógł liczyć 1,5 mln mieszkańców²¹⁹. Są to bardzo ostrożne dane. Można z całą odpowiedzialnością mniemać, że w ciągu dwóch stuleci naszej ery liczba mieszkańców się podwoiła. Czy tak dużo dzieci się rodziło? To mało prawdopodobne. Można przypuszczać, że liczba dzieci w rodzinach nie rosła, ale malała wśród nich śmiertelność a także podniosła się znacznie ogólna długowieczność. W tym czasie panował pokój, a także rosła liczba małżeństw.

Wsie pustoszeją, opuszczają swe gospodarstwa dotychczasowi mieszkańcy. Nie ma rąk do pracy, społeczeństwo się starzeje. Cesarz rzymski Marek Aureliusz panujący w latach 161 – 180 podjął się osadnictwa wiosek przez barbarzyńców, szczególnie w okresie powojennym. W roku 193 „(…) cesarz Pertinax²²⁰, ażeby zapobiec zmniej­szaniu się ziemi uprawnej wskutek braku rąk roboczych (…) wydał edykt, na mocy którego każdy, kto grunta opuszczone wszelkiej kategorii, nawet należące do cesarza, przywróci z powrotem kulturze, uzyskać miał do nich pełne prawo własności”²²¹. Młode pokolenia nie były chętne do pracy, wolały wygodniejsze i lżejsze życie w miastach. Szczególnie jedynacy. Budżet państwa od II stulecia był bardzo często deficytowy. Po kryzysie wiosek, przyszedł kryzys miast. Brakowało rąk do pracy, wówczas człowieka nie zastępowała maszyna. Potrzebny był człowiek do pracy na roli, handlu i w produkcji. Z powodu małej liczby dzieci sytuacja się pogarszała. Brakowało bowiem rąk do pracy, również warunki pracy były coraz gorsze. Centrum tego kryzysu znajdowało się w stolicy. Ludność Italii, nie tylko z wiosek, gromadnie wędrowała do stolicy, jednak tu, bezpotomnie może w pierwszym, drugim czy trzecim pokoleniu wymierała. Rzym stał się cmentarzyskiem narodowym, tu ginął najbardziej romański lud. A sam Rzym stawał się coraz mniej rzymskim. Ponadto na utrzymanie wszystkich urzędów ani Rzymianie, ani mieszkańcy Italii, nie płacili podatków, płacili mieszkańcy spoza granic Italii.

Z czasem rola cywilizacyjna Rzymu słabnie. Publiusz Korneliusz Tacyt pisał, że: „(…) deprawacja obyczajów jest środkiem skuteczniejszym do ukrócenia podbitych narodów i utrzymania ich w jarzmie niewoli aniżeli oręż”²²². I to udawało się Rzymianom w wielu regionach swego imperium. Ale deprawacja nie ominęła Rzymu. Z czasem „(…) naturalnym następstwem wyludnienia było opuszczenie gospodarstw. Próbowano temu zapobiec przez prawa osadnicze, które wiązały rolnika i jego dzieci z ziemią. Lecz były to środki sztuczne i niedostateczne”²²³. W drugim stuleciu, za czasów cesarza Pertynaksa (126-193), ziemie mógł zajmować każdy, kto chciał, bo połacie areałów leżały odłogiem. Bo nie było dzieci i nie miał jej kto uprawić. W kolejnych stuleciach było jeszcze gorzej, choć Rzym ociekał bogactwem, przywożono wszak dobra z różnych stron świata²²⁴.

Co takiego się stało, że w I stuleciu przed Chrystusem udało się wyprowadzić państwo z zapaści poprzez zmianę ustroju, nawet kosmetyczną, a nie udało się to poprzez radykalne zmiany ustrojowe w III i IV stuleciu? Odpowiedź jest prosta, wraz ze zmianami w administracji i w wojsku nie poszły zmiany moralne. Nadal rodzina i całe społeczeństwo funkcjonowało na bardzo niskim poziomie moralnym. Z religii nie wypływały już prawa moralne w życiu społecznym i rodzinnym. Ludność w coraz większym stopniu ulegała ateizacji. „Acca Larentia, matka Larów, bogów domowych, poszła z czasem w zapomnienie (…) identyfikowano ją z Lareniną, nierządnicą…”²²⁵. Gajus Juliusz Cezar (100-44 p.n.e.) w 73 r. przed narodzeniem Chrystusa został najwyższym kapłanem – pontifex maximus, choć był ateistą. Rzymski poeta i filozof Lukrecjusz (99-55 p.n.e.) w swym dziele „De rerum natura”, współczesny Cezarowi, tak puentuje czas miniony: „Nikczemnie przedstawiało się życie ludzkie, dopóki marniało pod obuchem religii”, a znacznie wcześniej, filozof grecki, Epikur (341-270 p.n.e.) pisał: „(…) i tak padła religia pod jego stopami”. Niewiara na dobre zagościła u Rzymian, a to osłabiło postawę wobec życia. Rzymski poeta pochodzący z Werony, żyjący w I stuleciu przed narodzeniem Chrystusa, G. W. Katullus (87 lub 84 p.n.e. – 54 n.e.)²²⁶ zachęcał młodzież rzymską, by ─ żyła i używała Lesbio! Wynaturzenia były posunięte bardzo daleko, szerzyła się rozwiązłość i grzechy kontra natura²²⁷. A imperium rzymskie się wyludniało.

5. Próby naprawcze obyczajów

Podejmowano próby naprawcze, próbowano wzmocnić w społeczeństwie rolę rodziny, a przede wszystkim otoczyć opieką rodziny wielodzietne. Próby naprawcze odwoływały się do prawa naturalnego. Bracia Grakchowie w drugim stuleciu przed Chrystusem podjęli próbę reform rolnych, przekazując ziemie rodzinom wielodzietnym, wystarczyło mieć troje dzieci, ponadto przeznaczyli część środków finansowych ze środków publicznych na rodziny bogate w dzieci²²⁸. Mimo podjętych prób zasiedlania ogromnych połaci ziemi, także zamorskich, m.in. w Kartaginie, ludność nadal uciekała ze wsi do miast. Wieś pustoszała, a ludność przenosząc się do miast wymierała tam z bezdzietności, przede wszystkim w Rzymie²²⁹. Płodność obywateli Rzymu zmniejszała się z pokolenia na pokolenie. Demoralizacja i upadek były tak daleko posunięte, że społeczeństwo nie było zastępowalne pokoleniowo²³⁰.

Kolejną próbę ratowania demograficznego upadku imperium rzymskiego podejmuje cezar August (63 p.n.e-14 n.e.). Rzym chylił się ku upadkowi. Prace naprawcze narodu Rzymskiego prowadził w trzech wymiarach: religijnym, moralnym-obywatelskim i indywidualnym i materialnym²³¹. Kierował się słowami Horacego (65-27 p. n. Ch.), które wyrażały myśl odnowy religijnej, „Niezasłużenie płacić będziesz za grzechy przodków, Rzymianinie, dopóki nie odnowisz świątyń i zapadających się kaplic poświęconych bogom oraz posągów oszpeconych od czarnego dymu”. August odnowił 82 świątynie i wybudował nowe. Podjął się także odnowy kolegiów kapłańskich. Mimo ogromnego wysiłku w odnowie kultu religijnego w Rzymie szerzyło się wróżbiarstwo, astrologia czy rozpowszechnianie horoskopów²³².

W roku 18. przed nar. Chrystusa cesarz August wydał prawa Rogationes Juliae, ograniczające zbytek (lex Julia sumptu aria), prawo o moralnym prowadzeniu się i zwalczaniu nierządu (lex de pudicitia et de adulteriis coercendis) i prawo o małżeństwie (lex de maritandis ordinibus). Po kilkudziesięciu latach, w 9 r. po Chrystusie wydaje kolejny zbiór praw lex Pappia Poppea, które wprowadza groźbę strat majątkowych i prawnych wobec mężczyzn i kobiet. Mężczyzna bezżenny od 20. do 60. roku życia i kobieta niezamężna od 20. do 50. roku życia, bezdzietnym mężczyznom groziło ponad 25 lat, a bezdzietnym kobietom ponad 30 lat. Dotyczyło to przede wszystkim wyższych warstw społecznych²³³.

Mężczyźni żonaci mający minimum troje dzieci na mocy przywileju ius trium liberorum, czyli „prawo trójki dzieci”, mogli dziedziczyć cały spadek, ponadto otrzymywali przywileje publiczne, byli zwalniani od wielu obciążeń publicznych, mogli awansować w służbie państwowej, w teatrze mieli zagwarantowane lepsze miejsca, posiadali wiele innych przywilejów. Jednak niebawem wszystko to się zmieniło na ich niekorzyść. Takie same przywileje otrzymali żołnierze, westalki²³⁴ i bezdzietni. I nadal Rzym nie miał dzieci. Stawał się miastem osób starych, schorowanych, potrzebujących opieki. A dzieci były przeszkodą w wygodnym życiu. Gajusz Petroniusz tak charakteryzował Rzym w pierwszym stuleciu: „(…) w tym mieście nikt nie uznaje dzieci, bo kto ma potomków, ten nie otrzymuje zaproszeń na uczty albo zabawy, omijają go wszystkie korzyści i prowadzi życie hańbiące i nieznane nikomu. Ale ci, którzy się nie pożenili i nie posiadają bliskich krewnych, dochodzą do najwyższych zaszczytów i uważani są za jedynie doskonałych, ba, nawet wolnych od wszelkiej winy ludzi”²³⁵.

Mimo niechęci do posiadania dzieci, podejmowano kolejne inicjatywy wspomagające rodziny wielodzietne. Za czasów cesarza Nerwy (30-98) i Trajana (53-117) powstały w minimum 39 miastach Italii zakłady na wzór fundacji otaczające opieką rodziny wielodzietne. Zakłady opiekuńcze serwowały posiłki dla dzieci. „Jako formę organizacyjną obrano fundację wieczystą. Potrzebny kapitał był dostarczany przede wszystkim przez cesarza, ale także przez ciała samorządowe oraz prywatne. Kapitał ten był ulokowany w gminach potrzebujących pomocy na procent bardzo niski (3,5−5% rocznie), atoli przy daleko idącym zabezpieczeniu hipo­tecznym. Dochód z tego kapitału miał być zużyty na dostarczenie okre­ślonej liczbie dzieci bądź bezpłatnego zboża, bądź zasiłku pieniężnego w wysokości 12−20 sesterców miesięcznie”. A za sumę około 150 sesterców miesięcznie można było wtedy utrzymać całą rodzinę²³⁶.

Nigdzie nie mamy „(…) podanej sumy globalnej pieniędzy publicz­nych (tym mniej prywatnych), wydatkowanych na alimentację. Musiały to być w każdym razie sumy ogromne, skoro obskurna miejscowość Veleia w dolinie Padu (niedaleko Placentii), otrzymała, wedle świadectwa znalezionego tam napisu, od Trajana kwotę jednego miliona 44 tys. sesterców, za którą było utrzymywanych 246 chłopców i 35 dziewcząt. Przyjmując, że repartycja funduszów cesarskich pomiędzy poszczególne gminy Italii odpowiadała w przybliżeniu liczbie ich ludności, otrzymamy dla Trajana co najmniej ćwierć miliarda denarów, czyli przeciętną roczną około 13 milionów. Prawdopodobnie jednak suma faktycznie wydatkowana była o wiele wyższa. System alimentacyjny miał jeszcze tę zaletę, że dostarczał własności ziemskiej taniego kredytu, który był bardzo potrzebny”²³⁷. Mimo nowych inicjatyw, mających na celu ożywienie demograficzne na Półwyspie Apenińskim, nie osiągnięto oczekiwanych rezultatów²³⁸. Jednym z wielu czynników, który wpływał na dzietność w rodzinach i obyczaje we wszystkich dobrze rozwiniętych cywilizacjach, tak było bynajmniej do tej pory, uzależniony był od drobnej własności rolnej. Za czasów cesarza Augusta (63 p.n.e – 14 n.e) nie dbano o drobnych rolników, środki finansowe kierowano na wojsko i „próżniaczy motłoch rzymski”²³⁹.

Kolonizacja odbywała się aż do czasów Marka Aureliusza (121-180), ale poprzez rozbudowę ośrodków miejskich, zaś tereny wiejskie pozostawały niezagospodarowane. Przywileje Augusta były zachętą do małżeństwa przede wszystkim bogatych. Wśród dobrze sytuowanych zawierano małżeństwa, ale nie planowano dzieci. Przywileje Augusta i Nerwy nie odegrały większej roli w pobudzeniu demografii rzymskiej. W tym czasie wśród bogatych panowała już moda na bezżenność i bezdzietność²⁴⁰. A ubodzy naśladowali bogatych. Mimo to imperium rzymskie do połowy II stulecia rosło w siłę demograficzną. Na taki stan wpływało kilka czynników. A mianowicie: w I i II stuleciu mieszkańcom żyło się dość dobrze, przede wszystkim w miastach, likwidowano niewolnictwo.

Hadrian, cesarz rzymski w latach 117−138, „(…) odebrał panom prawo życia i śmierci nad niewolnikami”²⁴¹. Pracownik wolny znacznie więcej zarabiał. Wielu rodzinom w prowincjach poprawiła się sytuacja materialna. Sytuacja polityczna ustabilizowała się, panował pokój, medycyna przyczyniła się do wydłużenia życia wielu mieszkańców imperium, zmniejszyła się śmiertelność wśród dzieci i łatwiejsze było ich wychowanie, tam gdzie ich chciano, a przede wszystkim poza Italią dzieci były darem niebios. Powstawały nowe ośrodki miejskie, gdzie − za czasów od Augusta do Hadriana − wznoszono budynki publiczne i prywatne. Taki poziom pomocy socjalnej w budownictwie społeczeństwo osiągnęło dopiero w XIX w.²⁴² Nastąpił na niespotykaną skalę rozwój przemysłu metalurgicznego, konfekcyjnego, skórzanego i spożywczego. Rozwinęła się sieć hoteli, turystyka przeżywała swój boom. Produkowano zarówno na rynek wewnętrzny, jak i zewnętrzny²⁴³. Dorabiano się niebotycznych fortun.

Gdy ofiarą legionistów padł Aleksander Sewer (208-235) w 235 r., państwo rzymskie świetnie funkcjonowało, cywilizacja rzymska obejmowała ogromny obszar, nie tylko w Europie, ale także w Azji i Afryce. To państwo było wielką jednolitą potęgą, „(…) której jeszcze nie naruszyły, przynajmniej z pozoru, żadne siły wywrotowe. Armie były liczne i wyćwiczone, admi­nistracja poprawna, sztuki piękne kwitły, filozofię i literaturę uprawiano gorliwie, nauka zaś prawa miała przedstawicieli, jakich świat nie widział, i pociągała umysły szlachetniejsze widokiem owocnej pracy nad udosko­naleniem i wzmocnieniem państwa, którego siłę stanowiło to, że wszelkie poddane Cesarstwu narody obdarzała jednaką, z odwiecznych zasad ro­zumu i sumienia, wynikającą sprawiedliwością. Minęło lat 50, i wszystko się zmieniło: cywilizacja jest w stanie agonii, Cesarstwo przedstawia jed­ną wielką ruinę, w której sroży się despotyzm równie okrutny, jak słaby”. Jak do tego doszło? − pyta Ferrero²⁴⁴. Odpowiedź jest jasna i prosta, za mało mieszkańców Rzymu, za szybko wymierali i nie pozostawiali po sobie dzieci. A nowi osadnicy nie zasymilowali się z ludnością Rzymu, nie mieli talentu do prowadzenia podboju świata, do administrowania tak dużym obszarem. Borykało się cesarstwo z tym przez kolejne stulecia, aż ostatecznie pogrzebano je w V stuleciu. Wśród rządzących coraz bardziej rodziły się konflikty, nieporozumienia, coostatecznie prowadziło do przewrotów w cesarstwie. Spośród trzystu cesarzy „(…) uznanych w Rzymie w okresie 180-284 po Chrystusie tylko dwóch umarło naturalną śmiercią”²⁴⁵.

6. Chrześcijanie

Jednak przyszedł czas kryzysu. Kolejne pokolenia idące w świat podbitych narodów nie zachowywały odpowiedniej etyki, z której wypływały powinności duchowe i moralne wobec rodziny. Z czasem sami Rzymianie wymierali. Rzym się wyludniał.

Czy była szansa na uratowanie Cesarstwa Rzymskiego przed dramatem depopulacji? Tak była, ale nie została w porę odkryta. Mogli to uczynić chrześcijanie. Małżeństwo było dla nich wspólnotą świętą, nierozerwalną, mającą ogromny potencjał duchowy i moralny. Życie dziecka było dla nich święte i tego chorego, i tego w łonie matki i zdrowego. Chrześcijanki odrzucały poronienia, podrzucanie potomstwa, rodziły każde dziecko poczęte. Młodzież chrześcijańska podejmowała życie w czystości i odrzucała rozpustę. To chrześcijanie na nowo podnieśli godność kobiety, mężczyzny i dziecka²⁴⁶. Szanowali państwo, jego struktury, a także wartość pracy i obyczajowości. Na tej sile można było budować przyszłość Cesarstwa, ale niestety władcy Rzymu podjęli decyzje o prześladowaniu tej grupy społecznej. Rozpoczął to Neron w roku 64²⁴⁷. Trwało to około 250 lat z niewielkimi przerwami²⁴⁸.

Nie pomogli w ratowaniu Rzymu i chrześcijanie. Tym bardziej, że władze nie szanowały wyznawców Chrystusa, którzy za wiarę w Chrystusa cierpieli. Władze nie wykorzystały potencjału swych obywateli, i to tych o wrażliwym sumieniu, o ogromnej odpowiedzialności za dobro wspólne. „Nie za zbrodnie, ale za to, że są chrześcijanami, pozy­wani byli wyznawcy Chrystusa przed sąd, i jeśli się przyznali, że są chrze­ścijanami, skazywani byli na śmierć, albo, gdy skarga upadła, zesłani szli do kopalni, na wyspy, a chrześcijanki do lupanarów”²⁴⁹. Ileż zmarnowano potencjału ludzkiego przez zabijanie chrześcijan. Zniechęcono do romanizacji miliony obywateli, czyniono to przez trzy stulecia. Dostrzega się tu niewytłumaczalny irracjonalizm. Ferdynand Lot (1866-1952), francuski historyk²⁵⁰, taką wydał opinię: (…) „wbrew pozorom cesarstwo rzymskie (…) opiera się tylko na sile, sile brutalnej, rozpętanej przez najnikczemniejsze pragnienia”. Również św. Augustyn (354-430) trafnie ujął czym jest państwo: „(…) jeżeli się odrzuci sprawiedliwość, czym są państwa, aniżeli wielką bandą rozbójniczą”²⁵¹? Kryzys moralny rozpoczął się przed kilkoma stuleciami, poprzez eliminację kalek i potworów, żonobójstwo czy sprzedaż dzieci dla celów finansowych czy gospodarczych, zdradza to niecne intencje Rzymian, a także świadczy o ich słabości moralnej. A przecież miarą człowieczeństwa jest troska o dzieci chore i niepełnosprawne. Być może, ratunkiem dla ginącego Rzymu byli chrześcijanie, którzy od kilku stuleci zamieszkiwali Wieczne Miasto. W VI stuleciu po Chrystusie Rzym zamieszkiwało kilkuset dorosłych. Jak podaje Totil ostrogocki²⁵² „(…) wszystkich dorosłych obywateli Rzymu miało być w tych dniach kilkuset”²⁵³. A przed czterema wiekami w Rzymie mieszkało około 2 milionów ludzi ²⁵⁴.

Dopiero Konstantyn Wielki dostrzegł przydatność chrześcijan w życiu społecznym. Edykt mediolański z 313 r. zagwarantował wolność religijną wyznawcom Chrystusa. Konstantyn był świadomy, że przyszłością każdej cywilizacji jest młode pokolenie. Dlatego też „(…) zabójstwo dziecka pod względem kar zrównał z ojcobójstwem, zabronił podrzucania dzieci, opiekunom dzieci podrzuconych przyznawał możność wzięcia ich za własne”. Ograniczył władzę ojcom. Podjął szereg decyzji normujących prawodawstwo małżeńskie, kierując się duchem chrześcijańskim. I tak w 318 r. wprowadził karę za uprowadzenie dziewcząt, w 326 r. wprowadził zakaz utrzymywania konkubin, w 329 r. ogłosił karę śmierci za współżycie wolnej z niewolnikiem, w 331 r. ograniczył rozwody, w latach 329 i 335 wydał zakaz skupowania niewolników wyznania chrześcijańskiego i obrzezywania ich. Niewolnicy chrześcijańscy uzyskiwali wolność, Konstantyn potępił także walki gladiatorów, które zniesione zostały sto lat później przez Honoriusza²⁵⁵.

Edykt mediolański przyniósł wiele wspaniałych rozwiązań społecznych, ale było już za późno, by nastąpił boom demograficzny w zachodniej części Cesarstwa. Chrześcijaństwo było jeszcze za słabe, by dokonało znaczących zmian społecznych, przede wszystkim w życiu rodzin. Chrześcijan przybywało, powoli pokonywali pogaństwo, ale w życiu i w obyczajowości było jeszcze bardzo dużo zwyczajów pogańskich. Słusznie podaje się, że „(…) cesarze przyjęli chrzest, ale Cesarstwo pozostało nadal w dużej mierze pogańskim”²⁵⁶.

Faktycznie pod koniec III stulecia i na początku IV w. spotyka się chrześcijan wszędzie, ale są jeszcze w mniejszości. W połowie III w. w Rzymie mieszkało około 50 tys. chrześcijan, synod w Arles (314 r.) donosi „(…) o dość już wtenczas posuniętej organizacji kościelnej w Galii”²⁵⁷. Podobnie było w Hiszpanii, a w Germanii rzymskiej wiemy, że w II w. istniały gminy chrześcijańskie. W Dalmacji chrześcijanie mieszkali już w I stuleciu, a o chrześcijanach w 200 r. wspominana Tertulian. Na synodzie w Arles w 314 r. chrześcijan reprezentowało trzech biskupów.

W kolejnych stuleciach liczba chrześcijan nie wzrastała tak dynamicznie jak w pierwszych dwóch wiekach. Przyczyn było wiele, m.in. wielka śmiertelność, nie było też spokoju, pogorszyły się także wśród mieszkańców Cesarstwa warunki medyczne. Po uzyskaniu wolności religijnej chrześcijaństwo straciło swój dynamizm ewangeliczny, jaki miało w czasie prześladowań. To zaważyło także na dzietności rodzin chrześcijańskich. W czasie wędrówki ludów chrześcijaństwo było jeszcze za słabe, by na nich oddziaływać, bardzo często byli przez nich wchłaniani. Kościół nie zdążył uzdrowić moralnie administracji państwowej w zachodniej części Cesarstwa, co zaważyło na przyszłości polityki Rzymu.

Nieco inna była sytuacja wśród rzymskich chrześcijan. Okazali się znacznie silniejsi, ewangelizowali przybywające ludy, poprzez co stawali się wyznawcami Chrystusa.

W V stuleciu Frankowie i Irlandczycy przyjmowali masowo chrześcijaństwo. Wizygoci, którzy przybyli na teren Hiszpanii w VI w., przyjęli chrześcijaństwo. Przybyli do Galii Burgundowie, Szkoci i Allemanowie w VII wieku, a Germanie w wieku VIII. Chrześcijaństwo na ziemie Słowian dotarło już w V stuleciu. Także północna Afryka okupowana przez Wandalów nie zatrzymała rozwoju Kościoła²⁵⁸. Być może, dynamizm ewangelizacyjny byłby większy, gdyby Kościoła nie osłabiały schizmy i herezje, które szalały w Kościele od pięciu stuleci²⁵⁹. Mimo wieli turbulencji chrześcijanie w Cesarstwie byli najlepszą pod względem moralnym i demograficznym grupą społeczną, wspomagając działania państwowe i społeczne. Widzimy to w V stuleciu, w najmniej chrześcijańskiej części Cesarstwa, Zachód, a także Italia, osłabione moralnie przez Rzym uległy anarchii, a wschodnia część ocalała, choć Konstantynopol leżał w centrum cyklonu dziejowego, a mimo to zachował swój charakter chrześcijański na kolejne stulecia. Liczba ludnościzdecydowała, choć chrześcijanie byli tacy sami na wschodzie i na zachodzie Cesarstwa. Choć na wschodzie wyznawców Chrystusabyło więcej, i to zadecydowało o zachowaniu chrześcijaństwa. Teodozjusz II w 423 r. oznajmił, że: „(…) w jego państwie nie znajdzie się ani jeden poganin”²⁶⁰.

***

Deprawacja starożytnych narodów doprowadziła do zapaści demograficznej. Żadne warunki zewnętrzne, żadna wojna ani kataklizm, żadni barbarzyńcy nie zgubili mądrej Hellady i światowładny Rzym, ale zniszczone małżeństwa greckie i rzymskie, które odrzuciły dzieci, by żyć dostatnio i wygodnie. Kultura grecka zaczęła zanikać wówczas, „(…) gdy Greczynki były już bez wstydu i bez… dzieci?”²⁶¹. Tak zaginął wspaniały świat antyczny i imperium rzymskie. Ziemię Rzymu przejęły inne narody. Historia Rzymu nie jest wyjątkowa. W dziejach nie znajdziemy narodu, który mając liczne potomstwo, zginął z powodu biedy. Nie zna też narodu, który odrzucając prawo Boże nadane małżonkom i prawo do życia, trwał by dalej w potędze. Minione dzieje Grecji i Rzymu powtarzają się na naszych oczach, zniknięciem z Ziemi nie są zagrożone ludy biedne lub nie mające miejsca w swej ojczyźnie, ale bogate i mające ziemi aż nadto.

W ogrodzie drzewa, które nie przynoszą owoców, z czasem są wycinane, są zbyteczne, bo zabierają cenne soki z ziemi innym drzewom. Ogród to Ziemia, a narody to drzewa w ogrodzie Stwórcy. Gdy nie przynoszą owoców, Stwórca bierze do ręki siekierę i je wycina z ogrodu ludzkości. Z czasem Ziemię oddaje innym. Siekierą w ręku Stwórcy jest zdeptane prawo do życia. Bóg nie stwarza ludzi wciąż prawem swej wszechmocy – stań się! Tak stworzył pierwszego człowieka do istnienia – Adama. Każde zaś kolejne życie powołuje przez małżeństwo, które uczynił szczególną instytucją, gdzie spełniają się szczególne plany stwórcze: rośnijcie, mnóżcie się i napełniajcie Ziemię!

3. Depopulacja w Europie i na świecie

Najważniejszym czynnikiem rozwoju każdej cywilizacji jest młode pokolenie, które nadaje ton na przyszłość każdej społeczności i narodowi. Przez stulecia Europa odgrywała ważną rolę w dziejach świata. Do drugiej połowy XX w. miała w sobie dynamizm demograficzny, choć od XIX w. powoli był skutecznie wygaszany przez środowiska socjalistyczne, feministyczne i liberalne. Na zmianę dynamiki demograficznej na świecie wpłynęło kilka czynników: propaganda środków antykoncepcyjnych, propagowanie aborcji i „edukacji seksualnej”, której zadaniem jest deprawowanie dzieci i młodzieży. To doprowadziło Europę do upadku cywilizacyjnego w XIX i XX w., a obecnie prowadzi świat do samozagłady w wymiarze demograficznym. Ludzkość stoi przed ogromnymi przeobrażeniami, prowadzącymi narody do nędzy, biedy, samotności, beznadziei i utraty sensu życia. Jedyną wspólnotą, przy wszystkich swoich słabościach, która w sposób racjonalny, wolny, rozumny może dać nadzieję światu jest Kościół rzymskokatolicki.

1. Demografia w XIX i XX w.

Wiek XIX w porównaniu do poprzednich stuleci charakteryzował się wysokim wzrostem ludności w Europie, Ameryce i Australii, a także w Azji. W roku 1804 Europę zamieszkiwało 191 mln osób, w 1857 r. – 257 mln, zaś w 1910 r. liczba ludności wzrosła do 452 mln. W latach 1804-1857 (53 lata) liczba ludności europejskiej wzrosła o 84 miliony, czyli o 44 %, w ciągu kolejnych 53 lat, od 1857 do 1910 r., liczba ludności wzrosła o 177 mln, czyli o 64 %. Znaczący przyrost naturalny ludności w Europie przypadł na drugą połowę wieku²⁶².

Narody europejskie, przede wszystkim w środkowej i zachodniej Europie od początku XIX stulecia powiększały swą liczebność dzięki niemowlętom, ale także dzięki starcom, którzy żyli w coraz lepszych warunkach, mając coraz lepszą opiekę medyczną, co powodowało wydłużanie wieku życia. W 1800 r. średni wiek życia w Europie zachodniej wraz z Norwegią i Szwecją wynosił około 35 lat, w roku 1840 wiek podniósł się do 45 lat, a po 1930 r. w krajach tych ludzie żyli przeciętnie 57 do 68 lat²⁶³. Pod koniec XIX stulecia malała liczba niemowląt, ale wzrastała liczba starców, co powodowało złudne wyobrażenie, że narody wzrastają w liczbę²⁶⁴. Bankructwo demograficzne Europy zachodniej rozpoczęło się pod koniec XIX stulecia. Na jedno małżeństwo przypadało tylko troje dzieci. Statystyki wskazywały przyrost naturalny, ale był to przyrost osób starszych²⁶⁵. Społeczeństwa Anglii, Francji, Holandii i Belgii stawały się coraz starsze, średni wiek z każdym rokiem wzrastał, a na olbrzymich obszarach poza Europą, na obszarach kolonialnych, w Azji, Afryce i Ameryce Południowej rodziło się coraz więcej dzieci.

Społeczeństwa zamorskie były bardzo młode, co z czasem stało się przyczyną dekolonizacji. Ruchy niepodległościowe mogły się rodzić tylko wśród młodego pokolenia, ta grupa społeczna była jedną z głównych sił odzyskiwania wolności w krajach kolonialnych spod jarzma kolonistów²⁷². Wśród bardzo różnych przyczyn ta akurat jest pomijana. Boom demograficzny występujący w Azji, Afryce czy Ameryce Południowej sprawił dynamizm wolnościowy. Ks. P. Turbak²⁶⁶, snując refleksje nad obszarami kolonialnymi przed II światową, pisał: (…) nie myślmy, że walka o kolonie to walka na samoloty i karabiny maszynowe! Nie! Dziś walczą o kolonie tylko niemowlęta w kołyskach! A te niemowlęta będą silniejsze niż cała flota angielska. Choćby Europejczycy obwarowali tereny kolonialne ze wszystkich stron liniami Maginota i Zygfryda, to niemowlęta je zdobędą!”. I dalej: „(…) nie armaty, lecz kołyski zdobędą przyszłość! Kto więcej wystawi kołysek niż armat, kto swoje granice gęściej otoczy kołyskami niż karabinami maszynowymi, ten zwycięży!”²⁶⁷. Tak też się stało. Europa Zachodnia od końca XIX stulecia starzała się, zaś kraje kolonialne powoli, ale skutecznie rosły w siłę młodym pokoleniem²⁶⁸. Z każdym rokiem przybywały tysiące niemowląt, które z czasem stały się nowym pokoleniem, walczącym o niepodległość swego kraju.

By zilustrować znaczenie dziejowe tego wydarzenia, przywołajmy tu dane statystyczne z kilku krajów europejskich. Ludność Niemiec w roku 1804 liczyła 24,5 mln, w roku 1857 – 37 mln, a w 1910 – 65 mln. Ludność Rosji w części europejskiej (wraz z Polską i Finlandią) w roku 1804 liczyła 39 mln, w 1857 – 70 mln, a w 1910 – 136 mln²⁶⁹.

2. Zapaść demograficzna Europy

Wiek XX charakteryzował się ogromną zapaścią demograficzną w wielu krajach Europy i świata. Stary kontynent w II połowie XX stulecia pogrzebał nadzieje na rozwój demograficzny i odgrywanie przewodniej roli w świecie. Ani pierwsza, ani druga wojna światowa nie dokonała takich zniszczeń wśród mieszkańców, jak rewolucja seksualna, która toczy się przez Europę od połowy XIX w. Dla zilustrowania zmian demograficznych na świecie w XX stuleciu przyjrzyjmy się poszczególnym kontynentom.

Tabela nr 1

Zmiany demograficzne na świecie w XX w.

Źródło: Świat – liczba ludności 1900-2020, http://population.city/world/, (dostęp: 16 .01. 2020 r.); Populacja świata, https://www.populationof.net/pl, (dostęp: 16 .01. 2020 r.); Obliczenia własne.

W roku 1804 Ziemię zamieszkiwało około 978 mln ludności²⁷⁰, w roku 1910 ─ 1 mld 839 mln, liczba ludności w stosunku procentowym wzrosła o 88%. W 1910 r. Azję zamieszkiwało najwięcej ludności, ponad miliard, a Europę 452 mln. Najmniejsza liczba ludności zamieszkiwała Australię i Oceanię −13,4 mln. Europa pod względem liczby ludności ustępowała tylko Azji.

Po pięćdziesięciu latach, w 1960 r., liczba ludności na świecie wynosiła około 3 mld 3 mln, wzrosła w stosunku procentowym do 1910 r. o 63, 2%. Największy wzrost ludności odnotowujemy w obu Amerykach, w Południowej o 137,2% a w Północnej o 104%. Najmniejszy wzrost w ciągu pięćdziesięciu lat miał miejsce w Europie, tylko 25,3%. Należy pamiętać, że był to czas dwóch wojen światowych, które pochłonęły dziesiątki milionów osób. Ale nie tylko wojny dokonały tak gwałtownego zahamowania wzrostu ludności. Znacznie groźniejszymi czynnikami hamującymi wzrost ludności w Europie było propagowanie środków antykoncepcyjnych, legalizacja aborcji i „edukacja seksualna” dzieci i młodzieży, która doprowadzała do demoralizacji.

Po kolejnych pięćdziesięciu latach, w 2010 r., liczba mieszkańców Ziemi wzrosła do około 6 914 100 000 osób, w stosunku procentowym o 130,2%. Największy wzrost mieszkańców miał miejsce w Afryce, w stosunku procentowym wyniósł 266,2%, a najmniejszy w Europie, tylko o 18,1%. Europa w drugiej połowie XX w. i w pierwszych dwóch dekadach XXI w. stała się najstarszym ludnościowo kontynentem świata, średnia wieku w 2020 r. wynosiła 42,3 lata. Najmłodszym kontynentem jest Afryka, gdzie średnia wieku wynosi 24 lata. Rdzenni mieszkańcy Europy z każdym rokiem stają się coraz starsi, natomiast powiększa się grupa młodych mieszkańców, których rodzice przybyli na kontynent w ciągu ostatnich kilku dekad, są to przede wszystkim muzułmanie. To z czasem zmieni proporcje ludnościowe w Europie i przyczyni się do końca cywilizacji, która budowała Europę przez ostatnie 1500 lat. Europa Zachodnia stanie się kalifatem islamskim, a Europa Wschodnia będzie zamieszkiwana przez mieszkańców Dalekiego Wschodu. Rdzenni Europejczycy staną się mniejszością, która bardzo szybko będzie się asymilować z nowymi mieszkańcami, przyjmując ich wartości religijne i moralne. Największy dramat depopulacyjny na świecie rozpoczął się od propagowania pigułki antykoncepcyjnej, która dokonała rewolucyjnych zmian obyczajowych, moralnych, duchowych i demograficznych. Od początku lat sześćdziesiątych XX w. rozpoczął się globalny proces samobójczy rodzaju ludzkiego.

3. Depopulacja w wybranych krajach

1. Francja

Ludność Francji (w granicach z 1910 r.) wynosiła w 1804 r. 27 mln²⁷¹, w roku 1875 – 36 mln, w 1910 r. – 40 mln . W roku 1937 oszacowano, że we Francji mieszkało niespełna 42 mln osób. By lepiej zrozumieć pełny obraz rozwoju ludnościowego, należy do tych liczb dodać emigrantów, którzy opuścili swój kraj przybywając do Francji. W przededniu wybuchu II wojny światowej emigranci liczyli około 6 mln. Jeśli od ogólnej liczby ludności Francji odejmiemy 6 milionów, to pozostanie nam 36 milionów, to tyle, ile mieszkało w 1875 r. W wielu okręgach przemysłowych cudzoziemcy liczebnie górowali nad Francuzami²⁷². Francuski statystyk J. Berttillon opublikował, że w 1908 r. małżeństwa francuskie z najwyższych sfer artystycznych, politycznych, literackich, przemysłowych i finansowych obejmujących 890 rodzin miały tylko 575 dzieci²⁷³. Miejsca dla dzieci w tych małżeństwach nie było. Małżeństwa ze sfer wyższych miały jedno, a najwyżej dwójkę dzieci, choć były i takie, które rezygnowały celowo z dzieci.

Powyższe dane doskonale ilustrują, jak bardzo słaby był przyrost naturalny we Francji. Można się pokusić o twierdzenie, że rewolucja francuska z 1789 r. i jej następstwa nie przyczyniły się do rozwoju kraju, ale doprowadziły do jego upadku i utraty znaczenia na arenie międzynarodowej²⁷⁴. Na domiar tego dokonanie ludobójstwa francusko-francuskiego w Wandei w latach 1793–96 kładzie się cieniem po dzień dzisiejszy²⁷⁵. Walka zbrojna przyniosła Francji, zamiast błogosławieństwa Bożego, tylko ból, cierpienie i śmierć tysięcy ludzi. Ks. W. Kalinka w 1871 r. pisał o Francji: „(…) Razem z publiczną i prywatną demoralizacją koniecznym następstwem państwa i prawa bez Boga jest zgrubienie i zmaterializowanie społeczeństwa. Gdzie nie ma religii panującej, tam wszystkie religie są dobre i wszystkie z wolna stają się obojętne; tam nic nie jest prawdą absolutną, prócz tego, co dotyczy mojego interesu i mojej wygody. Ważnym jest gospodarstwo, handel, fabryki, giełda, teatr i kawiarnie, wreszcie jatki miejskie i publiczne kanały: to wszystko rzecz ważna i wymaga czujności człowieka publicznego! Ale kościół i jego obrzędy, to dobre dla kobiet i dzieci! I rzecz prosta, społeczność, która traci zmysł ku Bogu, musi już cała zagnieżdżać się w doczesności, w brzuchu”²⁷⁶. A z czasem pójdzie na stracenie. Depopulacja dokonująca się we Francji w XIX i na początku XX w. wzmogła zapaść duchową, moralną i społeczną tego kraju.

Polska radykalna feministka J. Budzińska-Tylicka, charakteryzując sytuację społeczną Francji pierwszych trzech dekad XX stulecia, pisała: „(…) Podłożem niskiego naturalnego przyrostu we Francji jest egoizm Francuzów, a szczególniej kobiet, które nie posiadając dotąd praw obywatelskich ani politycznych, tem samem odbiegają bardzo od przeciętnego typu uspołecznionych kobiet współczesnych; przy tem Francuzi lubią wygody życiowe, nie chcą obarczać się uciążliwemi trudami macierzyńskimi – i wraz ze swymi mężami uznają, że jedno, najwyżej dwoje potomstwa, powinno dziedziczyć ich fortuny”. Budzińska-Tylicka ubolewała, że we Francji informowanie o środkach poronnych było zakazane²⁷⁷.

Przed stu laty Francja była o kilka milionów liczniejsza niż Niemcy, zaś na początku XX w. Niemcy stały się liczniejsze o 25 mln niż Francja²⁷⁸. Ks. P. Turbak SJ w 1939 r. pisał: „(…) różni wybitni mężowie wciąż alarmują społeczeństwo, że Francja wymiera. Urządza się liczne kongresy w sprawie podniesienia urodzeń, wyznacza się liczne premie dla małżeństw z licznym potomstwem. Jednak wszystko zawodzi. Trumien coraz więcej, a kołysek zaś coraz mniej. (…) Samo ekonomiczne wsparcie nie wystarczy, żeby podnieść liczbę urodzeń²⁷⁹. (…) Od dziesiątek lat wszczepiania trucizna socjalistycznego światopoglądu w masy francuskiego ludu doprowadziła rodzinę do moralnego rozkładu, a z rodziną ginie naród sam”²⁸⁰. Wielu Francuzów wskazywało, by odbudować naród, trzeba powrócić do wartości moralnych, które pozwolą przywrócić rodzinie godność w społeczeństwie. Na łamach Osservatore Romano w 1935 r. pisano: „(…) materializm naprzód zatruł ducha, teraz zaś już niszczy fizycznie i biologicznie całość narodu. – O tak! Masoneria²⁸¹ żydowska i żydowski socjalizm, wszczepiając w lud francuski materialistyczny światopogląd, zatruły w nim ducha. Dziś ta trucizna szczerzy swoje kościotrupie zęby”²⁸². W połowie lat trzydziestych XX w. we Francji było mniej kołysek niż trumien, co niepokoiło wielu trzeźwo myślących Francuzów. Rozpisywano się nad tym problemem także na łamach prasy lewicowej²⁸³. Cieniem nad demografią francuską przed 1939 r. kładzie się także śmierć nienarodzonych dzieci, których zabijano rocznie około pół miliona²⁸⁴.

Po II wojnie światowej, w 1946 r., Francja liczyła 40,5 mln ludności, w 1962 r. ─ 46 mln, w 2006 r. ─ 61 mln, a w 2018 r. ponad 67 mln. W ciągu 72 lat liczba ludności wzrosła o 27,5 mln. W stosunku do poprzednich lat to wzrost imponujący, ale należy wziąć pod uwagę napływ migrantów, przede wszystkim ludności muzułmańskiej. Rodziny muzułmańskie są wielodzietne²⁸⁵, zaś rodziny francuskie, w swej ogromnej masie, mają mało dzieci, albo zupełnie ich nie mają. Także zmiana definicji małżeństwa i wprowadzenie związków jednopłciowych, doprowadziło do zapaści demograficznej wśród Francuzów. Prawna legalizacja aborcji w 1975 r. we Francji jest przyczyną zapaści demograficznej²⁸⁶. W ciągu 44 lat we Francji zabito ponad 8 mln dzieci nienarodzonych²⁸⁷.

Nieodwracalna w swych skutkach była rewolucja obyczajowa, czy też bardziej rewolucja kulturowa. Pierwsza miała miejsce w 1789 r., a druga w 1968 r. Jedna i druga rozpoczęła zmianę obyczajowości w narodzie francuskim, a przede wszystkim doprowadziła do dechrystianizacji Francji²⁸⁸. Zdeprawowała m.in. młode pokolenie, zniszczyła instytucję małżeństwa i wywołała wiele innych tragedii w młodym pokoleniu²⁸⁹. Laicyzacja szkolnictwa na początku XX stulecia we Francji uruchomiła kolejne dramaty młodych Francuzów. W roku 1926 na łamach „Rycerza Niepokalanej” odnajdujemy trzy smutne świadectwa o świeckiej szkole: „Dwadzieścia lat temu zaczęto w szkołach siać materjalizm, a dziś zbierają jego owoce, w panowaniu apaszów i anarchistów” (Kamil Flammarion). W kolejnych dwóch świadectwach czytamy: „Że będąc synem uczciwej rodziny rzemieślniczej, tak nisko upadłem, jest to skutek wychowania szkolnego, które mię popchnęło do zbrodni” (list skazanego na śmierć za zabójstwo)”. I w kolejnym: „Żaden myślący człowiek nie może nie dostrzec tego stosunku, jaki zachodzi między wprowadzeniem szkół bezreligijnych a szalonem przyrostem zbrodni” (Guillot)²⁹⁰.

Toteż w ciągu ostatnich kilku dekad zmieniał się znacząco obraz narodowościowy i konfesyjny Francji. Przybywa znacząco obcokrajowców, a ubywa Francuzów i wciąż przybywa muzułmanów, a ubywa chrześcijan. Choć trudno jest określić, kto jest migrantem, bo prawo we Francji z urzędu nie odnotowuje struktury etnicznej społeczeństwa. Migranci rejestrowani są na podstawie obywatelstwa, toteż od wielu lat „(…) liczba migrantów według danych z Krajowego Instytutu Statystyki i Studiów Ekonomicznych, w poprzednim wieku nie zmieniła się”. Choć będąc we Francji widzimy inną rzeczywistość²⁹¹.

A zatem rodzi się pytanie: Ilu obywateli mieszka we Francji pod koniec drugiej dekady XXI stulecia, a ilu z nich to rdzenni Francuzi? Ilu przybyło migrantów? Dopóki istnieje urzędowy zakaz zbierania danych przez Narodowy Instytut Statystyki i Badań Ekonomicznych, możemy publikować tylko dane szacunkowe²⁹². Zapewne odzwierciedlają przybliżony stan rzeczywistości francuskiej. A zatem mieszkających we Francji obcokrajowców na koniec 2018 r. możemy oszacować na około 20 mln, z czego największą grupę stanowią muzułmanie liczący około 18 mln (27% ogółu)²⁹³. Jeśli z ogólnej liczby Francji odliczymy te 20 mln, to Francuzów z krwi zostanie około 46 mln. To tyle, ile było Francuzów w 1962 r. A byłoby więcej o 10 mln, gdyby nie zabito nienarodzonych dzieci, ale też ile mogłoby się urodzić, gdyby młodzież francuska była moralnie zdrowa i gotowa do założenia moralnie zdrowego małżeństwa? Jaki procent młodzieży we Francji jest zdolny do reprodukcji społeczeństwa, czy z grupy wiekowej 15-30 lat, znajdzie się choćby 5%? A zatem, jaka będzie przyszłość laickiej Republiki Francuskiej, która zanegowała istnienie Boga, człowiek dla siebie stał się bogiem. Dziś burzy i podpala kościoły, bo są puste i nikomu niepotrzebne? Za ile lat rdzenni Francuzi zostaną skupieni w rezerwatach? A Francja stanie się kalifatem Europy Zachodniej²⁹⁴, za 10, czy za 20 lat ?

A może znacznie szybciej, o czym w 2015 r. pisał Michael Houellebecq w swej powieści, zatytułowanej „Uległość”. Houellebecq w swej powieści kreśli przyszłość wydarzeń w Paryżu w 2022 r.²⁹⁵. Muzułmanie we Francji wygrywają wybory i przejmują władzę w całości. Na przykładzie uniwersytetu ukazuje zachodzące przemiany. Osoby chcące zachować swe stanowiska i pracę muszą przyjąć islam. Główny bohater powieści, François, wykładowca literatury na Sorbonie jest zagubiony. Nie wie, co ma wybrać. Stara się zachować w sobie katolicyzm, zamyka się w klasztorze rzymskokatolickim. Chce dalej pracować, ale nie chce konwersji na islam. Nowy rektor Sorbony, Rediger, ostatecznie przekonuje François do islamu, argumentując: „Chodzi o uległość ─ powiedział cicho Rediger. ─ Oszałamiająca, a zarazem prosta myśl, nigdy dotychczas nie wyrażona z taką mocą, że szczytem ludzkiego szczęścia jest bezwzględna uległość. Miałbym pewne opory przed zaprezentowaniem tej myśli swoim współwyznawcom, którzy mogliby ją uznać za bluźnierczą, ale ja dostrzegam wyraźny związek między bezwzględną uległością kobiety wobec mężczyzny (…) a uległością człowieka wobec Boga, o której mówi islam. Widzi pan, islam akceptuje świat, akceptuje go w jego integralności, świat jako taki, używając języka Nietzschego. Według buddyzmu świat to dukkha, niedopasowanie, cierpienie. Co do chrześcijaństwa, nie ma w nim już tej pewności ─ czy Szatan nie jest nazwany księciem tego świata? Dla islamu dzieło Boże jest doskonałe, to wręcz arcydzieło absolutne. Czym w gruncie rzeczy jest Koran, jeśli nie mistyczną pieśnią pochwalną? Pochwałą Stwórcy i uległości wobec Jego praw”²⁹⁶.

Rektor bardzo klarownie przedstawia swą argumentację, zaś Kościół rzymskokatolicki stracił swój dynamizm ewangeliczny, a co więcej, nie broni swych wiernych przed demoralizacją. Europa Zachodnia chyli się ku upadkowi moralnemu, podobnie jak starożytny Rzym w pierwszych wiekach po narodzeniu Chrystusa. Z czasem François kapituluje i przyjmuje islam. Autor tak kończy swą opowieść: „Rankiem specjalnie dla mnie zostanie otwarty hammam [łaźnia], zazwyczaj zamknięta dla mężczyzn; ubrany w szlafrok przejdę długim korytarzem z biegnącymi po obu stronach arkadami i kunsztownymi mozaikami na ścianach; później znajdę się w mniejszej sali, również ozdobionej pięknymi mozaikami, zalanej niebieskim światłem, gdzie letnia woda długo, bardzo długo będzie obmywać moje ciało, aż zostanie całkowicie oczyszczone. Następnie włożę przygotowane na tę okazję nowe szaty i wejdę do dużego pomieszczenia, przeznaczonego na czynności rytualne. Wokół mnie zapadnie cisza. Przez głowę przemkną mi obrazy konstelacji, supernowych, spiralnych mgławic; obrazy źródeł, kamienistych pustyń nie tkniętych stopą człowieka, rozległych, niemal dziewiczych lasów, z wolna ogarnie mnie ogrom kosmicznego porządku. A potem spokojnym głosem powtórzę formułę, której nauczę się fonetycznie na pamięć: «la ilaha illa-1- lah, mu ammadun rasulu-illah». Co oznacza dokładnie: «Nie ma boga prócz Boga, a Mahomet jest jego Prorokiem». I na tym koniec; od tej chwili będę muzułmaninem”²⁹⁷. To, co opisał M. Houellebecq, dzieje się na naszych oczach w Europie Zachodniej.

1. Wielka Brytania

Warto tu nadmienić, że Anglia w dziejach ludzkości posiadała największe imperium zamorskie. Imperium brytyjskie liczyło 34 miliony km², było trzy razy większe od całej Europy. Ks. Piotr Turbak w 1939 r. tak pisał o przeszłości demograficznej Wielkiej Brytanii: „(…) w przeciwieństwie do Francji w Anglii przez cały wiek 19. ludność bardzo silnie wzrastała. Około roku 1810 liczono w Anglii 10 milionów mieszkańców. W ciągu lat 50. ludność się podwoiła. W roku 1910 zaś liczono już 40 milionów ludności. Czyli Anglicy silniej wzrastali w liczbę niźli Włosi, silniej niż Niemcy. Do roku 1900 na tysiąc ludności przypadało ponad 30 urodzeń rocznie”²⁹⁸. Do wzrostu niemowlęcego przyczynił się także wzrost starczy. Taki stan utrzymywał się w Anglii do 1925 r. Ks. Turbak charakteryzując Anglików, pisał, że to naród zdolny i sprytny, dbający o swoją ojczyznę. Mimo to, od 1925 r. liczba urodzeń z każdym rokiem pomniejszała się. W 1925 r. na 1000 osób przypadało 18 niemowląt, zaś w 1936 r. liczba urodzeń spadła do 14. Poza Szwecją, Anglia w 1936 r. miała najmniejszą liczbę urodzeń w świecie²⁹⁹. Anglia, najpotężniejsze imperium świata, od 1925 r. demograficznie bankrutuje, co z czasem przyniesie negatywne skutki.

Nad Wielką Brytania zaciążyło dziejowe przekleństwo. To ona dała światu Thomasa Roberta Malthusa³⁰⁰, którego idee do dnia dzisiejszego pustoszą wiele krajów świata³⁰¹. W Anglii w 1922 r. wprowadzono naukowo poparte idee kontroli urodzeń, propagując je do innych krajów. Do propagandy zaangażowano wielu polityków, naukowców czy społeczników³⁰². W tymże roku otwarto pierwszą klinikę kontroli urodzeń (scientific birth control), w roku 1935 naliczono ich 50. Ponadto w drugiej połowie lat trzydziestych otwarto 150 stacji sanitarnych (placówek aborcyjnych), utrzymywanych ze środków publicznych, mających za zadanie propagowanie idei neomalthuzjańskich, celem ograniczania dzieci³⁰³.

W roku 1935 w Anglii było 1 650 000 małżeństw bezdzietnych. Sprawozdawcy szacowali, że w tej liczbie było około 700 000 małżeństw bez dzieci z przyczyn naturalnych, zaś reszta, 950 000 małżeństw, z powodu aborcji, którą propagowano już od 1921 r.³⁰⁴. A zatem w latach 1921-1935 dokonano 1 miliona, a może i więcej, aborcji w Anglii. Rocznie zabijano ponad 71 tys. dzieci, które się nie narodziły. W kolejnych latach proceder ten trwał nadal³⁰⁵. Jedno dziecko było u 3 milionów małżeństw, dwoje u jednego miliona sześciuset tysięcy. Taka sytuacja prowadziła do systematycznego wymierania narodu. W roku 1935 w Anglii mieszkało 6 250 000 mężów i tyleż samo żon – razem 12 500 000 osób, „(…) których inaczej nazwać nie można, jak tylko grabarzami narodu!”³⁰⁶. Od tej liczby należy odliczyć 700 000 małżeństw, czyli 1 400 000 osób, które były bezpłodne z przyczyn naturalnych. A zatem, 11 100 000 osób przyczyniło się do upadku wielkiego Imperium Brytyjskiego (24% z ogółu). W roku 1935 Wielka Brytania liczyła niespełna 46 mln mieszkańców. „Bardzo to smutne, lecz prawdziwe, że najbogatszy naród w Europie jest dziś nędzarzem najgorszego sortu, bo nie ma najistotniejszego skarbu narodowego – nie ma niemowląt!”³⁰⁷. Nie liczba fabryk, okrętów, zgromadzonego złota w bankach rozstrzyga o wielkości i sile narodu, lecz niemowlęta! Dzieci to największy skarb, to największe bogactwo, bogactwo żywe, przyszłościowe. Wszystko inne – to bogactwo martwe. Okręt nie zbuduje okrętu, fabryka nie zbuduje fabryki. Lecz dzieci, gdy dorosną, zbudują nowe fabryki i okręty. Gdyby nie dzieci, których w Anglii nie brakowało w XIX stuleciu, nie byłoby dziś tych fabryk, okrętów czy złota w bankach. Kto by je budował, kto by gromadził złoto w bankach, kto by zarządzał koloniami. Zabrakło niemowląt w pierwszej połowie XX w. i dokonała się dekolonizacja, bo nie było komu zarządzać tak ogromnym imperium. Zabrakło młodych rąk do pracy a 60- i 70- letni dyplomaci nie byli w stanie uratować imperium. Rozpadło się.

Ogromne imperium brytyjskie, poza Indiami, to obszar słabo zaludniony. Imperium rzymskie w przeszłości miało podobne przestrzenie, było prężne, dopóki było w rodzinach dużo dzieci. Lecz kiedy bogaci i syci zaczęli szukać wygodnego życia, a małżonkowie w swej wygodzie rezygnowali z dzieci, olbrzymie imperium, mimo wspaniałej organizacji, zaczęło powoli rozpadać się, aż zupełnie z czasem runęło bezpowrotnie. Tak też stało się z imperium brytyjskim.

W roku 1970 uczestnicy sympozjum optymalizacyjnego odbywającego się w Londynie, ogromną większością, bo w 90%, opowiedzieli się, że stan optymalny ludności w Anglii został przekroczony. Swe stanowisko uzasadniano nadmiarem ludności, do możliwości ekologicznych kraju. „(…) niezbędne jest obniżenie stanu ludności i podniesienie wydajności pracy. Kraj powinien w miarę możliwości uniezależnić się od importu. Długofalowa polityka Wielkiej Brytanii powinna zmierzać do eksportu mężczyzn i kobiet”³⁰⁸. Ciekawe stanowisko demografów angielskich, przede wszystkim Geoffreya B. Kinga (California State University). W roku 1970 Wielką Brytanię zamieszkiwało 55,5 mln osób. Pokutowała jeszcze teoria Malthusa, choć zmieniono narracje, głosząc, że nadmiar ludności paraliżuje możliwości ekologiczne kraju. Po pięćdziesięciu latach narracja ekologiczna powróciła z wielokrotną siłą, do propagowania tych idei wykorzystuje się także dzieci³⁰⁹.

Spójrzmy na rozwój demograficzny Wielkiej Brytanii w XX stuleciu. W roku 1910 oszacowano na około 40 mln, 50 lat później, w 1960 r., na 55,4 mln, a w roku 2010 na 62,7 mln. W ciągu 100 lat wzrost mieszkańców w porównaniu do XIX stulecia nie był imponujący, przybyło 22,7 mln mieszkańców (36,2%). Zaś w XIX stuleciu z 10 mln w 1810 r. liczba ludności po stu latach wzrosła czterokrotnie, czyli do 40 mln.

W roku 2017 w Wielkiej Brytanii mieszkało 64,7 mln osób, z czego 9,4 mln nie urodziło się w tym kraju³¹⁰. Gdyby nie migranci, to liczba ludności wynosiłaby 55,3 mln, to tyle co w roku 1970. A w tymże roku ogłaszano wszem i wobec, że Wielka Brytania jest przeludniona. Od lat 70. XX w. przyrost naturalny utrzymuje się na bardzo niskim poziomie, poniżej 2 promili rocznie, a w 2006 – 0,6 promila. widoczny jest postępujący proces starzenia się społeczeństwa, w 1970 r. średni wiek wynosił 35,9 lat, a w 2019 r. wzrósł do 41. Wydłuża się czas życia Brytyjczyków, mężczyźni ─ 76 lat, kobiety ─ 81. Największa grupa osób młodych jest wśród imigrantów, przede wszystkim Azjatów, dominuje model rodziny wielodzietnej, przede wszystkim w rodzinach muzułmańskich³¹¹. Wśród imigrantów z Europy dominuje model jednego dziecka lub dwójki dzieci³¹².

Gdzie szukać przyczyn zapaści demograficznej w Wielkiej Brytanii. Jedną z poważnych przyczyn jest brak szacunku do życia i przyzwolenie na zabijanie dzieci nienarodzonych i propagowanie środków antykoncepcyjnych. W roku 1967 wprowadzono przepisy zezwalające na zabijanie dzieci nienarodzonych w Anglii, Szkocji i Walii do 24. tygodnia ciąży. W Irlandii Północnej przepisy te wprowadzono w 2019 r.³¹³. Proceder zabijania nienarodzonych dzieci w placówkach aborcyjnych, w myśl stanowionego prawa przez człowieka, trwa już ponad 52 lata. Ale sam proceder jako taki, od otwarcia pierwszej placówki aborcyjnej w 1921 r.³¹⁴ trwa już prawie 100 lat. Ile istnień ludzkich, które nie ujrzały świata, zostało zabitych na brytyjskiej ziemi? Spróbujmy dokonać obliczeń współczesnego ludobójstwa bezbronnych niemowląt. W raporcie sporządzonym przez Roberta Johnstona do kwietnia 2010 r. odnajdujemy dane dotyczące aborcji na całym świecie w latach 1922-2010. Odnajdujemy także dane dotyczące Wielkiej Brytanii. Autor publikacji podaje, że w latach 1958-2008 dokonano 7,5 mln aborcji. Z raportu wynika, że w roku 2009 dokonano prawie 216 tys. aborcji³¹⁵. W latach 2009-2019 abortowano 2,3 mln dzieci. Łącznie w latach 1958 – 2019 zabito 9,8 mln nienarodzonych dzieci. Czyżby to zbieg okoliczności? Przecież podobna liczba mieszkańców przybyła do Wielkiej Brytanii, rodząc się poza jej granicami.

Od roku 2013 w Wielkiej Brytanii jest możliwość zawierania „małżeństw” oraz adoptowania dzieci przez osoby homoseksualne. Stosowne uregulowania prawne przyjęto pomimo sprzeciwu ze strony przedstawicieli wspólnot religijnych funkcjonujących na terenie Wielkiej Brytanii³¹⁶. Należy tu dodać, że „małżeństwa” ze związków jednopłciowych nie są w stanie wpłynąć na podniesienie przyrostu naturalnego, ale są w stanie doprowadzić do deprawacji wielkiej społeczności, przede wszystkim najmłodszego pokolenia.

Kolejną przyczyną zapaści demograficznej jest deprawacja młodego pokolenia Brytyjczyków, przede wszystkim dzieci i młodzieży, taki stan trwa od kilku dekad. Dotyka to także starszej części społeczeństwa. „To efekt od kilku pokoleń tzw. rewolucji seksualnej, za którą stoi m.in. lobby LGBT. Te same środowiska najbardziej aktywnie wspierają edukację seksualną dzieci w brytyjskich szkołach, która jest tam obecna już od lat. Jej oficjalnym skutkiem miało być przygotowanie dzieci do dorosłości i ochrona najmłodszych przed przemocą. Tych pozytywnych skutków nie widać, za to skala pedofilii i patologii seksualnych jest tam ogromna”³¹⁷. Wielu młodych nie będzie w stanie podjąć odpowiedzialnych zadań w społeczeństwie, założyć rodziny, dobrze wychowywać swych dzieci, a będzie potrzebowała leczenia psychicznego i psychiatrycznego. Masowa deprawacja dzieci i młodzieży, jaka jest prowadzona przez szkoły, będzie skutkowała dramatem społeczeństwa w najbliższych latach. Skutki widoczne są już dziś. Trzeba być człowiekiem złej woli, by nie dostrzegać skutków rewolucji seksualnej.

Dokonajmy refleksji nad sytuacją demograficzną Wielkiej Brytanii w sytuacji, gdyby nie dokonywano zabijania nienarodzonych dzieci, gdyby małżeństwa rodziły i wychowywały dzieci tak, jak to było przez stulecia, gdyby nie eksperymentowano na dzieciach i młodzieży i stworzono by im normalne warunki wychowawcze. Gdyby nie było rewolucji seksualnej. Ile powinna dziś liczyć Wielka Brytania mieszkańców? Gdyby zachowywano prawo Boże, gdyby religia była religią, a nie stowarzyszeniem religijnym albo organizacją pożytku publicznego, a duchowni duchownymi, a nie działaczami społecznymi, politycy politykami, a nie populistami, dziennikarze dziennikarzami, a nie ideologami. Czy możemy odnaleźć naród, który miał podobną liczbę mieszkańców w przeszłości? Ale zachowując prawo naturalne i Boże ma dziś inną sytuację demograficzną niż potęga przeszłości jaką była Wielka Brytania. Pewnie w doskonałej kopii jest to niemożliwe, ale bynajmniej w jakimś odzwierciedleniu możemy się pokusić o porównania. Być może, takim narodem są Pakistańczycy, którzy w przeszłości byli kolonią brytyjską. Choć różnią się dziejami, religią i wieloma innymi cechami, to w 1968 r. Pakistan i Wielka Brytania miały podobną liczbę mieszkańców, nieco ponad 55 milionów. Po 52 latach, liczba mieszkańców Wielkiej Brytanii wzrosła do 67,1 miliona, i to dzięki migrantom, a Pakistańczyków do 208,4 miliona³¹⁸. Liczby mówią same za siebie. Religia, głosząca jasne zasady życia Bożego i moralnego jest błogosławieństwem dla społeczności, która wierna jest Bogu. A przekłada się to w demografii. Podobieństw możemy szukać wśród Filipińczyków czy Meksykanów.

1. Niemcy

Ludność Niemiec w roku 1804 liczyła 24,5 mln, w roku 1857 – 37 mln, a w 1910 – 65 mln. Wiek XIX dla narodu niemieckiego był czasem boomu demograficznego³¹⁹. W roku 1885 rocznie na 1000 mieszkańców przypadało 38 urodzeń. Do wybuchu I wojny światowej w 1914 r. liczba rocznych urodzeń utrzymywała się na poziome 30 dzieci na tysiąc osób. Po roku 1920 rozpoczął się powolny niż demograficzny, liczba dzieci w rodzinach malała³²⁰, do tego stopnia, że na 1000 osób w 1931 r. rodziło się tylko 12 dzieci. Była to powolna śmierć narodu, co prawda jeszcze ukryta, bo sytuację demograficzną ratowało jeszcze liczne starsze pokolenie. Występował tak zwany starczy wyż demograficzny. Ubywało dzieci, a przybywało osób starszych, poprzez wydłużanie życia. Z ogólnonarodowego spisu powszechnego przeprowadzonego w Niemczech w roku 1933 dowiadujemy się, że na 14, 3 mln małżeństw, bez dzieci było około 2,8 mln, czyli 1/5 małżeństw. Jedno dziecko było w ponad 3,5 mln małżeństw, czyli ¼ małżeństw. Dwójka dzieci była w 2,5 mln małżeństw. Pierwsze trzy dekady XX stulecia były czasem zapaści demograficznej państwa niemieckiego. W roku 1908 w Niemczech 52 % małżeństw miało czworo i więcej dzieci³²¹. Przyczyny takiego stanu rzeczy odnajdujemy w ogromnej propagandzie prowadzonej w Niemczech przez środowiska lewicowe i feministyczne nad ograniczaniem liczby dzieci w rodzinach, przede wszystkim wśród niższych warstw społecznych. W bardzo krótkim czasie w różnych miastach w Niemczech powstało 48 poradni propagujących ograniczanie potomstwa i zabijanie nienarodzonych dzieci. Inicjatywa ta uzyskała poparcie wśród wielu lekarzy, społeczników i polityków lewicowych³²².

Dojście Hitlera do władzy w 1933 r. wlało w naród niemiecki ducha nadziei na przyszłość. Wódz III Rzeszy wykorzystał ten entuzjazm do stworzenia nowej polityki ludnościowej. Zlikwidował wszelkie poradnie ograniczające liczbę dzieci w rodzinach. Feministki i środowiska lewicowe były w rozpaczy³²³. Dla feministek ich działalność miała charakter humanitarny, chciałoby się wołać, o zgrozo!!! Zabijanie dzieci nienarodzonych to działanie humanitarne³²⁴. Hitler ich działalność uznał za zbrodnię, która niszczyła potęgę militarną Niemiec³²⁵.

W roku 1932 w Niemczech urodziło się 993 tys. dzieci, w 1934 r. 1 196 000, a w 1935 r. 1 261 000. Taki stan rzeczy utrzymywał się do 1938 r. Przed II wojną światową Niemcy liczyły 69 mln mieszkańców. Imperialistyczna polityka Hitlera doprowadziła do wywołania II wojny światowej przez Niemcy. Prowadzenie wojny przyniosło ogrom zniszczeń i ogrom strat demograficznych – zginęło ponad 6 mln osób. W wyniku umów międzynarodowych Niemcy utraciły ponad 24 % dawnego terytorium. Na pomniejszony obszar napłynęło około 15 mln osób narodowości niemieckiej z różnych stron, m.in. z Polski, Czechosłowacji czy ZSRR. Po podziale Niemiec w 1949 r. na dwa państwa – NRD i RFN napłynęła kolejna fala Niemców do RFN, tym razem z NRD, około 4 mln. Zahamowano migracje Niemców zamknięciem granicy w 1961 r. Rozwój gospodarczy RFN po 1955 r. spowodował zapotrzebowanie na siłę roboczą. Od początku lat sześćdziesiątych rozpoczął się napływ pracowników z Włoch, Jugosławii, Grecji, Turcji, a także z Polski. Taki stan trwał przez prawie dwie dekady. Łączenie rodzin wśród migrantów spowodowało wysoki przyrost naturalny wśród przybyszów. To sprawiło, że w 1990 r. liczba obcokrajowców w RFN wzrosła do 5,4 mln. W kolejnych latach proces ten się znacznie zwiększył. W roku 2000 w Niemczech mieszkało około 7,3 mln cudzoziemców, co stanowiło około 9% ogółu społeczeństwa³²⁶.

Od lat sześćdziesiątych XX w. nastąpiła zapaść demograficzna. Od lat siedemdziesiątych odnotowywany był ujemny przyrost naturalny. W roku 2006 r. wynosił ─ 2,6%. W rodzinach niemieckich ubywało dzieci, a przybywało osób starszych. Społeczeństwo niemieckie od lat 60 XX stulecia ginie. W roku 2017 w Niemczech mieszkało 19,3 mln obcokrajowców, co stanowiło 23,6% ogółu społeczeństwa. Na koniec 2019 r. Niemcy liczyły 80,6 mln mieszkańców³²⁷. Średnia wieku w Niemczech jest najwyższa, po Japonii, w 2020 r. wyniosła 45 lat³²⁸. Rdzenni mieszkańcy Niemiec starzeją się, zaś dzieci rodzą się wśród migrantów. Następuje powolna, ewolucyjna wymiana społeczeństwa z niemieckiego na muzułmańskie. Muzułmanie stanowią najliczniejszą grupę wśród obcokrajowców. A zatem, kiedy Niemcy zostaną przyłączone do Kalifatu Europy Zachodniej, w stolicy Francji, za 15 czy 20 lat?

Co było przyczyną załamania się demografii w Niemczech w XX stuleciu? O ile wiek XIX był czasem błogosławieństwa Bożego dla dzieci w Niemczech, tak kolejne stulecie było dramatem dwóch wojen światowych, poprzez które Niemcy ponieśli duże straty demograficzne. Ale największą klęskę przyniosła Niemcom rozpasana wolność z rewolucją seksualną, która ich zniewoliła. Początków przemian kulturowych dokonujących się w społeczeństwie niemieckim należy dopatrywać się w pierwszej dekadzie XX w. Już wówczas widzimy liberalne prądy szerzące się w partiach socjalistycznych i komunistycznych.

Idee rewolucji seksualnej dosyć szybko były wprowadzane w czyn. Życie codzienne uległo znacznym wpływom rewolucji seksualnej. Telewizję i kolorowe magazyny cechowało coraz bardziej liberalne podejście. Od 1951 roku w Niemczech zachodnich zaczęły powstawać seks-shopy, „(…) od 1959 r. na rynku prasowym w RFN pojawił się Playboy, od 1962 w filmach zaczęto ukazywać relacje seksualne, w kolejnych dekadach idee swobody seksualnej promowali hippisi, feministki, ideologia New Age. Ideowo skrajnie lewicowe pokolenie rewolucji 1968 zdominowało globalną politykę, media, sądy, uniwersytety wspólnoty religijne, ONZ i Unię Europejską”³²⁹.

W połowie lat pięćdziesiątych XX stulecia reklamowano pismo „Bravo” na skalę masową, propagowało ono wśród młodzieży niemieckiej m.in. relatywizm moralny, wczesne współżycie seksualne, ośmieszając czystość przedmałżeńską. Bazowano na najniższych instynktach, pozbawiając młodzież wartości wyższych, a przede wszystkim życia duchowego. Pierwszy numer pisma ukazał się 26 sierpnia 1956 r.³³⁰. W latach siedemdziesiątych pismo sprzedawano w nakładzie ponad jednego miliona³³¹, tak duży nakład utrzymywał się do połowy lat dziewięćdziesiątych XX w. W roku 2010 nakład nadal był duży, wynosił około pół miliona egzemplarzy. „Bravo” było najpopularniejszym pismem dla młodzieży w Europie. Twórcą pisma był Peter Boenisch³³², skrajnie liberalny ideolog rewolucji seksualnej. Na łamach pisma lansowano idee rewolucji seksualnej w Niemczech i w pozostałych krajach europejskich. Dokonało ono zmiany mentalności Niemców, stworzyło nowego człowieka, bez wartości, bez wiary w Boga, konsumenta dóbr materialnych, korzystającego z życia, hołdującego hedonizmowi, korzystającego z zabawy, seksu, erotyki, zabiegającego o szczęście rozumiane jako sukces, triumf, sławę i powodzenie. Pismo nie miało żadnej wartości edukacyjnej, a jedynie deprawacyjną.

Permanentna deprawacja dzieci i młodzieży, a także starszych, prowadziła do zmiany mentalności i seksualizacji całego społeczeństwa niemieckiego. Od początku lat sześćdziesiątych XX stulecia rozpoczęto kampanię na rzecz zmiany prawa karnego w dziedzinie seksualności. W roku 1961 dopuszczono do użycia pigułki antykoncepcyjne, w 1969 r. zniesiono karalność bluźnierstwa, w 1969 r. zniesiono częściowo karalność homoseksualistów, a do szkół wprowadzono jako przedmiot obowiązkowy wychowanie seksualne. W roku 1973 zniesiono wszelkie bariery dla pornografii, rewolucja seksualna doprowadziła do jej komercjalizacji³³³. Co jest wynaturzeniem i dramatem społeczeństwa, ale na tym nie koniec. W 1976 r. zliberalizowano prawo aborcyjne (istnieje możliwość zabijania dzieci nienarodzonych przy wskazaniach medycznych).

W roku 1977 zniesiono kolejne regulacje prawne, zniesiono zasadę orzecznictwa winy przy rozwodach. Efekt tych zmian odnotowano w drugiej dekadzie XXI stulecia w Niemczech ─ co drugie małżeństwo się rozpadło w okresie pierwszych 5 lat.  Sytuacja rodzin niemieckich jest katastrofalna. W roku 2017 48% obywateli Niemiec żyło w rodzinach³³⁴. Należy tu uwzględnić stabilną sytuację w rodzinach muzułmańskich, gdzie prawie 100% mieszka w rodzinach. W ostateczności możemy się pokusić o stwierdzenie, że tylko około 35% rodowitych Niemców żyło w pełnej rodzinie w roku 2018. A zatem rodzina niemiecka jest na skraju zapaści. Rewolucja seksualna osiągnęła swe cele. Zdeprawowano niemiecką młodzież do tego stopnia, że nie jest w stanie założyć stabilnej rodziny, która będzie przyszłością narodu niemieckiego.

W roku 1994 w Niemczech zniesiono karalność czynów homoseksualnych³³⁵. Od 1995 r. obowiązują tu nowe przepisy pozwalające na zabicie dziecka nienarodzonego do 14. tygodnia ciąży. Przy wskazaniach medycznych dziecko można zabić w każdym czasie przed urodzeniem. Rocznie w Niemczech dokonuje się około 130 tys. zabójstw nienarodzonych dzieci, dziennie zabijanych jest około 370 dzieci³³⁶. W latach 1945-2019 w Niemczech zabito około 7,1 mln dzieci. W czasie II wojny światowej Niemcy utracili około 6 mln obywateli, teraz w czasach pokoju aborcja jest swoistym holocaustem na narodzie niemieckim. Mimo takiego stanu rzeczy zabijania nienarodzonych dzieci, władze niemieckie rozczulają się nad ratowaniem męskich kurzych piskląt³³⁷. Przysłowie mówi, jeśli Pan Bóg chce kogoś pokarać, to mu rozum odbiera. Tak też się stało w Niemczech.

Za czasów lewicowego kanclerza Gerharda Schrödera w 1999 r. gender stało się przewodnią ideą rządu niemieckiego. Rozpoczęto propagandę ideologiczną na wielu kierunkach życia społecznego, nie ominęło to Kościoła katolickiego. W roku 2001 zalegalizowano związki partnerskie tej samej płci, w tym samym roku uznano prostytucję jako jeden z wielu zawodów (można przypuszczać, że bezrobotne Niemki będą kierowane przez urzędy pracy do pracy w domach publicznych, przy odmowie mogą stracić zasiłek i ubezpieczenie). W roku 2017 zrównano jednopłciowe związki partnerskie z małżeństwem³³⁸, a także wyrażono zgodę na adopcję dzieci przez sodomitów. W roku 2019 w Niemczech około 20 tys. dzieci było wychowywanych przez homoseksualistów³³⁹. W roku 2018 Niemcy uchwalili ustawę o „trzeciej płci”. Będzie wpisywana w księgach stanu cywilnego jako „divers” – inna³⁴⁰.

Niemcy od wielu dziesięcioleci wiodą prym polityczny i gospodarczy w Europie, mimo przegranych dwóch wojen światowych w XX stuleciu. Mimo swego przywództwa, z każdym rokiem stają się państwem coraz słabszym pod względem moralnym i religijnym. W ostateczności prowadzi to do upadku dotychczasowej kultury, już dziś postchrześcijańskiej. Dzieci rodzą się w rodzinach muzułmańskich, rodziny niemieckie są w przeważającej większości bezdzietne.

1. Stany Zjednoczone

Stany Zjednoczone są państwem, którego powierzchnia wynosi 9 631 420 km². W roku 2018 na tym obszarze mieszkało 327,2 mln osób, na kilometr kwadratowy przypadały prawie 34 osoby. Przed II wojną światową w USA mieszkało około 143 mln ludzi, na kilometr kwadratowy przypadało wówczas 16 osób. Cofnijmy się wstecz, do roku 1800, wówczas w Stanach Zjednoczonych mieszkało 5,3 mln osób, sto lat później liczba mieszkańców wzrosła do 76 mln, w roku 1930 było już 123 mln. Wzrost ludności imponujący, w ciągu 130 lat ludność wzrosła przeszło dwudziestokrotnie. Taki przyrost naturalny mieli Żydzi w Rzeczpospolitej Obojga Narodów od XIV do XVIII stulecia, z 10 tys. wzrośli do jednego miliona. Możemy tu przywołać dwie przyczyny: urodzenia i imigracja. W latach 1841-1930 do Stanów przybyło ponad 37 milionów imigrantów, z Europy 31 milionów. Największa fala imigrantów przybyła w latach 1900-1910, na terenie Stanów osiedliło się około 8,7 mln osób, w kolejnej dekadzie XX stulecia osiedliło się o połowę mniej, bo ponad 4 mln. Imigranci to przede wszystkim ludzie młodzi, którzy zakładali rodziny. To właśnie oni przyczynili się do boomu demograficznego w latach dwudziestych XX stulecia³⁴¹. Za czasów Franklina Delano Roosevelta rodzina jankeska przeciętnie liczyła 8-12 dzieci³⁴². Mocarstwowa płodność stworzyła potęgę północno-amerykańską. Nie byłoby Stanów Zjednoczonych bez tej licznej populacji, zamiast 300 mln, liczyłyby 30 mln ludzi.

Na początku drugiej dekady XX w. współczynnik urodzeń żywych dzieci na tysiąc wynosił ponad 12, w 1925 r. spadł do 10 na tysiąc. W kolejnych latach rodziło się coraz mniej dzieci, w 1936 r. na tysiąc osób przyrost wynosił tylko 5 osób. Świadczy to o ogromnym kryzysie małżeństwa i rodziny, który dotknął w tym czasie także Francję czy Anglię. Pod koniec XVIII stulecia na jedną rodzinę w Stanach Zjednoczonych wypadało średnio 12 osób, dwoje małżonków i 10 dzieci. W roku 1933 na jednym z posiedzeń uniwersytetu chicagowskiego prof. W. F. Ogburn, przedkładając sprawozdanie z działalności „Associatiom for the Advancement of Science”, przekazał informacje słuchaczom, że rodzina amerykańska liczyła przeciętnie 3,4 osoby (na 10 rodzin przypadały 34 osoby). Na rodzinę przypadało niespełna półtora dziecka. Jedną z wielu przyczyn zaniku wielodzietnych rodzin była plaga rozwodów, która dotknęła Stany Zjednoczone w latach trzydziestych XX stulecia. Rewolucja obyczajowa ogarniała społeczeństwo USA od początku lat dwudziestych XX stulecia. To też było przyczyną zaniku rodzin wielodzietnych. W roku 1929 w Stanach Zjednoczonych rozpadło się 200 tys. małżeństw, w 1936 r. liczba nieco spadła, rozwodów było około 160 tys. W latach trzydziestych XX stulecia co pół minuty zawierany był ślub, a co 3 minuty rozpadało się małżeństwo. Nastała epidemia rozwodów, przeciętne amerykańskie małżeństwo trwało tylko 6 lat i 8 miesięcy. Sezonowe małżeństwa rezygnowały z dzieci. Rodziło się jedno, a najwyżej dwoje.

Urbanizacja Stanów Zjednoczonych doprowadziła do zmian mentalnościowych i moralnych w społeczeństwie. W roku 1880 w miastach powyżej 100 tys. osób mieszkało około 15 % ogółu ludności, po pięćdziesięciu latach, w 1930 r. w takich samych miastach mieszkało już około 30% ludności (37 milionów). We wszystkich aglomeracjach miejskich w latach trzydziestych XX w. mieszkało ponad 70 mln amerykanów, zaś poza miastami około 50 mln. Wielkie miasta sprzyjały degeneracji człowieka w wymiarze fizycznym, moralnym i duchowym. W roku 1880 na 50 mln amerykanów było około 41 tys. psychicznie chorych. Do roku 1930 liczba mieszkańców wzrosła o około 150%, zaś psychicznie chorych aż o 800%, bo jak podawano, na 123 mln ogółu ludności psychicznie chorych było około 320 tys. Po przeszło osiemdziesięciu latach, w 2011 r., liczba mieszkańców wzrosła o około 150% do 312,4 mln, zaś psychicznie chorych do 46 mln (144 razy w stosunku do 1930 r.), co stanowiło nieco ponad 13 % ogółu mieszkańców USA³⁴³.

W połowie XVIII stulecia zastosowano nową metodologię aborcji, była to duża innowacja technologiczna. Polegała ona „(…) na wprowadzaniu obcych ciał przez szyjkę macicy w celu wywołania poronienia. Stanowiła ona również poważne zagrożenie dla matki, ale była znacznie bezpieczniejsza od starych metod i dlatego zostały one wyparte, skutkiem czego dzieciobójstwo zdarzało się rzadko”³⁴⁴. To skutkowało zwiększeniem się liczby aborcji w XIX w. W latach pięćdziesiątych XIX w. naukowcy uznali, że mężczyzna i kobieta po równo uczestniczą w tworzeniu nowej istoty ludzkiej. Otrzymało to nazwę – poczęcie albo zapłodnienie. To dało poważny impuls do działań wielu lekarzom przeciwko aborcji. W roku 1880 większość stanów wprowadziła przepisy antyaborcyjne³⁴⁵.

W pierwszej połowie XX stulecia w Stanach Zjednoczonych propagowano publicznie ograniczanie urodzeń. Czyniono to różnymi sposobami. Jedną z prekursorek ograniczania społeczeństwa była Margaret Sanger (1879-1966), która głosiła idee eliminacji dzieci poprzez aborcję, sterylizację czy zapobieganie ciąży. „W październiku 1916 roku otworzyła pierwszą w Stanach Zjednoczonych nielegalną klinikę planowania rodziny (placówkę aborcyjna – przyp. aut.), ulokowaną w nowojorskiej dzielnicy imigrantów Brownsville, której celem była kontrola urodzin wśród nieprzystosowanych. Za przeprowadzenie szkodliwych zabiegów medycznych została aresztowana i skazana na 30 dni więzienia. Michał Musielak zauważył, że Margaret Sanger, będąc przywódczynią neomaltuzjańskiego ruchu kontroli urodzeń, opowiadała się za rozwojem eugeniki negatywnej”³⁴⁶. Dla swej aktywności miała poparcie wielu polityków i biznesmenów, m.in. Theodore Roosevelta, dwudziestego szóstego prezydenta Stanów Zjednoczonych, sprawującego ten urząd w latach 1901-1909³⁴⁷. M. Sanger była wspomagana przez Idę Cradvoch, która należała także do pionierek ograniczania dzieci w rodzinach.

W roku 1925 w Nowym Jorku odbył się międzynarodowy Kongres, zorganizowany przez środowiska feministyczne i lewicowe, którego zadaniem było zainicjowanie regulacji urodzeń w społeczeństwie amerykańskim. Podjęto podobną uchwałę, jak w Londynie w 1922 r., nawołującą rządzących do stworzenia prawa pozwalającego na prowadzenie klinik propagujących regulację urodzeń (placówek aborcyjnych). Środowiska feministyczne zorganizowały ruch kobiecy na rzecz prawnego zabijania dzieci nienarodzonych w legalnie działających placówkach aborcyjnych³⁴⁸. Warto tu nadmienić, że od kilku lat takie kliniki działały w Wielkiej Brytanii. W propagowanie tych idei zaangażowało się także wielu lekarzy, neurologów, eugeników, socjologów, filozofów z różnych środowisk akademickich w USA. Wszyscy oni reprezentowali środowiska lewicowe, feministyczne, homoseksualne i socjalistyczne³⁴⁹. Czołową postacią propagującą rewolucje seksualną w USA był Alfred Kinsey³⁵⁰.

Zabijanie dzieci nienarodzonych w USA zalegalizowano w 1973 r.³⁵¹. Aborcja na życzenie. W czasie obowiązywania prawa do aborcji (dane na 2019 r.) życie straciło w Stanach Zjednoczonych około 60 mln nienarodzonych dzieci³⁵². W latach 2014-2017 zwiększyła się liczba placówek aborcyjnych o dwa procent. W roku 2017 w USA działało 808 placówek, w których zabija się nienarodzone dzieci. Codziennie w ośrodkach aborcyjnych zabijanych jest około 2400 dzieci. Zaś żywych urodzeń każdego dnia jest około 14 tys.³⁵³. Ogromny obszar USA jest nadal do zagospodarowania. Na 1 km² w 2020 r. przypadały 34,52 osoby, dla porównania w Polsce 123,22 osoby. Jakie byłyby dziś Stany Zjednoczone z armią młodych Amerykanów, wykształconych, dynamicznych, kreatywnych, tworzących kolejne rodziny, mające kolejne pokolenie dzieci. Nie drapaczami chmur ani milionami samochodów, nie najnowszymi technologiami czy najlepszym uzbrojeniem stoi naród, lecz tylko niemowlętami. Kto pozwolił na tak bezmyślne prawo, które dozwala na zabijanie własnych dzieci. By podjąć taką decyzję, trzeba faktycznie być człowiekiem złej woli.

Gdzie dopatrywać się przyczyn takiego stanu rzeczy. Ano w rewolucji seksualnej, która wniosła ogromne zmiany. Zdeprawowała pokolenie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX w. i nadal deprawuje kolejne. Wolność, która przyniosła zniewolenie, doprowadziła do nowego niewolnictwa, tym razem znacznie gorszego niż to, które świat zna z historii. Przywołam refleksje amerykańskiego pisarza i blogera Matta Walsha, który w swym felietonie zamieszczonym na łamach portalu The Daily Wire przywołuje tragiczne skutki rebelii obyczajowej dokonującej się w Stanach Zjednoczonych i nie tylko. Choroby weneryczne i AIDS stały się epidemią całego kraju. Rozprzestrzeniają się w tempie błyskawicznym dzięki rozwiązłości. Dodaje, że minęło już sporo czasu, by rewolucję seksualną uznać za katastrofalną porażkę. Rewolucja obyczajowa doprowadziła do zniszczenia małżeństwa i rodziny, rozwody stały się plagą społeczeństwa amerykańskiego. Wiele osób zrezygnowało z małżeństwa, małżeństwo jako instytucja w przestrzeni społecznej przestaje funkcjonować³⁵⁴.

Kolejne owoce rewolucji to aborcja, która przyniosła śmierć milionów niewinnych dzieci, bo zostały zabite, oraz narkomania i plaga uzależnień od pornografii, pokolenia dzieci wychowywanych bez ojców. „Rewolucja zmieniła nasz system uniwersytecki w orgię rozpusty i pijaństwa. Zniszczyła wszystko, czegokolwiek dotknęła, i zamieniła to w proch. Bez wątpienia jest to jedna z najgorszych rzeczy, jakie kiedykolwiek spotkały ludzkość. Również jedna z najbardziej zabójczych” – ocenia Walsh. „Ciekawa rzecz, ta wolna miłość. To wolność, która przynosi tylko nędzę i śmierć (…). Jak mogło do tego dojść?” – pyta retorycznie bloger³⁵⁵. Na tym nie koniec. Rewolucja seksualna doprowadziła do kolejnych wynaturzeń, od 2015 r. homoseksualiści³⁵⁶ mogą zawierać „związki małżeńskie”³⁵⁷. Sodoma i Gomora. Kolejna fala niszcząca morale społeczeństwa to deprawacja dzieci, od najmłodszych lat³⁵⁸. Będą to przyszli klienci placówek aborcyjnych, środków antykoncepcyjnych, różnego rodzaju tabletek poronnych, domów publicznych, a także szpitali psychiatrycznych.

Jak się ma demografia do rewolucji seksualnej w Stanach Zjednoczonych? Jak się kształtują stosunki ludnościowe? Na koniec 2015 r. Stany Zjednoczone liczyły 321,7 mln mieszkańców. Od roku 1965 wzrosło tu zaludnienie o 72 mln osób (wraz z potomstwem). Gdy pomniejszymy liczbę mieszkańców USA z 2015 r. o 72 mln, to w rezultacie otrzymamy 249,7 mln mieszkańców. W ostatnich 50 latach migranci byli głównym czynnikiem rozwoju demograficznego państwa³⁵⁹. Tym bardziej, że przybywali z krajów, gdzie wychowanie religijne było na tyle mocne, że nie poddało się rewolucji seksualnej. Przybywali z Meksyku, Filipin czy Indii. Mimo wielu turbulencji społecznych i politycznych w krajach migrantów, szacunek do rodziny, dzieci i prawa Bożego był duży. Demografowie przewidują, że w kolejnych 50 latach migranci będą główną siłą sprawczą demografii USA³⁶⁰.

Religie w USA³⁶¹ nie były w stanie zahamować rewolucji seksualnej. Nie były na tyle mocne, by zahamować destrukcję moralną wśród młodzieży. Demoralizacja dotknęła młode pokolenie w ogromnym procencie. Dokonała ogromnych spustoszeń w życiu moralnym, religijnym, psychicznym, intelektualnym i społecznym. Najlepszym barometrem wskazującym na turbulencje w narodzie jest demografia. Gdyby nie migranci, społeczeństwo amerykańskie by się kurczyło i starzało w tempie błyskawicznym. Dzieliłoby los starzejącej się i kurczącej Japonii czy Europy Zachodniej. Bogate społeczeństwo, bez dzieci i przyszłości.

1. Rosja

Najważniejszym czynnikiem decydującym o populacji Rosji była działalność polityczna rządzących państwem. Ich polityka ekspansyjna. Centralne obszary Rosji zamieszkiwane były przez Słowian już w VIII w. po Ch. W wieku XIII, po wojnach mongolsko-tatarskich powiększył się obszar Rosji, z głównym ośrodkiem w Moskwie. Od XV do XIX stulecia Rosja powiększyła swój obszar dziesięciokrotnie. Z początkiem XX w. Imperium Rosyjskie posiadało obszar przekraczający 22 mln km². Taki stan zachował się do rozpadu ZSRR w 1991 r.

Słabe ziemie rolnicze w centralnej Rosji wymuszały na ludności emigrację w kierunku wschodnim i południowym. Z czasem przekroczono Wołgę i Ural zasiedlając Syberię. W roku 1650 Rosja liczyła około 18,3 mln mieszkańców. W 1772 r. liczba mieszkańców wzrosła do 29 mln. (przed I rozbiorem)³⁶². W roku 1897 r. Rosja powiększyła swój stan posiadania do 67,4 mln osób.³⁶³ W 1927 r. w ZSSR mieszkało ponad 95,5 mln osób. W ciągu trzech dekad liczba mieszkańców wzrosła o 28,1 mln. W wieku XIX i na początku XX stulecia Rosja miała największy przyrost naturalny na świecie, a współczynniki dzietności przekraczały 7 punktów. Taki stan utrzymywał się do wybuchu I wojny światowej w 1914 r. Czas wojenny spowodował zahamowanie przyrostu naturalnego. W czasach ZSRR, w latach 1920-1941, współczynnik dzietności wahał się od 6,73 do 3,57³⁶⁴, nadal był wysoki, ale z każdym dziesięcioleciem pomniejszał się. Nadal rodziny rosyjskie były wielodzietne.

W roku1940 w ZSRR mieszkało 110,3 mln osób. Druga wojna światowa pomniejszyła liczbę Rosjan o ponad 12 mln. W roku 1946 w ZSRR mieszkało nieco ponad 98 mln. W ciągu dwóch dekad liczba ludności wzrosła do 127,6 mln. W roku 1967 współczynnik dzietności spadł poniżej progu zastępowalności, wynosił 2,03.

Wraz z rewolucją komunistyczną w Rosji dotarły nowe idee obyczajowe, propagujące liberalizm moralny. Warto tu nadmienić, że socjaliści, przede wszystkim frakcja rewolucyjna, przygotowywała Rosję do rewolucji od końca XIX stulecia. Po wydarzeniach 1905 r., po strajkach robotniczych, po nieudanej rewolucji proletariackiej, w kolejnych latach socjaliści podjęli dalszą pracę na rzecz przygotowania do przeprowadzenia kolejnej rewolucji i obalenia rządów carskich w Rosji³⁶⁵.

Niszcząc wszystko, co miało charakter burżuazyjny, rewolucja rosyjska zniosła także ograniczenia i karalność zabijania dzieci nienarodzonych³⁶⁶. W listopadzie 1917 r. zniesiono dotychczasowe przepisy kodeksu karnego, aborcja nie była już przestępstwem, a mógł wykonać ją każdy, do kogo zwróciła się matka z taką prośbą³⁶⁷. Włodzimierz Lenin zrealizował swą wcześniejszą dyrektywę, która brzmiała: „Domagać się bezwarunkowo zniesienia wszystkich ustaw ścigających wykonawców sztucznego poronienia”³⁶⁸. Do tego czasu w całej Europie prawo chroniło życie dzieci nienarodzonych.

Następstwa tej decyzji okazały się tragiczne w krótkim czasie – fizyczne, psychiczne i moralne. Niebawem wprowadzono ograniczenia. Dekret Komisariatu Ludowego z dnia 18 listopada 1920 r. nakazał przeprowadzanie aborcji jedynie lekarzom, i to w szpitalach rządowych przestrzegających przepisy sanitarne. Z czasem, z braku miejsca w szpitalach, wyrażono zgodę na aborcje w ośrodkach prywatnych zarejestrowanych przez państwo. Zabiegi były zasadniczo bezpłatne³⁶⁹. Mimo to pojawiło się wiele nadużyć. W kolejnych latach wprowadzano kolejne restrykcje ograniczające proces zabijania dzieci nienarodzonych³⁷⁰.

Feministki i komuniści zachwyceni byli przemianami, jakie dokonały się po rewolucji październikowej w 1917 r. w Rosji³⁷¹. Tow. J. Budzińska-Tylicka pisała, że w Rosji sowieckiej dokonało się najdalej idące równouprawnienie kobiet pod wieloma względami, przede wszystkim ekonomicznymi, prawnymi i społecznymi. Polityka ludnościowa stała się domeną państwa, propagowano politykę „świadomego macierzyństwa”, czyli zmniejszanie dzieci w rodzinach za wszelką cenę, ale przede wszystkim przez aborcję. Ograniczanie potomstwa propagowano wśród kobiet na dwa sposoby:

1. Sposobem uświadamiania i zapobiegania poprzez prowadzenie wielu poradni (placówek aborcyjnych) dla kobiet, w fabrykach i publicznych przychodniach.
2. Prawo zezwalało na zabicie nienarodzonego dziecka do trzeciego miesiąca jedynie przez lekarza pracującego w państwowych szpitalach lub klinikach.

Ile dzieci zabijano w Rosji sowieckiej? Według obliczeń w 1927 r. zabito ponad 2 mln dzieci nienarodzonych, na 1000 mieszkańców dokonywano 19 aborcji. Jedną z głównych zwolenniczek zabijania dzieci nienarodzonych była Aleksandra Kołłątaj, socjalistka komunistyczna i radykalna feministka. W Kraju Rad aborcję traktowano jak metodę antykoncepcyjną, była najbardziej skuteczna. Nie wymagano wielu formalności, wystarczyło podać przyczynę materialną albo niechęć do powiększenia rodziny.

W roku 1936 J. Stalin dekretem zakazał przeprowadzania aborcji w całym ZSRR. Coraz niższy przyrost naturalny zmusił Stalina do wydania dekretu zakazującego zabijania dzieci nienarodzonych. W jego przeświadczeniu, mocarstwo światowe jakim był Związek Radziecki potrzebowało dzieci i młodzieży³⁷². Zakaz trwał do 1955 r. Od tego roku aborcja nadal jest legalna. Z danych sporządzonych przez Roberta Johnstona wynika, że w ZSRR w latach 1920-1991 zabito około 278,5 mln dzieci nienarodzonych. W Rosji w latach 1992-2018 dokonano prawie 47,9 mln aborcji³⁷³. W roku 2018 Rosja liczyła 144,5 mln mieszkańców. A faktycznie, gdyby te dzieci przeżyły, Rosja byłaby mocarstwem. Dokonała się największa na miarę światową depopulacja. Obecnie Rosja przeżywa poważny kryzys demograficzny³⁷⁴. Cerkiew prawosławna od wielu lat wzywa do ograniczenia aborcji w Rosji³⁷⁵.

Od rewolucji bolszewickiej w Kraju Rad stosowano środki antykoncepcyjne, choć nie były one aż tak popularne w pierwszych dekadach istnienia ZSRR³⁷⁶. W latach sześćdziesiątych XX w. do ZSRR docierały środki antykoncepcyjne z zagranicy. Były dostępne we wszystkich aptekach. Rewolucja antykoncepcyjna w Rosji rozpoczęła się w latach 90. wieku XX. Antykoncepcja w 2011 r. była stosowana przez 72,3% kobiet w wieku rozrodczym³⁷⁷. Wraz z upowszechnianiem środków antykoncepcyjnych zmalały wskaźniki dzietności. W roku 1967 wskaźnik dzietności spadł poniżej progu zastępowalności. Należy przypuszczać, że pigułki antykoncepcyjne w ZSRR pojawiły się w latach sześćdziesiątych XX w. Były przywożone z różnych krajów, m.in. z Polski. Tabletki antykoncepcyjne czyniły spustoszenie depopulacyjne, co widać po wskaźnikach dzietności. W kolejnych latach nastąpiła zapaść demograficzna do tego stopnia, że w 1992 r. więcej osób zmarło, niż się urodziło. W tymże roku populacja Rosji pomniejszyła się o ponad 200 tys., w kolejnych latach ubytek był jeszcze większy, sięgał prawie 950 tys.³⁷⁸. W roku 2019 współczynnik dzietności wynosił 1,5³⁷⁹, był poniżej progu zastępowalności.

Na proces depopulacyjny w Rosji niekorzystnie oddziałują dyskoteki i kluby nocne. Nowa metodologia zabawy, proponowana w klubach nocnych, otworzyła szeroko swe podwoje na alkohol, narkotyki, muzykę demoniczną, która wprowadza młodych w trans, w którym dokonuje się inicjacja demoniczna. Wielu z tych uczestników zabaw młodzieżowych nie będzie w stanie podjąć zadań małżeńskich, rodzicielskich czy społecznych³⁸⁰. Będą potrzebowali leczenia psychiatrycznego albo psychologicznego.

Jeśli proces deprawacji nie zostanie zahamowany w Rosji, poprzez zabijanie dzieci nienarodzonych, propagowanie środków antykoncepcyjnych, „edukację seksualną” i demoralizację dzieci i młodzieży w klubach nocnych, Rosja w bardzo krótkim czasie, w ciągu trzech dekad, w roku 2050 będzie liczyła około 90 mln³⁸¹. Społeczeństwo rosyjskie będzie w ogromnym procencie poprodukcyjnym, biedne, pozbawione stałej opieki zdrowotnej i socjalnej. Socjalizm komunistyczny i liberalny obiecał szczęście na Ziemi wtedy, kiedy rodzina wyzbędzie się dzieci. Do tego socjalizm liberalny propaguje idee demoralizujące dzieci i młodzież ─ wolność na wszystkich płaszczyznach życia społecznego, wolność seksualną. Prowadzi to wprost do samozagłady, unicestwienia całego narodu. W 2100 r. liczba mieszkańców może spaść poniżej 45 mln. Proces depopulacyjny z każdym rokiem będzie przyspieszał, z powodu braku zdrowej młodzieży w wymiarze biologicznym i duchowym, a także dużej śmiertelności.

1. Japonia

Japonia w VI stuleciu liczyła około 5 milionów mieszkańców. Przez pięć stuleci, do XIX w. miała stabilną liczbę ludności, około 20 mln, w tym czasie należała do najludniejszych krajów świata. W XVI stuleciu Japonia miała sześć razy tyle ludności co Polska Polaków, zaś ziemi użytkowej miała wówczas mniej niż obecnie, i aż pięć razy mniej miała ziemi użytkowej niż Polska w latach 1918-1939³⁸². W tym czasie niewiele wiemy o dziejach Japonii, panowała zdumiewająca cisza. A. Zischa w swej publikacji podaje przyczynę tego stanu rzeczy, rządzący Japonią nakazywali zabijać nadwyżkę dzieci, obawiano się głodu³⁸³. Dopiero delegacja cesarza Meidzi, zgodnie z tradycją 122. cesarz Japonii, wracając z wyprawy z Europy i Ameryki oznajmiła, że każde liczące się państwo w świecie ma dużą liczbę ludności. Ta informacja spowodowała zmianę polityki ludnościowej w Japonii³⁸⁴. Od roku 1868 cesarz zakazał wykonywanie aborcji. Pierwszy japoński kodeks karny aborcję nazywał przestępstwem³⁸⁵. Rozpoczął się w Japonii powolny, ale bardzo skuteczny rozwój ekonomiczny³⁸⁶ wspierający rodziny wielodzietne. Przez stulecia rodzina miała przede wszystkim charakter monogamiczny³⁸⁷. Duża liczba dzieci uważana była za błogosławieństwo bogów. Japońskie przysłowie głosiło: „Richigi mono ko taxa”, co znaczyło: „Poczciwi ludzie mają dużo dzieci”³⁸⁸.

Bezdzietność w małżeństwie była nieszczęściem, dlatego też adoptowano jedno, a nawet kilkoro dzieci. Posiadanie dzieci nie miało tylko charakteru socjalnego, zapewnienia sobie bytu na starość. Przemawiał tu przede wszystkim wymiar religijny, dzieci były zobowiązane do składania ofiar zmarłym przodkom. Wiara w życie przyszłe po śmierci, wymuszała posiadanie dzieci. To one gwarantowały szczęście po śmierci, poprzez składane ofiary³⁸⁹. Wychowanie dzieci opierało się na bezwzględnym posłuszeństwie i pokorze wobec swoich rodziców. Przez stulecia Japonię nazywano „rajem dzieci”. Matka Japonka słynęła z ogromnego taktu towarzyszącego wychowaniu dzieci, a ojciec był zobowiązany do zapewnienia dzieciom przyjemności i zabaw. Rodzina miała charakter patriarchalny. W jednym domu mieszkali dziadkowie, rodzice, dzieci i wnukowie. Szczęście, spokój, życzliwość i radość cechowały rodziny japońskie³⁹⁰. A najwięcej radości wnosiły dzieci, których było zazwyczaj kilkanaścioro.

Co zdumiewa u Japończyków? Otóż to, że z końcem XIX stulecia Japonia rozwija się technologicznie, ekonomicznie, biorąc wzorce od Europejczyków i Amerykanów. W ciągu kliku dekad Japonia z kraju mało znanego i zacofanego staje się mocarstwem, największym ośrodkiem nowoczesnej myśli technologicznej. Wraz z rozwojem myśli technologicznej nastąpił rozrost ludnościowy, dzieci były darem bóstw. Zupełnie inaczej w tym czasie było w Europie i w Stanach Zjednoczonych, od połowy XIX w. wyzbywano się dzieci. Japonia swe szczęście i potęgę budowała na boomie demograficznym. Na zasadach zgodnych z prawem natury. Na silnej, zdrowej duchowo i biologicznie rodzinie. To pozwalało na powstawanie nowych fabryk, byli młodzi zdolni i utalentowani obywatele, którzy rozwijali swój kraj na różnych płaszczyznach. Japonia z każdą dekadą stawała się coraz większą potęgą światową.

W roku 1873 w Japonii mieszkało około 33,4 mln osób. Porównywalna liczba osób mieszkała w Wielkiej Brytanii (31 mln), Francji (38 mln) czy w Austro-Węgrzech (38 mln). W roku 1890 w Japonii mieszkało około 40,4 mln osób, w 1900 liczyła 44,8 mln mieszkańców, dziesięć lat później prawie 51 mln, a w 1920 już 56 mln. W ciągu trzydziestu lat liczba ludności wzrosła o 27,8%. W roku 1970 Japonia liczyła 103,7 mln, a w 2020 naliczono 125,2 mln. W ciągu stu trzydziestu lat liczba ludności wzrosła ponad trzykrotnie.

Ale już w roku 1924 ideolodzy teorii neomaltuzjańskiej rozpoczęli propagowanie idei regulacji urodzeń wśród Japończyków. Propagowali potrzebę zmniejszenia dzieci w rodzinach, wmawiając groźbę przeludnienia, brak żywności, a ostatecznie groźbę głodu, która dotknie całą populację³⁹¹. Strach przed głodem paraliżował społeczeństwo doświadczone wieloma klęskami sprzed kilku dekad. Dlatego też ta narracja była przyjmowana bez większych oporów przez narody. Idee depopulacyjne nie napotykały większego oporu, a przez środowiska lewicowe, liberalne i feministyczne były gloryfikowane jako dobro cywilizacyjne ludzkości, które prowadzi do nowoczesności, lżejszego i bogatszego życia.

Współczynnik dzietności od 1924 r. powoli, ale skutecznie zmniejszał się. W roku 1920 wynosił 6,45, zaś w 1940 r. spadł do 4,11. Pomniejszył się o ponad dwa punkty. Rodziny japońskie z wielodzietnych, kilkunastoosobowych, przechodziły w fazę kilku-osobowych. Z każdą dekadą liczba dzieci się pomniejszała. Z końcem lat pięćdziesiątych XX w. współczynnik dzietności spadł poniżej progu zastępowalności pokoleniowej. W roku 1959 wynosił 2,04³⁹². Wystarczyło 35 lat działalności ideologów ze świata cywilizacji śmierci, propagujących antykoncepcję, aborcję i „edukację seksualną”, by w tak bogatym społeczeństwie, wiecznie młodym, kochającym dzieci doprowadzić do zapaści demograficznej.

W roku 1954 w Japonii powstało Stowarzyszenie Planowania Rodziny, filia międzynarodowej organizacji pozarządowej Planowania Rodziny. Nazwa organizacji pięknie brzmiąca. Winna nieść idee wspierające rodziny. Ale w rzeczywistości tak nie jest. Organizacja promująca niszczenie życia, propagująca m.in. antykoncepcję, aborcję i „edukację seksualną”³⁹³. W ciągu ponad 60 lat poprzez propagowanie antykoncepcji doprowadzono w Japonii do zapaści demograficznej. Od roku 1999 w Japonii zalegalizowano sprzedaż pigułek antykoncepcyjnych³⁹⁴. Od wielu lat Stowarzyszenie Planowania Rodziny w Japonii propaguje idee wolności seksualnej wśród młodzieży, propagując środki antykoncepcyjne, deprawując najmłodsze pokolenie Japończyków³⁹⁵. Zdeprawowani młodzi nie są zdolni do założenia rodziny, zabito w nich życie duchowe, stworzono nowego człowieka pozbawionego odpowiedzialności za naród i przyszłość swej ojczyzny.

W latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych czy osiemdziesiątych XX w. społeczeństwo japońskie nie odczuwało jeszcze braku dzieci. Ale już w latach dziewięćdziesiątych XX w. odczuto brak młodego pokolenia, a szczególnie dzieci. Wraz z mniejszą liczbą dzieci w rodzinach podjęto próbę zaktywizowania młodych kobiet w podejmowaniu pracy. Głównym celem propagowania tych idei było zaangażowanie kobiet w realizacje swych pragnień z pominięciem wypełniania misji matki i żony. Należy ze smutkiem stwierdzić, że tradycyjny podział ról małżeńskich, pielęgnowany w narodzie japońskim ulega zmianom na niekorzyść rodziny i małżeństwa. Władze Japonii podejmowały próby zwiększenia dzietności różnymi sposobami, ale nie przyniosło to oczekiwanego rezultatu³⁹⁶. Depopulacja niszczy naród wiecznie młody. Obecnie należy do najstarszych na świecie.

Aborcja w Japonii jest dostępna w kilku przypadkach do 22. tygodnia ciąży³⁹⁷. Kiedy dziecko w łonie matki zagraża jej życiu albo z powodu trudności ekonomicznych. Trudności ekonomiczne są określeniem tak szerokim, że dostępność do zabicia dziecka w łonie matki nie napotyka trudności. Aborcja w Japonii została zalegalizowana w 1949 r. Przez tak długi czas obowiązywania ustawy zezwalającej na zabijanie dzieci nienarodzonych wytworzyła się w Japonii mentalność aborcyjna, która powszechnie akceptuje zabicie dziecka w łonie matki. W latach 1949-2018, według obliczeń R. Johnstona, w Japonii dokonano około 40 mln aborcji³⁹⁸. A jak by wyglądał naród japoński, gdyby dzieci nienarodzone zasiliły demografię „wiecznie młodego narodu”. Pewnie nadal byłby młody, a tak jest narodem najstarszym wiekiem na świecie. Paradoks, czy głupota ludzka, skrępowana pychą i żądzą zdobywania środków finansowych na zabijaniu niewinnych dzieci.

Środowiska skupione wokół partii lewicowych starają się na drodze prawnej doprowadzić do zalegalizowania ustawowego umożliwiającego zawarcie związku „małżeńskiego” przez osoby tej samej płci. Środowiska lewicowe nie złożyły broni, batalia cały czas trwa³⁹⁹. Propagowanie związków contra natura przyczynia się do depopulacji społeczeństwa. Naród bez przyszłości podzieli los biblijnej Sodomy i Gomory.

Proces depopulacyjny z każdym rokiem nabiera prędkości. Z każdym kolejnym dziesięcioleciem będzie przybywało osób starszych, a ubywało najmłodszego pokolenia Japończyków. Populacja swój szczyt w Japonii osiągnęła w 2008 r. i wynosiła nieco ponad 128 mln⁴⁰⁰. Od 2008 r. pomniejsza się, w ciągu dziesięciu lat, jednej dekady, populacja Japonii pomniejszyła się o ponad 1,8 mln osób.

Prognozuje się, że w 2060 r. liczba ludności Japonii będzie liczyła około 86 mln, a w roku 2100 około 42 mln⁴⁰¹. A być może, przy dalszej deprawacji i zniewoleniu duchowym społeczeństwa liczba mieszkańców Japonii w ciągu 50 lat spadnie do 42 mln. Osiągnie ten pułap nie w 2100 r., tylko już w 2060. Będzie to społeczeństwo z niewielką grupą dzieci i młodzieży, a w ogromnym procencie stare, biedne i przymierające głodem. Miał być raj na Ziemi, zapowiadany przez ideologów cywilizacji śmierci, a będzie przekleństwem dla tych, którzy dziś mają kilka lat albo niebawem się urodzą. Dla nich przygotowujemy „raj na Ziemi”. Kolejny paradoks, który stworzył człowiek. Przypomina mi się scena z Pisma św. Po grzechu nieposłuszeństwa wobec Boga człowiek musiał opuścić raj. I my dziś, popełniamy ten sam błąd, po grzechu nieposłuszeństwa wobec Boga, opuszczając „raj ziemski” zostawimy zgliszcza, biedę, starych bez opieki i globalny głód.

***

Europa do początków XX w. odgrywała ważną rolę w świecie. Poza Azją była najludniejszym kontynentem świata. Swój dynamizm demograficzny straciła poprzez rewolucję obyczajową, którą prowadzą socjaliści różnej barwy. We wszystkich krajach, w których pozwolono na rewolucję seksualną, dokonała się depopulacja. Choć są kraje, które ukrywają swą zapaść demograficzną, poprzez sprowadzenie migrantów, jak np. Francja, Szwecja czy Niemcy. Idee propagowane przez ideologów cywilizacji śmierci doprowadziły do zapaści populacyjnej świata.

Proces deprawacyjny przebiegał podobnie we wszystkich krajach świata ─ od propagandy przeludnienia świata. Wprowadzono regulację urodzeń, która polegała na propagowaniu środków antykoncepcyjnych i otwieraniu placówek aborcyjnych. W późniejszym czasie propagowano idee „świadomego macierzyństwa”, z czasem ogłoszono planowanie rodziny, a od lat dziewięćdziesiątych XX w. ogłoszono nowe określenie, pięknie brzmiące – zdrowie reprodukcyjne. Metody depopulacyjne są przez cały czas udoskonalane, rewolucja depopulacyjna zaczęła się od pigułki antykoncepcyjnej. Depopulacja przyspieszyła, w ciągu pięćdziesięciu lat doprowadza największe narody do zapaści demograficznej.

4. Idee postmodernizmu

Druga połowa XIX stulecia i XX stulecie stało się czasem powstawania organizacji antynatalistycznych. Idee niszczące życie pojawiły się w szkole frankfurckiej, a jeszcze wcześniej wśród prekursorów idei filozofii materialistycznej. Idei społeczeństwa bez religii i Boga. Budowano nową rzeczywistość na kłamstwie, deprawacji i demonizacji. Nowa rzeczywistość przypisywała jednostce wartość absolutną w każdym wymiarze. Wprowadzono szereg nowych pojęć, które zmieniały dotychczasową rzeczywistość. Ideolodzy nowej rzeczywistości propagują nowe idee zarówno poprzez konferencje międzynarodowe, jak i poprzez nowe słownictwo, które dociera do wszystkich grup społecznych.

1. Szkoła frankfurcka

Bardzo ważną rolę w propagowaniu rewolucji seksualnej odegrała szkoła frankfurcka. Instytut Badań Społecznych założono w 1923 r. na Uniwersytecie we Frankfurcie w Niemczech. Po przejęciu władzy przez Hitlera w 1933 r. Instytut przeniesiono do Paryża na École normale supérieure, a po pewnym czasie do nowojorskiego Uniwersytetu Columbia. W roku 1949 ponownie powrócił do Frankfurtu nad Menem. Założycielami Instytutu byli działacze Komunistycznej Partii Niemiec, współpracujący z działaczami komunistycznymi z ZSRR.

Założyciele Instytutu połączyli idee marksizmu i freudyzmu, co w konsekwencji miało zlikwidować własność prywatną, rodzinę i religię. Po powrocie do RFN w 1949 r. stali się propagatorami partii lewicowych. Trzeba tu nadmienić, że byli wspierani finansowo przez komunistów z NRD. Czołowymi przedstawicielami tego środowiska byli: Max Horkheimer⁴⁰², Theodor Adorno (Theodor Ludwig Wiesengrund)⁴⁰³, Erich Fromm⁴⁰⁴ i Jürgen Habermas. Należy dodać, że twórcy szkoły frankfurckiej są uznawani za „duchowych twórców” Republiki Federalnej Niemiec. Głównym liderem był Jürgen Habermas⁴⁰⁵. Przedstawiciele szkoły frankfurckiej głosili, że „(…) autorytarny charakter Niemców wynikał z tłumionego popędu seksualnego, więc należy zniszczyć wszystko co tłumi popęd seksualny (w tym kulturę, religię, rodzinę) i promować pełną swobodę seksualną (w tym i relacje seksualne dorosłych z dziećmi)”⁴⁰⁶.

Od czasów powstania szkoły frankfurckiej rozpoczął się proces dekonstrukcji zastanej rzeczywistości na wielu płaszczyznach życia społecznego, politycznego, naukowego, religijnego na rzecz nowoczesnych form sprawowania władzy, bardziej wymyślnych i subtelnych. Proces odbywa się w sposób ewolucyjny, zdobywa coraz to nowe przyczółki, wprowadzając nas w nową rzeczywistość. Rewolucja kulturowa dokonała się w sposób pokojowy, bez rozlewu krwi. W żadnym zakątku naszego świata nie odbyła się żadna poważna dyskusja nad zmianą treści nowych pojęć. Zmiana semantyczna odbywa się bez oporu i sprzeciwu. Zmiany społeczne dokonujące się na naszych oczach skrywają swój prawdziwy cel, mniejszość narzuca większości swoją wizję świata. Rewolucja nie miała charakteru lokalnego, dokonała się poprzez instytucje międzynarodowe, przede wszystkim organizacje ONZ, organizacje pozarządowe, i to w ramach „ruchu na rzecz społeczeństwa obywatelskiego”. Pionierzy nowej kultury wywodzą się z małych grup forsujących własne interesy, inżynierowie zmian społecznych. Ominięto zasady demokratyczne, nie naruszono, od wielu lat funkcjonujących struktur i instytucji politycznych, ale zmieniono, i to w sposób radykalny, mentalność ludzką. Zmieniono funkcjonowanie wewnątrz różnych ważnych i wpływowych instytucji, przede wszystkim szkół, uniwersytetów, mediów, przedsiębiorstw, szpitali, rodzin, a także różnych religii i Kościołów⁴⁰⁷.

2. Prekursorzy rewolucji seksualnej

1. Karol Maks (1818-1889); Fryderyk Engels (1820-1895)

Do prekursorów idei filozofowi materializmu dialektycznego i utopii społeczeństwa bezklasowego w XIX stuleciu należeli Karol Marks⁴⁰⁸ i Fryderyk Engels. Ich ideą było stworzenie społeczeństwa bez Boga i religii, wyzbycie się jakichkolwiek elementów zabobonu, które niesione były przez Kościoły. Warto tu nadmienić, że obaj wywodzili się ze wspólnot chrześcijańskich. Stalin, twórca społeczeństwa ateistycznego, po Włodzimierzu Lenienie w Rosji, w swej młodości był uczniem seminarium duchownego.

Wszyscy oni dokonali zmiany paradygmatu w społeczeństwie. Zerwali z dotychczasową tradycją, kulturą, a przede wszystkim z wartościami, które niosło ze sobą przez stulecia chrześcijaństwo. Stworzyli system filozoficzny, w którym uczynili samych siebie bytami absolutnymi. Ich system stał się „(…) motorem napędowym i kanałem dla ewidentnie ponadludzkiego <tzn. szatańskiego>) potencjału przemocy”⁴⁰⁹. System socjalistyczny i komunistyczny przyniósł światu terror, gułagi, więzienia, śmierć, głód, poniewierkę i odarcie ludzi z wiary w Boga. W swym wierszu „Rozpaczliwa modlitwa” Marks w młodym wieku pisał:

„Chcę sobie zbudować tron ponad trony.

Szczyt jego będzie zimny i olbrzymi.

Nadludzka groza to jego bastiony,

ma emanować mękami mrocznymi”⁴¹⁰.

Jakże nam dużo mówią te cztery strofy, co grało w sercu młodego Marksa, jakie pragnienia, jakie marzenia. Utworzenie największego tronu, któremu nic innego nie będzie dorównywało, żaden inny tron, nawet Boży. Słowa pychy i pogardy wobec Boga, stwórcy wszelkiego dobra. A cóż miało znaczyć, że „szczyt będzie zimny i olbrzymi”? Dziś po latach zbrodniczego systemu, totalitaryzmu niszczącego wszystko w wymiarze masowym, wiemy, że słowa miały charakter okultystyczny. Bo była to zbrodnia przekraczająca jakąkolwiek przyzwoitość ludzką, system masowej zbrodni i wyniszczenia całych narodów.

Wraz z Engelsem, swym wiernym przyjacielem, będąc na obczyźnie w Paryżu, w 1848 r. opublikował „Manifest Komunistyczny”. Publikacja ukazała się krótko przed rewolucją, która ogarnęła Europę. Engels wspierał materialnie Marksa, który nie miał środków do życia. W „Manifeście” czytamy: „Komunizm znosi wieczyste prawdy, znosi religię, moralność, zamiast nadać im nową formę, staje więc w sprzeczności z całym dotychczasowym rozwojem historycznym. (…) [Komuniści] oświadczają otwarcie, że cele ich mogą być osiągnięte jedynie przez obalenie przemocą całego dotychczasowego ustroju społecznego”⁴¹¹. Nie ma religii, nie ma Boga, a rzeczywistość należy zmienić na drodze rewolucyjnej, ciągłej walki. Życie rodzinne Marksa było tragiczne, jego dwie córki i zięć popełnili samobójstwa. Kładło się to cieniem na stosunku do Pana Boga, wyraził to słowami: „Tajemnicą Świętej Rodziny jest ziemska rodzina. Aby doprowadzić do zniknięcia tej pierwszej, trzeba unicestwić drugą ─ teoretycznie i praktycznie”⁴¹². Marks był człowiekiem złej woli. Zbuntowany zarówno przeciwko Panu Bogu, jak i przeciwko człowiekowi, rodzinie i samemu sobie.

Marks i Engels położyli podwaliny pod antagonizm między niewiastami a mężczyznami. Stosunki między tymi dwiema osobami przedstawili w kategoriach walki klas. Gdzie mężczyzna będzie ciemiężycielem płci żeńskiej. Przed opublikowaniem „Manifestu Komunistycznego”, w roku 1846 w swej publikacji „Pochodzenie rodziny, własności prywatnej i państwa” Engels pisał: „Pierwsze przeciwieństwo klasowe, jakie występuje w historii, zbiega się z rozwojem antagonizmu między kobietą a mężczyzną w małżeństwie pojedynczej pary, a pierwszy ucisk klasowy ─ z uciskiem żeńskiej płci przez męską”⁴¹³. Kobieta wolność uzyskać mogła na drodze emancypacji, przede wszystkim poprzez włączenie się w działalność gospodarczą i społeczną. Na drodze ku wolności stała „moralność burżuazyjna”, małżeństwo, w którym istnieje pierwsze przeciwieństwo klasowe. Należało wyrugować z przestrzeni społecznej wiarę w Boga, wyrugować małżeństwo i wyzwolić w kobiecie pragnienie nieskrępowanej wolności na wszystkich płaszczyznach jej życia.

Rewolucjoniści przemian obyczajowych XX stulecia mają swe ideowe korzenie w marksizmie. Lewicowi i komunistyczni aktywiści nie dostrzegają obecnie klęski tej utopijnej ideologii, nie chcą zauważyć tragedii, jaka dokonała się na wielu narodach przez ten system. Przede wszystkim mord milionów niewinnych ludzi, stojących na drodze ich chorych urojeń i utopii. W ich oczach utopijny system się nie zdyskredytował, jest ciągle żywy i atrakcyjny.

1. Wilhelm Reich (1897-1957)

Jednym z prekursorów rewolucji seksualnej był Wilhelm Reich (1897-1957), który w okresie międzywojennym propagował komunizm w Związku Radzieckim. Głosił, że jednym z ważniejszych warunków stworzenia społeczeństwa komunistycznego jest przeprowadzenie rewolucji seksualnej. Takie idee kierował przede wszystkim do młodzieży. W swej publikacji „Rewolucja seksualna” Reich pisał: „(…) To przecież oczywiste: wyzwolenie seksualne młodzieży oznacza koniec instytucji małżeństwa <pojmowanego opresyjnie>, bo utrzymywanie w ryzach seksualności młodych ludzi ma ich uczynić zdolnymi do małżeństwa. Taki jest bowiem sens tego nieustannie powtarzanego określenia o „kulturowym” znaczeniu małżeństwa i młodzieńczej „przyzwoitości”. Dlatego właśnie nie można podejmować tematu małżeństwa bez rozstrzygnięcia problemu moralności seksualnej młodzieży – te dwa problemy są ze sobą nierozerwalnie złączone”⁴¹⁴. Młodzież znalazła się w kręgu zainteresowań Reicha, wiedział, że przyszłość należy do tej grupy wiekowej, dlatego należy ją zdeprawować.

1. Bertrand Russel (1872-1970)

W swej publikacji „Małżeństwo i moralność” naszkicował nowe zasady obyczajowe, które stosował w swym zakładzie pedagogicznym w Londynie⁴¹⁵. Idee nowego wychowania⁴¹⁶ wcielał wraz ze swą żoną w szkole i internacie Beacon Hill. Był to eksperymentalny ośrodek stosujący metody samowychowania się młodzieży „(…) nastawiony na <naprawę świata> w duchu racjonalnego, pokojowego i liberalnego urządzenia życia przeciw wszelkiej nietolerancji i fanatyzmowi”⁴¹⁷.

Ideą nowej pedagogiki było przeświadczenie, że nie wolno tłumić zachowań wśród dzieci. „Dzieciom wolno robić wszystko, co się im podoba; kląć, przezywać, bawić się nieprzyzwoicie, bo to przygotowanie do przyszłego życia, a wszelkie zakazy tylko potęgują pokusę, równie jak brak należytego uświadomienia, za którym przemawia z wielką trzeźwością i naciskiem”⁴¹⁸. Wstydliwość należy odrzucić, jest to jeden z najszkodliwszych przesądów. „Przesąd nagości przyczynia się do niezdrowych poglądów na płeć. Wielu zauważyło to już w związku z wychowaniem dzieci. Dobrze jest jeśli dzieci widują siebie i rodziców nago, oczywiście jeśli są to ludzie naturalni i samorzutni”. Pisze dalej Russel: „(…) jeśli dzieciom nie wolno nigdy widzieć rodziców bez ubrania, wówczas cała sprawa staje się nader tajemnicza, a przez to samo pociągająca”⁴¹⁹.

Russel analizuje także wpływ rodziny na psychikę dziecka, ponuro przedstawionej u Freuda⁴²⁰. Dziecko według Russela jest zazdrosne o matkę i dlatego nienawidzi ojca, a rodzeństwo nienawidzi się między sobą. Stawia pytanie, jaka jest rola ojca w rodzinie, czy jest potrzebny? Często „(…) przynosi on więcej szkody niż pożytku swym despotyzmem, kłótliwością i nierównem usposobieniem”⁴²¹. Należy tu upatrywać idei niszczenia jedności małżeństwa i rodziny, w filozofii destrukcji społecznej. Głoszono rychły upadek rodziny. A rolę ojca zajmie państwo. Przemiany społeczne, które będą zachodziły, zawdzięczać należy socjalizmowi⁴²².

„Reformator” nowej rzeczywistości proponuje, by mężczyzna był tylko i wyłącznie reproduktorem, który będzie pozbawiony uczucia miłości, a matki swych dzieci będzie przyjaźnie tolerował. „W systemie, który wydaje mi się wskazany – pisze Russel – małżonkowie byliby wolni od obowiązku małżeńskiej wierności, a z zazdrości musieliby zrezygnować”⁴²³. Ideą Russela było zburzenie wszelkich zasad moralnych opartych na Ewangelii, a powodem była rzekoma niemożność opanowania instynktów niższych i panowania nad sobą. Nauka niebawem zdobędzie taki sam autorytet jak religia i ją zastąpi⁴²⁴.

„Ciasny patriotyzm jest niewątpliwie najgorszem niebezpieczeństwem, jakie grozi dzisiejszej cywilizacji, i wszystko, co wzmaga jego trujące działanie, jest straszniejsze od zarazy, ognia i głodu”⁴²⁵. Należy doprowadzić społeczeństwa do rezygnacji ze swych tradycji, historii, kultur i zdobyczy cywilizacyjnych. Należy zrezygnować z tradycyjnej rodziny, wychowania tradycyjnego i przekazu wartości religijnych, które mają charakter zabobonny.

Russel twierdził, że: „(…) zmniejszenia się liczby ludności będzie można uniknąć płacąc kobietom za macierzyństwo tyle, by opłacało się ono jako zawód”⁴²⁶. Proces depopulacyjny jest niebezpieczny dla cywilizacji, dlatego należy mu zapobiec poprzez kontrolę urodzeń.

Powstanie pierwszego państwa socjalistycznego w 1918 r. bardzo szybko zweryfikowało idee B. Russela⁴²⁷.

1. Herbert Marcuse (1898-1979)

Kolejnym propagatorem rewolucji seksualnej w Niemczech był Herbert Marcuse⁴²⁸, w przedmowie swej książki „Eros i cywilizacja” wydanej w 1955 r. pisał: „(…) W eseju tym stosuję psychologiczne kategorie, ponieważ stały się one politycznymi kategoriami. Tradycyjna granica pomiędzy psychologią a filozofią społeczną wiele straciła na swojej ostrości w obecnej sytuacji człowieka. Procesy, dawniej autonomiczne i łatwo identyfikowalne, zostały przejęte i wchłonięte przez funkcję, którą pełni teraz jednostka w państwie – poprzez publiczny sposób bycia jednostki. Tak dokonuje się przemiana problemów psychologicznych w polityczne: prywatne zawirowania są dzisiaj bezpośrednim odbiciem zawirowań ogółu. Leczenie prywatnych zaburzeń zależy w o wiele większym stopniu od leczenia zaburzeń, którymi dotknięty jest ogół”⁴²⁹.

Rewolucja obyczajowa propagowana przez Marcuse`a korzystała ze zdobyczy psychologii, by panować nad ludzką psychiką, i to zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i społecznym. Ponadto „nowy człowiek”, wytwór rewolucji obyczajowej miał być pozbawiony jakichkolwiek wartości duchowych, a przede wszystkim chrześcijańskich. Herbert Marcuse tak to sformułował: „(…) Żądanie pełnej swobody seksualnej jest wyrazem takiej postawy sumienia, które domaga się zmian w obszarze kultury, norm i struktur władzy, aby zmniejszyć ucisk i cierpienie człowieka. Wychowawca działający w duchu emancypacji pyta o <kontekst> seksualności, o jej konkretne społeczne uwarunkowania. Nacechowane duchem emancypacji wychowanie będzie i w innych obszarach badać, jak stworzyć ludziom w danych warunkach społecznych, względnie przez ich przemianę, bardziej godną egzystencję, również odnośnie do wychowania seksualnego. Ludzie powinni się nauczyć zaspokajać swoje potrzeby seksualne w sposób nieskrępowany, nastawiony na czerpanie przyjemności, pozwalający im cieszyć się swoim człowieczeństwem”⁴³⁰. Rewolucja seksualna pozbawia życia duchowego człowieka, wprowadza go w stan beznadziejności, apatii i utraty sensu życia. Z czasem rodzi to frustracje, depresje, a ostatecznie prowadzi do negacji życia.

1. Helmut Kentler (1928-2008)

Kolejnym rewolucjonistą seksualnym w Niemczech był Helmut Kentler (1928-2008), miał ogromny wpływ przez kilka dekad na wychowanie seksualne w szkołach niemieckich. Swe idee zawarł w publikacji o wychowaniu seksualnym „Sexualerziehung” wydanej w 1970 r., w której czytamy: „(…) Widać wyraźnie, że Freud nie zamierzał dokonać przewrotu w stosunkach społecznych, gdyż przez całe swoje życie był mentalnie zbyt mocno związany z mieszczaństwem. Dopiero gdy się udało połączyć psychoanalizę z marksistowską analizą społeczeństwa, można było ustalić, które siły społeczne hamują przemiany społeczeństwa i jaką strategię należy stosować, aby uczynić społeczeństwo bardziej przyjazne dla człowieka, co oznacza również bardziej otwarte na zapewnianie mu wszelkiego rodzaju przyjemności”⁴³¹. Ten ideolog zwrócił uwagę na siły, które hamowały przemiany społeczne, a także na nowe metody, które należało zastosować przy wprowadzaniu zmian, by projekt się powiódł. Dziś można rzec, że w społeczeństwie niemieckim udało się. I to bardzo⁴³².

3. Pseudonaukowe odkrycia antropologów

Rewolucjoniści seksualni byli zafascynowani publikacją i odkryciami Margaret Mead (1901-1978), amerykańskiej antropolog, która w swej publikacji „Dojrzewanie na Samoa” zaprezentowała badania naukowe. Młoda badaczka w roku 1928 pisała, że wśród rdzennych mieszkańców archipelagu Samoa panuje atmosfera wolności seksualnej, niczym nie są skrępowani, współżycie seksualne nie jest ograniczone żadnymi zakazami, nie znają małżeństwa monogamicznego, zazdrości czy wierności małżeńskiej. Zmiana partnerów jest bardzo częsta, a młodzież bardzo wcześnie podejmuje współżycie seksualne. W swych wnioskach podawała, że mieszkańcy Samoa są bardzo szczęśliwi, bardziej niż mieszkańcy krajów rozwiniętych. A to dlatego, że nie znali nauki o grzechu pierworodnym i nie odczuwali wstydu. Publikacja Mead wywarła wielki wpływ na antropologię XX- wieczną. Stała się krzewicielką idei o niezmiennej naturze człowieka, podważając jej stałość. Dodając, że zachowanie człowieka w sferze seksualnej jest uwarunkowane kulturowo. Jeśli nawet istnieje natura człowieka, to bliższa jest jej wolność seksualna niż wierność małżeństwu monogamicznemu⁴³³.

Pięć lat po śmierci Mead, w 1983 r., okazało się, że wyniki jej badań, tak chętnie propagowane wśród ideologów seksualnych, były oszustwem. Dowiódł tego australijski badacz Derek Freeman, który wiele lat mieszkał na Samoa, nauczył się języka samoańskiego, a nawet został wodzem jednego z plemion. W swej publikacji „Margaret Mead i Samoa: stworzenie i obalenie antropologicznego mitu” zaprezentował zupełnie inny obraz panujący na wyspach. Okazało się, że funkcjonuje tam wiele norm moralnych w sferze płciowości, czystość przedmałżeńska cieszy się uznaniem społecznym, a dziewczyna, która straci cnotę przed ślubem, ma wielkie problemy ze znalezieniem męża. Noszenie przez kobiety strojów ekstrawaganckich nie było mile widziane. Odkrycia naukowe Freemana bardzo szybko zaczęto podważać, czyniły to środowiska z kręgów propagujących rewolucje seksualne. Podjęto masowy atak, próbując ośmieszyć i zanegować jego metodologię badań⁴³⁴.

W latach 1914─1920 swoje badania antropologiczne przeprowadził Bronisław Malinowski⁴³⁵ na Wyspach Trobriandzkich, które zaowocowały m.in. takimi publikacjami: „Argonauci zachodniego Pacyfiku” i „Życie seksualne dzikich w północno-zachodniej Melanezji”. Kamil Buchta tak scharakteryzował prace badawcze B. Malinowskiego: „(…) Czasem odnoszę wrażenie, że czytanie tekstów Malinowskiego zostało zastąpione czytaniem interpretacji. W takiej sytuacji nie można mówić o patrzeniu na Argonautów Zachodniego Pacyfiku czy Życie seksualne dzikich przez pryzmat literatury przedmiotu, lecz o posiłkowaniu się obiegowymi komentarzami”⁴³⁶. Jak się później okazało, Malinowski swe badania oparł na fałszu. Do roku 1967 Malinowski był niekwestionowanym autorytetem wśród wielu badaczy w kręgu antropologii kultury, jednak po opublikowaniu jego „Dzienników” mit wielkości przepadł.

Okazało się, że kolejny badacz zbudował swe badania naukowe na kłamstwie. Ewa Wolkanowska w recenzji o „Dziennikach” Malinowskiego, pisze, że nie był dziennikarzem, ale rewolucjonistą, a ponadto dodaje, że Autor: „(…) tęskni za cywilizacją i kulturą, co rusz odgania myśli lubieżne i stara się nie myśleć o kobietach, które mógłby uwieść. Co jeszcze? Że wkurzają go informatorzy i często woli czytać powieścidła, niż iść na wywiad. A tak w ogóle przyznaje, że ma <zdolność do marzycielstwa, lenistwa i opieszałości>”. Mało tego, w wersji angielskiej ocenzurowano miejsca, w których Malinowski pisze o doznaniach erotycznych i wyrzutach sumienia, co sprawiło, że czytelnik mógł na dobre puścić wodze fantazji, co też badacz z tubylczymi kobietami wyprawiał (w rzeczywistości chodziło o masturbację). Wiele środowisk naukowych oskarżyło go o kłamstwo i nieautentyczność. Antropologia kultury po publikacji dzienników nie mogła już być taka sama”⁴³⁷.

Idee przekazane przez Mead i Malinowskiego dały doskonały impuls do rozpoczęcia rewolucji seksualnej, zdynamizowały ją na wielu płaszczyznach⁴³⁸. Dlatego też pod znakiem zapytania stoją badania nad płcią w wymiarze kulturowym, które wiodą ludzkość na manowce⁴³⁹. Prowadzą do zapaści w wymiarze duchowym, moralnym i intelektualnym. Płeć biologiczna jest determinantem człowieka. Okazuje się, że cała rewolucja seksualna została zbudowana na oszustwie i kłamstwie.

4. Postmodernizm

Prekursorem idei postmodernistycznych, a jednocześnie propagatorem rewolucji seksualnej był Herbert Marcuse. Wydarzenia 1968 r. dały silny impuls do odrzucenia moralności i autorytetów, głosiły absolutną wolność osobistą, przyspieszyły już postępującą sekularyzację w strefie euroatlantyckiej. Postmodernizm, destabilizacja dotychczasowego porządku społecznego, teologicznego, podważanie antropologicznej wizji człowieka przekazanej przez Stwórcę rodzajowi ludzkiemu, destrukcja w zachowanym porządku świata. Ideą postmodernizmu jest przekonanie, że rzeczywistość jest tworem społeczności, pojęcia prawdy i rzeczywistości nie istnieją, nie mają one oparcia w rzeczywistości. Rzeczywistość podlega ciągłej interpretacji, nie ma stałych norm. Kultura modernistyczna ma obojętną ambiwalentność co do interpretacji rzeczywistości, każda interpretacja ma równą wartość. A zatem nie ma rzeczywistości stałej, nie ma prawdy obiektywnej wszystko jest subiektywne, wszelkie normy i struktury społeczne, polityczne, sądowe, duchowe można dowolnie interpretować i dekonstruować, w zależności od potrzeb danej grupy społecznej⁴⁴⁰.

Postmodernizm przypisał jednostce wartość absolutną w każdym wymiarze. Etyka postmodernistyczna w wymiarze globalnym promuje różnorodność kulturową, wychwala wolność kulturową, różnorodność i wolność seksualną (różne orientacje seksualne). Głosi wyzwolenie człowieka spod jarzma Bożego. Jednostka posiadająca wartość absolutną ma się wyzwolić spod wszelkich ram normatywnych, semantycznych, ontologicznych, moralnych, społecznych, politycznych, kulturowych, a przede wszystkim z religijnych, ma odrzucić religię i doktrynę Kościoła. Taką „wolność” osiąga się poprzez dekonstrukcje i destabilizację (dwa pojęcia kluczowe w postmodernizmie). Tworzy się nową etykę z jej zasadami, bliżej nieokreślonymi, wolność od wszystkiego. Nawet od uniwersalnych zasad, które towarzyszyły człowiekowi od zarania dziejów. Miały one wymiar transcendentny i dlatego miały wartości moralne, które respektowane były przez ogół. Postmodernizm głoszący skrajną zasadę immanencji dokonał separacji od obiektywnych i transcendentnych wartości. Ponowoczesna mentalność rości sobie prawa do swojej wolności, która nie ma nic wspólnego z prawem naturalnym, tradycją czy prawem Bożym⁴⁴¹.

Na nowo ustanawia nowe rządy „prawa” i demokracji oparte na absolutnej wolności wyboru, tworzy nową etykę, która prowadzi do moralnie złych wyborów, a mianowicie do aborcji, homoseksualizmu, miłości bez skrępowania, eutanazji, wspomaganego samobójstwa, odrzucenia jakichkolwiek autorytetów czy hierarchii, tolerancja wobec wszystkich i wszystkiego, a także do nieposłuszeństwa wobec wszystkiego. Takie prawo wyboru stało się fundamentalną zasadą interpretacji praw człowieka i główną zasadą globalnej etyki. Etyka globalistyczna staje się normatywnym autorytetem obowiązującym na całym świecie⁴⁴².

Wprowadzono nowe pojęcia, zrezygnowano z jasnych definicji, określających rzeczywistość. Twórcy nowych pojęć z pełną świadomością zrezygnowali z jasności ich znaczeń, twierdzą, że ograniczałoby to możliwości różnych interpretacji i byłoby sprzeczne z normą, jaką każdy sam sobie może stworzyć. Pojęcia nie mają jednoznacznych treści, ciągle się zmieniają ich treści w zależności od potrzeb jednostki czy społeczeństwa. Nowe pojęcia otrzymały nową nazwę – holistyczne⁴⁴³, albowiem są w stanie pomieścić wszelkie możliwe opcje.

5. Radykalny program nowej etyki

Po zakończeniu zimnej wojny, pod egidą ONZ zorganizowano wiele konferencji międzynarodowych, których celem było zbudowanie nowej wizji świata, stworzenie nowego porządku, wprowadzenie nowych norm, które pozwolą rozpocząć budowę nowej ery, zupełnie innej, bez wartości transcendentalnych, gdzie jednostka będzie w swych decyzjach wolna i niczym nie skrępowana⁴⁴⁴. Konferencje odbyły się: Bukareszt – 1974 (populacja świata)⁴⁴⁵, Nowy Jork ─1990 (dzieci), Rio de Janerio – 1992 i w 2002 (środowisko naturalne), Wiedeń – 1993 (prawa człowieka), Kair – 1994 (populacja świata)⁴⁴⁶, Pekin – 1995 i 2010 (kobiety)⁴⁴⁷, Nairobi – 2019 (populacja świata)⁴⁴⁸.

Postmodernistyczna etyka głosi, że każdy ma wolny wybór, dziś może być homoseksualistą, jutro biseksualistą. Dzieci także są wolne w swych wyborach, są niezależne od rodziców i ich poglądów (prawa dziecka). W wielu krajach traktowane są jako równoprawni „obywatele”, przyzwala się im na podejmowanie decyzji politycznych, które mają wpływ na ich egzystencję (parlamenty młodych). Podobnie jest w edukacji, uczniowie mogą wybierać programy nauki, podejmować naukę samotnie albo uczyć się nawzajem. Nauczyciel odgrywa tylko rolę pomocniczą. W wielu wypadkach uczeń ma zdobyć umiejętności życiowe. Poprzez równouprawnienie płci, lansowane globalnie, kobieta ma pełnić męskie role. Politykę i etykę globalną lansuje się poprzez organizacje pozarządowe, zaś rządy poszczególnych państw mają dostosować się do nowych systemów wartości, zgodnie z nowym porządkiem na świecie.

Grupy feministyczne prowadzą „nową ewangelizację”, głoszą nową doktrynę Kościoła i wprowadzają demokrację w jego struktury (wyjaśnianie wartości, demokracja uczestnicząca). Mowa o eutanazji stała się propagowaniem „ludzkiej godności”. Mowa o zdrowiu reprodukcyjnym stała się prawem do zapobieganiem reprodukcji (aborcja czy powszechny dostęp do środków antykoncepcyjnych). Nowa etyka ma doprowadzić rodzaj ludzki do równouprawnienia opartego na związkach umownych, ale bez miłości. Dekonstrukcja dotychczasowego porządku na wszystkich płaszczyznach najbardziej niszczy osobę ludzką, niezależnie od wieku⁴⁴⁹.

Nowa etyka dokonała ogromnych zmian, wyeliminowała hierarchię dotychczasową, ale stworzyła nowe wartości niczym nieskrępowane⁴⁵⁰. „Przyjemność stawia ponad miłością, zdrowie i dobre samopoczucie ponad świętością życia, uczestnictwo w grupach specjalnych zainteresowań (SIG) w ramach współrządzenia ponad reprezentacją demokratyczną, prawa kobiet ponad macierzyństwem, upodmiotowienie egoistycznej jednostki ponad wszelką prawowitą władzą, etykę ponad moralnością, prawo wyboru ponad odwiecznym prawem wypisanym w ludzkich sercach, demokrację i humanizm ponad Bożym objawieniem”⁴⁵¹. Słowem ─ Człowiek usiadł na tronie Pana Boga i ogłosił, że jest bogiem.

Postmodernistyczna etyka wprowadza nowe hierarchie, które powodują panowanie nad sumieniami. Przestrzegał przed tym św. Jan Paweł II, pisząc w encyklice „Centessimus annus”, że demokracja oderwana od wartości łatwo zamienia się w jawny lub zakamuflowany totalitaryzm⁴⁵². Papież Benedykt XVI, jeszcze przed objęciem swego urzędu, stwierdził: „Tworzy się swoista dyktatura relatywizmu, która niczego nie uznaje za ostateczne i jako jedyną miarę rzeczy pozostawia własne <ja> i jego zachcianki”⁴⁵³. Dekonstrukcja osoby ludzkiej prowadzi do zaniku w społeczeństwie miłości, właściwych relacji międzyludzkich, relacji do Boga Stwórcy, a ostatecznie do poczucia zagubienia, utraty sensu życia i znienawidzenia samego siebie. Rodzi to pustkę duchową, która prowadzi osobę ludzką do wielu kryzysów egzystencjalnych.

Nową metodologię postmodernistyczną wykorzystano na konferencjach m.in. w Kairze w 1994 r oraz w Pekinie w 1995 r. Zastosowano w dokumencie końcowym nowe określenie : zdrowie reprodukcyjne. W paragrafie 7.2 podano zapis o ambiwalentnej treści i bardzo szerokim zakresie interpretacji. Brak precyzyjnych określeń służy do manipulacji i bardzo różnych interpretacji. Przede wszystkim dotyczy to macierzyństwa, antykoncepcji, aborcji, dobrowolnej sterylizacji czy zapłodnienia in vitro, relacji seksualnych w małżeństwie i poza nim w każdym wieku i w każdych okolicznościach (muszą spełniać trzy zasady etyki postmodernistycznej: zgoda partnerów, bezpieczeństwo zdrowotne i szacunek dla prawa wyboru kobiety). Zastosowanie nowego klucza pojęciowego, zdrowie reprodukcyjne, stało się swoistym koniem trojańskim lobby aborcyjnego i rewolucji seksualnej, która obejmuje całą populację ludzką. Mimo swej niespójności, pojęcie – zdrowie reprodukcyjne, stało się jedną z najczęściej stosowanych norm nowej etyki w wymiarze globalnym⁴⁵⁴. Konferencja kairska wprowadziła nowe holistyczne określenie rodziny, nadając jej wszystkie formy, a mianowicie rodziny tradycyjne, rodziny zrekonstruowane, rodziny złożone z „partnerów” tej samej płci, rewolucja seksualna nie ma granic. Zawłaszcza wszystko, zmieniając rzeczywistość, kierując świat w przepaść różnorodności.

Na konferencji w Pekinie w 1995 r. wprowadzono do obiegu kolejne pojęcie klucz – płeć kulturowa. Dzięki temu określeniu termin zdrowie reprodukcyjne uzyskuje swą wewnętrzną spójność. Płeć zdefiniowano jako zmienną rolę społeczną mężczyzn i kobiet, w przeciwieństwie do niezmiennych funkcji reprodukcyjnych. Dokonano antropologicznej dekonstrukcji mężczyzny i kobiety, męskości i kobiecości. W nowym ujęciu antropologicznym rola kobiety jako matki i żony, a także jej kobieca natura jest jedynie chwilowym wytworem społecznym, „(…) nikt nie rodzi się kobietą, lecz się nią staje” – słowa Simone de Beauvoir⁴⁵⁵. Następuje dekonstrukcja osoby ludzkiej jako kobiety i mężczyzny, prowadzi to do powstania społeczeństwa aseksualnego, pozbawionego męskości i kobiecości. W centrum potrzeb stawiany jest popęd seksualny. Dla ideologów rewolucji seksualnej płeć kulturowa stanowi jedną z najważniejszych idei nowej etyki i nowego porządku światowego⁴⁵⁶.

W przeszłości wroga można było bardzo łatwo zidentyfikować, był nim marksizm, leninizm, komunizm, socjalizm. Podział społeczeństwa był bardzo czytelny. Wróg miał swoje jasne i przewidywalne metody działania, które dziś możemy opisywać, dokonywać różnego rodzaju opracowań naukowych. Były one zazwyczaj brutalne, prowadziły do przejęcia władzy w sposób niedemokratyczny, pozbawiały wolności i życia wielu obywateli. Ostatecznie prowadziły do powstania totalitaryzmów funkcjonujących w określonym regionie. W dobie postmodernistycznej wroga bardzo trudno zidentyfikować, „(…) jest ulotny, ukryty występuje w wielu różnych formach, istnieje wewnątrz instytucji, ma <przyjazne> oblicze, jest rozproszony, niespójny, zdecentralizowany, subtelny, cichy, obejmuje cały świat”⁴⁵⁷. Posługuje się strategią bardzo sprytną, poprzez działalność oddolną, mającą znamiona propagowania kultury i bardzo często poprzez działania nieformalne.

Roberto de Mattei w swej publikacji „Dyktatura relatywizmu” twierdzi, że ludzkość czeka największa tyrania w dziejach. Podążamy w kierunku totalitaryzmu, będzie on miał trzy etapy: „Pierwszym jest negacja istnienia prawa i prawdy obiektywnej, czego konsekwencję stanowi zrównanie dobra i zła, grzechu i cnoty. Drugim – instytucjonalizacja dewiacji moralnych, objawiająca się w przemianie prywatnej niegodziwości w publiczną cnotę. Trzecim wreszcie – wprowadzenie ostracyzmu społecznego i prawnej karalności dobra. Do tego momentu właśnie doszliśmy. Żyjemy w społeczeństwie hołdującym swoistemu antydekalogowi, w którym dozwolone jest wszystko poza publicznym deklarowaniem wierności zasadom porządku naturalnego i chrześcijańskiego. Jest to zarazem ostatni moment, aby przeciwstawić się dyktaturze relatywizmu”⁴⁵⁸. Choć warto tu postawić pytanie, czy my, jako uczniowie Chrystusa mamy dosyć w sobie wiary i sił, by przeciwstawić się temu totalitaryzmowi, który niszczy wszystko, co na swej drodze spotyka. Idzie przez świat jak tsunami.

***

Kolejny raz powtarza się ten sam scenariusz w dziejach ludzkości, który doprowadził do zapaści, a ostatecznie do zniknięcia potężnych cywilizacji. Tak było ze starożytną Grecją i Rzymem. Obecnie scenariusz ten pisze cywilizacja euro-atlantycka, która w swych dziejach zbudowała wspaniałą myśl intelektualną na różnych płaszczyznach. W wymiarze nauk zarówno humanistycznych, matematycznych, przyrodniczych, jak i technicznych. Jednak zanegowanie wiary w Boga doprowadziło do osłabienia norm moralnych. Ostatecznie stało się przyczyną osłabienia małżeństwa i rodziny. Powstał cały przemysł niszczenia życia ludzkiego, wspomagany „edukacją seksualną”, deprawującą najmłodsze pokolenia. Propagandę idei depopulacyjnych zbudowano na kłamstwie, gwałcąc sumienia ludzkie. Socjaliści różnych odcieni zbudowali przemysł zagłady rodzaju ludzkiego obejmujący cały świat.

„Kładę dziś przed wami błogosławieństwo i przekleństwo. Błogosławieństwo, jeśli usłuchacie poleceń Pana, waszego Boga ─ przekleństwo, jeśli nie usłuchacie poleceń Pana, waszego Boga, jeśli odstąpicie od drogi, którą ja wam dzisiaj wskazuję”.

Pwt 11, 26-28

Część II Demografia Polski

1. Polska silna kołyskami

Polska zawdzięcza swe istnienie Kościołowi rzymskokatolickiemu. Przyjęcie chrztu przez Mieszka I w 966 r. dało początek naszej bytności. Dzieje naszej Ojczyzny, liczące ponad 1050 lat, pisane były różnymi wydarzeniami. W XVI stuleciu byliśmy potęgą w Europie, terytorium liczącym ponad milion kilometrów kwadratowych. Naszą największą bolączką w dziejach była niewielka liczba mieszkańców na tak dużym obszarze. I choć otrzymaliśmy takie możliwości pod względem obszarowym, nigdy nie udało się nam wznieść na wyżyny potęgi demograficznej w wymiarze europejskim, nie mówiąc o potędze światowej.

Jeden jedyny raz otrzymaliśmy jednak możliwość wzrostu liczby mieszkańców, a mianowicie w drugiej połowie XIX stulecia, po objawieniach Matki Bożej w Gietrzwałdzie. W ciągu czterech dekad ludność Polski podwoiła się, z nieco ponad 15 mln w latach siedemdziesiątych XIX stulecia do ponad 30 mln w przededniu I wojny światowej. Gdybyśmy zachowali dynamizm demograficzny, a na drodze naszych dziejów, nie pojawiliby się socjaliści, dziś mogło by nas być około 208 mln.

1. Liczebność Polaków do 1772 r.

W początkach państwowości polskiej w X i XI stuleciu liczba ludności zamieszkującej nasz kraj wahała się w granicach 700 tys. Powierzchnia Polski wynosiła około 145,6 tys. km². A zatem na 1 km² przypadało 5 osób⁴⁵⁹. A sąsiedzi z Zachodu, Niemcy, w latach 1024-1025 liczyli około 3,5 mln mieszkańców, na obszarze 350 tys. km². Na 1 km² przypadało około 10 osób. Już przed tysiącem lat byliśmy narodem mniej licznym od Niemców. U nich było pięć razy więcej kołysek niż w Polsce, czyli stosunek 1:5. A wiadomo, że teren gęściej zaludniony rozszerza się w tym kierunku, w którym mniej ludzi mieszka. Przez całe stulecia kusiliśmy Niemców i tak jest do dnia dzisiejszego. Ciągle jest nas stanowczo za mało⁴⁶⁰. Za czasów Wł. Łokietka (1320-1333) mieszkało w granicach Polski około 1,4 mln ludności, z czego Polacy liczyli 51% ogólnej liczby mieszkańców, co dawało około 700 tys. osób⁴⁶¹. Jakim ludem byli Polacy? Odnajdujemy krótką charakterystykę ludu polskiego, sporządzoną w latach dwudziestych XX w., u ks. Antoniego Rewera, męczennika socjalizmu nazistowskiego i błogosławionego, który pisał: „Lud gościnny, otwarty, dobrotliwy, brzydzący się chciwością, poprzestający na małym, na tym, co mu niosła rola, pasieka, jezioro i las, lud niefrasobliwy, zabawiający się od kolebki do grobu śpiewem, muzyką, tańcami, pozbawiony przy tym zmysłu krytycznego, zdolności wnikania w dusze przybyszów, gołębie serce Weneda dało się łatwo wyprowadzić w pole i obdzierać ze skóry, tym bardziej, że oprawca był zręczny i umiał się sprytnie maskować”⁴⁶². Charakter ludu polskiego niewiele zmienił się przez stulecia.

Za czasów Kazimierza Wielkiego (1333-1370) straciliśmy Śląsk i Pomorze, pomniejszyła się liczba mieszkańców, połowa Polaków pozostawała pod zaborami. W 1340 r. liczba Polaków wynosiła około 1,5 mln mieszkańców⁴⁶³. Sąsiadujące z Polską Niemcy liczyły wówczas 8,5 mln, a Rosja około 12 mln⁴⁶⁴. Łatwo traciliśmy nasz potencjał narodowy w postaci ludności i ziem.

W wieku XV rodziny polskie były wielodzietne. Polska zdobywała nowe obszary, w kierunku Bałtyku i Morza Czarnego. Osiągamy Bałtyk. Rodziny szlacheckie w tym czasie są duże. Jan Długosz pochodził z rodziny, gdzie oprócz sióstr było trzynastu braci. Ojciec Mikołaja Reja miał jedenaścioro rodzeństwa. Marcin Zborowski, kasztelan krakowski, ojciec Samuela miał ośmiu synów i tyleż samo córek. Podobnie było w innych rodzinach. Jednak wojny dziesiątkowały rody do tego stopnia, że wiele z nich zupełnie wygasało⁴⁶⁵. Do wygaśnięcia rodów przyczyniało się także częste przyjmowanie święceń kapłańskich, ogromna śmiertelność wśród dzieci i zaraźliwe choroby. Z powodu częstych chorób i zaraz żenili się nasi przodkowie wielokrotnie i wdowy kilkakrotnie za mąż wychodziły. Liczne potomstwo było symbolem szczęśliwego małżeństwa i błogosławieństwa Bożego⁴⁶⁶. Mimo wielu przeciwności, rody polskie przyjmowały dzieci z wielką radością. Dlatego też Polska mogła zdobywać nowe obszary, bo miał nimi kto zarządzać.

W połowie XVI stulecia państwo polsko-litewskie obejmowało około 1 mln km², byliśmy jednym z największych państw Europy po Rosji i Imperium Osmańskim. Byliśmy potęgą polityczną, ekonomiczną, militarną i duchową. W połowie XVI stulecia Polska liczyła około 3,5 mln mieszkańców, a ówczesne rody szlacheckie liczyły około 528 tys., co stanowiło około 15% społeczeństwa polskiego⁴⁶⁷. Naszą potęgę zawdzięczamy m.in. wielodzietnym rodzinom z poprzedniego stulecia. Do drugiej połowy XVII stulecia ludność polska niewiele wzrosła. Graniczyliśmy z Turcją nieopodal Kamieńca Podolskiego, a z Rosją nieopodal Kijowa. Brak dynamizmu demograficznego wśród Polaków spowodował regres społeczny, duchowy i polityczny. Traciliśmy ziemie i stawaliśmy się coraz mniej liczni i słabsi.

W przededniu I rozbioru Polski mieliśmy około 12 mln mieszkańców⁴⁶⁸. Spadła także liczba szlachty⁴⁶⁹, która liczyła około 300 tys. osób⁴⁷⁰. Mieszczaństwo i miasta w tym czasie w Polsce nie odgrywały ważnej roli. Mniej miast niż u nas było w Rosji, Skandynawii i na Węgrzech, wszędzie znaczną część ludności miejskiej stanowili Żydzi. Dość sporo miast i miasteczek można było odnaleźć w Galicji, jeszcze w województwach zachodnich i centralnych, ale na Litwie, Podlasiu, Wołyniu, Podolu i na Ukrainie miasta były rzadkością. Największe miasta w Polsce przedrozbiorowej były niewielkie liczebnie. Najznaczniejszymi miastami w 1772 r. w Polsce były: Gdańsk – 80 tys. mieszkańców, Warszawa mająca 66 tys., Wilno – 22 tys., Lwów – 20 tys., Toruń – 20 tys., Kraków – 10 tys.⁴⁷¹, Elbląg – 10 tys., Jarosław – 10 tys., Poznań – 8,3 tys., Lublin – 7 tys., Kalisz – 5 tys.⁴⁷². W każdym z tych miast ponad połowę⁴⁷³ ludności stanowili Żydzi⁴⁷⁴.

A nasi sąsiedzi w 1772 r. liczyli: Rosja, w części europejskiej, około 30 mln mieszkańców i około 400 tys. żołnierzy; Prusy Fryderyka ─ 20 mln osób i 186 tys. żołnierzy, a monarchia austriacka w roku 1740 ─ około 20 mln mieszkańców na obszarze 530 tys. km² i około 200 tys. żołnierzy⁴⁷⁵. Rzeczpospolita w roku 1772 liczyła około 12 mln ludności na obszarze 733 km². Na 1 km² przypadało 16 osób⁴⁷⁶. W roku 1791 mieliśmy 69 -tysięczną armię⁴⁷⁷.

Prusy, Austria i Rosja w roku pierwszego rozbioru Polski miały około 70 mln mieszkańców, natomiast my tylko około 12 mln. Nasi zaborcy mieli 786 tys. żołnierzy, a my wysyłaliśmy ku nim zaledwie 69-tysięczną armię, jak to nazwał W. Majdański – „taki patrol”⁴⁷⁸. Polska upadła, bo nie miał jej kto bronić, nie było dla niej ratunku. Było nas stanowczo za mało. A ponadto utraciliśmy w XVII w. Inflanty za Dźwiną, województwo Smoleńskie i Czerniechowskie, zadnieprzańskie Ukrainy i Kijowa, a w roku 1770 utraciliśmy również Spisz⁴⁷⁹. Gdyby przez 150 lat przed pierwszym rozbiorem Polski był przynajmniej ślimaczy przyrost naturalny, mielibyśmy znacznie więcej ludności na ziemiach Polski, nie byłoby żadnego rozbioru Polski, a nasze państwo by inaczej funkcjonowało. Ale niestety, depopulacja doprowadziła do słabości państwo, które jeszcze tak niedawno, bo w XVI stuleciu było potęgą w Europie.

2. Płodność mocarstwowa (1878-1932)

Płodność mocarstwowa w ujęciu o. P. Turbaka występuje wtedy, gdy rocznie rodzi się powyżej 30. dzieci na tysiąc osób w państwie. Według różnych obliczeń, jakie są prowadzone od 1800 r., rocznie przybywa około 15 osób na tysiąc mieszkańców. Okres płodności kobiety wynosi nieco ponad 30 lat (od 15 do 49 lat), to przy wskaźnikach płodności mocarstwowej, bez żadnych innych turbulencji, np. wojen, epidemii itp., naród w ciągu jednego pokolenia może powiększyć się o połowę ludności. Taka sytuacja miała miejsce w Japonii, która w roku 1900 liczyła 46 mln, a w 1935 liczba ta wzrosła do 69 mln. Trzeba uwzględnić także różne turbulencje, bo wiemy doskonale, że życie nie przebiega z „dokładnością matematyczną”⁴⁸⁰.

Do roku 1918 obszar badawczy obejmie Królestwo Polskie, Galicję, Poznańskie i Prusy Zachodnie. Na obszarze tym w 1804 r. mieszkało niespełna 8 mln osób. W Prusach Zachodnich 805 229 osób, w Prusach Południowych 1 402 367, zaś w Nowych Prusach Wschodnich 904 518 osób, a w Galicjach wschodniej i zachodniej odpowiednio: 3 575 410 osób i 1 307 262 osoby. Przyrost naturalny na tym obszarze aż do 1817 r. był niewielki, a to z powodu wojen napoleońskich. W kolejnych dziesięcioleciach przyrost naturalny był znaczący. W roku 1817 na obszarze nas interesującym ludność liczyła około 8,4 mln, w roku 1857 – 11,9 mln, zaś w roku 1910 – 24,3 mln⁴⁸¹. Przyrost naturalny w pierwszych 53 latach na tym obszarze wyniósł około 3,5 mln, czyli 48%, a w następnych 53 latach ponad 12,2 mln, czyli liczba ludności wzrosła o 105 %⁴⁸². Na ziemiach polskich w porównaniu do innych krajów europejskich przyrost naturalny był największy. Żaden inny kraj europejski, poza Rosją⁴⁸³ nie odnotował tak znaczącego przyrostu naturalnego⁴⁸⁴.

Znacznie wzrosła liczba mieszkańców Rosji, która w XIX stuleciu powiększyła się o 100 mln⁴⁸⁵. W latach 1857-1910 ludność Francji wzrosła tylko o 11%, Niemiec o 75%, Rosji europejskiej o 94 %, a ludność ziem polskich o 105%⁴⁸⁶. Podobnie wysoki przyrost naturalny odnotowywały kraje Europy Wschodniej⁴⁸⁷. Prof. Józef Buzek, tak to scharakteryzował: „(…) w epoce tej miały więc ziemie polskie najsilniejszy wzrost ludności. Fakt ten sam przez się nadzwyczajnie doniosły, jest oprócz tego dowodem niespożytej siły żywotnej naszego narodu. Tym więcej powinniśmy tutaj oświetlać bliżej warunki i przyczyny tak silnego wzrostu zaludnienia ziem polskich”⁴⁸⁸. Włodzimierz Knap na łamach „Gazety Krakowskiej” w 2017 r. pisał: „(…) Być może, w 1918 r. nie powstałaby Polska, a jeśli już, to znacznie mniejsza i słabsza, gdyby nie to, że w czasie zaborów przyrost naturalny wśród Polaków był niesamowity, mimo dość częstych, szczególnie w Galicji, potwornych klęsk naturalnych”⁴⁸⁹.

Demografowie podają, że szybki rozwój ludności na przełomie XIX i XX w. spowodowany był m.in. znacznym wzrostem produkcji rolniczej (zbóż i powszechnością uprawy ziemniaka), rozwojem przemysłu, urbanizacją, likwidacją na dużą skalę niedożywienia, rozwojem medycyny (szczepienia ospy), postępem w higienie, który wpłynął na zmniejszenie śmiertelności przede wszystkim niemowląt⁴⁹⁰. Są i tacy, którzy propagują tezę, że „(…) społeczeństwa religijne niewykształcone posiadają więcej dzieci”⁴⁹¹. Tezę tę wsparł prezydent Francji E. Macron pod koniec września 2018 r. na spotkaniu Goalkeepers Events, organizowanej przez Fundację Billa i Melindy Gatesów. Zorganizowano ją przy okazji sesji ONZ w Nowym Jorku. Macron potępił afrykańskie kobiety mające sporą liczbę dzieci, że gdyby zostały one „odpowiednio wykształcone”, miałyby ich znacznie mniej⁴⁹². A jak było faktycznie, gdzie doszukiwać się impulsu w tak dużym przyroście naturalnym na ziemiach polskich na przełomie XIX i XX stulecia? Postarajmy się poszukać odpowiedzi.

3. Impuls religijny – uniwersytety duchowe i moralne

Badacze spraw demograficznych, bardzo często, pomijają czynnik religijny, który w mojej opinii jest najważniejszym impulsem w boomie demograficznym. Na przykładzie ludności polskiej, można będzie to dość dobrze prześledzić. Jeszcze przed objawieniami Matki Bożej w Gietrzwałdzie w tych bardzo trudnych czasach dla ludności polskiej, będącej w niewoli ważnymi wydarzeniami były uroczystości religijne, które skupiały rzesze wiernych, najczęściej kilkadziesiąt, a nawet kilkaset tysięcy wiernych. Uroczystości religijne zazwyczaj miały swój plan działania, obejmował on kilka dni. Był to swoisty uniwersytet kształtujący postawy duchowe, moralne i patriotyczne przybywających pątników. Uroczystości poprzedzane były dziewięciodniowymi nowennami, które w swym programie skierowane były do różnych stanów i grup wiekowych. W spotkaniach modlitewnych uczestniczyli mężczyźni, niewiasty, młodzież, całe rodziny, kapłani, siostry zakonne, chorzy i grupy stanowe. W czasie tych spotkań odbywały się nabożeństwa, wygłaszane były konferencje, wierni korzystali ze spowiedzi, a centralnym punktem była Msza św. z kazaniem. Był to także czas refleksji nad swym życiem duchowym i moralnym, prowadzącym do lepszego i szlachetniejszego życia.

Ducha Bożego i nadzieję na lepsze jutro dawały Polakom uroczystości z okazji koronacji obrazów i ich jubileuszy w niektórych sanktuariach maryjnych. Skupiały bowiem rzesze pielgrzymów, od kilkudziesięciu do ponad 500 tys. wiernych. Sanktuaria maryjne były uniwersytetami o najwyższym poziomie kształcenia Polaków. Nic i nikt nie dorównał tak wysokiemu poziomowi w edukacji narodu polskiego. Spójrzmy na kilka uroczystości koronacyjnych. Koronacja obrazu Matki Bożej Częstochowskiej na Jasnej Górze odbyła się 8 września 1717 r. Koronacji dokonał biskup płocki Krzysztof Szembek, w obecności trzech biskupów, siedmiu opatów i 534 księży diecezjalnych i zakonnych. Podczas Mszy św. koronacyjnej kazanie wygłosił kaznodzieja królewski Atanazy Kiersznicki, jezuita. Matkę Bożą Częstochowską nazwał „Polską Monarchinią”, argumentował że „Ona sama chciała zwać się Królową Polski”. Na Jasnej Górze Polacy szukali otuchy w trudnościach, jakie przeżywała Ojczyzna. W tym miejscu „(…) zawsze szukały głównej rady, tak w boju, jak i w pokoju, sarmackie korony…”. Kaznodzieja z nadzieją rzekł, że: „(…) pod rządami Najjaśniejszej Regentki ustąpią łzawe chmury, ustaną lamenty, wyschną słone oczu strumienie”⁴⁹³. W uroczystościach uczestniczyło ponad 200 tys. wiernych⁴⁹⁴. Ostania koronacja obrazu N.M. Panny, w I Rzeczypospolitej, odbyła się 8 września 1786 r. w Szydłowie na Żmudzi⁴⁹⁵.

Ważnym wydarzeniem w dziejach narodu polskiego była setna rocznica koronacji obrazu jasnogórskiego, którą uroczyście obchodzono 8 września 1817 r. Uroczystościom przewodniczył bp krakowski Jan Paweł Woronicz⁴⁹⁶. W czasie uroczystości udzielono ponad 123 tys. Komunii św.⁴⁹⁷. W ciągu trzech dni w uroczystościach uczestniczyło ponad 200 tys. wiernych⁴⁹⁸ z całej nie istniejącej Polski⁴⁹⁹. Jeśli w granicach Królestwa Polskiego w 1816 r. mieszkało około 3,3 mln mieszkańców, z tego ponad 95% ludności katolickiej⁵⁰⁰, to można rzec, że w uroczystościach jubileuszowych na Jasnej Górze uczestniczyło około 6,5% ogółu społeczeństwa polskiego. A przecież po powrocie z pielgrzymki z Jasnej Góry dzielono się wrażeniami. Jeśli każda z osób podzieliła się tylko z 10 osobami, to wydarzenia jasnogórskie dotarły do 2 mln Polaków, a to objęło około 65% ogółu wiernych w Polsce. Oddziaływanie sanktuarium Jasnogórskiego na naród polski było nieocenione w wymiarze duchowym, moralnym, narodowym i demograficznym. Było to ważne wydarzenie, w podtrzymywaniu ducha narodu polskiego, który stracił swą Ojczyznę poprzez rozbiory.

W kolejnych latach obchodzono kolejne jubileusze koronacyjne w różnych miejscach Polski, w Berdyczowie w 1856 r.⁵⁰¹, w Rzeszowie w 1863 r., we Lwowie dwa razy, u oo. Dominikanów w 1851 r. i w archikatedrze łacińskiej NMP Łaskawej w 1876 r⁵⁰². A w Starej Wsi k. Rzeszowa w 1877 r. odbyły się uroczystości koronacyjne obrazu Matki Bożej⁵⁰³. Każda z tych uroczystości gromadziła rzesze wiernych, a kaznodzieje wlewali w lud polski Ducha Bożego, kształtując postawy moralne, modlitewne i patriotyczne.

Uroczystość koronacyjna obrazu Matki Bożej w Starej Wsi k. Rzeszowa 8 września 1877 r. zgromadziła około 100 tys. wiernych. Uroczystościom przewodniczył nuncjusz apostolski z Wiednia ks. abp Ludwik Jacobini. Uroczystości poprzedzone były nowenną, w której uczestniczyło ponad 150 tys. wiernych⁵⁰⁴. Nabożeństwa, kazania, uroczyste celebracje Mszy św. Wszystko to wlewało w lud Boży nadzieje na lepsze jutro, mimo wielu trudności⁵⁰⁵. Korespondent z uroczystości koronacyjnej pisał: „(…) lud ten obozuje pod gołym niebem, a raczej nie obozuje nawet, tylko dniem i nocą przypuszcza szturm modlitw i pieśni do Bogarodzicy, jakby w chęci ubłagania Jej opieki nad krajem i narodem. Przez całą bowiem noc śpiew nie ustaje i plac przed kościołem natłoczony ludem. (…) Sumę celebrował Nuncjusz w asystencji całego duchowieństwa. (…) Po Ewangelii dwa równocześnie odbywały się kazania pod gołym niebem, a w olbrzymiej przestrzeni, jaką zapełnił lud, głosy donośne kaznodziei ginęły w oddali. Najbliżej kaplicy głosił kazanie X. Praszałowicz proboszcz z Liska, na dalszej zaimprowizowanej ambonie O. Baczyński Soc. Jes. który wraz z X. Praszałowiczem misyjne nauki cały dzień wygłaszają. Po skończonej sumie, (…) odbyła się uroczysta koronacja obrazu, której dokonał X. Nuncjusz w asystencyi Arcybiskupów, kilku infułatów i O. rektora Jackowskiego autora tej uroczystości”⁵⁰⁶. Na koniec uroczystości ks. abp Jacobini udzielił wszystkim zgromadzonym papieskiego błogosławieństwa⁵⁰⁷. Bardzo ważne były takie uroczystości dla podtrzymania ducha Bożego i świadomości narodowej Polaków w ojczyźnie podzielonej pomiędzy trzech zaborców.

Kolejną ważną uroczystością, która skupiła kilkaset tysięcy wiernych, było 500-lecie sprowadzenia obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Uroczystości odbyły się 8 września 1882 r. na Jasnej Górze w Częstochowie. Głównym celebransem Mszy św. jubileuszowej był ks. bp Wincenty Teofil Popiel⁵⁰⁸, biskup diecezji kujawsko-kaliskiej⁵⁰⁹. Przygotowania do uroczystości rozpoczęły się już w 1881 r. Prasa na swych łamach informowała czytelników o jubileuszu w Częstochowie. Mimo tylu trudności ze strony władz zaborczych ruch pielgrzymkowy wśród Polaków od kilku lat się nasilał. Niepokoiło to zaborcę, ale był za słaby, by stłumić duchowy entuzjazm Polaków, toteż próbowano przemilczeć te uroczystości⁵¹⁰, ale milczenie też się nie udało. Podjęto kroki administracyjne, „(…) Gubernatorowie rozesłali znany okólnik do duchowieństwa z surowym zakazem zachęcenia ludu do pielgrzymki częstochowskiej. Duchowieństwo zastosowało się do zakazu. Na komory pograniczne rozesłano polecenie wstrzymania zagranicznych pielgrzymów. Przyjezdni cudzoziemcy opowiadali nam, że na stacyach kolei żelaznej petersbursko-warszawskiej pielgrzymom tłumnie tłoczącym się do kasy odmawiano biletów. (…) na ich nalegania kazano im opłacać cenę pierwszej klasy, i kupowali biletyci biedacy z Białorusi, Litwy i Żmudzi, którzy wybierali się z bochenkiem czarnego chleba na plecach”⁵¹¹. Starano się powstrzymać pątników jadących i idących pieszo w kompaniach do Częstochowy różnymi sposobami, ogłaszano m. in. o panującej zarazie, chorobach czy licznych niedogodnościach jakie napotkają. Nikt i nic nie było w stanie powstrzymać Polaków idących na Jasną Górę do Maryi.

Liczne pielgrzymki zdążające do Gietrzwałdu i do Starej Wsi w 1877 r. ożywiły życie religijne i patriotyczne Polaków. Wyzwoliły ducha Bożego, nie mającego sobie równych w żadnym innym wydarzeniu. O jubileuszu 500-lecia sprowadzenia obrazu Matki Bożej na Jasną Górę rozpisywano się m.in. na łamach „Czasu”, „Słowa”⁵¹², „Echa” czy „Kuriera Warszawskiego”. Dość dokładny opis wydarzeń jubileuszowych na swych łamach zamieścił „Czas”. Czytamy: „(…) piszę do Was pod wrażeniem najpiękniejszej chwili mego życia, najwspanialszego widoku, jaki pokoleniu naszemu danym było oglądać. Zdawało się, że sama tylko wojna w naszych czasach może skupiać wielkie masy ludu, przeznaczonego na rzeź. Niedawno jeszcze w chwili, łańcuch jeszcze nie przerwany olbrzymich procesyj zalegać już zaczynał drogi wiodące do Częstochowy, w Warszawie postępowcy przez usta redaktora Prawdy głosili, że religijność nasza jest tylko konwencjonalną komedią dziennikarstwa i pewnych koteryi, a społeczeństwo jest faktycznie bezwyznaniowym, a przynajmniej obojętnym. Niechaj się przyglądną trzechkroćstotysięcznemu ludowi jednego dnia u stóp Jasnej Góry zgromadzonemu, jest to mniejsza połowa pobożnych, którzy od wiosny klękali jedni za drugimi przed świętym obrazem Bogarodzicy. Co za widok! Na przeszło dwuwiorstwowej przestrzeni od dworca do klasztoru płynie ta fala. Na około domy, pomimo surowych zakazów ubrane w wieńce z zieleni. Czterdzieści pięć kompanii naliczyłem w ciągu półgodziny, z krzyżem, chorągwiami i głośnym śpiewem”⁵¹³. Korespondent „Czasu” opisuje pątników, ich stroje regionalne i zachowania. „Ta w białych sukmanach z czerwonymi wyłogami z pod Krakowa, owa w granatowych kubrakach z głębi Kujaw, tam siwe świty Sandomierzan, ówdzie brunatne z nad Bugu, ci z Łomży, ci ze Śląska, w skorzniach – to Kurpie, tam znów Poleszuki, Litwini, Łotysze, Rusini. A gdzie Podlasie? Było, rwało się jak zawsze, bo w większej potrzebie i ciężkości serca; było, żeby wymodlić łaskę wytrwania i ulgę w cierpieniu. Ale policja zawracała z drogi wszystkich unitów, którzy nie zdążyli przebrać się po mazursku”⁵¹⁴.

Pątnicy przybywszy przed błonia jasnogórskie wkraczali na wzgórze na kolanach, inni już klęczeli z podniesionymi rękoma trwając na modlitwie, wpatrując się w wieżę kościelną. Cała Polska tu przybyła, Żmudzin w popielatej koszuli witał się z napotkanymi słowami – „Pogarbintas Jezus Kristus”, a pielgrzymi z Podola – „Sława Bohu”. Widać było także pątników z Czech, Węgier, Moraw, Siedmiogrodu, z Serbii i Rumunii. Przybyły także pątniczki z dalekiego Wschodu z Syrii i Jerozolimy. Na błoniach klasztornych głowa przy głowie na wałach jasnogórskich statua Matki Boskiej i pomnik Kordeckiego. Księża witali pielgrzymów, święcili święconą wodą, błogosławili krucyfiksem. „Taki widok mogły przedstawiać pola pod Clemonti podczas kazań Piotra pustelnika. Jak okiem sięgnąć przestrzeń daleko zakryta głowami ludzi. Cisza wśród tego morza pielgrzymów – wszystkie głowy odkryte – z wyjątkiem jak zawsze cylindrów – nigdzie nie słychać głośnego słowa, nikt nie szturcha, nie popycha w tym tłumie, wszystkie twarze rozpromienione dziarskie, choć podróżą daleką, niewygodną, niewczasem, potem, znużone, nie znać tego zmęczenia – grzeczność i przyzwoitość niezwykła u tych prostaczków. Ach! Bo wszyscy oni mają najwyższe wykształcenie, wykształcenie duszy!”⁵¹⁵.

Ilu pielgrzymów przybyło na uroczystości jubileuszowe ? Jedni podają 200 tys., inni 300 tys., a jeszcze inni, że 400⁵¹⁶ , a nawet 500 tys., więc rozrzut jest bardzo duży. Ale wiadomo jedno, było to wydarzenie, które skupiło ogromne rzesze wiernych. Również duża grupa Polaków była zaangażowana w udzielanie w swych zagrodach gościny idącym na Jasną Górę pielgrzymom, być może było ich również 200, albo i 500 tys.⁵¹⁷. Zapewne była to ogromna rzesza życzliwych, pobożnych i bogobojnych Polaków, którzy dzielili się tym, co mieli w swych gospodarstwach domowych, by godnie przyjąć pielgrzyma, który był „drugim Chrystusem”, wedle zasady: Gość w dom – Bóg w dom.

Uroczystości religijne, organiczna praca duszpasterzy w parafiach⁵¹⁸, bogobojność rodziców i dziadków kształtowały postawy młodego pokolenia Polaków przez całe stulecia. Były najlepszą szkołą postaw społecznych, konfesyjnych i patriotycznych. Najważniejszymi wartościami dla nich były: Bóg, Kościół, Ojczyzna i rodzina. Oprócz tych wartości inne nie mały większego znaczenia. W licznych pielgrzymkach uczestniczyli zarówno młodzi w średnim wieku, jak i starsi. Największą grupę stanowili młodzi, dla których orędzie ewangeliczne było kierunkowskazem życia moralnego. Podejmowali wyzwania współczesnego świata na miarę swych możliwości, przede wszystkim w małżeństwach i w rodzinach. W drugiej połowie XIX wieku i pierwszych trzech dekadach XX młodzież wychowywana w pobożnych rodzinach zakładała zdrowe moralnie, święte i bogobojne małżeństwa. Przyjmowali potomstwo jako dar Boży. Choć często warunki życia były bardzo skromne, ale powierzając swe dzieci Bogu i Maryi w swych parafiach, stawali się największymi dobrodziejami Polski.

4. Demograficzne pokłosie objawień gietrzwałdzkich

Objawienia maryjne w Gietrzwałdzie w 1877 r. ożywiły życie religijne nie tylko pod zaborem pruskim, ale także rosyjskim. Był to bardzo trudny czas w trakcie rozbiorów Polski. Prześladowania za wiarę, kasata zakonów, poniewierka wielu Polaków, wywózka na Syberię, emigracja do Europy Zachodniej, konfiskata majątków za udział w powstaniu styczniowym, to wszystko przygnębiało i nie dawało radości na przyszłość. Objawiająca się Maryja w Gietrzwałdzie była przyczyną masowego ruchu pielgrzymkowego, który gromadził każdego roku przez kilka lat po kilkaset tysięcy pątników z całej nie istniejącej Polski. Wydarzenia gietrzwałdzkie wlały ducha Bożego w Polaków, przyczyniły się do budzenia świadomości narodowej, a ostatecznie stały się impulsem w boomie demograficznym na ziemiach polskich na przełomie XIX i XX w. Spontaniczny ruch pielgrzymkowy obejmujący miliony Polaków w pierwszych latach po objawieniach przyczynił się m.in do odnowy moralnej rodziny, młodego pokolenia Polaków i trzeźwości, a także ożywienia religijnego⁵¹⁹. Zdrowa moralnie rodzina, trzeźwa i mająca nadzieję i Bożego Ducha, może przyjąć potomstwo jako dar Boży. A taką była rodzina polska po objawieniach gietrzwałdzkich: bogobojna, radosna, przepojona Bożym Duchem, patrząca w przyszłość z nadzieją na lepsze jutro i kochająca Polskę.

Najliczniejszą grupą wiekową pielgrzymującą do Gietrzwałdu byli trzydziestolatkowie, grupa ta przekraczała ponad 40% pątników z ogólnej liczby pielgrzymów, drugą grupę wiekową spośród ogólnej liczby pątników stanowili dwudziestolatkowie, a więc około 30% pielgrzymów. Kolejna to nastolatkowie, których szacować można na około 20%. Czterdziestolatkowie i starsi stanowili około 10%⁵²⁰. Pokonywania wielu kilometrów pieszo, furmanką czy koleją żelazną z licznymi przesiadkami podejmowali się przede wszystkim młodzi w sile wieku. Najmłodsza grupa Polaków przyjęła orędzie gietrzwałdzkie, potraktowała je bardzo poważnie wcielając w życie. Przemiany dokonujące się w rodzinach mogły się stać dzięki młodemu pokoleniu, to ono przyjęło przesłanie Maryi przekazane Polakom w Gietrzwałdzie. Odpowiedzieli na nie całym swym życiem.

Świadectwo zmian moralnych i religijnych dał ks. proboszcz gietrzwałdzki ks. A. Weichsel, pisząc o tym w listach w 1879 i w 1882 r.: „(…) wśród wszystkich mówiących po polsku radosne postępy czyni szczególnie zapał do modlitwy i Bractwo wstrzemięźliwości”. Częste zachęty do modlitwy różańcowej i wstrzemięźliwości okazały się owocne dla mieszkańców Warmii i Polaków z różnych stron nie istniejącej Polski. Tak o tym pisał proboszcz gietrzwałdzki: „(…) wszyscy wyrzekają się tu wódki i przyrzekają zawsze modlić się na różańcu. (…) Miliony modlą się na różańcu, przez co utwierdzają się w wierze katolickiej i ogromna ilość pijaków wyrwana została z doczesnej i wiecznej zguby. W tym widzę najlepszy dowód autentyczności objawień”⁵²¹. Dalej dodał, że wśród młodzieży można było zauważyć czystość życia, wzrost powołań zakonnych i kapłańskich, nawrócenia i konwersje, a także coraz częstsze przystępowanie do sakramentów św. Ks. bp J. Obłąk dodał, że z Gietrzwałdu wyszło odrodzenie życia religijnego, moralnego i duchowego w diecezji warmińskiej, a także poza jej granice⁵²².

Zdrowa moralnie rodzina, przepojona duchem Bożym podejmuje przyjęcie nowego potomstwa, którym Bóg je obdarza. Orędzie maryjne przekazane Polakom w Gietrzwałdzie dało ogromny potencjał nadziei na lepsze jutro w tym mrocznym czasie zaborów. Nikt inny nie wlał tyle nadziei w sponiewierany naród Polski jak Maryja objawiająca się w Gietrzwałdzie. Motyw religijny był najważniejszym impulsem, który wywołał tak ogromny boom demograficzny, przede wszystkim w Królestwie Polskim, ale także w Galicji oraz w Poznańskiem. Kwerenda ksiąg metrykalnych w wielu parafiach na ziemiach polskich pokazuje ogromny wzrost chrztów w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XIX stulecia, a także w pierwszej dekadzie XX stulecia w stosunku do lat sześćdziesiątych i osiemdziesiątych XIX w. I tak w parafii Wojcieszków na Podlasiu w latach sześćdziesiątych XIX stulecia udzielono 1372 chrzty, w latach siedemdziesiątych – 1430 (wzrost o 4,2 %), w latach osiemdziesiątych – 2081 (wzrost o 51,6%), w latach dziewięćdziesiątych – 2499 chrztów (wzrost o 82,1%), a w pierwszej dekadzie XX stulecia 2993 chrzty (wzrost o 118,1%)⁵²³. W stosunku do lat sześćdziesiątych XIX w. w pierwszej dekadzie XX w. udzielono chrztów ponad dwukrotnie więcej.

W latach sześćdziesiątych XIX w. na Podlasiu współczynnik urodzeń na 1000 osób wahał się w granicach 22,6 osób (płodność mierna), w latach siedemdziesiątych wzrósł do 25,3, w latach osiemdziesiątych do 35,5 (płodność mocarstwowa), w latach dziewięćdziesiątych wzrósł do 42,5, a w pierwszej dekadzie XX w. do 50,5. Przy tak dużym wskaźniku urodzeń na 1000 mieszkańców Podlasie wpisywało się do obszarów o największym przyroście naturalnym w Europie. Rekordowym rokiem był 1907, w którym odnotowujemy prawie 60 urodzeń na 1000 mieszkańców. Również po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 r., rok 1919 r. zapisał się rekordową liczbą urodzeń na Podlasiu, wynoszącą prawie 60 urodzeń na 1000 osób⁵²⁴. Należy to łączyć z ogromnym entuzjazmem po zakończeniu działań wojennych i odzyskaniem niepodległości Polski po 123 latach niewoli.

Rodzi się zatem pytanie, co było impulsem wzrostu liczby urodzeń dzieci, na tym dość ubogim obszarze Królestwa Polskiego, gdzie nie było dużych aglomeracji, nie było przemysłu, prześladowano polską ludność i wiernych Kościoła rzymskokatolickiego, a mimo to dzieci się rodziły. Czyżby brak oświaty i brak wykształcenia kobiet polskich, katoliczek, był przyczyną rodzin wielodzietnych? A przecież w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XIX stulecia w wymiarze wykształcenia, uprzemysłowienia nie było inaczej niż w kolejnych dziesięcioleciach XIX w. Jedynym impulsem racjonalnym, który mógł spowodować boom demograficzny w różnych dzielnicach Polski, była odpowiedź narodu polskiego na orędzie Matki Bożej objawiającej się w Gietrzwałdzie.

Po roku 1877, po objawieniach gietrzwałdzkich, nastąpił boom demograficzny, który trwał do lat trzydziestych XX w. Miała miejsce płodność mocarstwowa. Występuje płodność mocarstwowa wtedy, gdy się rodzi ponad 30 dzieci na tysiąc osób w zniewolonej Polsce. Przy takiej płodności w normalnych warunkach naród może w okresie jednego pokolenia, powiększyć się o połowę. Wiadomo, że pojawią się także odchylenia, bo życie społeczeństw nie rozwija się z matematyczną dokładnością. Mocarstwowa płodność miała miejsce w granicach Polski w drugiej połowie XIX stulecia i w okresie międzywojennym. W 1800 r. liczba ludności w tych granicach wynosiła około 9 mln, po 130 latach wzrosła do 32 milionów. Ale trzeba uwzględnić w tym czasie straty, jakie ponieśliśmy w czasie trwania wojen, powstań, prześladowań rosyjskich i pruskich i także wielkiej emigracji, do tej liczby należałoby doliczyć Polaków emigrantów.

Tak też się stało, choć już w wolnej Polsce ojcowie naszej niepodległości nie zawsze zdali egzamin. Doskonale to ilustruje wypowiedź ks. Walentego Gadowskiego: „(…) W drugiej połowie XVIII wieku magnateria polska lubowała się w rozwodach i wyszydzała wierność małżeńską⁵²⁵. Ci sami ludzie okazali się obojętni na rozbiory państwa polskiego i bawili się wesoło na przyjęciach u ambasadorów rosyjskich. Na odwrót, co powstrzymało falę germanizacji w Poznańskiem za czasów Bismarcka? Duchowieństwo katolickie i zdrowe rodziny polskie. Z przekąsem Bismarck nazwał Poznańskie «istną królikarnią». Niestety, rząd Polski niepodległej starał się pośrednio zmniejszyć liczbę Polaków, bo popierał prądy krzewiące maltuzjanizm i ułatwiające poronienia⁵²⁶. Czy nie było to spychaniem rodzin do roli cichego nierządu? Jak rozpusta jednostki grozi jej zagładą fizyczną i duchową, tak rozpusta w rodzinach prowadzi do samobójstwa narodowego. Niestety, przykład szedł z góry: od kół rządzących, wojskowych i cywilnych; nie wstydzono się nawet zamiany żon na jakiś czas. Naśladowała to inteligencja w miastach, a nawet na wsiach zaznaczył się wybitny spadek urodzin. Toteż powtórzyła się katastrofa z wieku XVIII – i to w okolicznościach hańbiących imię Polaka”⁵²⁷. Niepodległość odzyskaliśmy w 1918 r., ale czy byliśmy krajem suwerennym?

Tabela nr 2

Ludność Polski w latach 1895-1914

Źródło: S. Szulc, Zagadnienia demograficzne, s. 17-19; Zob. W. Ormicki, Naturalny obrót ludności, „Przegląd Statystyczny” 1938, nr 1-3/4, s. 206-223; Zob. Polska – współczynnik dzietności w latach 1895-1914, https://en.wikipedia.org/ (dostęp: 2.10. 2020 r.); Obliczenia własne.

Mocarstwowej płodności zawdzięczamy naszą niepodległość w 1918 r. Przed legionami o wolną i niepodległą Polskę walczyły niemowlęta z XIX w., „(…) przed armatami zdobywały kołyski”⁵²⁸. A to zasługa polskich rodzin, gdzie szanowano Boże prawo⁵²⁹. Rodzina polska, która przyjęła trzecie, czwarte, a może szóste i siódme dziecię. Niemowlęta broniły granic zachodnich przed naporem niemczyzny. Niemcy nacierali „(…) na nas z siłą 30 niemowląt na tysiąc mieszkańców, to Poznańskie i Śląsk broniły się z siłą 44 niemowląt na tysiąc”⁵³⁰. Polskie dzieci z XIX stulecia wygrały na Śląsku plebiscyt czy „Cud nad Wisłą” w 1920 r. . Cóż by znaczyły genialne plany strategów wojennych, gdyby nie było młodych i zdrowych żołnierzy polskich, którzy te plany realizowali w boju? Do odzyskania niepodległości i zachowania jej doprowadziła nas płodność mocarstwowa przed zwycięstwem. Trzydzieści urodzeń rocznie na tysiąc mieszkańców to tyle znaczy, co posiadać 2/3 narodu poniżej 30. roku życia, to 2/3 narodu dla przyszłości, nie znającego starczego marazmu, budującego przyszłość. Takim narodem, My Polacy, byliśmy w II połowie XIX w. aż do 1932 r. Choć w czasie I wojny światowej ubyło nas około 4 mln. Ale przy mocarstwowej płodności bardzo szybko nadrabialiśmy demograficzne straty poniesione w czasie wojny.

5. Po odzyskaniu niepodległości

Kto odbudowywał Polskę po odzyskaniu niepodległości w 1918 r.? Czy mogły to czynić osoby starsze, pewnie tak, i tacy byli potrzebni. Ale Boży zamysł był inny. Narodowi polskiemu Bóg pobłogosławił za przyjęcie orędzia przekazanego przez Maryję w Gietrzwałdzie w 1877 r. Polacy nie chwycili za miecz, ale sięgnęli po różaniec. Wandejczycy w czasie rewolucji francuskiej użyli miecza i ponieśli sromotną klęskę⁵³¹. Polacy posłuszni byli Słowu Bożemu i Ojcu Świętemu, dlatego też otrzymali błogosławieństwo na kolejne dziesięciolecia⁵³².

Co byśmy znaczyli, gdyby nas było w 1918 r. może 10 czy 12 milionów, albo gdyby nie było amerykańskiej Polonii i błękitnej armii. Co o nas by wiedział prezydent USA  Thomas Woodrow Wilson, który tak decydująco wpłynął na porządek Europy po I wojnie świtowej⁵³³. „A co by było gdyby tak Polacy w czasie niewoli ograniczali swe potomstwo? ─ Oto Polaków byłoby tak mało, że nie mogliby z tak małą liczbą ludności utworzyć dużego państwa. A trzeba sobie uświadomić, że tu gdzie leży Polska, może istnieć tylko duże państwo z wielką liczbą ludności, albowiem małe państwo zostałoby zniszczone”⁵³⁴. Tak było już w przeszłości, w 1772 r., kiedy liczyliśmy tylko 12 zamiast 100 czy 150 mln⁵³⁵. Dlatego nie miał nas kto bronić przed zaborcami, było nas za mało.

Przez kolejne lata po I wojnie światowej rodziny polskie charakteryzowały się bogobojnością i pobożnością, w narodzie trwała radość i nadzieja na lepsze jutro z odzyskania niepodległości. Choć status materialny wielu rodzin był skromny. Rodziny polskie były przepojone Duchem Bożym, patrząc z nadzieją na przyszłość.

Tabela nr 3

Ludność Polski w latach 1919-1931

Źródło: S. Szulc, Zagadnienia demograficzne, s. 17-19; Zob. W. Ormicki, Naturalny obrót ludności, „Przegląd Statystyczny” 1938, nr 1-3/4, s. 206-223; Zob. Polska – współczynnik dzietności w latach 1919-1931; https://en.wikipedia.org/ (dostęp: 03. 10. 2020 r.); Obliczenia własne.

W latach 1921-1930, współczynnik urodzeń żywych dzieci na 1000 osób przekraczał ponad 30, a w latach 1922, 1923 i w 1925 roczny przyrost⁵³⁶ wyniósł nawet 35⁵³⁷. Był to rekord w okresie międzywojnia⁵³⁸. Mniejszości narodowe charakteryzowały się jeszcze większą liczbą urodzeń. I tak w 1930 r. wśród wiernych Kościoła rzymskokatolickiego odnotowano 32 urodzenia na 1000 mieszkańców, a wśród wiernych Kościoła grekokatolickiego 36 dzieci na 1000 osób. Znacznie więcej urodzeń na 1000 osób odnotowano wśród wiernych Kościoła prawosławnego, bo aż 40. Taka sytuacja demograficzna przedstawiała się na kresach Polski. Oczywistością było, że na kresach wschodnich katolicy odznaczali się większą płodnością niż na zachodzie Polski, jednak prawosławnym nie dorównywali⁵³⁹. W latach dwudziestych XX stulecia w Polsce nadal mieliśmy płodność mocarstwową. Naród był młody, z entuzjazmem odbudowywał zniszczoną Ojczyznę po 123 latach niewoli. Wskaźniki dzietności w tym okresie wahały się powyżej czterech punktów na kobietę w okresie rozrodczym⁵⁴⁰.

Po roku 1918 najliczniejszą grupę wiekową w wolnej Polsce stanowili nastolatkowie, urodzeni w pierwszej dekadzie XX stulecia. Liczyli około 6,7 mln mieszkańców Polski, co stanowiło 26,07% ogółu społeczeństwa polskiego. Kolejną grupą byli dwudziestolatkowie urodzeni w latach dziewięćdziesiątych XIX w. Liczyli około 4,3 mln mieszkańców co stanowiło 16,7% społeczeństwa polskiego. A po tym pokoleniu trzydziestolatkowie urodzeni w latach dziewięćdziesiątych XIX w. liczyli 2,9 mln Polaków, co stanowiło 11,3% ogółu społeczeństwa polskiego⁵⁴¹. Ogółem te trzy grupy wiekowe liczyły 13,9 mln Polaków, co stanowiło 54,07% ogólnej liczny mieszkańców Polski. Na tych grupach wiekowych młodych Polaków przywódcy niepodległej Polski mogli odbudowywać kraj.

Ważnym wydarzeniem po odzyskaniu niepodległości była koronacja obrazu Matki Bożej w Ostrej Bramie, w Wilnie w roku 1927. Przez pokolenia Wileńska Pani była Patronką walki o niepodległą Polskę. Marzenie to się spełniło. Ostra Brama stała się symbolem odzyskanej niepodległości i zachowania wolności po wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. Uroczystości koronacyjne odbyły się 2 lipca 1927 r. w obecności prezydenta RP Ignacego Mościckiego, marszałka Józefa Piłsudskiego. Koronatorem obrazu był kard. Aleksander Kakowski, który nosił tytuł Prymasa Królestwa Polskiego, a w latach 1917-1918 był członkiem Rady Regencyjnej, zabiegał o odzyskanie przez Polskę niepodległości. W uroczystościach uczestniczyło około 27 tys. wiernych⁵⁴². Ponadto w okresie międzywojennym odbyło się 20 innych uroczystości koronacyjnych słynących łaskami wizerunków. Pierwsza koronacja odbyła się w Starym Borku k. Rzeszowa 15 sierpnia 1919 r.⁵⁴³, a ostatnia w Jazłowcu 9 lipca 1939 r., na dwa miesiące przed wybuchem II wojny światowej⁵⁴⁴. Rok 1937 był wyjątkowy, ukoronowano cztery wizerunki, w Stanisławowie – Ormiańskiej Matki Łaskawej⁵⁴⁵, Matki Boskiej Odporyszowskiej⁵⁴⁶, w Charłupi Małej Księżnej Sieradzkiej⁵⁴⁷ i w Swarzewie Królowej Polskiego Morza⁵⁴⁸. Uroczystości maryjne związane z koronacjami wizerunków objęły „trzy dawne zabory”, które oddały cześć Królowej Polski⁵⁴⁹. Każda z tych uroczystości gromadziła tysiące wiernych. Były to swoiste „uniwersytety” życia duchowego, odnowy moralnej, połączone z konferencjami i nabożeństwami modlitewnymi trwającymi przez kilka dni.

A jakim byliśmy narodem? Z końcem lat dwudziestych XX w. ludność Polski liczyła nieco ponad 30 mln. Z tego wynika, że na świecie było tylko kilkanaście narodów, które miały więcej ludności niż Polska⁵⁵⁰. Kilkaset pozostałych narodów miało znacznie mniej ludności. Choć niepodległość Polska odzyskała nie tak dawno, bo w 1918 r., to wiele państw na świecie było znacznie mniejszych i słabszych. Jako naród możemy poszczycić się wieloma zwycięstwami wojennymi, w obronie wiary i naszej kultury. Rok 1920 był tego najlepszym przykładem⁵⁵¹. Wielokrotnie byliśmy przykładem dla całego świata i Europy. Jako naród, wojujący, szlachetny, rycerski mieliśmy tyle razy okazję zawojować obce państwo, a nigdy tego nie uczyniliśmy. Kard. Hlond, prymas Polski w latach trzydziestych XX w. wołał: „Polska staje się dzisiaj ośrodkiem zainteresowania, stoi na posterunku wschodnim jako jedyny apostoł Chrystusowej myśli. Polska Chrystusowa, oblężona przez niewiarę ze wschodu i zachodu, spełnia swoje zadanie ─ broni Wiary… Wiara i wierność Chrystusowi daje nam tę siłę i tężyznę, którą dzisiaj wszyscy podziwiają”⁵⁵².

Walenty Majdański pisał na łamach „Rycerza Niepokalanej” w 1939 r.: „Jesteśmy też narodem katolickim, a w tej części Europy ─ jesteśmy jedynym wielkim narodem katolickim. Choć upadamy, grzeszymy, to jednak Matki naszej Wiary św. nie odstąpiliśmy nigdy i Jezusowi Chrystusowi jesteśmy wierni i wierni byliśmy zawsze. Nie ma dziś żadnego państwa na świecie z narodem tak wiernym Kościołowi Bożemu jak Polska. A gdzie kto zobaczy dziś w świecie tylu ludzi w kościołach, co w Polsce? Gdzie kto ujrzy żołnierzy z bronią w ręku, strzegących Grobu Chrystusa po świątyniach w czasie Zmartwychwstania Pańskiego? Gdzie kto widzi tylu oficerów, generałów, modlących się gorąco przed ołtarzami? Czy armię taką może opuścić kiedykolwiek Bóg? A gdzie kto widzi naród prosty tak jak u nas pobożny? Gdzie w świecie taka jest cześć gorąca jak u nas Polaków ─ dla Matki Bożej? Gdzie i w którym kraju głowa państwa, tak jak w naszym, prowadzi kapłana z Najśw. Sakramentem w uroczystych procesjach? Gdzie na sztandarach bitewnych jest tyle wizerunków Matki Bożej co w Polsce?”. Taki był naród Polski w okresie międzywojennym.

A jaka była młodzież? „Mówią, że przyszłość narodu, to młodzież. Ale przyszłość młodzieży to ucząca się po uniwersytetach młodzież inteligencka. I znów ─ czy słychana to rzecz, by gdzie na świecie, tak jak u nas to było niedawno, zjechała się młodzież z uniwersytetów do cudownego miejsca na Jasną Górę, by tam zaprzysiąc Matce Najświętszej, że zbuduje z Polski państwo we wszystkim katolickie? Różne narody mają różną młodzież, ale takiej, co by Bogurodzicy ślubowania składała, nie miał dotąd i nie ma żaden naród świata”⁵⁵³. Młodzież też broniła krzyży, a tam gdzie ich brakowało, upominali się o symbol swej wiary. Tak było na SGH w Warszawie. Po długich bojach o krzyże w salach wykładowych i na audytoriach zawieszono je w pierwszych dniach stycznia 1937 r.⁵⁵⁴.

Przywołajmy świadectwo o Polakach pisarza niemieckiego O. Mukermanna, który w połowie lat dwudziestych XX stulecia pisał: „(…) Nie ma rzeczy bardziej wzruszającej nad pobożność ludu polskiego, który niegdyś gnębiony i wszystkich, swych skarbów pozbawiony, schronił się cały w mury kościelne i ukojenia szukał u Przenajśw. Panienki, którą czcił nade wszystko ─ i w pieśniach pobożnych, które żarliwie i nieustannie śpiewa. Trzeba Polaków widzieć w kościele, w którym zachowują się jak dzieci. Przecież wszyscy dziećmi Boga jesteśmy! Niewątpliwie nabożeństwo niemieckie jest ładne. Stoi się prawie na baczność, jak kiedyś przed cesarzem. Wszystko jest surowe i przepełnione wzniosłą moralnością niemiecką. U Polaków surowość i wzniosłość jednak jest zastąpiona łaską Bożą i miłosierdziem zawsze do przebaczenia skorem Matki Boskiej. Ja osobiście ─ pisze autor ─ będę się trzymał babinki polskiej i tak jeszcze pewniej wejdę do królestwa niebieskiego, niż gdybym się trzymał za poły profesora niemieckiego”⁵⁵⁵.  Lud polski przez stulecia był pobożny i bogobojny.

***

W okresie naszej świetności, nie wykorzystaliśmy szansy, jaką otrzymaliśmy od Opatrzności Bożej. Przez kilka stuleci Polska była jednym z największych państw w Europie. Wyprzedzała nas tylko Rosja i Imperium Osmańskie. Mając ogromny obszar, mogliśmy się stać potęgą ludnościową, jednak tak się nie stało. Dynamizm demograficzny pojawił się dopiero po objawieniach Matki Bożej w Gietrzwałdzie. Podwoiliśmy liczebność mieszkańców dawnej Polski, z 15 mln do ponad 30 w przededniu I wojny światowej. Kroczyliśmy na czele Europy w liczbie dzieci, wyprzedzała nas tylko Rosja. Pan Bóg pobłogosławił narodowi Polskiemu, który w latach niewoli odpowiedział na orędzie gietrzwałdzkie. Pobłogosławił licznymi kołyskami w rodzinach. Okres płodności mocarstwowej skończył się z początkiem lat trzydziestych XX w. Przyszli socjaliści różnych dcieni, którzy zniszczyli naszą niepowtarzalną dziejową szansę.

II. Depopulacja – etapy rewolucji seksualnej

Od końca XIX stulecia na polskiej ziemi pojawili się zwolennicy idei regulacji poczęć, z hasłami depopulacyjnymi i ośmieszającymi Kościół rzymskokatolicki. Prowadzili systematyczną pracę na rzecz pomniejszenia liczby dzieci w rodzinach. Propagowali środki antykoncepcyjne, aborcję i „edukację seksualną”, czyli deprawację dzieci i młodzieży. Rewolucja seksualna trwająca w Polsce od ponad 120 lat dokonała ogromnych destrukcji w narodzie polskim. Zniszczyła kapitał obyczajów, który buduje się pokoleniami. Zniszczono stabilność małżeństwa i rodziny poprzez rozwody i związki cywilne, pomniejszono liczbę ludności o 33,5 mln poprzez aborcję. Pigułki antykoncepcyjne dokonały zniszczeń w wymiarze duchowym i małżeńskim na nie spotykaną skalę w dziejach Polski. Dokonały największej depopulacji, sięgającej 113, 5 mln Polaków. W ostatnich trzech dekadach pozwolono na deprawację najmłodszego pokolenia, co doprowadziło do depopulacji społeczeństwa i zniewolenia duchowego wielu rodaków.

1. Od płodności mocarstwowej do grabarskiej

Wartość przyrostu naturalnego uzależniona jest nie tylko od urodzeń dzieci, ich zdrowia i zmniejszającej się śmiertelności wśród niemowląt, ale także od zwiększającej się liczby osób starszych, co daje złudne wrażenie przyrostu. „Gdy liczba osób starszych się nasyci, możliwości biologicznego trwania dojdą do swych granic, wówczas złudne liczby przyrostu naturalnego prysną jak bańka mydlana” – tak pisze o demografii o. P. Turbak SJ⁵⁵⁶. Dokonał on podziału płodności na cztery etapy: pierwszy to płodność mocarstwowa – gdy rodzi się powyżej 30 dzieci na 1000 osób; mierna – gdy rodzi się poniżej 30 dzieci na 1000 osób, skostniała – gdy rodzi się poniżej 20 osób na 1000 osób i płodność grabarska, gdy rodzi się poniżej 18 dzieci na 1000 ludności. O. Piotr podziału dokonał w latach trzydziestych XX w., obecnie należy dodać jeszcze jedną kategorie płodności, która spadła poniżej 10 dzieci na 1000 osób. Ale jak ją nazwać, czy może być coś poniżej grobu, nie znalazłem nazwy adekwatnej dla tej płodności, dlatego oznaczam ją symbolem XY, płodność o dwóch niewiadomych, bo bez przyszłości dla narodu i państwa. Narodu, który nie tak dawno świętował 1050-lecie swej państwowości, a dziś ma przed sobą niewiadomą przyszłość, a raczej jej nie ma.

Wartość przyrostu naturalnego w każdym narodzie zależy od liczby matek, ile z obecnego pokolenia zostanie dla następnego pokolenia. Pokolenie obecnych matek, to te, które zgodnie z prawami swej natury są zdolne do wydania potomstwa. Lecz kiedy zgodnie z prawem natury stracą naturalną zdolność do przekazywania potomstwa, przechodzą do pokolenia ustępującego z życia. Ich córki stają się matkami rodzącymi dzieci. Patrząc na trzy pokolenia, obok siebie równocześnie żyją matki rodzące ─ obecne pokolenie, dzieci, które się urodziły, jako jutrzejsze pokolenie i matki, które do rodzenia nie są zdolne, jako wczorajsze pokolenie. W naszym potocznym języku te trzy pokolenia określamy: babcia, matka i wnuczka. Przyrost naturalny w każdym narodzie ma dwie drogi, jedna wiedzie poprzez urodzenia dzieci i poprzez długość życia starszego pokolenia. Im więcej rodzi się dzieci, tym większy przyrost naturalny, ale także długość życia starszych zwiększa liczbę ludności⁵⁵⁷.

To samo tyczy się mężczyzn, swoje posłannictwo ojcowskie spełniają w tych samych latach co niewiasty. I choć mężczyźni starsi swej ojcowskiej siły naturalnej nie tracą, jak to bywa u kobiet, to jednak procent zawartych małżeństw jest znikomy⁵⁵⁸.

2. Płodność mierna (1932-1961)

Niestety, rok 1932 był rokiem klęski narodu polskiego. To wszystko o czym pisaliśmy należy już do historii. Przyszli agitatorzy – tacy bez wyrazu, międzynarodowi, globaliści, wrogowie dzieci i przyszłości Polski, uświadamiali naród, o nowoczesności, postępie, lepszym jutrze, że dziecko przeszkadza, że dziś są inne czasy. Już od końca pierwszej dekady XX stulecia zaczęliśmy się cofać z urodzeniami, choć niewielu to dostrzegało⁵⁵⁹. Nikt z tego nie robił awantury. Nikt na to nie zwracał uwagi. „(…) nikogo to nie obchodziło. Nie lubimy rachunku, statystyki, ani robienia piekła z rzeczy błahych. Słowiańska łagodność. Gdy zaś się spostrzeżono, to się głupkowato pocieszano, że gdzie indziej jest jeszcze gorzej”⁵⁶⁰. W roku 1933 znacznie wyższy od Polski „(…) współczynnik urodzeń miało w Europie sześć państw: Hiszpania, Portugalia, Grecja, Bułgaria, Rumunia i Jugosławia – dwa ostatnie państwa ponad 30 na tysiąc”⁵⁶¹. Z płodności mocarstwowej spadliśmy do płodności miernej. Powoli wyzbywaliśmy się dzieci, bo niepotrzebne, bo przeszkadzają itp.

Trzeba także zauważyć, że wysokim współczynnikom urodzeń towarzyszą także wysokie współczynniki zgonów. Uwzględniając te okoliczność, obraz Polski rysuje się nam nie najgorzej. Współczynniki zgonów w Polsce należały do wysokich, choć nie do najwyższych. Przed I wojną światową współczynnik zgonów w 5 krajach był wyższy niż w Polsce, a w roku 1933 w dziewięciu⁵⁶².

W latach 1896-97 w granicach Polski na 1000 mieszkańców współczynnik umieralności wynosił 26,5, a w latach 1927-28 wynosił tylko 17,7⁵⁶³. W latach 1896-97 średni wiek życia mężczyzny wynosił 36,8 lat, a kobiety 37,7. Trzydzieści lat później, w latach 1928-28, średni wiek mężczyzn wynosił 46,7 lat, a kobiet 48,7, w latach 1931-32 – 48,2 lat dla mężczyzn i dla kobiet 51,4⁵⁶⁴. Powyższe dane poświadczają, że wydłużał się wiek życia. Dlatego też statystyka przedstawia nam skrzywiony obraz ludności w Polsce. Statystyki przedstawiają liczbę urodzeń na podobnym poziomie, ale gdy wydłuża się wiek życia, statystki przedstawiają większą liczbę ludności, a spada znacznie liczba zgonów. Społeczeństwo starzeje się i jest znacznie mniej dynamiczne i kreatywne w życiu. Żyje wówczas w świecie marzeń i dobrego samopoczucia, że jest nas dużo. Ale gdy wszyscy długo żyjący wymrą, okazuje się że jesteśmy narodem o małej liczbie ludności. Tym bardziej pomniejszy się, gdy będzie miał mało urodzeń w tym czasie. Tak zaczęło się dziać przed II wojną światową, żyliśmy coraz dłużej, rodziło się nas coraz mniej, byliśmy społeczeństwem coraz liczniejszym i coraz starszym. A młodych było coraz mniej.

1. Propaganda środków antynatalistycznych – I etap rewolucji seksualnej

W roku 1932 spadliśmy do 29 urodzeń rocznie na tysiąc mieszkańców. Dwa lata później, w 1934 r., do 26, aż przyszła ogromna porażka w roku 1937, urodzenia nasze spadły do 24⁵⁶⁵. Na kobietę w wieku rozrodczym wskaźnik dzietności wynosił 3,36. W ciągu trzech dekad spadł o 1,75 punktu⁵⁶⁶. Podążając za o. P. Turbakiem SJ, stwierdzamy, że to już była płodność mierna. Następne pokolenie nie powiększyło się o połowę, ale jedynie o 1/3. Klęska wielka! Kolejne pokolenie Polaków miało prawie 7 milionów mniej mieszkańców niż przy płodności mocarstwowej. To zbagatelizowano. A patrząc na sąsiadów, to już wiemy, że mieliśmy za mało ludzi w porównaniu z sąsiadami, niespełna 35 mln. Niemcy pod koniec lat trzydziestych XX w. miały 86 mln ludności, Rosja w części europejskiej 136 mln, w Niemczech rodziło się rocznie około 2 mln dzieci, w Rosji do 3 mln, a w Polsce około 800 tys.⁵⁶⁷. Mieliśmy stanowczo za mało ludności w porównaniu z sąsiadami⁵⁶⁸. Przed 300 laty Polska miała dwukrotnie więcej ludności niż Rosja. Straciliśmy naszą ogromną szansę dziejową. Pewnie już się nie powtórzy.

Niewielu wówczas biło na alarm. Najczęściej pojawiały się artykuły i głosy mówiące o przeludnieniu, najczęstszy głos działaczy lewicowych i feministek⁵⁶⁹. Na tę krótkowzroczność zareagował ks. Stanisław Podoleński TJ, który na łamach „Przeglądu Powszechnego” pisał w 1935 r., że w kwestiach demograficznych Niemcy mogą być dla nas najlepszym pouczającym przykładem. Kwestie ludnościowe przedstawił w kilku zagadnieniach: „(…) 1. że świetny liczbo stan ludnościowy kraju nie wyklucza bynajmniej możliwości katastrofy; można mieć wysoka liczbę bezrobotnych i nawet częściowe przeludnienie, a jednak – z powodu spadku urodzeń – znaleźć się na drodze pochyłej ku wyludnieniu; 2. że z wysokiej i długotrwałej rozrodczości nie można nigdy wnioskować, że ona pozostanie nadal ; wystarczy bowiem krótki ciąg czasu, żeby sytuacja uległa nagłej i radykalnej zmianie; 3. że mądra, przewidująca polityka ludnościowa musi zawsze działać w perspektywie dalszej, najmniej kilkudziesięciu lat; byłoby zaś fatalnym dla kraju błędem szukać chwilowej ulgi w trudnościach gospodarczych w popieraniu ograniczenia urodzeń; 4., owszem, że o ile już spostrzega się początki silniejszego spadku urodzeń, należy wszcząć akcję w kierunku przeciwnym, i to zaraz i energicznie, gdyż takie rzeczy trudno jest potem naprawić, a może być w ogóle już za późno”⁵⁷⁰. Kończąc swój artykuł, ks. Podoleński konkluduje: „(…) Ci, którzy straszą nas przeludnieniem, nie ogarniają całokształtu kwestii ludnościowej i patrzą na najbliższy skrawek czasu, zapominając, że można dowoli regulować bieg maszyny, ale nie można tak samo, zależnie od koniunktury, regulować ruchu naturalnego ludności. Politycy ci, zauważa Fr. Burgdörfer, ulegają na widok wysokich cyfr oficjalnie notowanego przyrostu ludnościowego złudzeniu optycznemu, które przesłania im rzeczywistość i każe głosić potrzebę ograniczania urodzeń w chwili, w której to życiodajne źródło narodów i społeczeństw w jednych krajach Europy już wysycha, a w innych niedalekie jest od wyczerpania. Trzeba prawdziwie pewnego rodzaju psychozy, by w tych warunkach mówić jeszcze o groźbie przeludnienia Europy”⁵⁷¹. Jakże prorocze były to słowa, których nikt z rządzących Polską w okresie międzywojennym nie brał na poważnie.

Do osłabienia dynamizmu demograficznego przyczyniło się także wprowadzenie do nowego Kodeksu Karnego z 1932 r. pozbawienie życia dziecka nienarodzonego w przypadku ciąży, która powstała w wyniku przestępstwa, a także z przyczyn zagrożenia życia kobiety. Propaganda lewicowa, feministyczna, socjalistyczna, wolnomularska i komunistyczna niszczyła ducha polskiego, deprawowano dzieci i młodzież poprzez propagandę idei bezwyznaniowych o orientacji ateistycznej i deistycznej. Rozpoczęła się powolna deprawacja Polaków, która zataczała coraz większe kręgi społeczeństwa. Był to I etap rewolucji seksualnej, który rozpisany był na dziesięciolecia. Propaganda depopulacyjna narodu polskiego rozpoczęła się przed I wojną światową.

Tabela nr 4

Ludność Polski w latach 1932-1938

Źródła: S. Szulc, Zagadnienia demograficzne, s. 17-19; Zob. Zob. Polska – współczynnik dzietności w latach 1932-1938; https://en.wikipedia.org/ (dostęp: 03. 10. 2020 r.); Obliczenia własne.

Pierwsze trzy dekady XX w. były czasem intensywnej propagandy środowisk lewicowych, feministycznych i komunistycznych nad ograniczeniem dzieci w rodzinach. Stosowano różne sztuczki werbalne i propagandowe. Jedną z nich było używanie określenia bardzo atrakcyjnego i niewinnie brzmiącego ─ „świadome macierzyństwo”, które miało polegać przede wszystkim na propagowaniu środków niszczących płodność. Rozpoczęła się powolna, ale skuteczna ewolucja w kierunku legalizacji aborcji. W środowiskach miejskich zakładano poradnie „świadomego macierzyństwa”, były one pierwszymi ośrodkami, w których dokonywano zabijania dzieci nienarodzonych. Propaganda lewicowa z każdą dekadą odnosiła sukces, coraz więcej kobiet decydowało się na aborcje i rezygnację z licznej rodziny na rzecz jednego dziecka, a ewentualnie dwójki dzieci. W wielu miastach szerzyła się rozwiązłość poprzez propagowanie domów publicznych. Niszczenie rodziny, deprawowanie dzieci i młodzieży powodowało z każdym rokiem spadek przyrostu naturalnego w społeczeństwie polskim.

Przez cały okres międzywojenny w prasie socjalistycznej odnajdujemy informacje o pracy organicznej wśród kobiet i mężczyzn, a także o pozbawieniu wpływu Kościoła na ich postępowanie i życie. Na II Zjeździe Kobiet PPS w Krakowie, który trwał od 4 do 7 stycznia 1921 r. wołano, że trzeba „(…) wyrwać kobiety z pod wpływów klerykałów”⁵⁷². Głównym wrogiem nowej socjalistycznej rzeczywistości, która rodziła się na ziemi polskiej i europejskiej, był Kościół rzymskokatolicki. Czyniono wszystko, by głos Kościoła był jak najsłabszy. Przez cały czas prowadzono propagandę o przeludnieniu Polski i zbliżającej się katastrofie demograficznej. W oczach socjalistów najpilniejszą potrzebą było ograniczanie dzieci w rodzinach.

W latach trzydziestych XX w. w miastach powstawały poradnie „świadomego macierzyństwa”, których celem było z jednej strony pomóc kobiecie w stanie błogosławionym, a z drugiej strony pomóc pozbyć się niechcianego dziecka, zabić niewinne dzieciątko. Na wioskach powstawały Spółdzielnie zdrowia, które z jednej strony propagowały zdrowie i aktywne życie wśród kobiet, a z drugiej strony propagowano środki niszczące płodność. Ponadto pozwalano na deprawowanie młodego pokolenia na różne sposoby, poprzez niemoralne zachowania na zabawach wiejskich, milczącą zgodę na dzieciobójstwo czy powszechne kradzieże. W czasie pielgrzymki akademickiej na Jasną Górę 24 maja 1936 r. młodzież wiejska z okolic Cieszyna ukazała trudności dotykające polską wieś, „(…) Wsie polskie słyną ze szczególnego nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny. (…) Niestety, w dzisiejszej dobie wzmożonej walki bezbożnictwa i masonerii ze wszystkim, co tchnie świętością, nie jest pomijana i wieś. I na wieś bez przerwy przypuszczają powyższe prądy ataki, aby zdobyć ją dla swych celów, zgubnych dla ludzkości, przez uprzednie zaszczepienie w rodzinach katolickich niewiary i rozpusty, przez wydarcie wiary w Boga i nabożeństwa do Niepokalanej”⁵⁷³. W uroczystościach uczestniczyło ponad 20 tys. akademików i około 100 tys. innych pielgrzymów z całej Polski⁵⁷⁴. Podobnych wydarzeń na Jasnej Górze było więcej, a wiele z nich przetrwało do naszych czasów, jak choćby majowe zjazdy episkopatu, pielgrzymki stanowe, zawodowe, ogólnonarodowe. W roku 1920 odbyło się ślubowanie biskupów polskich, w 1926 r. ─ kobiet, w 1937 r. ─ nauczycieli i w 1938 r. stowarzyszeń męskich.

Na łamach „Rycerza Niepokalanej” w 1936 r. pisano: „Z różnych stron rozlegają się głosy, że źle u nas się dzieje. Po prostu dziczejemy. Wracamy do ponurego poganizmu, wyzbywając się gorączkowo tych dóbr, jakie nam przyniósł Kościół katolicki, jego nauka i kultura. Cofamy się gwałtownie, zastraszająco. Człowiek, patrząc, jak ludzie stali się dziś dla siebie naprawdę wilkami i podstępnymi szakalami, nie może zrozumieć, co się z nimi dzieje. Instynkty wzięły górę nad rozumem i wiarą, potargały wszystkie moralne więzy”. „Zalewa nas coraz bardziej fala przestępczości” ─ pisze sędzia J. Śliwowski (Głos Sądownictwa)”⁵⁷⁵. Ta zmasowana akcja deprawacyjna prowadzona przez wielu działaczy lewicowych i aktywistek feministycznych w Polsce doprowadziła do zapaści demograficznej w drugiej połowie lat trzydziestych XX w.

Straciliśmy swój dynamizm demograficzny. Prof. B. Wasiutyński tak to scharakteryzował na łamach „Kuriera Warszawskiego” w przededniu II wojny światowej: „(…) jest rzeczą stwierdzoną, że kultura, moda, obyczaje warstwy przodującej powoli przenikają do ludu. Np. materialistyczno-ateistyczne poglądy tracą swe wpływy wśród prawdziwej inteligencji, ale z kolei rozpowszechniają się wśród półinteligentów i docierają do warstw ludowych. Tak samo ograniczanie liczby potomstwa zaczęło się w kołach przodujących, a obecnie w Warszawie objęło już bardzo znaczną część wykwalifikowanych robotników. (…) lekarze stwierdzają, że w wielu okolicach kraju rozpowszechniło się wśród ludności wiejskiej sztuczne ograniczanie urodzin i masowe przerywanie ciąży”⁵⁷⁶. W latach 1918-1939 pozbawiono życia około 3 mln dzieci nienarodzonych⁵⁷⁷.

Jedyną z niewielu wspólnot broniącą godności człowieka i jego praw był Kościół rzymskokatolicki. Czyniono to na wiele sposobów. Praca duszpasterska w parafiach gorliwych duszpasterzy wyzwalała w młodzieży i starszych potrzebę zakładania Katolickich Stowarzyszeń Młodzieży Żeńskiej i Męskiej, Akcji Katolickiej⁵⁷⁸ i Kongregacji Mariańskich. Organizacje w swych szeregach skupiały tysiące osób. Prowadzona była systematyczna formacja ludzi świeckich. Ponadto poczytnym pismem był „Rycerz Niepokalanej”⁵⁷⁹, który wielokrotnie atakowany był przez pisma lewicowe za budzenie świadomości religijnej i wzmacnianie narodowego ducha wśród Polaków.

Pielgrzymki do sanktuariów maryjnych były doskonałą szkołą dla młodzieży, kształtującą ich osobowość oraz ducha katolickiego i miłość do Niepokalanej. To wzmacniało ducha, morale i patriotyzm wśród Polaków, przede wszystkim wśród tej grupy, która zawsze była wierna Bogu i Ojczyźnie. Wśród włościan. Jednak propaganda lewicowa, feministyczna, wolnomularska i komunistyczna była tak silna, że powoli w sposób ewolucyjny dokonywała się deprawacja społeczeństwa. Jakże znamienne były słowa młodzieży akademickiej wygłoszone w czasie pielgrzymki akademickiej na Jasną Górę, która odbyła się 24 maja 1936 r.

Prorocze były słowa W. Majdańskiego pisane w roku 1939: „Polsce więc potrzeba dużo zdrowych rodzin z licznymi dziećmi, bo inaczej Polska może ulec wrogom, u których rodzą się tak olbrzymie liczby dzieci. Nie zapominajmy też, że żadne państwo nie zginęło z przeludnienia, ale przeciwnie, że każde państwo, które zginęło raz na zawsze, zginęło dlatego, że miewało za mało dzieci. I Polska też została rozebrana, dopiero wtedy, gdy rodziny magnackie, które rządziły Polską, żyły niemoralnie i nie dbały, by żyć w swych małżeństwach po katolicku”⁵⁸⁰. O. Turbak wołał: „Rodzina to fundament państwa! Rodzina to rola Chrystusowa! Kto tego nie uznaje, to szkoda, że żyje między ludźmi!”⁵⁸¹. A przecież niebawem przyszła II wojna światowa⁵⁸².

Po zakończeniu wojny Polska pomniejszyła się obszarowo o 77 990 km^2, co stanowiło nieco ponad 20% w stosunku do 1939 r., a ludności ubyło około 11,3 mln, co stanowiło prawie 33% polskiej ludności z 1939 r. A zatem II wojna światowa spowodowała ogromne straty ludnościowe i obszarowe. Polska potrzebowała 33 lata po zakończeniu II wojny światowej, by odbudować stan ludnościowy z 1939 r., stało się to w 1978 r. Innym ważnym czynnikiem jest gęstość zaludnienia, w 1931 r. w Polsce na 1 km² mieszkało 70 osób ( w Niemczech 135). Przed wybuchem wojny w 1939 r. wzrosła do 92,3, a w 1946 r. spadła do 75,5. Wyrównanie gęstości zaludnienia do stanu z 1939 r. nastąpiło po 12 latach, w 1959 r.⁵⁸³.

Dramaty II wojny światowej zahamowały propagandę deprawacyjną wśród ludności polskiej prowadzoną przez prawie cztery dekady. Codzienny widok śmierci, cierpienia i upokorzeń ze strony Niemców i Rosjan spowodował powrót do Boga, wyzwolił w Polakach bogobojność, pobożność i powrót do wartości, które od prawie tysiąca lat głosił Kościół rzymskokatolicki na ziemi polskiej. Rozłąka wojenna wyzwoliła w Polakach potrzebę odnowy rodziny. Oczekiwano na lepsze jutro, choć bardzo szybko tym lepszym jutrem się zawiedziono. To było główną przyczyną kolejnego boomu demograficznego, który powtórzył się na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych XX w. Współczynnik urodzeń żywych dzieci na 1000 osób wynosił nieco poniżej 30 osób, tylko w latach 1950-1952 przekroczył nieco ponad 30. Możemy powiedzieć, że jeszcze w okresie powojennym w Polsce powtórzyło się zjawisko płodności mocarstwowej, choć było krótkotrwałe.

Dlaczego tak krótko to trwało? Co się stało po zakończeniu II wojny światowej, że Polacy nie byli w stanie w dłuższym czasie odbudować poszarpanych i zniszczonych rodzin działaniami wojennymi? Nad krajem Polan zawisł nowy totalitaryzm, który przez cztery dekady szerzył propagandę bezwyznaniową i deprawacyjną. Władzę przejęli socjaliści komunistyczni, którzy od pierwszych miesięcy niszczyli stróża moralności ludności polskiej – Kościół rzymskokatolicki i dekretowali rozwiązłość moralną na skalę masową. Wprowadzono w roku 1946 rozwody⁵⁸⁴. W 1949 r. rozwiązano wszystkie organizacje katolickie⁵⁸⁵. Wielu działaczy katolickich, społecznych i politycznych, a także księży aresztowano, a nawet pozbawiono życia⁵⁸⁶. Z czasem rozwiązano Zrzeszenie Katolików „Caritas”⁵⁸⁷, w 1950 r. pozbawiono Kościół rzymskokatolicki nieruchomości, które były źródłem utrzymania wielu dzieł prowadzonych przez setki lat⁵⁸⁸. Polikwidowano szkoły katolickie⁵⁸⁹, z czasem rugowano lekcje religii w szkołach publicznych⁵⁹⁰. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX w. wyrzucano krzyże ze szkół, szpitali, biur. Krzyże miały zginąć z przestrzeni publicznej, nie było dla nich miejsca⁵⁹¹.

Warto tu przytoczyć list Bieruta do Stalina: „Kochany i Drogi Towarzyszu Stalin! (…) Podpisane przez nas porozumienie z biskupami jest rezultatem z jednej strony wielkiego natarcia, które prowadziliśmy w ostatnim roku, odbierając Kościołowi katolickiemu wiele pozycji (wiele szkół religijnych, szpitali, katolickich organizacji młodzieży, kobiecych i innych, masową dobroczynną organizację katolicką Caritas i – na koniec – przejęcie na własność państwa ziemi biskupów i klasztorów). Z drugiej strony wywołało ono poważny ferment wśród niższego duchowieństwa, a nawet wśród biskupów, w rezultacie naszej polityki. Widoczne są już bezsprzecznie dodatnie rezultaty porozumienia: osłabienie autorytetu Watykanu. (…) Na bazie tego pożytecznego dla nas kompromisu będziemy rozwijać dalsze natarcie w celu ograniczenia wpływu Kościoła katolickiego w naszym kraju”⁵⁹². Kolejne lata dowiodły tego w sposób dosłowny.

Tabela nr 5

Ludność polska w latach 1946-1955.

Źródło: Rocznik demograficzny, 2019, s. 24-31; Zob. Polska – współczynnik dzietności w latach 1946-1955; https://en.wikipedia.org/ (dostęp: 03. 10. 2020 r.); Obliczenia własne.

1. Legalizacja rozwodów (1945 r.) – II etap rewolucji seksualnej

Kolejny etap rewolucji seksualnej w Polsce rozpoczął się zaraz po zakończeniu II wojny światowej. Od 1 stycznia 1946 r. w całej Polsce zalegalizowano prawnie rozwody. Rozpoczął się powolny proces niszczenia sakramentalnego małżeństwa i osłabianie rodziny. Do połowy lat sześćdziesiątych XX stulecia rozwody były akceptowane przede wszystkim w środowiskach „elit rządzących” i inteligenckich. W latach 1946-1965 zawarto prawie 5,2 mln małżeństw, natomiast rozpadło się 285 400 małżeństw, co stanowiło 5,5% z ogólnej liczby małżeństw. Rozwody pojawiały się wśród mieszkańców większych miast, gdzie była większa anonimowość. Natomiast nie były akceptowane w środowiskach wiejskich i małomiasteczkowych. Tam teą rozwody należały do rzadkości. Środowiska wiejskie, mimo natężonej propagandy bezwyznaniowej i bezbożnej, zachowywały wartości katolickie w rodzinach. Codzienny pacierz, niedzielna Msza św., wspólny rodzinny różaniec nadal wyznaczał kierunek kształtowania postaw religijnych i moralnych dzieci i młodzieży.

Propaganda bezbożnego i deprawującego ateizmu wśród społeczeństwa obejmowała zarówno młodzież, jak i dorosłych. W latach 1948-1957 dość duże odziaływanie wśród młodzieży miał Związek Młodzieży Polskiej, który w swych szeregach skupiał około 2 mln młodych Polaków, w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych XX w. Członkowie tej organizacji stanowili około 40% ogółu młodych Polaków. Zadaniem ZMP była indoktrynacja młodzieży w budowę nowego społeczeństwa bez Boga i z liberalną moralnością⁵⁹³. W roku 1951 przy ZMP powołano Organizację Harcerską, która powstała na gruzach zlikwidowanego Związku Harcerstwa Polskiego. Do nowej Organizacji Harcerskiej należało około 700 tys. dzieci od 9 do 14 lat. W przyrzeczeniach ślubowali m.in. pracować i służyć sprawom socjalizmu⁵⁹⁴. Od roku 1957 rozpoczął działalność Związek Młodzieży Socjalistycznej, który skupiał w swych szeregach w 1976 r. około 1,2 mln członków. Indoktrynacja i deprawacja młodego pokolenia Polaków odbywała się różnymi sposobami. Uchwała ZMS podjęta na III Zjeździe w Warszawie w 1964 r. brzmiała: „Walczymy o naukowy pogląd na świat, o wysoki poziom wiedzy ─ przeciwko przejawom ciemnoty, zacofania, konserwatyzmu i nieuctwa. Walka toczy się przeciw wszelkim antysocjalistycznym wpływom na młodzież: ze strony reakcyjnego kleru, próbującego rozbić jedność narodu”⁵⁹⁵. Organizacje dziecięce i młodzieżowe dostarczały ideowych socjalistów, dla których wiara w Boga nie miała aż tak dużego znaczenia, w przyszłości rozwód nie był żadnym problemem, dokonanie zabicia dziecka nienarodzonego było normą powszechnie przyjętą.

Dechrystianizacja toczyła się przez Polskę w najlepsze. Kolejną organizacją młodzieżową, która indoktrynowała młodzież przez szereg lat, był Związek Młodzieży Wiejskiej, który działał w latach 1957-1976. W swych szeregach skupiał około 1 mln członków⁵⁹⁶. W roku 1976 utworzono Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej z połączenia ZMS, ZMW i Socjalistycznego Związku Młodzieży Wojskowej. Nowa organizacja nawiązywała do stalinowskiej organizacji młodzieżowej ZMS. W roku 1980 ZSMP liczyło około 2 mln członków. Zmiany społeczno-polityczne z początkiem lat osiemdziesiątych XX w. spowodowały koniec „socjalistycznego wychowania młodzieży”⁵⁹⁷.

Indoktrynacja socjalistycznego bezbożnictwa dorosłych dokonywała się różnymi sposobami. Służby mundurowe były poddane ciągłej indoktrynacji ateistycznej poprzez szkolenia. Urząd Bezpieczeństwa inwigilował Wojsko Polskie, Milicję Obywatelską, by zgodnie z wytycznymi propagowano jedynie słuszny światopogląd „naukowy”, materialistyczny. Uczelnie wyższe w sposób szczególny były objęte indoktrynacją ateistyczną. Powstawało szereg instytucji światopoglądowo „naukowych”, uczących o materialistycznym poglądzie na świat. Prym w tym działaniu wiodły Wieczorowe Uniwersytety Marksizmu-Leninizmu (WUML) czy Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR, podobne wydziały istniały prawie na wszystkich wyższych uczelniach⁵⁹⁸. Powstawały stowarzyszenia propagujące bezbożnictwo i ateizm. Jednym z nich było Stowarzyszenie Ateistów i Wolnomyślicieli powstałe w 1957 r., którego celem było prowadzenie laicyzacji społeczeństwa polskiego, poprzez propagowanie kultury laickiej i etyki świeckiej. A także zwalczanie Kościoła rzymskokatolickiego. Stowarzyszenie m.in. wydawało dwutygodnik a od 1959 r. tygodnik „Argumenty”⁵⁹⁹. W 1960 r. liczyło ponad 25 tys. członków⁶⁰⁰. W 1969 r. stowarzyszenie połączyło się z Towarzystwem Szkoły Świeckiej tworząc Towarzystwo Krzewienia Kultury Świeckiej. W 1992 r. Towarzystwo utraciło państwowy patronat, na bazie struktur TKKŚ powstało Towarzystwo Kultury Świeckiej im. Tadeusza Kotarbińskiego. Ideologia materialistycznego światopoglądu zmieniała oblicze ziemi polskiej i Polaków, którzy stawali się masą bezwyznaniowąo orientacji deistycznej i ateistycznej. Proces ten nabierał rozpędu od lat pięćdziesiątych XX w.

Aresztowanie Prymasa Polski, kard. Stefana Wyszyńskiego w 1953 r. przyniosło najtrudniejszy czas po zakończeniu II wojny światowej dla ludności katolickiej w Polsce⁶⁰¹. W tym też czasie aresztowano wielu księży katolickich. Trwał sfingowany proces ks. bpa Czesława Kaczmarka. Napastliwy artykuł przeciwko kieleckiemu ordynariuszowi napisał Tadeusz Mazowiecki, który reprezentował „otwarty” katolicyzm, kolaborujący z komunistami⁶⁰². Ze szkół rugowano lekcje religii, szkoła miała jedno przesłanie, propagowanie „światopoglądu naukowego”. Mimo wielu przeciwności Kościół rzymskokatolicki przez cały czas prowadził działalność duszpasterską, przede wszystkim w parafiach⁶⁰³.

W czasie rekolekcji wielkopostnych przy okazji misji parafialnych księża nawoływali do poszanowania sakramentalnego małżeństwa, katolickiego wychowania dzieci i młodzieży, ostrzegali przed deprawacją i bezbożnictwem, które propagowane było w prokomunistycznych organizacjach młodzieżowych. Oddziaływanie Kościoła rzymskokatolickiego na życie duchowe i moralne w latach pięćdziesiątych XX stulecia było bardzo duże, przede wszystkim w małych miejscowościach. Posługa kapłańska wymagała heroizmu, z jednej strony inwigilacja ze strony władz, a z drugiej strony służba ludowi Bożemu, spragnionemu Słowa Bożego. Kościół rzymskokatolicki nadal był stróżem prawa moralnego wśród ogromnej części Polaków. Był niezmordowanym nauczycielem narodu polskiego od prawie X stuleci.

1. Legalizacja aborcji (1956 r.) – III etap rewolucji seksualnej

Od roku 1956 rozpoczął się kolejny etap rewolucji seksualnej w Polsce, tym razem związany z legalizacją prawną zabijania dzieci nienarodzonych. Rozpoczęła się masowa depopulacja narodu polskiego. Kończyła się płodność mierna na roku 1961. W ciągu sześciu lat zmniejszyła się liczba urodzeń o ponad 150 tys., spadł znacznie przyrost naturalny i znacznie zmalał współczynnik urodzeń, z 27,7 w 1956 r. na 20,8 w 1961 r. na 1000 osób. Zmalał także współczynnik dzietności z 3,61 w 1956 do 2,83 w 1961 r. W rodzinach było coraz mniej dzieci. Rodziny wielodzietne przechodziły w Polsce do historii. Cóż takiego w ciągu tych kilku lat się stało? Swoje żniwo zbierały rozwody i coraz bardziej popularna antykoncepcja. Wiele małżeństw rezygnowało z bycia rodziną wielodzietną na rzecz jednego, a najwyżej dwojga dzieci.

Tabela nr 6

Ludność polska w latach 1956-1961

Źródło: Rocznik demograficzny, 2019, s. 24-31; Zob. Polska – współczynnik dzietności w latach 1956-1961; https://en.wikipedia.org/ (dostęp: 03. 10. 2020 r.).

Po kilku latach funkcjonowania ustawy aborcyjnej dramatyczne żniwo zbierało prawodawstwo pozbawiając życia dzieci nienarodzone. Propaganda wmawiająca Polkom, że jest to tylko zabieg, odnosiła coraz większe sukcesy. Z każdym rokiem wzrastała liczba zabitych dzieci, sumienia Polek były łamane, propaganda bezbożnego ateizmu zmieniała świadomość narodu polskiego. W sukurs cywilizacji śmierci szło Towarzystwo Świadomego Macierzyństwa (TŚM), które propagowało środki antykoncepcyjne, a od 1961 r. rozpoczęto produkcję środków antykoncepcyjnych w nowo utworzonym przedsiębiorstwie Securitas⁶⁰⁴.

Przemysł zabijania dzieci nienarodzonych przeżywał swój renesans. Trwała w najlepsze rewolucja obyczajowa, która niszczyła małżeństwa, rodziny, deprawowała młodzież i prowadziła naród na manowce. Powiększała się liczba obojętnych religijnie, a nawet wrogo nastawionych do Kościoła rzymskokatolickiego. Procent ludzi wierzących i nie poddających się propagandzie bezbożnej był jeszcze dość duży. Z końcem lat pięćdziesiątych około 85% Polaków kontestowało ustrój komunistyczny. Z początkiem lat sześćdziesiątych tracimy płodność mierną, której nie była w stanie zniszczyć nawet II wojna światowa. Ale uczyniły to radykalne feministki, socjalistki, komunistki, liberałowie i masoni, którzy przez cały czas propagowali idee nowego społeczeństwa. Narodu, który z każdą dekadą II połowy XX w. pozbawiał się dzieci.

Władza komunistyczna w stosunku do Kościoła rzymskokatolickiego stawała się coraz bardziej agresywna i arogancka. Inwigilowano wszystkie obszary działań Kościoła, ograniczając działalność duszpasterską⁶⁰⁵. W roku 1956 z więzienia zwolniono kard. Stefana Wyszyńskiego. Trzy lata więzienia kard. Wyszyńskiego spowodowały umocnienie wartości katolickich, zarówno wśród młodzieży, jak i dorosłych. Prymas Polski stał się niekwestionowanym autorytetem moralnym w Polsce na długie lata. Ważnym wydarzeniem w dziejach powojennych życia religijnego w podtrzymywaniu ducha narodowego były Śluby Jasnogórskie złożone 26 sierpnia 1956 r., w 300. rocznicę Ślubów Lwowskich Jana Kazimierza. Autorem tekstu był kard. Stefan Wyszyński, Prymas Polski⁶⁰⁶.

Był to program moralnej i duchowej odnowy narodu polskiego⁶⁰⁷. Ogromna rzesza wiernych zgromadzona na placu przed Jasną Górą ślubowała, że będzie bronić życia dzieci nienarodzonych „Święta Boża Rodzicielko i Matko Dobrej Rady! Przyrzekamy Ci z oczyma utkwionymi w Żłóbek Betlejemski, że odtąd wszyscy staniemy na straży budzącego się życia. Walczyć będziemy w obronie każdego dziecka i każdej kołyski, równie mężnie, jak Ojcowie nasi walczyli o byt i wolność Narodu, płacąc obficie krwią własną. Gotowi jesteśmy raczej śmierć ponieść, aniżeli zadać śmierć bezbronnym. Dar życia uważać będziemy za największą łaskę Ojca wszelkiego życia i za najcenniejszy skarb Narodu”. Ponadto ślubowano, bronić małżeństwa: „Matko Chrystusowa i Domie Złoty! Przyrzekamy Ci stać na straży nierozerwalności małżeństwa, bronić godności kobiety, czuwać na progu ogniska domowego, aby przy nim życie Polaków było bezpieczne. Przyrzekamy Ci umacniać w rodzinach królowanie Syna Twego Jezusa Chrystusa, bronić czci Imienia Bożego, wszczepiać w umysły i serca dzieci ducha Ewangelii i miłości ku Tobie, strzec prawa Bożego, obyczajów chrześcijańskich i ojczystych. Przyrzekamy Ci wychować młode pokolenie w wierności Chrystusowi, bronić je przed bezbożnictwem i zepsuciem i otoczyć czujną opieką rodzicielską”⁶⁰⁸.

Kolejne przyrzeczenia dotyczyły zapewnienia dzieciom godnego wychowania, „Przyrzekamy usilnie pracować nad tym, aby w Ojczyźnie naszej wszystkie dzieci Narodu żyły w miłości i sprawiedliwości, w zgodzie i pokoju, aby wśród nas nie było nienawiści, przemocy i wyzysku. Przyrzekamy dzielić się między sobą ochotnie plonami ziemi i owocami pracy, aby pod wspólnym dachem domostwa naszego nie było głodnych, bezdomnych i płaczących”. Śluby Jasnogórskie były także wezwaniem narodu Polskiego do pokonania swych wad na rzecz zdobywania cnót moralnych. „Zwycięska Pani Jasnogórska! Przyrzekamy stoczyć pod Twoim sztandarem najświętszy i najcięższy bój z naszymi wadami narodowymi. Przyrzekamy wypowiedzieć walkę lenistwu i lekkomyślności, marnotrawstwu, pijaństwu, rozwiązłości. Przyrzekamy zdobywać cnoty: wierności i sumienności, pracowitości, oszczędności, wyrzeczenia się siebie i wzajemnego poszanowania, miłości i sprawiedliwości społecznej”⁶⁰⁹. Uroczystości związane ze Ślubami Jasnogórskim były bezpośrednią przyczyną zmian politycznych i społecznych w Polsce w październiku 1956 r. wraz z uwolnieniem Prymasa Polski kard. Wyszyńskiego⁶¹⁰.

Jakże znamienne i wymowne były słowa, które płynęły do duchowieństwa z Komańczy. Prymas Wyszyński pisał w liście: „Nasza moralna słabość i chwiejność, pomimo silnej wiary, nasz relatywizm moralny, skłonny do ulegania złym przykładom i prądom, posłuch najrozmaitszym błędom, nieraz wprost absurdalnym, upadek moralności małżeńskiej, niewierność, rozwiązłość, nietrzeźwość, to wszystko sprawia, że pion moralno-społeczny Narodu jest chwiejny. Umiemy trwać godzinami w świątyniach, stać na Placu Jasnogórskim jak stara dąbrowa, ale ulegamy łatwo najsłabszym nawet podnietom do wszystkich grzechów i występków. Jesteśmy duchowo rozdwojeni, rozbici psychicznie, a stąd pozbawieni stylu życia i charakteru narodowego. To wszystko umiemy dziwnie łączyć z naszym przywiązaniem do Kościoła, którego nie słuchamy w codziennym życiu, z naszą gorącą modlitwą, z której nie zbieramy należytych owoców, z naszą czcią do Matki Najczystszej, której tak przeciwne jest nasze życie codzienne. Zwalczać to rozdwojenie, zdobyć pion moralny, nauczyć się zwyciężać siebie, zdobyć męstwo wiary i życia chrześcijańskiego – oto błogosławione dążenie niemal zachowawczego instynktu narodowego i zmysłu katolickiego”⁶¹¹.

Uroczystości zgromadziły około jednego miliona wiernych z całej Polski. W czasie uroczystości w Częstochowie, Prymas Polski nadal był więziony. Do 1000. rocznicy chrztu Polski cały naród Polski przygotowywał się przez dziewięcioletnią nowennę⁶¹², rozpoczętą od ślubów Jasnogórskich 26 sierpnia 1956 r. Do tej ważnej uroczystości wierni we wszystkich parafiach Polski przygotowywali się poprzez misje i rekolekcje. Uroczystości milenijne poprzedzone były także peregrynacją obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej we wszystkich diecezjach i parafiach. Warto tu nadmienić, że władze komunistyczne starały się ograniczyć wszelkimi sposobami uroczystości kościelne z okazji 1000-lecia chrztu Polski⁶¹³.

Kolejną inicjatywą ks. kard. S. Wyszyńskiego ratującą naród polski przed bezbożnictwem i deprawacją było nawiedzenie obrazu Matki Bożej Częstochowskiej po parafiach diecezji polskich. „Myśl Nawiedzania (…) zrodziła się w sercu ks. Prymasa Polski. Ks. Prymas – (kard. S. Wyszyński, przyp. autora ) wyjeżdżając w maju 1957 r. z Polski do Rzymu wziął ze sobą dwie kopie Obrazu Matki Boskiej Jasnogórskiej, wykonane przez prof. Torwida. Jedną ofiarował w imieniu Narodu Ojcu św. Została ona na Watykanie, aby tam być oczywistym dowodem wspólnoty, która istnieje między Głową Kościoła Powszechnego a Narodem Polskim. Drugą kopię przedstawił ks. Prymas w dniu 13 maja 1957 r. Ojcu św. prosząc, aby osobiście pobłogosławił ten Obraz. Pragnieniem ks. Prymasa było, aby Obraz Pani Jasnogórskiej z tym błogosławieństwem wędrował po Polsce, jako widoczny znak jedności Narodu przez Maryję – jedności Polski ze Stolicą Chrześcijaństwa ─ z Rzymem”. I dalej: „Z tym Obrazem wrócił ks. Prymas do kraju. Odtąd ma on wędrować przez dziewięć lat po naszej ziemi ojczystej, nawiedzać wszystkie diecezje, poczynając od Archidiecezji Warszawskiej, a kończąc na Archidiecezji Gnieźnieńskiej, gdzie w 1966 r. będą się odbywały główne uroczystości 1000-lecia Chrześcijaństwa Polski”⁶¹⁴.

Pierwszymi dwiema diecezjami, które nawiedził Obraz MB Częstochowskiej, była Archidiecezja Warszawska i Diecezja Siedlecka. Zarówno w jednej, jak i w drugiej owoce duchowe wynikające z obecności cudownego Obrazu były nadzwyczajne. Ks. kard. Stefan Wyszyński, przekazując Obraz do Diecezji Siedleckiej, tak scharakteryzował owoce Nawiedzenia: „Z początkiem byliśmy sami pełni lęku, czy to Nawiedzenie głęboko zapadnie w duszę, czy zrodzi łaski nadprzyrodzone? Ale z postawy duchowieństwa Stolicy, Księży Dziekanów Archidiecezji i całego społeczeństwa, zrozumieliśmy od razu, że działają tu jakieś szczególne łaski Boże. (…) Kapłani wyznawali, że w czasie Nawiedzenia musieli – wbrew programowi – całe noce spowiadać i nie mogli zamknąć świątyń tam, gdzie Obraz przebywał na noc. Inni wyznawali, że w czasie Nawiedzenia przybywali ludzie, których nigdy przedtem nie widywano w kościele, i których, bez nawiedzenia, nadal by pewnie w świątyniach nie oglądano”⁶¹⁵. Należy tu podkreślić, że peregrynacja obrazu Jasnogórskiego trwa po dzień dzisiejszy po polskiej ziemi.

Po zwolnieniu z więzienia podjął dynamiczną posługę duszpasterską na niwie Kościoła Chrystusowego w Polsce. We wrześniu 1959 r. w wygłoszonym kazaniu wskazał, że na polskiej ziemi może zamieszkać nie 30, a 80 mln Polaków⁶¹⁶, upominał się także o nienarodzone dzieci, które polskie matki zabijały w swych łonach.

3. Płodność skostniała (1962-1988)

Płodność skostniała występuje wówczas, gdy współczynnik urodzeń na 1000 osób waha się od 19. do 14. dzieci. Było tylko tyle urodzeń w narodzie, żeby pokolenia były zastępowalne, czyli rodzi się tyle, ile umiera. Na jedno małżeństwo wypada mniej niż troje dzieci. Od roku 1962 współczynnik urodzeń żywych dzieci w Polsce spada poniżej 20 osób na 1000 mieszkańców. Płodność skostniała według naszych kryteriów trwała przez dwadzieścia sześć lat, przez ponad jedno pokolenie. Od 1962 r. do 1988 r. W roku 1966 w Polsce została wprowadzona do sprzedaży pigułka antykoncepcyjna, która wpisała się doskonale w kolejny etap rewolucji seksualnej⁶¹⁷.

Tabela nr 7

Ludność polska w latach 1962-1965

Źródło: Rocznik demograficzny, 2019, s. 24-31.

Jedną z ważniejszych przyczyn spadku urodzeń było wprowadzenie w 1956 r. możliwości dokonywania aborcji⁶¹⁸. Choć w pierwszych latach obowiązującej ustawy aborcyjnej wiele kobiet nie godziło się z zabiciem własnego dziecka, to z czasem propaganda aborcyjna uśmierzała sumienia, powodując wewnętrzną zgodę sumienia na usunięcie ciąży.

1. Masowa propaganda środków antykoncepcyjnych (1961 r.) – IV etap rewolucji seksualnej

Kolejną przyczyną spadku urodzeń dzieci w Polsce było wprowadzenie w 1961 r. przez TŚM propagowanie środków antykoncepcyjnych, co przyczyniło się do dość szybkiego spadku liczby dzieci w rodzinach. W latach 1962-1965 spadła liczba urodzeń żywych dzieci o ponad 50 tys. Widoczny jest spadek przyrostu naturalnego o 1,8%, także wskaźnik urodzeń na 1000 osób zmalał z 19,6 dziecka na 17, 3. Widoczny jest także znaczny spadek liczby dzieci na kobietę w wieku rozrodczym, w 1962 r. wynosił 2,72, a w 1965 r. zmalał do 2,52. Propaganda nowoczesnego społeczeństwa bez dzieci zbierała swe żniwo, w rodzinach było coraz mniej kołysek.

Kolejnej przyczyny spadku urodzeń należy upatrywać w rozpadzie wielu związków małżeńskich. W latach 1962-1965 zauważalny jest znaczny wzrost rozwodów w Polsce. Propaganda demoralizująca życie społeczne przynosiła swe smutne owoce. Środki antykoncepcyjne powodowały zmianę relacji małżonków w stosunku do siebie. Każda ze stron stawała się coraz bardziej niezależna w życiu seksualnym, co powodowało rozpad więzi małżeńskiej. Ponadto małżeństwa te charakteryzowały się zazwyczaj małą liczbą dzieci.

Z jednej strony liberalizacja życia moralnego, deprawacja społeczeństwa, a z drugiej strony ograniczanie administracyjne działalności Kościoła rzymskokatolickiego. Jedynej wspólnoty, która stała na straży życia duchowego i moralnego narodu polskiego. W tym czasie nastąpiła kolejna fala konfiskaty mienia Kościoła rzymskokatolickiego. Dochodziło do wielu przestępstw w stosunku do wiernych Kościoła rzymskokatolickiego. Do roku 1962 Kościół rzymskokatolicki w Polsce został pozbawiony prowadzenia szkół podstawowych, szkół średnich i szkół zawodowych, które przez dziesiątki lat przygotowywały młodzież do zawodu. Pozostało kilka szkół w postaci śladowej. Zlikwidowano także w większości domy dziecka, a jeśli pozostawiono Kościołowi, to tylko te, które opiekowały się dziećmi chorymi. Niemal wszystkie przedszkola katolickie zniknęły z polskiej ziemi. Odebrano też Kościołowi prawo prowadzenia internatów i burs. Niższe seminaria także w większości zostały polikwidowane. Największa akcja likwidacyjna dzieł kościelnych miała miejsce w miesiącach letnich 1962 r. I tak w lipcu 1962 r. zlikwidowano: niższych seminariów duchownych – 11; szkół średnich – 10; domów dziecka – 35; burs – 37; szpitali (usunięto siostry) – 72; przedszkoli – 322; domów zakonnych – 11; pozbawiono pracy około 2000 sióstr zakonnych⁶¹⁹. Dochodziło do profanacji miejsc i przedmiotów kultu⁶²⁰. Podejmowano także próby likwidacji wyższych seminariów duchownych, w których alumni przygotowywali się do święceń kapłańskich, tak było m.in. w Olsztynie w 1962 r.⁶²¹.

Tabela nr 8

Ludność Polski w latach 1966-1988

Źródło: Rocznik demograficzny, 2019, s. 24-31.

W latach 1962-1988 liczba ludności w Polsce wzrosła o 16%, z 31,8 do 37,8 mln osób. Nie był to wzrost imponujący, byliśmy narodem, który funkcjonował na poziomie zastępowalności pokoleń (płodność skostniała). Od połowy lat siedemdziesiątych i w latach osiemdziesiątych zauważalny jest znaczny wzrost umieralności, dobiegał kres egzystencji ziemskiej pokolenia urodzonego w pierwszej i drugiej dekadzie XX w. Pokolenie płodności mocarstwowej. W ciągu tych 22 lat spadł także znacznie przyrost naturalny, z 9,3 do 5,7%. Choć w latach 1974-1983 przyrost naturalny wahał się w granicach 10%.

Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX stulecia miał miejsce boom demograficzny. W latach 1979-1984, rodziło się rocznie około 700 tys. dzieci, a w r. 1983 ponad 723 tys., przyrost naturalny wyniósł ponad 10%, a na jedną kobietę przypadało 2,41 dziecka w wieku rozrodczym. Rok 1988 kończył płodność skostniałą, na jedną kobietę w wieku rozrodczym przypadało nieco ponad 2,1 dziecka, a na 1000 mieszkańców rocznie współczynnik urodzeń wynosił 15,6.

1. Wprowadzenie do sprzedaży pigułek antykoncepcyjnych (1966 r.) – V etap rewolucji seksualnej

Pięć etapów rewolucji obyczajowej, które przetoczyły się przez Polskę do 1988 r., dokonało ogromnych spustoszeń moralnych, duchowych i demograficznych. Takich spustoszeń nie dokonała żadna z wojen światowych ani pierwsza, ani druga, choć w swych wymiarach były tragiczne i pochłonęły miliony ofiar śmiertelnych. Rewolucja seksualna zbierała tragiczniejsze żniwo. Do tej statystyki należy doliczyć emigrację polityczną lat osiemdziesiątych XX w. Szacuje się, że w latach 1980-1989 wyjechało z Polski około 1,5 mln osób⁶²², to stanowiło 4,1% ogólnej liczby mieszkańców. Jakże duży ubytek, przede wszystkim ludzi młodych, wykształconych i dynamicznych. Kolejny raz utraciliśmy, największy nasz skarb, cząstkę naszego narodu.

Należy zauważyć, że z każdą dekadą następowała powolna ewolucyjna demoralizacja społeczeństwa polskiego i liberalizacja życia moralnego. Po wprowadzeniu nowego etapu zmian obyczajowych, nie rezygnowano z poprzednich etapów. Wszystkie one nadal obowiązywały. I tak do końca lat osiemdziesiątych XX w. w narodzie polskim na skalę masową propagowano środki antykoncepcyjne, które pojawiły się na ziemi polskiej w pierwszej dekadzie XX w., rozwody stawały się coraz częstsze, aborcja była „niewinnym zabiegiem”, sprzedaż tabletek antykoncepcyjnych wzrastał z każdym rokiem. Wprowadzenie pigułki antykoncepcyjnej spowodowało radykalny spadek współczynnika dzietności, a także wzrost rozwodów.

Przy takim niszczeniu narodu polskiego od tylu dekad, jak można było zachować na należytym poziomie życie moralne, populacje, świętość małżeństwa i właściwe życie duchowe, które było pielęgnowane przez poprzednie pokolenia Polaków. Jakie wartości przekazywano dzieciom i młodzieży, nihilizm, bezwyznaniowość, a to prowadziło do pustki duchowej, która przynosiła często tragiczne owoce. Do tego należy jeszcze dodać akceptację pijaństwa, które było powszechnie akceptowane przez społeczeństwo i rządzących. Jednak to, co najgorsze, okaże się nieco później, w kolejnych dekadach naszej historii.

W drugiej połowie lat siedemdziesiątych nabrzmiały problemy ekonomiczno-społeczno-polityczne. Po okresie dość dużego wzrostu gospodarczego w latach 1971-1975 państwo żyło na kredytach, nastąpił spadek dochodu narodowego. Kryzys gospodarczy kładł się cieniem na codziennej egzystencji społeczeństwa polskiego. Brakowało wielu produktów codziennej potrzeby, od żywności, aż po artykuły przemysłowe. W społeczeństwie narastały napięcia. Brakowało mieszkań. W roku 1976 w kraju doszło do strajków, bezpośrednią przyczyną był wzrost cen żywności⁶²³. Od roku 1978 występowały trudności energetyczno–paliwowe. Były one przede wszystkim uciążliwe dla mieszkańców wsi. Wzrastało napięcie i niezadowolenie społeczne. Sytuacja w kraju pod koniec lat siedemdziesiątych XX w. była bardzo trudna. W trzech dekadach, w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, dokonywała się systematyczna laicyzacja społeczeństwa polskiego, przede wszystkim poprzez szkoły, uniwersytety, organizacje społeczne, służby mundurowe i partie polityczne. Ateizacja i demoralizacja narodu polskiego, przede wszystkim inteligencji, dokonywała się w sposób administracyjny. Z założenia na wszystkich urzędach kierowniczych obywatel musiał deklarować swoją bezwyznaniowość i lojalność wobec systemu komunistycznego. Ciągła ateizacja i demoralizacja osłabiała ducha narodu polskiego, powodowała rozkład moralny, co przekładało się na depopulację Polski.

Co było przyczyną boomu demograficznego na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX w.? Głównym impulsem, był nieoczekiwany wybór kard. Krakowa Karola Wojtyłły na Stolicę Piotrową w 1978 r., 16 października. W narodzie polskim wyzwoliło to ogromny potencjał duchowy i moralny na lepsze jutro. Po latach permanentnej propagandy ateistycznej, demoralizacji społeczeństwa i niesprawiedliwości, która dotykała przede wszystkim najniższe warstwy społeczne, w społeczeństwie rozpoczął się proces odzyskiwania własnej podmiotowości. Głównym spoiwem tego procesu był Kościół rzymskokatolicki, który mimo wielu przeciwności ze strony okupanta ateistycznego, liberalnego i masońskiego nieprzerwanie bronił godności człowieka i jego podstawowych praw.

Pierwsza wizyta Jana Pawła II w Polsce w 1979 r. dała impuls do przemian społeczno-politycznych, które zaowocowały powstaniem Niezależnego Związku Zawodowego „Solidarność”, odnowy moralnej i duchowej narodu polskiego, na miarę tego, co stało się w czasie objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie w 1877 r.⁶²⁴. Słowa wypowiedziane przez Jana Pawła II 2 czerwca 1979 r. w Warszawie na Placu Zwycięstwa były darem Ducha Świętego, bierzmowaniem narodu polskiego. „I wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież, wołam z całej głębi tego tysiąclecia, wołam w przeddzień święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi i odnowi oblicze Ziemi. Tej Ziemi!”. Dodał, że kluczem do zrozumienia człowieka jest Chrystus⁶²⁵. Ponadto pielgrzymka papieża była głoszeniem mocy sakramentu chrztu św. w historii Polski i roli Chrystusa w zrozumieniu człowieka⁶²⁶.

Entuzjazm społeczny wywołany odnową życia duchowego, moralnego, został zahamowany przez juntę wojskową, na czele której stał komunista W. Jaruzelski, który 13 grudnia 1981 r. ogłosił w Polsce stan wojenny. Spacyfikowano prawie wszystkie przejawy życia społecznego. Jedynym obszarem cieszącym się zaufaniem społecznym był Kościół rzymskokatolicki, który nadal był nauczycielem życia duchowego i moralnego Polaków⁶²⁷. W świątyniach na Mszach św. gromadziły się rzesze wiernych. Kościoły były wypełnione wiernymi po brzegi. Duchowieństwo zdawało najpiękniejszy egzamin ze swej posługi duszpasterskiej, aż po śmierć męczeńską. Zamordowano bowiem wielu księży, m.in.: ks. Michała Pilipica (+1944 r.)⁶²⁸, ks. Michała Rapacza (+1946 r.)⁶²⁹, ks. Stanisława Janusza (+1952 r.)⁶³⁰, ks. Jana Rymkiewicza (+1965 r.)⁶³¹, ks. Romana Kotlarza (+1976 r.)⁶³², ks. Leona Błaszczaka (+1982 r.), ks. Jerzego Popiełuszkę (+1984 r.)⁶³³, ks. Stanisława Palimąkę (+1985 r.), ks. Stanisława Suchowolca (+ 1989 r.), ks. Sylwestra Zycha (+1989 r.)⁶³⁴. Czynili to zazwyczaj „nieznani sprawcy”, których nigdy nie wykryto. Byli przecież pod specjalną ochroną tajnych służb państwa totalitarnego. Nazwisk duchownych Kościoła rzymskokatolickiego można wymienić setki. Ponieśli oni śmierć nie tylko za sprawy, którym służyli, czyli za Prawdę, Wolność, Odwagę i życie według zasad, ale przede wszystkim za bezgraniczną miłość do Boga i Ojczyzny⁶³⁵.

Wszyscy duchowni od  1963 roku w ramach walki z Kościołem katolickim byli inwigilowani, bez wyjątku. Informacje pozyskiwano różnymi sposobami, jeden z nich to tajni współpracownicy, którzy otaczali duchownych. Gromadzono je w „teczkach ewidencji operacyjnej księdza” (TEOK)⁶³⁶, które masowo niszczono po 1989 r., a w późniejszym czasie stały się materiałem oskarżającym księży o współpracę z aparatem państwa komunistycznego⁶³⁷. Lata osiemdziesiąte XX w. w Polsce w wymiarze ekonomicznym były okresem kryzysu gospodarczego, obowiązywał system kartkowy na produkty żywnościowe, a krajem wstrząsały ciągłe strajki.

Kolejne pielgrzymki Jana Pawła do Polski podtrzymywały naród w nadziei na lepsze jutro. Druga pielgrzymka Ojca św. do Polski w roku 1983 odbywała się pod hasłem: „Pokój Tobie, Ojczyzno moja”⁶³⁸. W swym nauczaniu Jan Paweł II nawiązywał do minionego okresu stanu wojennego, wlewając wiarę i nadzieję na lepszą przyszłość. Zwracał uwagę, że zwycięstwo ma przyjść nie przez walkę zbrojną, ale przez zwycięstwo moralne. Wołał do milionów Polaków: „Zło należy zwyciężać dobrem”, a „(…) miłość jest potężniejsza niż śmierć”⁶³⁹. W roku 1987 , w swej trzeciej pielgrzymce do Polski upominał się o godność wobec władzy komunistycznej, by traktować każdego obywatela podmiotowo. Sentencją pielgrzymki były słowa: „Do końca ich umiłował”, wygłoszone podczas Kongresu Eucharystycznego, który odbył się w Warszawie⁶⁴⁰. Odbywający się Kongres miał w swym założeniu programowym budowę „Komunii Narodu”⁶⁴¹.

Jakże ważnym w latach pięćdziesiątych, sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX w. był ruch oazowy skupiający setki tysięcy dzieci i młodzieży w całej Polsce. Była to przeciwwaga do organizacji dziecięcych i młodzieżowych prowadzonych pod auspicjami komunistycznymi. W ruchu oazowym młodzież nie tylko spędzała wolny czas ze sobą, ale była poddana formacji duchowej, intelektualnej i duszpasterskiej⁶⁴². Założycielem ruchu oazowego był ks. Franciszek Blachnicki. Zmarł 28 lutego 1987 roku w Carlsbergu w Niemczech⁶⁴³. Dla wzmocnienia duchowego i moralnego narodu polskiego ważną role odgrywały pielgrzymki piesze i autokarowe do sanktuariów maryjnych w Polsce. Każdego roku uczestniczyło w nich kilka milionów wiernych⁶⁴⁴. Niezmiernie ważnym wydarzeniem w latach 1958-1989 były kolejne koronacje słynących łaskami wizerunków, było ich 89 (65 obrazów, 23 figury i 1 płaskorzeźba)⁶⁴⁵. Świadczy to o ogromnej sile kultu maryjnego w narodzie polskim. Choć władze państwa komunistycznego czyniły wszystko, by pomniejszyć te wydarzenia. Organizując np. alternatywne wydarzenia, czy zniechęcając wiernych do udziału w uroczystościach⁶⁴⁶.

Formacja religijna młodego pokolenia Polaków w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX w. dała swój pozytywny wyraz w obronie krzyży w szkołach w Miętnym⁶⁴⁷ i we Włoszczowej. Młodzież we Włoszczowej podjęła 3 grudnia 1984 strajk okupacyjny. Uczestniczyło w nim siedmiuset uczniów. Byli wspierani zarówno przez rodziców i duchowieństwo, jak i swych biskupów. W kazaniu 15 grudnia 1984 r. bp Jaworski powiedział m.in.: „Młodzież włoszczowska prowadzi rekolekcje, a właściwie ona głosi rekolekcje nie tylko we Włoszczowej, ale w całej Polsce, a ich treścią jest jej świadectwo”⁶⁴⁸. Strajk zakończono 16 grudnia 1984 r. na prośbę ks. bpa M. Jaworskiego. Młodzież opuściła szkołę i udała się do kościoła na nabożeństwo.

W kolejnych miesiącach władze komunistyczne zastosowały represje. Wielu strajkujących pozbawiono praw uczniowskich, nie wszystkich dopuszczono do matury. Szykanowani byli także rodzice uczniów. Organizatorzy strajku, wikariusze z Włoszczowej, stanęli przed sądem. Sąd Rejonowy w Jędrzejowie 11 czerwca 1985 r. skazał ks. M. Łabudę na rok pozbawienia wolności bez zawieszenia. Ks. A. Wilczyńskiego skazano na 10 miesięcy z zawieszeniem na 3 lata i 60 tys. grzywny. W późniejszym czasie księża wielokrotnie stawali przed sądem⁶⁴⁹.

***

Rewolucja seksualna w Polsce rozpoczęła się pod koniec XIX stulecia, od propagandy idei środków antykoncepcyjnych i edukacji antynatalistycznej z propagowaniem „bezpiecznej” aborcji. Propaganda idei regulacji poczęć w Polsce doprowadziła do wyhamowania boomu demograficznego z początkiem lat trzydziestych XX w. W kolejnych latach propagowano antykoncepcję i zabijanie dzieci nienarodzonych. Po II wojnie światowej zalegalizowano prawnie rozwody i związki cywilne. Rewolucja obyczajowa była związana z masowym propagowaniem środków antykoncepcyjnych przez TŚM.Zauważalny był znaczny spadek urodzeń, zmalał także współczynnik dzietności na 1000 osób. Swe żniwo zbierała już ustawa aborcyjna z 1956 r. Spadł znacznie przyrost naturalny, zmalała liczba dzieci przypadająca na kobietę w wieku rozrodczym.

W roku 1988 staliśmy się narodem, w którym rodziło się tyle samo osób, ile umierało. Swój dynamizm populacyjny naród polski stracił z kretesem. Nowoczesne społeczeństwo bez dzieci, żłobków, przedszkoli, szkół, ale za to z domami spokojnej starości. Naród bez przyszłości, stojący u wrót cmentarza. Czy o takim narodzie mówił kard. Stefan Wyszyński we wrześniu 1959 r.? Narodzie, który mógł liczyć 80 mln, a w 1988 r. liczył niespełna 38 mln. Propaganda deprawacyjna, zabijająca ducha narodu polskiego okazała się silniejsza niż działania i praca duszpasterska Kościoła rzymskokatolickiego. Bezwyznaniowość stawała się modna wśród inteligencji i sfer rządowych. W takim duchu wychowywali swe potomstwo, które w kolejnych dekadach kształtowało postawy narodu polskiego.

4. Płodność grabarska (1989-2020)

Okres trzech ostatnich dekad charakteryzował społeczeństwo polskie ogromnymi zmianami pod każdym względem. Dokonywały się zmiany polityczne, społeczne, obyczajowe i konfesyjne. Towarzyszyła im rewolucja obyczajowa, która wręcz przybrała na sile, co skutkowało jeszcze większą destrukcją społeczeństwa. Naród liczący ponad tysiąc lat dziejów zatrzymał się w rozwoju demograficznym. Szczyt demograficzny osiągnął dopiero w roku 2011, w którym Polska miała 38 538 447 mieszkańców⁶⁵⁰. W każdym kolejnym roku ta wielkość malała, rozpoczął się proces kurczenia narodu polskiego. I co istotne, proces ten z każdą dekadą będzie przyspieszał. Od 1989 r. wskaźnik dzietności spadł poniżej progu zastępowalności. W roku 1989 wynosił 2,06, a po trzech dekadach spadł do 1,43.

Depopulacja narodu polskiego trwa w najlepsze. W ciągu tych trzech dekad możemy wyodrębnić kolejne etapy rewolucji seksualnej, które objęły dzieci, młodzież i dorosłych. Kolejny etap rewolucji dokonywał się na dyskotekach i w klubach nocnych poprzez zaplanowaną i sprytnie prowadzoną demoralizację i zniewolenie duchowe młodego pokolenia Polaków. Następny dokonuje się przez nowe narzędzia technologiczne, a należy do nich Internet i media. Ważną rolę w ratowaniu obyczajowości i ducha narodu polskiego odegrał Kościół rzymskokatolicki, pielgrzymki Jana Pawła II do Polski i media skupione wokół o. T. Rydzyka, charyzmatycznego duchownego. A jak Polska by dziś wyglądała w wymiarze demograficznym, gdybyśmy nie byli doświadczani tyloma trudnymi wydarzeniami w ostatnich 120. latach? Odpowiedź znajdujemy w porównaniu z innymi krajami, które w 1910 roku miały podobną liczbę ludności jak my.

4.1. Zapaść demograficzna

Innymi słowy płodność cmentarna, rocznie na 1000 osób mamy poniżej piętnastu urodzeń. Czym to grozi. Oto 1000 matek dzisiejszego pokolenia zostawi dla kolejnego pokolenia 500 matek, a nawet jeszcze mniej. Ludność wymiera. Sama dla siebie kopie grób i własnymi rękami siebie grzebie. Taka jest dziś Polska. Trzymamy w rękach łopaty i grzebiemy siebie. Jak cała Europa. Tak! Wymieramy! W prasie i na portalach internetowych pojawiają się alarmujące uwagi o tragedii demograficznej, o naszej depopulacji. Czytając je, kiwamy głowami! Tak! Kiwamy głowami! Podobnie kiwają głowami Muzułmanie oraz Chińczycy patrząc na niedojrzałość Europejczyków. Podobnie czynią, patrząc na Polaków. Należy bić na alarm, naród polski bowiem od ponad trzech dekad chodzi z łopatami na dziejowy cmentarz, by kopać grób dla narodu. Niech biją dzwony, głośno, dzwońcie żałobnie!!! Wymieramy, ginie naród mający ponad tysiącletnią historię. O zgrozo!!!

Kto nie wierzy, że tak jest, niech popatrzy wśród małżonków i policzy, ile jest tam dzieci. Do utrzymania narodu w tej samej liczbie potrzeba trojga do czworga dzieci na małżeństwo. A co widzimy? W małżeństwach doliczymy się jednego, a najwyżej dwojga dzieci. Obrazek grabarskiej płodności przedstawia nam Narodowy Spis Powszechny w Polsce przeprowadzony w 2011 r. Małżeństw z jednym dzieckiem było 35,5%, z dwójką 28,6%, a z trojgiem i więcej 9,5%. Należy wołać na alarm, bić we wszystkie dzwony. A dzwonić głośno i żałobnie. A zliczmy małżeństwa bez dzieci, a było ich ponad 26%⁶⁵¹. A ile wśród nich jest takich, co nie mogą mieć dzieci?⁶⁵². Szacuje się, że w Polsce niepłodność dotyka 1-1,2 mln par (15-20% par), które znajdują się w wieku prokreacyjnym, to około 3 mln osób⁶⁵³. Ogromny współczesny problem w wymiarze indywidualnym jak i społecznym.

4.2. Masowe dyskoteki i zabawy w klubach nocnych- VI etap rewolucji seksualnej

Już szósty etap rewolucji seksualnej toczącej się przez ziemię polską. Przypada na lata 1989-2007. Długi czas, bo aż 18 lat. Tyle lat potrzeba, by młody człowiek otrzymał dowód osobisty. Tyle lat było potrzeba, by dokonał się dramat narodu polskiego. Depopulacja na miarę niespotykaną w dziejach Polski. Już nie ma zastępowalności pokoleń, już nas ubywa. Jesteśmy coraz starsi i kurczymy się jako naród. W ciągu 18 lat przybyło nas wg obliczeń GUS-u 127 tys. To dane oficjalne, ale ile nas faktycznie ubyło? Emigracja zarobkowa po 2004 r., po wejściu do UE i otwarciu granic, wyssała miliony najbardziej aktywnych i kreatywnych Polaków, wykształconych i dynamicznych. Cztery czy pięć milionów? Więcej czy mniej, tego nie wiemy⁶⁵⁴. Bo jak policzyć? W prasie angielskojęzycznej odnajdujemy informacje, że z Polski mogło wyemigrować za pracą około 5 mln osób⁶⁵⁵. Podjęto próbę policzenia emigracji zarobkowej w 2012 r. w archidiecezji warmińskiej⁶⁵⁶.

Tabela nr 9

Ludność polska w latach 1989-2007

Źródło: Rocznik demograficzny, 2019, s. 24-31.

Współczynnik urodzeń na 1000 mieszkańców w roku 2007 spadł z 14,8 w 1989 r. na 10,1. Również spadła liczba dzieci na kobietę w okresie rozrodczym, w 1989 r. wynosiła 2,06, a w 2007 r. tylko 1,3. Przyrost naturalny zmalał, i to bardzo, a w niektórych latach był ujemny. W roku 1989 wynosił 4,8%, przybyło nas w ciągu roku 181, 3 tys., to w 2007 r. wynosił tylko 0,3%, co znaczy, że w ciągu roku przybyło nas 10,6 tys. Ale były lata z ujemnym przyrostem naturalnym, to 2002-2005. Ubyło nas w tym czasie 31,4 tys.

Co się stało? Nie było wojny, nie było rozbiorów, nikt na nas nie napadł, ale ubywało nas jak w czasie wojny. Był przecież okrągły stół w 1989 r.⁶⁵⁷. Naród polski miał takie nadzieje. Tyle osób zaangażowało się w poparcie nowej siły politycznej, Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. We wszystkich miastach i wioskach pojawiły się plakaty kandydatów do sejmu z legendarnym Lechem Wałęsą. Podpisy pod listami poparcia dla kandydatów KO „Solidarność” zbierano wszędzie. Zaangażowali się nawet klerycy wielu seminariów duchownych. Bo wierzyli w słuszność sprawy. Wreszcie będzie Polska niepodległa i suwerenna. Ale tak nie było. Kolejny raz naród oszukano. Komuniści zagwarantowali sobie w nowo wybranym sejmie 65%, a dla KO „Solidarność” 35%. Polityka grubej kreski doprowadziła do umocnienia się sił postkomunistycznych. Co odczuwamy po dzień dzisiejszy.

Doprowadzono do wysprzedaży majątku narodowego, wmawiając społeczeństwu ich nierentowność⁶⁵⁸. Doprowadzono do ogromnego bezrobocia, sięgającego w 2003 r. 20,7%, co piąty Polak pozbawiony był pracy. W roku 1990 podjęto decyzję o likwidacji PGR-ów, co doprowadziło do kolejnej fali zubożenia społeczeństwa⁶⁵⁹, w skali ogólnopolskiej objęło to około 1,5 miliona osób⁶⁶⁰. Kolejnym naszym niepowodzeniem gospodarczym było przekazanie handlu krajowego w ręce wielkich obcych koncernów. Sytuacja znacznie szybszej kolonizacji Polski rozpoczęła się po wejściu naszego kraju do Unii Europejskiej w 2004 r.⁶⁶¹. Wyprzedano media, wprowadzono na rynek prasę brukową, przede wszystkim o kapitale niemieckim. Największą aktywnością wykazał się niemiecki koncern prasowy Passauer Neue Presse (obecnie Polskapresse)⁶⁶², przejął ogromny procent mediów w Polsce. Poprzez co kształtowano opinie społeczną Polaków, wrogą do swego kraju i Kościoła rzymskokatolickiego.

Negatywną rolę w kształtowaniu świadomości narodowej odegrał wielonakładowy dziennik, „Gazeta Wyborcza” o profilu lewicowo-liberalnym⁶⁶³. Był jednym z głównych ogniw depopulacji narodu polskiego. Zwalczający na swych łamach wizje Polski niepodległej, suwerennej i katolickiej. Przez trzy dekady kształtuje postawy liberalne, wspierając rewolucję obyczajową w Polsce. Wspiera propagowanie antykoncepcji, legalizację aborcji, wolnych związków i środowiska LBGT. Jest organem ideowym środowisk genderowskich⁶⁶⁴. Przez trzy dekady na polskim rynku prasowym funkcjonowały międzynarodowe (przede wszystkim niemieckie) wersje pism młodzieżowych. Rozpoczęto propagandę nowej filozofii życia, bez wartości duchowych, bez tradycji i rodziny lansujące relatywizm moralny. Lansowano filozofię nihilistyczną, wrogą kulturze polskiej, na bardzo niskim poziomie, propagującą demoralizacje i seksualizację młodzieży. Do najpopularniejszych pism należały: „Popcorn”, „Dziewczyna”, „Bravo”, „Bravo Gril” czy „Claudia”⁶⁶⁵.

Kolejnym czynnikiem osłabiającym populacje Polaków, była demoralizacja dzieci i młodzieży przez nowe formy zabawy na dyskotekach i poprzez kluby nocne rozsiane po całej Polsce. Przez kolejne trzy dekady przybrało to skalę masową. Lansowana zabawa związana była z alkoholem, narkotykami, rozwiązłością seksualną i muzyką, niosąc idee demoniczne⁶⁶⁶. Grzegorz Kasjaniuk zwraca na to uwagę, pisząc: „Dziś już nie ma pojęcia tylko dobra muzyka. Muzyka, w której bezpośrednio oddaje się cześć szatanowi, demonom, jest bardzo dobra brzmieniowo, aranżacyjnie. Wyprodukowana perfekcyjnie. Dziś ważna jest intencja z jaką tę muzykę się produkuje, nagrywa i sprzedaje. Są stylistyki muzyczne, gdzie samo brzmienie jest zagrożeniem duchowym. Nie potrzeba tekstu. Są też takie stylistyki, gdzie ich ludyczny charakter, mniej wyrafinowany, też jest nośnikiem antychrześcijańskich treści, uderzających w Dekalog. Zagrożeniem duchowym w muzyce nie musi być satanizm czy okultyzm. Jest nim alkoholizm, seksoholizm, narkotyki, czy idący często z nimi w parze hedonizm”⁶⁶⁷. Relatywizm moralny i deprawacja lansowana od trzech dekad doprowadziła młode pokolenie Polaków do apostazji, odrzucenia małżeństwa sakramentalnego i do depopulacji.

4.3. Kościół i jego posługa wobec narodu

A jaka była w tym czasie rola Kościoła rzymskokatolickiego, najpoważniejszego nauczyciela i wychowawcy narodu Polskiego. Od pierwszych miesięcy po okrągłym stole w 1989 r. podważano rolę Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce. Ukuto różne powiedzenia, które miały odebrać autorytet duchownym, wielokrotnie pojawiały się napisy na murach – „księża na księżyc” czy „czerwonych zamieniono na czarnych”. Podważano medialnie autorytet duchownych, w kabaretach czy różnego rodzaju programach publicystycznych. Zapraszano do mediów przede wszystkim duchownych o poglądach liberalnych. Podejmowano dawną metodę dzielenia duchowieństwa, na to nowoczesne, rozumiejące świat – liberalne, i to konserwatywne nie rozumiejącego przemian społeczno-politycznych. Stara zasada, dziel i rządź.

Dawni pracownicy IV Wydziału ds. Wyznań nie wyparowali. Nadal wykonywali swe powinności, ale już inaczej. Grupa „D” ds. destrukcji nadal fabrykowała kłamstwa i plotki przeciw księżom, puszczając je w obieg. Oskarżano księży o różne niecne czyny, przez pierwsze lata po 1989 r. o niemoralne prowadzenie się. A związane to było z ograniczeniem aborcji w Polsce, w kolejnych latach o współpracę z aparatem państwa komunistycznego, tzw. tajni współpracownicy. Komuniści nie godzili się z utratą władzy. Choć bardzo szybko się przefarbowali z komunistów na socjaldemokratów. Nazwali się obywatelami i zaczęli pouczać naród, jak ma postępować, propagując relatywizm moralny, przede wszystkim wśród młodzieży. Socjaldemokraci, liberałowie, wolnomyśliciele i socjaliści walczyli z Kościołem na różnych frontach jego działalności duszpasterskiej, a z drugiej strony wyrażali zgodę na deprawację młodego pokolenia Polaków, która dokonywała się na skalę masową. Bardzo często czyniono to za pomocą korporacji zagranicznych.

Bardzo ważną była pielgrzymka Jana Pawła II do Polski w roku 1991, myślą przewodnią pielgrzymki były słowa: „Bogu dziękujcie, ducha nie gaście”. Przesłanie kierowane do rodaków opierało się na dekalogu. Dziesięć Przykazań Bożych ─ nauczał Jan Paweł II ─ powinno być fundamentem życia w wymiarze osobistym, rodzinnym i społecznym. Ostrzegał nas, przed niebezpieczeństwami, jakie grożą współczesnym społecznościom. W Kielcach wołał, niemalże krzycząc, ostrzegając przed fikcyjną wolnością, która prowadzi na manowce: „Poza prawdą wolność nie jest wolnością. Jest pozorem, jest zniewoleniem. (…) Może dlatego mówię tak, jak mówię, ponieważ to jest moja matka, ta ziemia. To jest moja matka, ta Ojczyzna. (…) Zrozumcie, że te sprawy nie mogą mnie nie obchodzić. Nie mogą mnie nie boleć!”. Podkreślił także, że Kościół nie utożsamia się z żadną partią polityczną i nie wiąże się z żadnym systemem politycznym. Jan Paweł II mówił: „Kościół pragnie uczestniczyć w życiu społeczeństw tylko jako świadek Ewangelii i obce mu są dzisiaj dążenia do zawładnięcia jakąkolwiek dziedziną życia publicznego, która do niego nie należy”⁶⁶⁸. Mimo tak ważnego programu duchowego i moralnego, naród polski kolejny raz został zakrzyczany i oszukany przez środowiska liberalno-lewicowo–socjaldemokratyczne, którym zależało na jak największej destrukcji w państwie i narodzie polskim. W mediach pisanych i elektronicznych wmawiano Polakom brak otwartości na świat, brak postaw demokratycznych i obywatelskich⁶⁶⁹. Od odzyskania niepodległości w 1918 r. przez cały czas środowiska liberalno-feministyczno-masońsko-komunistyczne są okupantami Polski⁶⁷⁰. Jan Paweł II w sierpniu 1991 r. uczestniczył w ŚDM na Jasnej Górze. Zgromadziło się wówczas około 1,5 mln młodych⁶⁷¹.

Kolejna pielgrzymka Jana Pawła II do Polski odbyła się w 1997 r. pod hasłem „Chrystus wczoraj, dziś i na wieki”. Papież kolejny raz przestrzegał swych rodaków przez absolutyzowaniem wolności, w której człowiek staje się niewolnikiem swoich pragnień i instynktów⁶⁷². Był to czas ośmieszania wartości chrześcijańskich, obśmiewania w kabaretach i programach telewizyjnych tego, co było świętością dla wielu pokoleń Polaków. Deprawowano młodzież na różne możliwe sposoby. Przez cały czas środowiska lewicowe podejmowały próbę zdyskredytowania nauki religii w szkołach⁶⁷³. W latach dziewięćdziesiątych XX w. mieliśmy do czynienia z licznymi atakami nienawiści, mową nienawiści wobec Kościoła katolickiego, podpalaniem świątyń⁶⁷⁴, kwestionowaniem roli Krzyża w przestrzeni społecznej, promowaniem piosenkarzy i zespołów satanistycznych⁶⁷⁵, licznymi kłamstwami mającymi zdyskredytować rolę Kościoła w narodzie, odrzucanie zasad moralnych ustanowionych przez Pana Boga, w których celują mające monopol na kształtowanie opinii publicznej liberalno-lewicowe środki przekazu. Byliśmy wielokrotnie naocznymi świadkami bezpardonowego barbarzyńskiego ataku na nasze relikwie: Krzyż, Biblię czy Cudowny Obraz⁶⁷⁶. Do takiej Polski pielgrzymował Jan Paweł II, do Ojczyzny, w której sączyła się nienawiść do ludzi wierzących w Jezusa Chrystusa.

Ludzie bezwyznaniowi nazywają siebie nowoczesnymi, demokratami, obywatelami, humanistami, choć im daleko do tych określeń. A zadeklarowana ateistka założycielka i prezes Fundacji Wolność od Religii, Dorota Wójcik, kilka lat później oznajmiła: „Kiedy rozwija się społeczeństwo, które staje się coraz bardziej wykształcone, a jego potrzeby są zaspokojone, rośnie wskaźnik laicyzacji. Nie ma w tym nic złego”⁶⁷⁷. Jakże pokrętne i hasłowe stwierdzenia, takie jak od wielu dekad lansuje środowisko feministek, liberałów, socjalistów, masonów czy komunistów. Znane nam hasła z przeszłości, które warto przypomnieć: „świadome macierzyństwo”, „regulacja urodzeń” , a współczesne hasła, które nie pozwalają na dyskurs naukowy tylko jednoznacznie szufladkują osobę o innych poglądach. To – homofobia, ksenofobia, rasizm, antysemityzm, czy jakże często używane stwierdzenie – spiskowa teoria dziejów. Każde z tych określeń, zamyka poszukiwanie prawdy. A tylko prawda was wyzwoli.

Siódma pielgrzymka Jana Pawła do Polski odbyła się w 1999 r. pod hasłem „Bóg jest miłością”. W czasie pielgrzymki odbyła się beatyfikacja 108 męczenników. W homilii beatyfikacyjnej papież powiedział: „Jeśli dzisiaj radujemy się z beatyfikacji 108 męczenników duchownych i świeckich, to przede wszystkim dlatego, że są oni świadectwem zwycięstwa Chrystusa – darem przywracającym nadzieję. […] Oto modlitwa, jaką odmawia biskup zakładając krzyż pektoralny: «Racz mnie umocnić, Panie, znakiem Twego krzyża, i spraw, abym tak, jak ten krzyż z relikwiami świętych noszę na swojej piersi, tak zawsze miał w myśli i pamięć męki Twojej i zwycięstwo, jakie odnieśli Twoi męczennicy». Dziś czynię to wezwanie modlitwą całego Kościoła w Polsce, który niosąc od tysiąca lat znak męki Chrystusa wciąż odradza się z posiewu krwi męczenników i żyje pamięcią zwycięstwa, jakie oni odnieśli na tej Ziemi. Gdy bowiem dokonujemy tego uroczystego aktu, niejako odżywa w nas wiara, że bez względu na okoliczności, we wszystkim możemy odnieść pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. Błogosławieni męczennicy wołają do naszych serc: Uwierzcie, że Bóg jest miłością! Uwierzcie na dobre i na złe! Obudźcie w sobie nadzieję! Niech ta nadzieja wyda w was owoc wierności Bogu we wszelkiej próbie!”. Oni odnieśli zwycięstwo na tej ziemi. Dali świadectwo swej miłości do Chrystusa i Kościoła. Jakże dziś świat i Polska potrzebuje świadków prawdziwej miłości.

W roku 2002 odbyła się ostatnia pielgrzymka Jana Pawła II do Polski pod hasłem „Bóg bogaty w miłosierdzie”. W czasie tej wizyty Jan Paweł II poświęcił Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach. Zawierzył świat Bożemu miłosierdziu. W sobotę, przed Niedzielą Miłosierdzia Bożego, 2 kwietnia 2005 r. Jan Paweł II odszedł do domu Ojca⁶⁷⁸.

Niebawem po śmierci Jana Pawła II środowiska laickie i liberalne związane z międzynarodowymi organizacjami wolnomyślicieli rozpoczęły lustrację duchowieństwa w Polsce. Jedną z pierwszych osób, którą kompromitowano przez miesiące, był o. Konrad Hejmo,  długoletni opiekun i duszpasterz polskich pielgrzymów w Rzymie. Impuls do szeregu oskarżeń o. Konrada dał ówczesny prezes IPN-u Leon Kieres, oświadczając za niewiarygodnie nagłośnionej konferencji prasowej 27 kwietnia 2005 r., że duchowny był tajnym współpracownikiem polskiej komunistycznej Służby Bezpieczeństwa. Co z czasem okazało się wierutną bzdurą⁶⁷⁹. W kolejnych latach media lewicowe i liberalne wraz z rządzącymi państwem podjęły się lustrowania duchowieństwa Kościoła rzymskokatolickiego. Najgłośniejszy lincz medialny, lustrujący duchownego, odbył się na ks. abp. Stanisławie Wielgusie w 2007 r.⁶⁸⁰. W kolejnych latach oskarżano kolejnych duchownych o współpracę  z tajnymi służbami komunistycznymi⁶⁸¹. Poprzez prowokacje medialne przez cały czas ograniczano posługę duszpasterską duchowieństwu katolickiemu. Osłabiano jego autorytet, ośmieszając go przede wszystkim poprzez lustrację, a w późniejszych latach o molestowanie nieletnich. Od 2007 r. słabnie posługa Kościoła wobec dzieci i młodzieży⁶⁸². Pomniejszają się pielgrzymki piesze na Jasna Górę, wspólnoty ministranckie, grupy oazowe i młodzieżowe. Dzieci i młodzież poddawani są systematycznej deprawacji przez społeczeństwo obywatelskie, które hołduje hasłom rewolucji francuskiej: wolność, równość i braterstwo.

Ważnym wydarzeniem w życiu religijnym Polaków, we wzmocnieniu życia duchowego, była pielgrzymka Benedykta XVI do Polski w 2006 r. Przebiegała pod hasłem „Trwajcie mocni w wierze”. Ojciec św. w Warszawie na Placu Piłsudskiego 26 maja 2006 r. w ostatnich słowach homilii zwrócił się z apelem do Polaków: „(…) wiara jako przylgnięcie do Chrystusa objawia się przez miłość, która potęguje dobro, jakie Stwórca wpisał w naturę każdego i każdej z nas, w osobowość każdego człowieka i we wszystko to, co istnieje w świecie. Kto wierzy i kocha, staje się budowniczym „cywilizacji miłości”, której centrum jest Chrystus. Dwadzieścia siedem lat temu, w tym miejscu, Jan Paweł II powiedział: „Polska stała się w naszych czasach Ziemią szczególnie odpowiedzialnego świadectwa” (Warszawa, 2 czerwca 1979). Proszę was, pielęgnujcie to bogate dziedzictwo wiary poprzednich pokoleń, dziedzictwo myśli i posługi wielkiego Polaka, Papieża Jana Pawła II. Trwajcie mocni w wierze, przekazujcie ją waszym dzieciom, dawajcie świadectwo łasce, której doświadczyliście w sposób tak obfity przez działanie Ducha Świętego w waszej historii. Niech Maryja, Królowa Polski, wskazuje wam drogę do swego Syna i towarzyszy wam na drodze do szczęśliwej i pełnej pokoju przyszłości. Niech nigdy nie zabraknie w Waszych sercach miłości do Chrystusa i Jego Kościoła”⁶⁸³.

Ojciec św. zachęcał Polaków do trwania w wierze ojców, do przekazywania jej kolejnym pokoleniom. Ale równolegle w tym samym czasie środowiska liberalne prowadziły antykatechezę i antyewangelizację młodego pokolenia Polaków poprzez deprawację, zabijano życie duchowe na rzecz nihilizmu moralnego i duchowego. Czego owocem jest masowa apostazja młodego pokolenia Polaków, rozpad małżeństw i rezygnacja z małżeństwa jako trwałej instytucji życia społecznego. Ostatecznie doprowadziło to do depopulacji, która niszczy trwałą substancję narodu.

4.4. Katolickie media skupione wokół o. dr. T. Rydzyka

W budzeniu świadomości religijnej i ciągłej formacji wiernych ważną rolę odegrały media założone przez charyzmatycznego redemptorystę o. Tadeusza Rydzyka. Powstanie Radia Maryja w 1992 r. ożywiło wśród wiernych w Polsce potrzebę modlitwy, przede wszystkim uczestnictwo w codziennej Mszy św., wspólnie odmawianym różańcu, który gromadzi każdego dnia miliony radiosłuchaczy na modlitwie. Radio uformowało rzesze wiernych modlących się brewiarzem. Katechezy emitowane na falach Radia Maryja kształtują postawy religijne wśród słuchaczy. „Niedokończone rozmowy” cieszą się ogromnym zainteresowaniem wśród Polaków. Poruszane są tematy z bardzo różnych dziedzin, z życia społecznego, religijnego, duchowego i politycznego. „Radio Maryja” dało najpoważniejszy odpór socjalizmowi liberalnemu, dlatego jest znienawidzone przez środowiska lewicowe i liberalne propagujące nihilizm moralny i duchowy. Wielokrotnie podejmowano próby dyskredytacji założyciela Radia, o. Tadeusza Rydzyka, posługując się kłamstwami i pomówieniami⁶⁸⁴. Równie ważną rolę od wielu lat pełni telewizja „Trwam”, która emituje programy katolickie, przeprowadza transmisje z najważniejszych wydarzeń w życiu Kościoła rzymskokatolickiego na świecie i w Polsce.

W sukurs mediom elektronicznym idzie także „Nasz Dziennik” wydawany od 1997 r., mający charakter narodowo-katolicki. Od samego początku redaktorem dziennika jest Ewa Konopka-Sołowiej. Pierwszy numer „Naszego Dziennika” liczył osiem stron. Główną informacją pierwszego numeru był artykuł poświęcony wyprzedaży polskich zakładów obcemu kapitałowi⁶⁸⁵. Po wielu latach pismo zmieniło swą szatę graficzną, wydawane jest w znacznie większej objętości w kolorze. Ma także swą stronę internetową, poprzez którą dociera do tysięcy osób na całym świecie. Przez ponad dwadzieścia lat cele pisma są te same, zachowanie wiary wśród Polaków, ewangelizacja i rozeznanie rzeczywistości, która nas otacza. Od marca 2019 r. wydawany jest kolorowy miesięcznik „Szlachetne zdrowie”⁶⁸⁶. W ciekawych artykułach odnajdujemy szereg informacji o zdrowiu duchowym i fizycznym⁶⁸⁷.

Ważną rolę pełni Fundacja „Nasza Przyszłość”, wydaje wielu bardzo ciekawych publikacji książkowych, płyty CD i DVD, każdego roku wydaje Kalendarz Radia Maryja, w latach 1997-2009 miesięcznik „Rodzina Radia Maryja”, a od 2010 r. miesięcznik w „Naszej Rodzinie”.

Na mapie wyższych uczelni w Polsce ważną rolę pełni Wyższa Szkoła Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu, założona w 2001 r. i należąca do Fundacji „Lux Veritatis”. Misją uczelni jest służba człowiekowi. Można podjąć studia na czterech kierunkach w systemie stacjonarnym i niestacjonarnym, dziennikarstwo i komunikacja społeczna, kulturoznawstwo, politologia i informatyka. Uczelnia prowadzi także studia podyplomowe, dziennikarstwo, relacje międzynarodowe i dyplomacja, zasady wykorzystania funduszy unijnych, grafika komputerowa i techniki multimedialne, zastosowanie informatyki w dydaktyce, retoryka i komunikacja społeczna, a także polityka ochrony środowiska – kompensacja przyrodnicza. Pierwszym rektorem w latach 2001-2006 był o. dr T. Rydzyk⁶⁸⁸.

Dzieła skupione wokół Radia Maryja przełamały lewicowo-liberalny monopol na rynku medialnym. Od prawie trzech dekad konsekwentnie realizują swe cele, podejmują trudne tematy, informują i opisują rzeczywistość, w której przyszło nam żyć. Kształtują wśród Polaków postawy duchowe, patriotyczne i społeczne. A co najważniejsze, upodmiotowiły społeczeństwo polskie, które przez dekady było uprzedmiotowione przez socjalizm komunistyczny, wcześniej przez socjalizm nazistowski, w okresie międzywojennym przez socjalizm rewolucyjny, a obecnie przez socjalizm liberalno-libertyński.

4.5. Powszechność Internetu (2008 r.) – VII etap rewolucji seksualnej

Siódmy etap rewolucji seksualnej rozpoczął się w 2008 r. i trwa do dnia dzisiejszego. Związany jest z upowszechnieniem Internetu. Swobodny dostęp spowodował wiele dobra, ale stał się także zagrożeniem wśród dzieci i młodzieży. Internet, który w ciągu ostatnich 10 lat towarzyszy dzieciom już od najmniejszych lat.  Nadejście ery smartfonów sprawiło, że każdy ma obecnie dostęp do różnych treści niemal w każdym miejscu. Dotychczasowe „zdobycze” świata liberalnego, dotyczące rozwodów, aborcji, propagowania tabletek antykoncepcyjnych, demoralizacji poprzez dyskoteki i kluby nocne nie zatrzymały swej ofensywy w dalszej deprawacji. Deprawatorzy sięgają w swych zapędach po coraz młodsze osoby, wyciągają ręce po dzieci. Czynią to bardzo różnymi sposobami. Poprzez ideologię gender, poprzez gry, bajki czy strony internetowe propagujące pornografię. Dotyka to wszystkich grup wiekowych. Deprawacja obejmuje coraz większe grupy społeczne, wprowadza ogromne zmiany w wymiarze zarówno rodzinnym, jak i narodowym. W prostej linii prowadzi to do rozpadu więzi rodzinnych i małżeńskich. Ostatecznie przekłada się to na depopulację społeczeństwa, które nie jest w stanie wytworzyć bodźców obronnych, ponieważ jako takie jest za słabe. Dokonuje się samounicestwienie biologiczne i duchowe narodu, ostatecznie prowadzące do niebytu w wymiarze dziejowym.

Tabela nr 10

Ludność polski w latach 2008-2019

Źródło: Rocznik demograficzny, 2019, s. 24-31; Zob. M. Fidziński, Olbrzymia wyrwa demograficzna w 2020 r.. Liczba śmierci poszybowała, urodzenia lecą w dół, https://www.msn.com/p (dostęp: 14 .01. 2021 r.); Polska – liczba ludności, https://www.populationof.net/ (dostęp: 14 .01. 2021 r.)

W latach 2008-2019, w ciągu jedenastu lat w Polsce przybyło jedynie 252 tys. mieszkańców. Od 2013 r. każdego roku pomniejsza się ta liczba. Przyrost naturalny mamy ujemny. Znacznie więcej osób umiera, niż się rodzi. Na jedną kobietę w okresie rozrodczym przypadało od 1,25 do 1,45 dziecka, a to znacznie za mało. Aby miała miejsce zastępowalność pokoleń, współczynnik powinien wynosić od 2,1 do 2,15. Od 2008 r. do 2020 r. z każdym rokiem powiększa się liczba zgonów. Taki trend będzie się utrzymywał przez kolejne lata. W 2020 r. ubyło ludności polskiej ponad 118 tys., największy ubytek po II wojnie światowej. Z powodu covid-19 w 2020 r. zmarło nieco ponad 28,5 tys. Przede wszystkim osoby w podeszłym wieku⁶⁸⁹. Odchodzi pokolenie boomu demograficznego z okresu powojennego. Rządzący przygotowują kolejne strategie demograficzne, by pomnożyć liczebność dzieci w Polsce. Jednak bezskutecznie. Jakże trafnie Urszula Wróbel zaprezentowała w „Naszym Dzienniku” różnego rodzaju pomysły rządzących Polską w artykule pod tytułem „Mglista strategia”⁶⁹⁰.

W tym czasie środowiska lewicowe, finansowane przez ośrodki zagraniczne, z całą mocą, niszczyły tradycje Polaków, a także prawo do samostanowienia. W roku 2005 wybory prezydenckie wygrał prof. Lech Kaczyński z ramienia rządzącej partii Prawa i Sprawiedliwości⁶⁹¹. Przez całą prezydenturę był przez media pokazywany w świetle bardzo negatywnym. Przede wszystkim przez media polskojęzyczne zarządzane przez korporacje niemieckie czy inne liberalne ośrodki zagraniczne. Starano się wmówić społeczeństwu, że jest to jeden z najgorszych prezydentów w dziejach Polski⁶⁹². Stosowano, różnego rodzaju sztuczki socjotechniczne, prezentując prezydenta i jego żonę w różnych dziwnych sytuacjach⁶⁹³. Mimo tak negatywnej propagandy Lech Kaczyński cieszył się dużym zaufaniem społecznym. Zginął w katastrofie lotniczej 10 kwietnia 2010 r. pod Smoleńskiem⁶⁹⁴. Do dnia dzisiejszego okoliczności katastrofy nie są wyjaśnione. W dniach żałoby narodowej „nasi okupanci”, urządzili pokaz pogardy dla Polaków, profanując krzyż czy obrażając i gardząc narodem polskim⁶⁹⁵.

W 2018 r. najmłodsze pokolenie Polaków, w wieku przedprodukcyjnym (0-17 lat) stanowiło z ogólnej liczby mieszkańców Polski⁶⁹⁶ około 18,1%. Grupa w wieku produkcyjnym (od 18. do 65. roku – mężczyźni, kobiety w wieku 18-59 lat) stanowiła 60,6% ogółu społeczeństwa, zaś w wieku poprodukcyjnym ─ 21,4% ogółu społeczeństwa⁶⁹⁷. A pół wieku wcześniej, w 1968 r., w wieku przedprodukcyjnym najmłodsze pokolenie stanowiło 34,3%, w wieku produkcyjnym 55,3%, a w poprodukcyjnym 10,3%. Od 2015 r. jesteśmy społeczeństwem bardzo starym, z małym potencjałem młodego społeczeństwa⁶⁹⁸. A to które wzrasta stało się w ogromnym procencie zdemoralizowanym i zniewolonym przez grzech. Mogliśmy to obserwować po 22 października 2020 r. gdzie na ulicach miast dzieci i młodzież mająca po kilkanaście lat, zmanipulowana przez ośrodki lewicowe i feministyczne profanowała kościoły, niszczyła miejsca święte dla Polaków niszcząc pomniki i krzyże. Duch nienawiści i wulgaryzmów był podsycany przez media lewicowe, przeciwko Kościołowi rzymskokatolickiemu i narodowi polskiemu⁶⁹⁹. Media lewicowe, finansowane przez ośrodki zagraniczne, przez cały czas niszczą autorytet Kościoła w Polsce, niszcząc dobre imię pasterzy. „Uderzę pasterza, a rozproszą się owce stada” (Mt 26, 31).

4.6 Zapaść zdrowotna dzieci i młodzieży

Płodność grabarska w Polsce w 2008 r. weszła w nowy etap. Przyrost naturalny w narodzie poza odpowiednią liczbą matek w wieku rozrodczym i mężczyzn, potrzebuje jeszcze jednego bardzo ważnego czynnika. Musi być to pokolenie o odpowiednim zdrowiu biologicznym, psychicznym i duchowym. Osoby dysfunkcyjne, uzależnione od używek, od narkotyków, alkoholu, pornografii i zdeprawowane nie będą w stanie podjąć odpowiednich wyzwań w małżeństwie i rodzinie. Będą potrzebowały leczenia, odpowiedniej opieki psychologicznej i psychiatrycznej. Z bólem trzeba stwierdzić, że w latach płodności grabarskiej (1989-2020) liczba osób o bardzo różnych dysfunkcjach z każdym rokiem rośnie. Prowadzi to do zaburzeń w sferze duchowej i psychicznej, prowadzi do depresji, poczucia utraty sensu życia, a ostatecznie do targnięcia się na własne życie. W ostatnich latach potwierdzają to statystyki samobójstw.

Tabela nr 11

Samobójstwa w Polsce w latach 1951-2019

Źródło: M. Jarosz, Rezygnacja z życia. Analiza socjologiczna zjawiska samobójstwa w Polsce, „Ethos” 1999, nr 3, s. 122; Zob. K. Rosa, (Nie)wiarygodność danych statystycznych dotyczących zachowań samobójczych. Perspektywa teoretyczna i praktyka społeczna, „Przegląd Socjologii Jakościowej” 2012, nr 2, s. 281.

Widoczny jest wzrost samobójstw z każdym dziesięcioleciem. W ciągu siedemdziesięciu lat wzrost samobójstw nastąpił czterokrotnie. Pod koniec lat pięćdziesiątych liczba przekroczyła 2 tys. w skali całego kraju. W latach siedemdziesiątych przekroczyła 4 tys., zaś w latach nadziei na lepsze jutro, w roku 1981, związanego z powstaniem NSZZ „Solidarność” liczba spadła poniżej 4 tys. Niestety junta wojskowa pod wodzą W. Jaruzelskiego, zniweczyła nadzieje Polaków, wprowadzając stan wojenny 13 grudnia 1981 r. Z początkiem kolejnej fali rewolucji seksualnej, związanych z masowymi dyskotekami i klubami nocnymi, począwszy od 1991 r. liczba samobójstw przekracza 5 tys., a od 2005 r. przekroczyła 6 tys. osób. Warto tu przypomnieć trudną sytuacje ekonomiczną wielu rodzin w Polsce związanych z ogromnym bezrobociem i postępująca demoralizacją młodego pokolenia Polaków, co prowadziło do depresji i utraty sensu życia.

Ponadto od kilkunastu lat powiększa się znacznie liczba dzieci z bardzo różnymi dysfunkcjami, co poświadcza występowanie zaburzeń zdrowotnych w poprzednich pokoleniach. Skala tego zjawiska jest niepokojąca, obejmuje coraz większą grupę dzieci. Postuluję, by podjąć jak najszybciej badanie nad wpływem środków antykoncepcyjnych na zdrowie dzieci. Tu bowiem dopatruje się ogromnego spustoszenia w wymiarze zdrowotnym dzieci, który obecnie przychodzą na świat.

Od kilku lat widzimy niepokojące zjawiska, których dokonuje polska młodzież, często zachęcana przez „artystów”, a może bardziej przez deprawatorów profanujących świętości. Są to profanacje: krzyży⁷⁰², cmentarzy⁷⁰³, figur Matki Bożej⁷⁰⁴ czy świątyń⁷⁰⁵. Ponadto młodzi dają się wykorzystywać do propagowania ideologii gender poprzez uczestnictwo w marszach „równości”. Za niewielką opłatą są w stanie wyrzec się tego, co dla poprzednich pokoleń było święte: wiary w Boga, miłości do Ojczyzny i własnej godności. Proces deprawacyjny dokonał ogromnych spustoszeń w życiu duchowym i moralnym współczesnej młodzieży. A jeszcze kilka dekad wstecz polska młodzież broniła krzyża w szkole, podjęła strajk we Włoszczowej czy w Miętnym. Była wychowana na wartościach, które scalały naród od ponad 1000 lat. Jeśli zaniedbamy to ogromne dziedzictwo, i nie przekażemy młodemu pokoleniu Polaków tych wartości, to „możemy zostać zdyskwalifikowani, jak sportowcy uczestniczący w sztafecie. Dopóki trzymają pałeczkę i ją przekazują z rąk do rąk, uczestniczą w zawodach, ale jeśli ją upuszczą zostają zdyskwalifikowani. Nie daj Boże, byśmy zaniedbali to ogromne dziedzictwo wielopokoleniowe w przekazie młodym Polakom. Dobry Bóg i historia może nas zdyskwalifikować jako pokolenie bezideowe”⁷⁰⁶.

1. Utracona nadzieja

Nie trzeba być bystrym obserwatorem, by dostrzec, że wokół nas mało jest dzieci i młodzieży. Place zabaw są w wielu miastach puste, szkoły się wyludniają, klasy są coraz mniej liczne, studentów na uczelniach ubywa. Czytamy w prasie o niżu demograficznym, a w prasie liberalnej, która lansuje nihilizm duchowy i moralny, bardzo często o katastrofie demograficznej⁷⁰⁷. Naród ma się bać przyszłości, nadciąga katastrofa. To nic innego jak zarządzanie strachem, ciągły lęk o przyszłość.

Warto przywołać w tym miejscu słowa ks. Prymasa Tysiąclecia, który wielokrotnie mówił, że w Polsce powinno mieszkać co najmniej 80 milionów⁷⁰⁸. Był wyśmiewany, oczerniany przez prasę w Polsce i za granicą. A czy nie były to słowa prorocze! W roku milenijnym, 18 września 1966 r. w diecezji podlaskiej, w Siedlcach, kard Wyszyński zwracał uwagę włodarzom państwa polskiego, że nie jest „(…) rzeczą obojętną, czy w Polsce będzie 30 milionów, czy więcej. Pamiętajmy, że dzisiaj na całym niemal świecie wyzwolona jest fala ludnościowa. Jednych ona niepokoi, dla drugich jest nadzieją. Jesteśmy otoczeni narodami, które liczą ponad 100 milionów – z jednej strony, ponad 80 milionów z drugiej strony. Jeżeli nas tu będzie mało, imię nasze będzie wymazane z ziemi żyjących. Ciąży na nas ogromna odpowiedzialność za przyszłe losy naszej chrześcijańskiej ojczyzny. Trzeba więc pokonać wszelkie samolubstwo, egoizm i wygodnictwo, trzeba się zdobyć na ducha ofiary i wyrzeczenia, aby lepiej usłużyć chrześcijańskiemu narodowi, którego miejsce jest na tej ziemi. Do nas odnosi się przykazanie Ojca Niebieskiego, które mamy wykonywać tu w polskiej ziemi: Czyńcie sobie ziemię poddaną⁷⁰⁹.

Po czternastu latach Prymas Polski, kard. S. Wyszyński wraca do swych myśli, by na polskiej ziemi żyło 80 mln Polaków. Zwrócił się z tą myślą do przedstawicieli NSZZ „Solidarność” z Poznania i Gniezna, 2 listopada 1980 r. Dokonał porównania z Belgią, którą znał od czasów studenckich. Dodał, że polska ziemia jest w stanie wyżywić nie tylko Polskę, ale także „całą Skandynawię, Niemcy Wschodnie, Białoruś, która – jak wiadomo – ma ubogie ziemie. Nie mówię o Ukrainie, która jest krajem bardzo żyznym. Można by pomóc jeszcze Bałkanom, a na pewno i Czechom, którzy nie mają tak korzystnych warunków rolniczych jak my⁷¹⁰. Kilka lat wcześniej apelował, by docenić matki, które urodziły i wychowały liczne zastępy młodego pokolenia Polaków. Im się należą najwyższe odznaczenia za wychowanie przyszłych obywateli – mówił ks. kard. S. Wyszyński⁷¹¹.

W roku 1981 kard. S. Wyszyński kolejny raz apeluje do Polaków o podjęcie wysiłku demograficznego na rzecz przyszłości Polski. W swym przemówieniu do delegacji Solidarności Wiejskiej 6 lutego na ul. Miodowej w Warszawie mówił: „(…) Już bardzo wiele razy mówiłem w kazaniach na te tematy. Mówiłem, że Polska w tym wymiarze, w tym areale ziemnym, jaki posiada, może wyżywić sama nie 40, ale 80 milionów ludzi. Powiedziałem 2 lutego w katedrze gnieźnieńskiej, że kraj, który był spichlerzem całej niemal południowej i północnej Europy, dzisiaj chodzi <po proszonym> z garnuszkiem od drzwi do drzwi. To jest anomalia!”⁷¹². Druga połowa lat siedemdziesiątych i lata osiemdziesiąte XX w. były czasem krachu gospodarczego w Polsce. Braku podstawowych artykułów spożywczych i gospodarczych, a żywność była reglamentowana na kartki łącznie z alkoholem i wyrobami tytoniowymi. Prymas Tysiąclecia ostrzegał, że: „(…) jeżeli Polska chce się utrzymać na terenie, na którym Bóg ją umieścił, musi liczyć 80 milionów ludności! – Nazywano to osobliwą socjologią Prymasa Polski⁷¹³. Jakże prorocze były słowa Tego, który wszystko postawił na Maryję.

A faktycznie, ilu Polaków winno mieszkać w granicach Rzeczpospolitej Polskiej w 2020 r.? Jednoznacznie, trudno odpowiedzieć na to pytanie. Ale spróbujmy dokonać analizy tego, co się wydarzyło od czasów I wojny światowej po dzień dzisiejszy. Gdyby nie było żadnych turbulencji dziejowych, gdyby nie było okupantów wojennych i kulturowych, populacja Polaków byłaby zupełnie inna. Też by były inne granice naszego państwa. Ale zatrzymajmy się na czasach współczesnych i spójrzmy na granice obecnej Polski. W wyniku I wojny światowej straciliśmy około 4 mln obywateli⁷¹⁴, w okresie międzywojnia dokonano około 3 mln aborcji⁷¹⁵. Druga wojna światowa pochłonęła nieco ponad 11 mln ludności polskiej⁷¹⁶, w wyniku aborcji w Generalnej Guberni utraciliśmy około 2,5 mln dzieci nienarodzonych⁷¹⁷. W latach 1956-1990 straciliśmy około 25 mln obywateli⁷¹⁸, a nieco wcześniej zabito 3 mln dzieci nienarodzonych, emigracja polityczna w latach osiemdziesiątych XX w. zabrała nam około 1,5 mln, a emigracja zarobkowa po wejściu do Unii Europejskiej w 2004 r. pochłonęła około 2 mln. Łącznie straciliśmy poprzez turbulencje dziejowe w ciągu jednego stulecia około 52 mln obywateli. Do tego należy dodać 38,5 mln obecnych mieszkańców Polski, łącznie winniśmy obecnie liczyć około 90,5 mln mieszkańców. Taki obraz ojczyzny maluje nam się przy różnego rodzaju turbulencjach dziejowych ze zmienną dynamiką demograficzną. Bylibyśmy drugim co do liczebności mieszkańców krajem w Europie po Rosji, która w części europejskiej obecnie liczy około 100 mln, a Niemcy około 80 mln⁷¹⁹. Ale tak nie jest i nie będzie. Niestety, okupanci nasi pozbawili nas boomu demograficznego. Daliśmy się oszukać, jak dzieci na boisku.

A jak Polska by wyglądała, gdyby rozwijała się po zakończeniu II wojny światowej bez większych turbulencji dziejowych, które niszczyły naszą moralność, duchowość czy kulturę? Poszukajmy odpowiedników. Nie będzie to dokładna kalka, bo każdy kraj ma swoje uwarunkowania polityczne, gospodarcze, ekonomiczne i inne. Ale przypatrzmy się kilku krajom, które miały podobną liczbę mieszkańców co Polska w przeszłości, a więc jak dziś wygląda populacja tam, a jak u nas. Dla przykładu spójrzmy na Filipiny, Turcję, Egipt czy Tanzanię. Prześledźmy to w ciągu 70 lat, od roku 1950 do 2020. Dość sporo czasu, by zauważyć znaczące różnice.

Tabela nr 12

Liczba ludności w poszczególnych krajach w latach 1950-2020

Źródło: Liczba ludności – Polski, Egiptu, Filipin, Tanzanii i Turcji (1950-2020, www. population.city (dostęp: 5 .06. 2020 r.)

By obraz był lepiej widoczny, przedstawiam dynamizm populacyjny na wykresie, na którym populacja Polski przedstawia regres, zaś pozostałe kraje wykazują dynamizm populacyjny.

Powyższy wykres prezentuje nam dynamikę demograficzną kilku wybranych krajów, ma charakter porównawczy. Do połowy lat sześćdziesiątych XX w. ludność polski przewyższała swą liczebnością wszystkie zaprezentowane kraje. Sytuacja zmienia się w drugiej połowie lat sześćdziesiątych XX stulecia, poza Tanzanią, która wkrótce także pokonała liczebnie Polskę pod względem mieszkańców. Stało się to w połowie pierwszej dekady XXI w. Co się stało z naszym dynamizmem demograficznym, to już wiemy. Rewolucja seksualna przynosi dziś smutne żniwo w depopulacji.

Egipt w roku 1950 liczył niewiele więcej niż 20 mln, mniej niż Polska o ponad 4 mln. W roku 1966 Polska i Egipt miały podobną liczbę mieszkańców, niespełna 32 mln. Po 54 latach, w 2020 r. Polska liczyła 38,5 mln, a Egipt prawie 101 mln. Naród egipski posiada ogromny potencjał demograficzny związany z ogromną rzeszą ludzi młodych. Około 41% stanowią ludzie młodzi, do 19. roku życia, grupa wiekowa od 20. do 65 r. życia liczy około 54%, a powyżej 65. roku życia nieco ponad 5 %⁷²⁰. Naród bardzo młody, liczący obecnie ponad 90% muzułmanów, około 91 mln wyznawców Allaha. Obszar Delty i Doliny Nilu zamieszkuje 98% ludności Egiptu, stanowi to zaledwie 4% powierzchni tego kraju, kolejny punkt procentowy stanowią oazy, gdzie powstały osiedla mieszkaniowe⁷²¹. Ludność Egiptu zamieszkuje tylko 5% ogólnej powierzchni, która stanowi 50 072 km². W rzeczywistości na 1 km² w Egipcie przypada nieco ponad 2011 osób, zaś biorąc pod uwagę całą powierzchnię z ogromną połacią pustyń, to na 1 km² przypada 99 osób⁷²². Centralna Agencja Wywiadowcza USA podaje, że w Egipcie środki antykoncepcyjne są stosowane przez 58,5% kobiet w wieku rozrodczym (15-49 lat). Dane dotyczą 2014 r.⁷²³. Aborcja w Egipcie jest zabroniona, z jednym wyjątkiem, gdy życie kobiety jest zagrożone.

Podobną sytuację mamy na Filipinach, w 1950 r. Filipiny miały o 6,5 mln mniej mieszkańców niż Polska, w 1967 r. Polska i Filipiny zrównały się co do liczby mieszkańców, po 53 latach Filipiny mają ponad 108,5 mln mieszkańców., więcej o ponad 70 mln⁷²⁴. Struktura grup wiekowych kształtuje się podobnie jak w Egipcie, grupa wiekowa od 0-19. roku życia stanowi 43,7%, kolejna grupa, od 20. do 65. roku życia 52% a 65+ nieco ponad 4,3%⁷²⁵. Średni wiek życia mieszkańca Filipin w 2020 r. wynosił 25,7⁷²⁶. Problemem społeczności filipińskiej jest m.in. ogromna rzesza nieślubnych dzieci. W 2008 r. nieślubnych dzieci urodziło się 37,5%, a w 2015 r. ─ 52,1%. Najliczniejszą grupą wiekową wśród samotnych matek są dziewczęta od 17. do 19. roku życia⁷²⁷.

Główną przyczyną takiego stanu rzeczy jest rewolucja seksualna, która niszczy wśród młodego pokolenia odpowiednie życie duchowe, świat wartości na rzecz nihilizmu moralnego i rozbudzenia seksualnego. Środki antykoncepcyjne wśród Filipinek w wieku rozrodczym (15-49 lat), obejmują około 54% kobiet (2017r.). Podane dane mają charakter propagandowy i nie odpowiadają prawdzie⁷²⁸. Środowiska feministyczne i socjaliści liberalni starają się wszelkimi sposobami zahamować wzrost populacji na Filipinach, propagując różnego typu środki antykoncepcyjne, posługując się nieprawdziwymi danymi, co do rozpowszechnienia antykoncepcji wśród Filipinek. Środowiska lewicowe prowadzą kolejne etapy rewolucji seksualnej, mając na celu doprowadzenie do depopulacji poprzez deprawację młodego pokolenia. Aborcja na Filipinach jest zabroniona, odpowiedni zapis prawny widnieje w konstytucji kraju⁷²⁹.

Tanzania, kraj afrykański, który w 1950 r. liczył nieco ponad 7,6 mln mieszkańców. Polska w tym czasie liczyła prawie o 17,5 mln więcej mieszkańców. W połowie pierwszej dekady XXI w. liczba mieszkańców Tanzanii i Polski się zrównała, prawie po 38,5 mln. Po piętnastu latach Tanzania liczy o ponad 23 mln więcej ludności niż Polska. Struktura wiekowa mieszkańców, w 2020 r., kształtuje się jeszcze młodziej niż w poprzednich dwóch krajach. Od 0. do 19. roku życia liczy 55,7%, od 20. do 64. roku życia 41,2%, a powyżej 65. roku życia 3,08%⁷³⁰. Podobną strukturę wiekową mieli Polacy w 1900 r.⁷³¹. W 1905 r. wskaźnik dzietności w Polsce wynosił 4,95⁷³², tyle ile w 2017 r. wskaźnik wynosił w Tanzanii⁷³³. Społeczeństwo bardzo młode, a kraj z ogromnym potencjałem i dynamizmem, który ma przyszłość przed sobą. Od wielu lat prowadzona jest akcja propagandowa na rzecz stosowania środków antykoncepcyjnych. Dane CAW sugerują, że w Tanzanii w roku 2015 nieco ponad 38% kobiet w wieku rozrodczym stosowało antykoncepcje⁷³⁴. Dane podane przez CAW w USA są zawyżone, należy przypuszczać, że mają charakter propagandowy. Dane te, być może odzwierciedlają ośrodki miejskie⁷³⁵, ale mało prawdopodobne, by były wiarygodne dla ośrodków wiejskich. Aborcja w Tanzanii jest zabroniona, z wyjątkiem zagrożenia życia kobiety⁷³⁶.

Turcja w roku 1950 liczyła prawie o 3,9 mln mniej mieszkańców niż Polska. W roku 1967 Turcja i Polska miały po 32,1 mln mieszkańców. Po 53 latach Turcja powiększyła swój stan posiadania w zasobie ludzkim w stosunku do Polski o 44,8 mln. Ponad dwukrotnie. Grupa wiekowa od 0-19. roku życia liczyła w 2020 r. 35,9%, od 20. do 64. roku życia liczyła 55,4%, a powyżej 65. roku życia 8,7%⁷³⁷. Społeczeństwo młode. W Turcji antykoncepcja stosowana jest przez 73,5% kobiet w wieku rozrodczym⁷³⁸. Także i w tym wypadku dane podane przez Agencję Wywiadowczą wydają się zawyżone na rzecz propagandy. Podejmowane są ciągłe próby rozpowszechniania antykoncepcji, stosując różnego rodzaju propagandę. Przede wszystkim przez organizacje społeczne, pozarządowe, które wspierane są przez Światową Organizacje Zdrowia.

Aborcja w Turcji jest legalna do 10 tygodnia ciąży. Zalegalizowana została w 1965 r., w roku 2012 zabito 79 tys. dzieci nienarodzonych⁷³⁹. Według historycznych statystyk aborcji, opracowanych przez R. Johnstona, w Turcji w latach 1965-2019 zabito około 5,6 mln nienarodzonych dzieci. Dynamizm demograficzny w Turcji słabnie po 1985 r., wtedy też wzrasta liczba aborcji, sięgając rocznie w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych XX w. ponad 300 tys.⁷⁴⁰. Gdyby Turcja szanowała życie dzieci nienarodzonych, dynamizm demograficzny pozwoliłby cieszyć się w 2020 r. około 90 mln mieszkańców.

Próby osłabienia dynamizmu populacyjnego w Egipcie, na Filipinach, w Tanzanii i w Turcji są podejmowane przez cały czas. Jednak społeczności lokalne mają oparcie w dość mocnej religii, która powoduje znacznie większą stabilizacje społeczną niż w krajach Europy Zachodniej czy Wschodniej, gdzie religie zostały bardzo mocno osłabione przez postmodernizm, a szerzej mówiąc przez cywilizacje śmierci.

1. Wariant najbardziej optymistyczny

A jak Polska by wyglądała, gdybyśmy zachowali dynamizm demograficzny z czasów płodności mocarstwowej przez ostatnie sto dwadzieścia lat? I tu spróbujmy poszukać odpowiedników. Pomijam wymiar ekonomiczny, choć on dla wielu jest kluczowy. Tym niech się zajmują ekonomiści, oni to zrobią lepiej. Moim celem jest dokonanie porównań danych statystycznych dotyczących demografii na przykładzie kilku krajów, które miały nieco inną historię w wymiarze politycznym, religijnym, obyczajowym i społecznym. Prześledźmy kilka krajów, m.in. Bangladesz, Pakistan Nigerię czy Meksyk. Nie są doskonałe, nie będą kalkami, ale jako ludzie rozumni, wolni możemy zadawać takie pytania i próbować na nie odpowiedzieć. Dokonywać porównań, z krajami, w których dynamizmu demograficznego nie zahamowano tak szybko jak w Polsce, choć także borykały się z wieloma trudnościami.

W latach 1900-1939 ludność Polski zbliżona była liczebnością do mieszkańców Bangladeszu i Nigerii, nieco mniej mieszkańców liczył Meksyk. Po rozpoczęciu II wojny światowej Polska traci dynamizm demograficzny raz na zawsze. Wszystkie te kraje z każdym rokiem powiększają liczbę mieszkańców, tylko nie Polska. Z powyższego wykresu widzimy, że najdynamiczniej rozwija się ludność Nigerii i Pakistanu, następnie Bangladeszu i Meksyku. Polska wlecze się na szarym końcu, pozostając na jednym poziomie przez ostatnich kilka dekad.

Tabela nr 13

Liczba ludności Bangladeszu, Pakistanu, Nigerii i Meksyku w latach 1900-2020

Źródło: GUS, Historia Polski w liczbach, s. 117; Populacja: Polski, Bangladeszu, Nigerii

i Meksyku, http://population.city/ (dostęp: 20 .08. 2020 r.)

W roku 1900 Bangladesz, Pakistan i Nigeria miały nieznacznie więcej ludności niż Polska. Zaś Meksyk ustępował liczebnością każdemu z wymienionych krajów. Dziesięć lat później, Polska liczyła najwięcej mieszkańców spośród tych krajów. Świadczy to o jej największym dynamizmie demograficznym wśród tych krajów. W roku wybuchu I wojny światowej w granicach Polski mieszkało najwięcej ludności. Dynamizm populacyjny w Polsce był imponujący. W metodologii o. Turbaka Polska miała w tym okresie płodność mocarstwową, ustępowała tylko Rosji⁷⁴¹. Boom demograficzny w Polsce na kilka lat zahamowany był działaniami wojennymi w czasie I wojny światowej. Polacy stracili niewiele ponad 4 mln obywateli. Co zmniejszyło liczbę mieszkańców do 26 mln. Pozostałe cztery państwa nie odczuły działań I wojny światowej w wymiarze demograficznym. Bangladesz, Pakistan i Nigeria powiększyły swój stan posiadania ludności o 4 miliony w stosunku do Polski. Meksyk miał o 4 mln mniej ludności niż Polska, mimo braku działań wojennych. W Meksyku przyrost naturalny nadal był niewielki. W przededniu wybuchu II wojny światowej liczba mieszkańców Bangladeszu, Pakistanu, Nigerii i Polski prawie się zrównała. Polska nadal kroczyła na czele wzrostu urodzeń. Był znacznie wyższy niż w Bangladeszu, Pakistanie i w Nigerii. Meksyk w tym czasie miał znacznie mniejszy przyrost naturalny niż Polska, Bangladesz, Pakistan i Nigeria. Różnica w liczbie ludności wynosiła już około 10 mln. Okres II wojny światowej zahamował boom demograficzny Polski. Polska w wyniku działań wojennych straciła około 11 mln obywateli. Natomiast ani Bangladesz i Pakistan, ani Nigeria i Meksyk nie ucierpiały tak mocno w czasie II wojny światowej.

Po zakończeniu II wojny światowej straciliśmy swój dynamizm demograficzny. Bangladesz, Pakistan Nigeria i Meksyk były zasobniejsze w liczbę mieszkańców niż Polska. W roku 1950 Bangladesz, Pakistan i Nigeria miały po 12 mln mieszkańców więcej niż Polska, a Meksyk prawie o 3 mln. Gdyby Polska zachowała swój dynamizm populacyjny sprzed II wojny światowej, straty ludnościowe można byłoby nadrobić. Niestety, z każdym rokiem różnica pomiędzy Polską a każdym z tych krajów powiększała się, i to bardzo szybko. Wpływ na to miały przede wszystkim: rozwody, propaganda antykoncepcji, aborcja i masowa deprawacja narodu polskiego na wielu płaszczyznach życia społecznego i politycznego. Swój negatywny wpływ na kształtowanie osobowości młodego pokolenia Polaków miało szkolnictwo, propagujące jedynie słuszny „światopogląd naukowy”, bez wartości duchowych.

W roku 1985, po 35 latach, liczba ludności Polski wzrosła do 37,3 mln, w stosunku do 1950 r. powiększyła się o około 12 mln, wzrost o 31%. W Bangladeszu, w tym samym czasie, liczba ludności powiększyła się o około 54 mln, wzrost o 243%, w Pakistanie o 54,4 mln, wzrost o 245%, w Nigerii o 45,1 mln, wzrost o 219%, w Meksyku o 48,6 mln, wzrost o 274%. Przyrost naturalny ludności Polski wyhamowano do minimum. Uczyniono to z całą premedytacją. Następowała powolna depopulacja narodu polskiego.

W roku 2020, po kolejnych 35 latach, liczba ludności Polski wzrosła do 38,5 mln, w stosunku do 1985 r., powiększyła się o około 1,2 mln, wzrost o 3,1%. W Bangladeszu w tym samym czasie liczba ludności powiększyła się o 79,4 mln, wzrost o 186,5%, w Pakistanie o 116,2 mln, wzrost o 224,4%, w Nigerii o 124,4 mln, wzrost o 250%, w Meksyku o ponad 59 mln, wzrost o 77,1%.

W ciągu ostatnich siedemdziesięciu lat każde z państw, poza Polską, powiększyło swój zasób ludnościowy kilkakrotnie. Bangladesz 4,5-krotnie, Pakistan 5,5-krotnie, Nigeria 5,5-krotnie, a Meksyk prawie 5-krotnie. Polska niewiele ponad półkrotnie, w porównaniu do Bangladeszu, Pakistanu, Nigerii czy Meksyku to tyle co nic. Nie liczymy się na arenie przyszłości populacyjnej. Zostaliśmy na szarym końcu, w marszu ku przyszłości dziejów ludzkości na ziemi. Wymieramy, przyszłość należy do Bangladeszu, Pakistanu, Nigerii czy Meksyku, ale na pewno nie do Polski.

Bangladesz a Polska. Bangladesz w roku 1900 liczył 26,4 mln mieszkańców, więcej od Polski o około 850 tys. Po dziesięciu latach, w 1910 r., Polska zwiększyła stan posiadania mając więcej mieszkańców od Bangladeszu o prawie 300 tys. Po ponad stu latach, w 2020 r., Bangladesz liczył więcej o 132, 7 mln więcej mieszkańców niż Polska. Powiększył swój stan posiadania w stosunku do Polski 4,5-krotnie. Grupa wiekowa 0-19. roku życia w 2020 r. liczyła 62,4 mln, co stanowiło 36,4% z ogółu mieszkańców, od 20 do 64 roku życia liczyła 97,7 mln, co stanowiło 57,1%, zaś najmniejszą grupą wiekową stanowili 65+, 11,1 mln, co stanowiło 6,5%. Społeczeństwo młode, dynamiczne, przed którym kreuje się przyszłość. Choć działalność zbrodniczej organizacji międzynarodowej Marie Stopes w Bangladeszu, propagującej antykoncepcję i aborcję doprowadziła kraj do powolnej depopulacji, która zacznie się w połowie XXI stulecia.

W Bangladeszu aborcję zalegalizowano w roku 1981, starano się za wszelką cenę dokonać depopulacji poprzez kontrolę urodzeń⁷⁴². W latach 1981-2020 w Bangladeszu zabito około 4,5 mln nienarodzonych dzieci, choć dokładne dane trudno podać⁷⁴³. Władze Bangladeszu na drodze administracyjnej ciągle podejmują próby ograniczania liczby dzieci w rodzinach, wzorem Chin. Nie więcej niż dwoje dzieci, ale najlepiej jedno⁷⁴⁴. Perspektywa przyszłości kraju będzie podobna jak umierającej Europy.

Pakistan a Polska. W roku 1900 w Pakistanie⁷⁴⁵ mieszkało 26,3 tys. osób, o około 700 tys. więcej niż w Polsce. Po dziesięciu latach, w 1910 r. mieszkańców Polski było więcej niż Pakistańczyków o 464 tys. W roku 2020 , po stu dziesięciu latach Pakistan, liczył prawie o 170 mln luzi więcej niż Polska. Powiększył swój stan posiadania w stosunku do Polski ponad pięciokrotnie. Grupa wiekowa od 0 do 19. roku życia liczyła 91,1 mln, co stanowiło 53,7 % ogółu mieszkańców, od 20. do 64. roku życia liczyła 69,5 mln, co stanowiło 40,8%, zaś najmniejszą grup wiekową stanowili obywatele 65+, bo zaledwie 9,4 mln, co stanowiło 5,5%. Społeczeństwo młode, dynamiczne, przed którym kreuje się przyszłość⁷⁴⁶.

W Pakistanie aborcja jest dozwolona tylko w przypadku zagrożenia życia matki. Środowiska lewicowe i feministyczne z organizacji międzynarodowych podejmują starania zalegalizowania aborcji, by pomniejszyć liczbę ludności, a ostatecznie doprowadzić do depopulacji⁷⁴⁷.

Nigeria a Polska. W roku 1900 w Nigerii⁷⁴⁸ mieszkało 26 389 tys. osób, o około 827 tys. więcej niż w Polsce. Po dziesięciu latach, w 1910 r. mieszkańców Polski było więcej niż Nigeryjczyków o 317 tys. W roku 2020, po stu dziesięciu latach Nigeria liczyła prawie o 165 mln więcej niż Polska. Powiększyła swój stan posiadania w stosunku do Polski ponad pięciokrotnie, choć ostatecznie trudno podać dokładne dane liczbowe mieszkańców Nigerii⁷⁴⁹. Grupa wiekowa od 0 do 19. roku życia liczyła 112,3 mln, co stanowiło 54,6 % ogółu mieszkańców, od 20. do 64. roku życia liczyła 88 mln, co stanowiło 42,7%, zaś najmniejszą grupę wiekową stanowili 65+, bo tylko 5,7 mln, co stanowiło 2,7%. Społeczeństwo bardzo młode, dynamiczne, przed którym kreuje się przyszłość⁷⁵⁰.

Meksyk a Polska. W roku 1900 w Meksyku mieszkało 19,5 mln osób, o około 6 mln mniej niż w Polsce. Po dziesięciu latach, w 1910 r., mieszkańców Polski było więcej niż Meksykanów o około 7,8 mln. W roku 2020, po stu dziesięciu latach, Meksyk liczył prawie o 97 mln więcej niż Polska.

Powiększył swój stan posiadania w stosunku do Polski ponad 3,5-krotnie. Grupa wiekowa od 0 do 19. roku życia liczyła 43,6 mln, co stanowiło 32,2 % ogółu mieszkańców, od 20. do 64. roku życia liczyła 60,4 mln, co stanowiło 60,4%, zaś najmniejszą grupą wiekową stanowili 65+, zaledwie 9,9 mln, co stanowiło 7,3%. Społeczeństwo młode, dynamiczne, przed którym kreuje się przyszłość⁷⁵¹. Choć grupa wiekowa od 0. do 19. roku życia nie jest tak liczna jak w Pakistanie i w Nigerii, podobna jest do udziału procentowego w Bangladeszu.

***

Dzieje naszego narodu są piękne, ale i tragiczne. W czasach bardzo trudnych, w czasie zaborów otrzymaliśmy Boże błogosławieństwo poprzez objawienia Matki Bożej w Gietrzwałdzie. Na błogosławieństwo Boże naród polski odpowiedział wiernością, bogobojnością i odnową moralną. Pan Bóg pobłogosławił nam boomem demograficznym niespotykanym w dziejach Polski. Jednak z czasem przyszli socjaliści różnych odcieni, którzy ten najpiękniejszy dar zniszczyli nam poprzez propagandę regulacji poczęć, „świadome macierzyństwo”, planowanie rodziny czy propagowanie zdrowia reprodukcyjnego, a w ostatnich latach idei gender. To doprowadziło do depopulacji. Straciliśmy szansę bycia mocarstwem w wymiarze ludnościowym, staliśmy się karłem wymierającym. Proces depopulacyjny przyspiesza z każdą dekadą, a głównym czynnikiem są środki antykoncepcyjne, przede wszystkim pigułka. Prognozując przyszłość demograficzną Polski, można przypuszczać, że w ciągu najbliższych trzech dekad pomniejszymy się do 30 mln, a może nawet i mniejszej liczby mieszkańców. Masowa demoralizacja, zniewolenie duchowe i depopulacja przeprowadzona na młodym pokoleniu Polaków przynosi dramatyczne efekty, które prowadzą naród do samozagłady biologicznej. A gdybyśmy zachowali boom demograficzny z przełomu XIX i XX w. mogłoby nas obecnie być ponad 200 mln. Jednak tak nie jest.

„Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby czerwone jak purpura, staną się jak wełna”.

Iz 1,18b

2. Część

Główne przyczyny depopulacji Polski

Depopulacja, która niszczy obecnie wiele narodów na świecie, ma bardzo różne przyczyny. Jest ich dużo, ale zatrzymam się tylko na kilku, które dokonały i dokonują największych zmian w społeczeństwach, objętych cywilizacją śmierci. Nie dzieje się to przypadkowo. Każda z przyczyn depopulacyjnych ma swój konkretny czas zaistnienia w konkretnej społeczności, i swych prekursorów. Należą do nich rozwody i związki cywilne (w Polsce wprowadzone prawnie w 1945 r.) oraz aborcja (w Polsce dopuszczona Kodeksem karnym w 1932 r. pod konkretnymi obwarowaniami), która od roku 1956 stała się tak powszechna, że traktowano ją jako niewinny zabieg.

Główną przyczyną depopulacji w wymiarze globalnym jest antykoncepcja, która ma kilka etapów rozwoju. Wprowadzenie pigułki antykoncepcyjnej do sprzedaży w 1960 r., a w Polsce w 1966, zachwiało równowagą demograficzną w wymiarze globalnym. Proces depopulacyjny ludzkości przyspieszył, zaskakując po kilku dekadach twórców najgroźniejszej „broni”, jaką jest pigułka. W krajach, gdzie stała się dostępnym towarem, współczynniki dzietności w ciągu kilku dekad spadły poniżej progu zastępowalności. Narody w szybkim tempie starzeją się i następuje proces depopulacyjny. Kolejną przyczyną depopulacji jest masowa demoralizacja dzieci i młodzieży, a także osób starszych, która w Polsce trwa co najmniej trzy dekady.

1. Związki cywilne i rozwody

Po zanegowaniu wiary w bóstwa, tak jak to było w starożytnej Grecji czy Rzymie, przyszedł czas na niszczenie małżeństw i rodzin. Wprowadzono rozwody oraz związki cywilne, a ostatecznie zaakceptowano wolne związki, życie bez zobowiązań. Był to kolejny krok wyniszczający każdą cywilizację. Stabilność małżeńska i rodzinna była jednym z mocniejszych fundamentów każdej cywilizacji. Zepsucie moralne w małżeństwach i rodzinach było powodem deprawacji dzieci i młodzieży. Co z czasem przeradzało się w demoralizacje życia społecznego i politycznego. W Polsce od 966 r. do 1946 małżeństwo cieszyło się stałością i nierozerwalnością, z małym wyjątkiem za czasów Napoleona w wieku XIX. Propaganda idei rozwodów w Polsce pojawiła się wraz z propagandą środków niszczących życie, aborcji i „edukacji seksualnej”, czyli deprawacji dzieci i młodzieży. Po II wojnie światowej co piąte małżeństwo się rozpadło, a od kilku lat rozpada się co trzecie. Brak stabilności małżeńskiej i rodzinnej doprowadziło do zmniejszenia się liczby dzieci w rodzinach. Co stało się jedną z głównych przyczyn depopulacji w Polsce.

Słowo „diabeł” jest pochodzenia greckiego i oznacza tego, który miesza, dzieli, oddziela i jest przewrotny. Jakże pasuje do tego, co dzieje się z małżeństwem, które się rozpada⁷⁵². Kto go dzieli, kto miesza, kto powoduje, że małżeńska jedność sakramentalna się rozpada. A przecież przed Bogiem ślubowali sobie „miłość, wierność i uczciwość małżeńską” oraz, że „Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy jedyny i wszyscy święci”. Mamy tyle różnych przyczyn rozpadu małżeńskiego, cały katalog. A nikt nie przywołuje, tej najważniejszej, która wywodzi się z etymologii słowa greckiego, że za tym stoi diabeł. Ten, który kusi, dzieli i jest odwiecznym wrogiem Boga i człowieka.

1. Małżeństwa sakramentalne i rozwody

W średniowiecznej Europie małżeństwo miało charakter religijny. Przez ponad tysiąc lat żaden z narodów cywilizowanych w Europie nie miał rozwodów. A zatem, kto otworzył drogę do rozpadu małżeństwa, kto usankcjonował prawo rozwodowe? W Niemczech zbuntowany mnich, dr Marcim Luter⁷⁵³, w Kościołach wschodnich i w Rosji słabość biskupów i uległość ich wobec władz cywilnych⁷⁵⁴, we Francji tzw. filozofowie osiemnastowieczni, a następnie rewolucja, której celem było zburzenie tronu, a także ołtarza⁷⁵⁵. W ślad za tymi państwami poszły inne. Czy była to wola poszczególnych narodów? Wiemy doskonale, że wolę narodów przedstawiają większości parlamentarne, o ile parlament jest przedstawicielem narodu. A bywało to różnie⁷⁵⁶.

We Francji przedrewolucyjnej prawo państwowe respektowało zasady prawa kościelnego, w tym nierozerwalność małżeństwa. Małżeństwo zawierane w kościele wywoływało również skutki w sferze prawa cywilnego⁷⁵⁷. Wszelkie konflikty małżeńskie były rozwiązywane w sądach państwowych i kościelnych. Rozliczenia majątkowe związane ze stwierdzeniem nierozerwalności małżeństwa pozostawały w gestii sądów królewskich⁷⁵⁸. W latach absolutyzmu oświeceniowego podejmowano próby zmiany prawa małżeńskiego. Domagano się przede wszystkim wprowadzenia ślubów cywilnych i rozwodów. Czołowi bojownicy o prawo rozwodowe we Francji należeli do ludzi, którzy ze względu na swe życie obyczajowe nie nadawali się na reformatorów prawa moralnego. Propagowali nową moralność, opartą na naturze. Jan Jakub Rousseau prowadził życie podwójne, z jedną kobietą znacznie starszą od siebie, ale mającą pozycję społeczną, a z drugą miał pięcioro dzieci, które oddał do przytułku⁷⁵⁹. Bez zażenowania pisze o tym w swych pamiętnikach Wolter, kolejny filozof i skandalista. Przez długie lata był kochankiem Émilie du Châteles, która rej wodziła na dworze króla Stanisława Leszczyńskiego⁷⁶⁰.

Jednym z czołowych agitatorów wprowadzenia rozwodów był Filip Orleański⁷⁶¹, który w 1789 r. skierował list do Stanów Generalnych, by zmieniono prawo małżeńskie. Niebawem ogłoszono artykuł 7., w Konstytucji z 3-14 września 1791 r., w której artykuł ten brzmiał: „Prawo uznaje małżeństwo za kontrakt wyłącznie cywilny. Władze ustawodawcze ustanowią dla wszystkich bez różnicy mieszkańców jeden sposób stwierdzania narodzin, ślubów oraz zgonów i wyznaczą odpowiednich urzędników do przechowywania ich aktów”⁷⁶². Ostatecznie we Francji rozwody wprowadzono 20 września 1792 r., było to jedno z osiągnięć rewolucjonistów masońskich⁷⁶³. Zwolennicy używali bardzo ciekawego argumentu za wprowadzeniem rozwodów. A. Naquuet i A. Dumas propagowali pogląd, że rozwody będą umoralniały małżeństwo i będą miały jakże zbawienny wpływ, przed podjęciem ostatecznej decyzji o zawarciu ślubu. Przekonywali, że w pierwszych latach po uchwaleniu ustawy wszystkie nieszczęśliwe małżeństwa się rozpadną i z czasem będzie rozwodów bardzo mało. Z czasem rozwodów będzie mniej niż było separacji⁷⁶⁴. I co się stało?

We Francji od roku 1793 do 1799, przeciętnie było w ciągu roku zawieranych około 7 tys. małżeństw, od 1800 do 1803 r. już tylko 4 tys. a nawet 3 tys. W tym okresie wzrasta liczba rozwodów, do 1799 r. był jeden rozwód na pięć małżeństw, co stanowiło już liczbę dość dużą, to od 1800 r. jeden rozwód przypadał na trzy małżeństwa⁷⁶⁵. Deprawacja społeczeństwa francuskiego dokonywała się błyskawicznie.

W kolejnych latach publicyści, aktorzy, artyści, filozofowie podważali sens małżeństwa, zaznaczając jego anachroniczny charakter⁷⁶⁶. W roku 1816 w czasie rządów Burbonów wydano zakaz udzielania rozwodów⁷⁶⁷. Socjaliści przez kolejne lata przez cały czas nawoływali rządzących do wprowadzenia rozwodów⁷⁶⁸. Kolejny raz zalegalizowano małżeństwa cywilne i rozwody w 1884 r.⁷⁶⁹. We Francji w 1894 r. udzielono 1657 rozwodów, a prawie po dwóch dekadach, w 1913 r. liczba wzrosła do 16335, są to liczby względne. Należy tu przywołać przyrost naturalny Francji, w latach 1894 – 1913 liczba ludności wzrosła o 9,1%, a wzrost rozwodów był prawie 10- krotny⁷⁷⁰.

Społeczeństwa, które zalegalizowały rozwody małżeńskie stają się bezdzietne. We Francji np. w 1910 r. jedna trzecia małżeństw była bezdzietna⁷⁷¹. W roku 1919 na 22 357 wniosków o rozwód, 8140 małżeństw było bezdzietnych, czyli nieco ponad 36 %. W Paryżu w 1919 r. na 2568 małżeństw po rozwodzie aż 1648 małżeństw było bezdzietnych, to ponad 64 %. Małżeństw mających jedno dziecko było 568. Warto tu dodać, że w latach trzydziestych XX w. we Francji dokonywano około pół miliona zabójstw dzieci nienarodzonych⁷⁷², a około 600 tys. przeszkodzono w poczęciu⁷⁷³. Z czasem upowszechnianie rozwodów doprowadzało do wolnych związków, w których kontestowano małżeństwo jako instytucje społeczną⁷⁷⁴. We Francji twórcy prawa rozwodowego nie kryli się z tym, że dążą do zniesienia chrześcijańskiego małżeństwa i rodziny, uważali, że są przyczyną „zwyrodnienia rasy, w której powstaje występek, nędza i śmierć”⁷⁷⁵.

Od lat pięćdziesiątych XIX stulecia rządy rozpoczęły wprowadzać do prawodawstwa małżeństwa i rozwody cywilne⁷⁷⁶. W Niemczech małżeństwa i rozwody wprowadzono w roku 1875 ⁷⁷⁷, w Anglii w 1857 r.⁷⁷⁸, w Austrii w 1868 r., na Węgrzech w 1894 r., w Portugalii w 1910 r.⁷⁷⁹ Dość duży opór wobec tych ustaw był ze strony Kościoła rzymskokatolickiego⁷⁸⁰. Ks. J. Kitrys tak pisał na łamach „Przeglądu Lwowskiego” w 1873 r. o zachowaniu polityków liberalnych wobec Kościoła: „(…) Paktujecie jeszcze z religią i Kościołem, bo wam są dogodne jako cenne narzędzia do waszych celów, chociaż ani w Kościół, ani w Boga nie wierzycie. Oszukujecie więc ludy, jesteście obłudnikami. Ustanawiacie cywilne małżeństwa, zdzieracie z nich cechę religijną, a jednak chcecie, aby związek małżeński tak był szanowany, jak katolicy szanują sakramentalne małżeństwo. Precz z małżeństwem! Niech nastąpi wyzwolenie ciała i pożądliwości jego, wspólność kobiet, oto przyrodzone prawo życia doczesnego”. Rodził się nowoczesny „duch postępu”. Ustanawiano prawo, które spycha społeczeństwo do pogaństwa, czyniąc z niego wspólnotę barbarzyńską⁷⁸¹.

W Rosji bolszewickiej śluby cywilne i rozwody wprowadzono dwoma dekretami wkrótce po zakończeniu rewolucji październikowej w 1917 r. Przez wiele lat Związek Radziecki prowadził eksperymenty na rodzinie i małżeństwie⁷⁸². Przede wszystkim pojawiła się ogromna liczba dzieci bezdomnych, porzuconych przez rodziców. Przywołajmy tu wydarzenia z republiki sowieckiej z okresu porewolucyjnego. Żona, Lenina P. Krupskaja stwierdziła, że w 1923 r. dzieci porzuconych a jednocześnie zarejestrowanych było około 7 mln, z czego tylko 70 tys. mogło przebywać w domach dziecka⁷⁸³. Liczba rozwodów w okresie porewolucyjnym była zastraszająca. W Leningradzie w lipcu 1925 r. na 1000 małżeństw było 229 rozwodów, w kolejnym miesiącu, w sierpniu już 250, a we wrześniu 285. W Moskwie w tym samym czasie – 106, 116 i 140. W roku 1926 zawarto 24 608 małżeństw, a rozwodów było 2796. W Leningradzie w tym samym roku zarejestrowano w urzędach 22 442 małżeństwa, a rozwodów 5613. Po zliberalizowaniu prawa o małżeństwach i rozwodach w 1926 r. liczba rozwodów wzrosła znacząco. W Leningradzie w 1927 r. zarejestrowano 24 244 małżeństw, a rozwodów 15 964, prawie trzykrotnie więcej niż rok wcześniej⁷⁸⁴.

Korespondent „Kuriera Warszawskiego” w 1927 r. informował mieszkańców Warszawy o sytuacji społecznej w ZSRR: „(…) największą plagę systemu bolszewickiego stanowią bez wątpienia gromady wałęsających się po ulicach wszystkich większych miast Rosji dzieci obojej płci w wieku od lat 8 do 16, bez opieki i bez schronienia, t.zw. bezprijutnyje. Gromady te powstały z następujących powodów. Na równi z różnymi przeżytkami i przesądami zgniłej burżuazji Zachodu bolszewicy nie uznają rodziny. Małżeństwo w naszym znaczeniu tego słowa, a więc skojarzenie się dwojga ludzi w celu wspólnego wychowania dzieci – nie istnieje. Człowiek jest tylko wyższą odmianą zwierzęcia, podlega zatem ogólnym prawom natury; miłość to objaw pociągu płciowego, któremu żaden ustrój społeczny nie ma prawa się oprzeć. Wystarcza zatem, żeby dwoje ludzi odmiennej płci zameldowano w komisariacie, że się kochają, żeby zostać urzędowo uznanymi za małżeństwo. Jeżeli zgłoszą się następnie po kilku miesiącach z wiadomością, że: (…) kochać się przestali, dostają urzędowy rozwód, i wszystko na pozór w porządku. Ale tylko na pozór, bo pozostaje kwestia wychowania dzieci. Sama natura wyróżniła już co do tego człowieka od zwierząt, i to w sposób dość niekorzystny. Pies, kot, koń it.p. już po kilku miesiącach po urodzeniu dojrzewają o tyle, że mogą się utrzymać same bez pomocy matki. Ale dziecko potrzebuje na to kilku lat”⁷⁸⁵.

Korespondent dalej informuje czytelnika, jak ten problem rozwiązali bolszewicy, „(…) matka ma prawo pobierać od męża (nawet domniemanego) alimenta na wychowanie dziecka w ciągu czterech lat. Następnie powinna je oddać do prijutu, to znaczy do ochrony rządowej, gdzie dzieci przebywają do lat ośmiu. Starsze dzieci w zasadzie mają być oddawane do szkół rządowych, ale te są wszystkie przepełnione. (…) oddaje się je zatem na łono natury, przywraca całą swobodę, tj. mówiąc mniej poetycznie, wypycha na ulicę”. Tam muszą sobie dawać radę same. Tworzą grupy przestępcze, zajmują się żebraniną, napadami, rabunkiem i prostytucją. „Widok bandy bezprijutnych jest tak przygnebiający, że wprost nie można o nim przez całe życie zapomnieć. Obdarte, brudne, niechlujne i zupełnie zdziczałe dzieci robią wrażenie raczej dzikich zwierząt niż ludzi”. W stolicy ZSRR liczba tych dzieci wahała się od 40 do 50 tys., w Leningradzie było ich ponad 30 tys., w innych miastach po kilkanaście tysięcy. Podobnie było także w Europie Zachodniej, może nie na taką skalę. W niewielkiej Holandii w roku 1910 było około 1,3 tys dzieci bezdomnych, w 1919 r. około 1,8 tys., w 1921 r. ponad 2,3 tys., a w Paryżu w 1919 r. ponad 1,3 tys⁷⁸⁶.

Biskup anglikański z St. Albans dr M. Furse 17 stycznia 1929 r. w liście pasterskim do swych diecezjan pisał o niebezpieczeństwie rozwodów. Przestrzegał diecezjan przed zakusami rozejścia się, wskazując, że jest to bluźnierstwo, mające skutki grzechu. Czytamy: „Panuje dziś zdanie, że można się obejść bez Boga i dlatego ludzie chcieliby kościół nagiąć do siebie. Powiadam wam, że będę się temu sprzeciwiał i dodaję, że kler nie powinien udzielać ślubu ludziom, którzy się rozwiedli. Nie będę nigdy pomagał w tym, by ktokolwiek rozwiedziony otrzymał ślub kościelny. Może powiecie: Kim jesteś, abyś ich sądził? Liturgia ślubna (anglikańska ─ przyp. red.) powiada: Na zło i dobro łączę się z tobą jako mąż albo żona, aż nas śmierć rozłączy. Składacie więc uroczystą przysięgę wobec Boga w Jego Kościele, a potem prosicie mnie, abym asystował przy takiej samej przysiędze mężczyzny lub kobiety, którzy przedtem przysięgę tę złamali. Nigdy nie zgodzę się na to, aby ze słów świętych czynić żart bluźnierczy! Nikt nie ma prawa prosić biskupa o poparcie tak obrzydliwej i ciężkiej blasfemji (bluźnierstwa)!”⁷⁸⁷. Biskup z Kościoła ekumenicznego, bardzo wyraźnie stanął po stronie nierozerwalności małżeństwa, które przed Bogiem zawiera się aż do śmierci.

W drugiej połowie lat trzydziestych XX w. w Anglii prawo rozwodowe przewidywało rozpad małżeństwa w przypadku zdrady. To było wystarczającą przyczyną, by rozwody stały się chorobą społeczną. W roku 1937 wprowadzono nowe normy prawne. Wskazano na nowe powody, które były wystarczające do rozwodu małżeńskiego. Powodem była choroba psychiczna, weneryczna, złośliwe opuszczenie małżonka, posiadanie dziecka po ślubie z inną osobą, brak dzieci czy alkoholizm jednej ze stron. Środowiska lewicowe i feministyczne narzucały narrację wolnościową, zaś środowiska skupione wokół wartości chrześcijańskich broniły małżeństwa jako związku stałego i nierozerwalnego. Czołowi przedstawiciele Kościoła angielskiego przemilczeli ten dyskurs publiczny⁷⁸⁸. Rozwody stały się codziennością w społeczeństwie angielskim.

2. Małżeństwo i rozwody w Polsce

W Polsce przez wieki małżeństwo cieszyło się szacunkiem prawa i miało charakter sakralny. Do reformacji w Polsce nie było rozwodów. Od wielu stuleci kościelny sąd zajmował się rozwodami małżeńskimi, każdy wedle własnej konfesji. T. Czacki, tak pisał o nieprzyzwoitości rozwodów: „(…) w tak ważnej matery winniśmy w history prawa okazać, jakie nieprzyzwoitości stwarza wolność czynienia rozwodów. Każde małżeństwo ma na celu tworzyć, utrzymywać i zachowywać domowe społeczeństwo. Taki związek łączy obowiązek ojca i matki dla dzieci, którym wspólnie dają jestestwo, a w załączonym dozorze potomstwa ważną część życia rosnących obywatelów kształci, doskonali, i od zepsucia usuwa. Obrony, które są czynione za wolnością rozwodów, nie są nowe”⁷⁸⁹. W pierwszych dziesięcioleciach po reformacji rozwody były nieliczne.

Od lat trzydziestych XVIII stulecia w Polsce występowała plaga rozwodów wśród zamożniejszej części szlachty i mieszczan, wśród których panował deizm i ateizm⁷⁹⁰. Deizm był modny przede wszystkim wśród masonerii⁷⁹¹. Stanisław August Poniatowski, król Polski, w przededniu upadku Rzeczypospolitej „(…) rozpustę petersburską zaszczepił w Warszawie. Obyczaje króla, (…) zepsuły stolicę i osłabiły śluby małżeńskie”. W tym czasie Warszawa nierządem stała, było dziesięć razy więcej rozwodów niż na Litwie. Król bardzo często otaczał opieką rozwódki, prosił biskupów o unieważnienie ich małżeństw, a usłużni hierarchowie Massalski i Ostrowski za kilkadziesiąt dukatów rozdawali listy rozwodowe. Senator Jan Jezierski⁷⁹² w Warszawie otworzył dom publicznego zepsucia. Lekkomyślność i rozpusta, rozwody i wystawność rujnowała majątki i dwory szlacheckie. Taka była część arystokracji polskiej. Nie lepsze było duchowieństwo wyższe, biskupi, ministrowie i doradcy króla⁷⁹³.

Natomiast włościanie nadal pozostawali wierni nauczaniu Kościoła rzymskokatolickiego, dbając o wierność małżeńską. Angielski dyplomata i agent handlowy Nathaniel William Wraxall, który odwiedzał Polskę w latach siedemdziesiątych XVIII stulecia zapisał: „Jest łatwość rozwodów i ich powszechność (…) W każdym innym kraju zwyczaje tak odrażające z punktu widzenia naczelnych zasad moralności byłyby niezwłocznie ukrócone. W Polsce jednak zarówno przepisy prawa, jak więzy honoru i przyzwoitości są bez znaczenia”⁷⁹⁴. Ks. Balcer (Baltazar) Pstrokoński (1713-1796), kanonik katedry gnieźnieńskiej⁷⁹⁵, w swych pamiętnikach charakteryzuje życie moralne małżonków w Polsce XVIII – wiecznej i tak o tym pisze: „(…) w sprawach rozwodowych, które już na ten czas wszczynały się i mordowały sądy i trybunały duchowne; świętokradztwa w sakrament małżeństwa wprowadzały, i drogę bitą na potępienie piekielne torowały, a to z samej i jedynej przyczyny bezecnych i skażonych kobiet: bo mężowie prawie nigdy, a jeżeli kiedy który, to ledwie setny mąż, i to nie tak promował, jako bardziej, iż musiał pobłażać na taki niegodziwy rozwód złej żonie swojej”⁷⁹⁶. Ten deprawacyjny styl małżeński rozprzestrzeniał się od sfer najwyższych do najniższych. Brak odpowiedniego życia duchowego i moralnego, doprowadził do chorób wenerycznych, zwanymi warszawiankami⁷⁹⁷. Powoli kraj chylił się ku upadkowi, co niebawem nastało. Upadek duchowy doprowadził do upadku moralnego, a ten doprowadził do niewoli Polskę na 123 lata.

Już w zniewolonej Polsce Kodeks Napoleona z 1808 r. przyczynił się do liberalizacji instytucji małżeństwa, sprowadzając ją do umowy cywilnej. Siłą rzeczy rozwód stał się „tylko” formą rozwiązania tej umowy⁷⁹⁸. Za czasów obowiązywania kodeksu Napoleona w Polsce unieważniono około 2000 małżeństw, z czego udało się udokumentować około 900 rozwodów⁷⁹⁹. Kodeks w Królestwie Polskim obowiązywał do połowy lat trzydziestych XIX stulecia, a w granicach Rzeczpospolitej Krakowskiej do 1852 r.⁸⁰⁰.

Po roku 1918, po odzyskaniu niepodległości w Polsce istniały trzy systemy prawne. Pruski miał charakter świecki, dopuszczał rozwód dla wszystkich, niezależnie od konfesji, małżeństwo było instytucją należącą do państwa⁸⁰¹. W zaborze rosyjskim obowiązywał system wyznaniowy, gdzie możliwe były fakultatywne małżeństwa cywilne albo konfesyjne. W zaborze austriackim istniał mieszany system, małżeństwo zawierane w kościele podlegało jego jurysdykcji. U protestantów rozwód był dopuszczalny, u prawosławnych w zależności od okoliczności, a u wiernych Kościoła rzymskokatolickiego dopuszczalne było tylko kościelne stwierdzenie nieważności małżeństwa⁸⁰².

3. Propaganda liberalna i socjalistyczna niszcząca małżeństwo

Po zakończeniu I wojny światowej środowiska socjalistyczne, lewicowe za wszelką cenę starały się doprowadzić do wprowadzenia rozwodów w całej Polsce. Podejmowały w tym celu bardzo różne akcje, na łamach prasy socjalistycznej pojawiały się artykuły ukazujące trud życia małżeńskiego, które się skonfliktowało z bardzo różnych przyczyn⁸⁰³. Na II Zjeździe Kobiet PPS w Krakowie, w dniach 4-7 stycznia 1921 r., tow. Gancwolówna apelowała o zmianę prawa małżeńskiego i rodzinnego. „Konieczna jest również gruntowna reforma prawa familijnego. Sprawy małżeńskie winny być usunięte spod władzy kleru”⁸⁰⁴. Marzeniem środowisk feministycznych i liberalnych było wprowadzenie ślubów cywilnych⁸⁰⁵ i rozwodów. W opinii tych środowisk małżeństwo winno mieć charakter świecki i powinno być umową czysto społeczną dwóch osób.

Obśmiewano prawo małżeńskie funkcjonujące w Polsce, a przede wszystkim środowiska katolickie broniące małżeństwa sakramentalnego⁸⁰⁶. Na łamach prasy feministycznej ukazał się obszerny artykuł J. Budzińskiej-Tylickiej, w którym opisuje zjazd organizacji katolickich, który odbył się w Warszawie dniach 27-30 sierpnia 1926 r. Przywołała trzy referaty, prezentując główne przesłania i uchwały Zjazdu katolickiego dotyczące małżeństwa. Odniosła się bardzo krytycznie i lekceważąco do głosu wiernych Kościoła rzymskokatolickiego⁸⁰⁷. Pisała na łamach „Głosu Kobiet”: „Oto najważniejsze uchwały Zjazdu katolickiego, i tych ciemnych i otumanionych mas, przeważnie kobiecych, które chcą panowania i władzy księży. Te kobiety, nie rozumieją, że panowanie kleru utrzymuje ciemnotę, niewolę dziecka, że to zagraża wszelkiemu postępowi, uniemożliwia poprawę losu biednych wyzyskiwanych milionów i szkodzi naszym pięknym, szlachetnym dążeniom socjalistycznym…”. Aktywistka feministyczna odniosła się także do listu biskupów z 1926 r., w którym pasterze bronią małżeństwa sakramentalnego⁸⁰⁸. Ubolewała, że potępiono śluby i rozwody cywilne⁸⁰⁹.

Organizacja kobiet socjalistycznych „Klub polityczny kobiet postępowych” na zebraniu w dniu 13 października 1926 r. wzywała władze państwowe do przeprowadzenia reformy prawa małżeńskiego. W której, żądano „ślubów i rozwodów cywilnych”⁸¹⁰. Dwa lata później, na VIII Ogólnokrajowej Konferencji Kobiet PPS odbywającej się w Warszawie w dniach 23-24 października 1928 r. postulowano uprawomocnienie „(…) w całej Polsce ślubów i rozwodów cywilnych”, celem uniezależnienia małżeństw cywilnych⁸¹¹.

W roku 1931 radykalne feministki publikowały na łamach prasy lewicowej postulaty o wprowadzenie do Kodeksu Karnego nowych norm prawnych w stosunku do małżeństwa⁸¹². Czołowa feministka i komunistka, J. Budzińska-Tylicka, na łamach „Głosu Kobiet” pisała: „(…) od pół wieku w całym cywilizowanym świecie, tak i u nas mają nareszcie być rozwody dla nieszczęśliwie połączonych małżeństw. (…) Będą tak, jak i na całym świecie dawane przez władze cywilne, a kto sobie życzy może brać ślub w Kościele, ale rozwody zawsze będą tylko sprawą sądową”⁸¹³. W opinii autorki to rozwiąże wiele niesprawiedliwości i przyczyni się dla dobra dzieci. Dla uwiarygodnienia swych żądań, przywoływano także przykłady z innych krajów, najczęściej Europy Zachodniej, gdzie środowiska feministyczne domagały się ślubów i rozwodów cywilnych. Informacja z Austrii miała przekonać polskie radykalne feministki, jak ważna jest praca nad propagowaniem nowych idei obyczajowych. W notce prasowej czytamy: „Tow. Adelheid Popp wystawiła żądanie reformy obowiązującego prawa małżeńskiego, które jest bardzo zacofane, a zastąpienie go przez odnośne prawodawstwo niemieckie, niedoskonałe wprawdzie, ale stanowiące znaczny postęp. W Austrii bowiem istnieje nie tylko nierozdzielność małżeńska, ale nawet w razie uzyskanego z trudem rozwodu małżonkowie nie mogą zawrzeć nowych związków, jeśli tylko jedno z nich należało w chwili ślubu do wyznania katolickiego, a później zmieniło wyznanie lub też stało się bezwyznaniowym”⁸¹⁴. Dla feministek i komunistów takie prawo małżeńskie było nie do przyjęcia. Należało zmienić przepisy. Sukcesem feministek było wprowadzenie swego projektu pod obrady Rady.

Na łamach prasy lewicowej i feministycznej lansowano pruski⁸¹⁵ model małżeństwa, który był małżeństwem świeckim, a nie kościelnym, przez długie lata po odzyskaniu niepodległości przez Polskę obowiązywał w Poznańskiem i na Pomorzu, były tam prawnie usankcjonowane śluby i rozwody cywilne. Temu projektowi przeciwstawiał się Kościół rzymskokatolicki w Polsce. Toteż środowiska lewicowe i feministyczne starały się za wszelką cenę zdyskredytować autorytet Kościoła. Na łamach „Głosu Kobiet” pisano: „(…) gromy rzucają księża z ambon, dlaczego w swych katolickich pismach bez przerwy atakują projekt nowego prawa, że to niby będzie bolszewickie; że żenić się będą niby na próbę, że mężowie rzucać będą swe żony po paru tygodniach; że powstanie zgorszenie i przekleństwo Boże… (…) Kobiety jeszcze bardziej dają posłuch tym kłamstwom niż mężczyźni”⁸¹⁶. Kończąc swe refleksje, J. Budzińska-Tylicka apelowała do proletariuszek i feministek: „Nie wierzcie księżom! Ani paniusiom, ani panom, co księżowskie interesy podtrzymują – wierzcie nam socjalistom”. Dziś po wielu latach możemy ocenić, do czego doprowadziła nas wiara liberałom, socjalistom, radykalnym feministkom i zdeprawowanym osobom⁸¹⁷. Prowadzą lud na manowce, następuje zapaść obyczajowa, rozpad małżeństwa na niespotykaną skalę.

Głos Kościoła rzymskokatolickiego w obronie małżeństwa przez cały czas był wyśmiewany i podważany przez środowiska feministyczne i komunistyczne. Katolicy bronili małżeństwa, czynili to różnymi sposobami, m.in. wydano broszurkę, która opisywała, jaka jest nauka Kościoła o małżeństwie i jakie zagrożenie dla wspólnoty narodowej płynie z niszczenia małżeństw⁸¹⁸. „Podjęto kolejny raz próbę rozbicia rodziny – czytamy w broszurze – próbuje się zburzyć ostatnią twierdzę chrześcijańskiego wychowania jaką jest rodzina: wrogowie Kościoła wiedzą, że ostoją wiary i dobrych obyczajów jest chrześcijańska rodzina; chcą zeświecczyć – i w części im się to udaje – szkołę i szkolne wychowanie; przeszkadza im jeszcze chrześcijańskie wychowanie w rodzinie i dlatego chcą rozbić rodzinę. Musimy bronić – wołali autorzy broszury – ostatniej twierdzy chrześcijańskiego wychowania”⁸¹⁹. Księża biskupi w liście pasterskim skierowanym do wiernych również stanęli w obronie małżeństw katolickich. Nie trzeba było długo czekać na reakcje środowisk lewicowych. Czołowa radykalna feministka polska, Dora (Dorota) Kłuszyńska, na łamach „Głosu Kobiet” pisała: „(…) martwią się księża biskupi, że święty sakrament małżeński nie jest szanowany”. W dalszej części snuła refleksje: „Małżeństwa się rozchodzą, zmieniają żony, względnie mężów, słowem demoralizacja na całej linii”, ale duchowni nie chcą tego widzieć⁸²⁰. Skala rozwodów w społeczeństwie polskim była niewielka, ale w propagandzie feministycznej miała mieć niebotyczne rozmiary.

Środowiska feministyczne i komunistyczne nie rezygnowały ze swych postulatów, wprowadzenia ślubów i rozwodów cywilnych. Na swym I Ogólnopolskim Zjeździe, odbywającym się w Krakowie 25 listopada 1934 r., w sprawie regulacji urodzeń i reformy seksualnej⁸²¹ podjęto uchwałę dotyczącą małżeństw, zażądano „(…) jednolitej ustawy, oczyszczonej z teologicznych wymagań i przestarzałych obyczajowych przepisów”. Kategorycznie żądano, by nowa ustawa „(…) reformująca prawo małżeńskie w Polsce, wprowadziła śluby cywilne i uznała pełne prawo do rozwodów”⁸²². W obronie małżeństwa, jako wspólnoty stabilnej i sakramentalnej, stawał Kościół rzymskokatolicki. Za swą ewangeliczną postawę, za każdym razem był krytykowany i ośmieszany przez środowiska feministyczne, liberalne i komunistyczne. Zagorzała feministka J. Budzińska-Tylicka w 1935 r. na łamach „Głosu Kobiet” pisała: „(…) nie można doczekać się dekretu prezydenta, o ślubach i rozwodach cywilnych – choć od 7-miu lat projekt takiego prawa istnieje i czeka na zatwierdzenie, ale nie może doczekać się rozstrzygnięcia się ta ważna sprawa, bo na to nie chce się zgodzić kler katolicki”⁸²³.

W numerze lutowym w 1936 r., J. Budzińska-Tylicka, odpowiadając na list jednego z towarzyszy, zbulwersowała się jego katolicką narracją jaką przedstawił w liście. Czytamy odpowiedź na łamach „Głosu Kobiet”: „(…) bardzo nas zdziwiło, że towarzysz uznał, iż sprawa reformy (zmiany) obecnego prawa małżeńskiego jest nienaczasie i w złem świetle przedstawiona”. Kończy swój list tak: „Co Bóg założył, tego niech człowiek nie zmienia. – Żeby to powiedział jakiś ksiądz, co żyje z tego, że drogo bierze za ślub, chrzest albo pogrzeb – to jest zrozumiałe, bo każdy człowiek żyjący tylko dla pieniędzy, bez żadnych wielkich ideałów, tak uparcie trzyma się starego, zacofanego systemu; żeby tak mówił zakrystian, albo ciemna otumaniona dewotka, to także jest zrozumiałe, ale żeby takie zacofane, przestarzałe, bezkrytyczne zdania wygłaszał ktoś uważający się za socjalistę, to znaczy człowieka walczącego z przesądami, z wyzyskiem (…) trudno uwierzyć!”⁸²⁴. W dalszej części listu uważa towarzysza za mało roztropnego i spostrzegawczego, nie wyrobionego ideologicznie, zaś sama przechwala się swym wykształceniem, swymi osiągnięciami, a ostatecznie stwierdza, że towarzysz jest w błędzie. Powinien dokształcić się ideologicznie.

Przez prawie tysiąc lat broniliśmy cywilizacji chrześcijańskiej, byliśmy przedmurzem chrześcijaństwa. Z mocą chrześcijańską nasi dziadkowie i ojcowie, a przede wszystkim z pomocą Maki Bożej bronili Warszawy przed nawałą komunizmu w 1920 r. Do cech naszej cywilizacji i narodu należało nierozerwalne małżeństwo. Polacy nigdy nie zaakceptowali rozwodów, mimo naporu prawosławia i protestantyzmu, które wprowadziły rozerwalność małżeńską. Poszanowanie rodziny i małżeństwa przez całe stulecia dawało nam siłę duchową i moralną, tak jak wiara i Kościół rzymskokatolicki.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 r. rodzina nadal była ostoją chrześcijańskiej cywilizacji. Mimo prób zniszczenia świętości małżeństwa i rodziny, Polacy obronili te dwie tak bardzo ważne instytucje społeczne. Prof. Władysława Abraham pisał w latach dwudziestych XX stulecia: „Odwołuje się do zmysłu samozachowawczego naszego narodu, aby tej sprawy (t j. prawa małżeńskiego) nie lekceważył, lecz starał się ująć ją w myśl zasad religijnych. W ten sposób wzmocni się także ten wał ochronny, jakim jest nasze państwo przed pożogą bolszewizmu. Zwolennikami rozwodów u nas, obok stronnictw radykalizujących tudzież osób interesownych, jest zresztą tylko cieniuchna, bo niecała warstwa naszej inteligencji, niepomnej tego, że inteligencja nigdy, jak doświadczenie dziejowe uczy, nie umiała opanować prądów rewolucyjnych, które sama szerząc niebacznie radykalne hasła wywołała”⁸²⁵.

Konkludując, można rzec, że rozwody, z natury swej, nie zmniejszają niemoralności, lecz przeciwnie są źródłem jej wzrostu. Ponadto sprzyjają zabójstwom dzieci nienarodzonych, a także wyrządzają ogromną krzywdę tym, które już ujrzały światło dzienne, często stają się bezdomne⁸²⁶.

4. Legalizacja rozwodów

W roku 1946 r. małżeństwa i rozwody cywilne zostały zalegalizowane prawnie w całej Polsce przez władze komunistyczne⁸²⁷. Uczyniono to administracyjnie, bez zgody narodu. Dokonano gwałtu na prawie tysiącletniej tradycji narodu polskiego, niszcząc nierozerwalność małżeństwa i świętość rodziny. W pierwszych latach liczba rozwodów była niewielka. Wraz z propagandą antykatolicką i propagowaniem nowych idei komunistycznych w społeczeństwie polskim, wzrastała grupa osób niewierzących i obojętnych religijnie.

Dość dobrze charakteryzuje to ks. bp Władysław Miziołek: „Wśród przyczyn rozwodów nie wymienia się zazwyczaj braku lub osłabienia wiary i moralności, choć faktem jest, że mocna wiara i autentyczna moralność stoją na straży trwałości rodziny. Wykazuje to statystyka z naszego kraju, z której wynika, że w okolicach, gdzie żywsze są praktyki i tradycje religijne oraz wyższy poziom moralności chrześcijańskiej, mniej też jest rozwodów. Badania ankietowe wśród rozwiedzionych w ostatnich latach oraz przewody spraw rozwodowych pozwalają ustalić, że najczęstszymi przyczynami rozwodów w Polsce są: niewierność małżeńska, trwałe związanie się z inną osobą, alkoholizm, znęcanie się nad współmałżonkiem albo nad rodziną, niedobór charakterów, brak zainteresowania się domem. Jak widzimy, większość z tych przyczyn ma charakter moralny, podobnie jak wspomniane wyżej poczucie obowiązku i odpowiedzialności. Sam zaś fakt łatwej decyzji czy zgody na rozejście się jest u chrześcijan dowodem osłabienia wiary, bo wypowiedzi Ewangelii i nauka Kościoła są co do rozwodów jak najbardziej jasne. Z drugiej strony, religijność ─ przeżywana wspólnie przez małżonków ─ pomaga przezwyciężyć egoizm, agresywność, zarozumiałość, lenistwo (wady, które najczęściej niszczą więź małżeńską), pozwala w Sakramencie Pokuty uwolnić się od dotychczasowych win, daje siłę do przebaczenia i rozpoczynania nowego życia, ułatwia zachowanie równowagi duchowej w sytuacjach trudnych i w chwilach zagrożenia”⁸²⁸.

Statystyka rozwodów w Polsce jest zatrważająca, dość dokładnie możemy to prześledzić w poniższej tabeli.

Tabela nr 14

Liczba zawartych małżeństw i rozwodów w Polsce w latach 1946-2018

Źródło: Rocznik demograficzny, Warszawa 2018, s. 24-26; Obliczenia własne.

Najczęstszą przyczyną rozwodów jest niewierność małżeńska, innymi słowy zdrada. W roku 2015 z tej przyczyny rozpadło się 14% małżeństw⁸²⁹, zaś w 2018 r. ponad 10%⁸³⁰. Znaczący wzrost rozwodów zauważamy od czasu, kiedy w Polsce zalegalizowano sprzedaż pigułek antykoncepcyjnych w 1966 r. Antykoncepcja niszczy nie tylko zdrowie, ale przede wszystkim niszczy więzy małżeńskie w wymiarze duchowym i moralnym. Przy stosowaniu środków niszczących płodność, każda ze stron w małżeństwie wystawiona jest na pokusę niewierności. Kolejną przyczyną rozwodów jest niezgodność charakterów i nadużywanie alkoholu⁸³¹.

Tabela nr 15

Liczba zawartych małżeństw i rozwodów w podziale na dziesięciolecia w latach 1946-2018

Źródło: Obliczenia własne

Źródło: Obliczenia własne

Wykres przedstawiający liczbę małżeństw i rozwodów w podziale na dekady w latach 1946-2015 pokazuje nam prawidłowość, która występuje w społeczeństwie polskim od połowy lat osiemdziesiątych XX w. Wraz ze spadkiem zawieranych małżeństw rośnie liczba rozwodów. To wskazuje na proporcje obu zjawisk, które są uzależnione od kondycji duchowej i moralnej społeczeństwa. Wraz ze słabszą kondycją życia duchowego i moralnego spada liczba małżeństw, a wzrasta liczba rozwodów. Procesy te w społeczeństwach dokonują się powoli, ale są bardzo niszczące, a w ostateczności są jednym z ważniejszych impulsów społecznych przyczyniających się do depopulacji narodu. Co doskonale ilustruje powyższy wykres.

Największą liczbę małżeństw Polacy zawarli w latach 1966-1985, była to grupa Polaków urodzona w czasie wyżu demograficznego po II wojnie światowej. Od 1992 r. liczba małżeństw systematycznie spada, z niewielkimi wyjątkami. Takiego stanu rzeczy należy upatrywać przede wszystkim w deprawacji młodego pokolenia Polaków, które trwa co najmniej od trzech dekad. Proces ten spowodował, że wielu młodych odrzuciło instytucjonalne małżeństwo na rzecz wolnych związków. Rewolucja obyczajowa ma charakter masowy, w pierwszym etapie dokonywała się poprzez dyskoteki i kluby nocne, od końca XX w. dokonuje się przez Internet i propagowanie dewiacji w różnego rodzaju mediach.

Duża liczba rozwodów w okresie powojennym była pokłosiem II wojny światowej. Wiele małżeństw przez turbulencje wojenne nie przetrwały wierności, inne były poranione rozłąką, a inne niosły na sobie brzemię przedwojenne, przede wszystkim dokonania zabicia dziecka nienarodzonego. Kodeks karny z 1932 r. dawał możliwość zabicia dziecka nienarodzonego m.in. z powodu choroby. Innym powodem była nowa rzeczywistość, którą budowali w Polsce ludzie bez wiary w Boga i właściwej moralności. Członkowie PPS i PPR byli zagorzałymi propagatorami światopoglądu materialistycznego. Dla nich wiara w Boga i wartości moralne wynikające z religii chrześcijańskiej nie miały żadnego znaczenia. Małżeństwo było tylko kontraktem cywilnym. Rozwód był dozwolony, nie było żadnych barier.

Gwałtowny wzrost rozwodów w Polsce nastąpił po legalizacji aborcji w 1956 r., która dokonała ogromnych spustoszeń w życiu moralnym wielu kobiet. W porównaniu do poprzedniego okresu (1946-1955) , liczba rozwodów wrosła o 63,8%, ze 111,2 tys. do 174, 2 tys. rozwodów. Dokonała się także na dość dużą skale apostazja wielu Polaków, czemu sprzyjały władze propagujące światopogląd ateistyczny. Zniszczenie wrażliwości wobec norm moralnych wypływających z wiary katolickiej doprowadziło rzesze Polaków do podejmowania decyzji o własne osądy moralne, nie zakorzenione w wyznawanej wierze.

Kolejnym impulsem, dość mocnym, w relatywizowaniu życia moralnego i duchowego, było wprowadzenie do sprzedaży pigułek antykoncepcyjnych w 1966 r. Liczba rozwodów do poprzedniego okresu (1956-1965) wzrosła o 96,8%, ze 174,2 tys. do 342,8 tys. Prawie się podwoiła. Lata 1966-1975 były czasem agresywnej ateizacji społeczeństwa polskiego, z jednej strony propaganda „światopoglądu naukowego”, zabijanie nienarodzonych dzieci, a także propaganda zachęcająca do stosowania środków antykoncepcyjnych. Demoralizacja sumień toczyła się przez Polskę na skalę masową. Nie wolno nam zapominać o rozpijaniu Polaków. Przyzwolenie na spożywanie alkoholu było wszechobecne. To doprowadzało do wielu konfliktów małżeńskich, a w ostateczności do rozwodów⁸³². W roku 1960 ze szkół wyrzucono naukę religii, rozpoczęto laicyzację szkolnictwa⁸³³. Przez trzydzieści lat dzieci i młodzież była indoktrynowana wedle jedynie słusznego światopoglądu materialistycznego – „naukowego”. A Kościół i prawo Boże było wrogiem numer jeden⁸³⁴.

W latach 1976-1985 rozpadło się 431,8 tys. małżeństw, nastąpił kolejny wzrost do poprzedniej dekady o 20,6 %. W tym okresie udział procentowy rozwodów do nowo zawartych małżeństw wynosił 13,9%. Małżeństwo traciło swą stabilność i stawało się coraz częściej miejscem mało bezpiecznym, przede wszystkim dla dzieci. Deprawacja społeczeństwa polskiego z każdym dziesięcioleciem kroczyła ku przepaści, co zacznie się odbijać w przyszłości w depopulacji społeczeństwa polskiego.

Lata 1986-1995 były jedynym okresem, gdzie liczba rozwodów do poprzedniego dziesięciolecia spadła o 7%, z 431,8 tys. rozwodów do 401,5 tys. W roku 1990 w Polsce rozpadło się ponad 42 tys. małżeństw, w kolejnym ─ 33,8 tys., w 1992 r. ─ 32 tys., w 1993 r. ─ 27,9 tys., a w 1995 r. wzrosła liczba rozwodów do 38,1 tys.

Gdzie upatrywać przyczyn takiego stanu rzeczy? Otóż nastąpił ogromny entuzjazm z nadzieją na odnowę moralną i duchową wśród Polaków. Ta nadzieja była związana z pielgrzymkami Jana Pawła II do Polski⁸³⁵, a co za tym idzie, powstaniem ogromnej masy ruchów i stowarzyszeń katolickich⁸³⁶, zaangażowanie wielu wiernych świeckich dawało nadzieje na budowanie lepszej i sprawiedliwszej Polski. Powrót katechizacji do szkól po trzydziestu latach jej nieobecności miał zapewnić odnowę moralną i konfesyjną. Jednak konfrontacja ze światem liberalnym i lewicowym spowodowała dalsze osłabienie wiary i moralności wśród Polaków. Toteż te nadzieje bardzo szybko zostały zniszczone przez przemiany społeczno-gospodarcze, które po 1990 r. wytworzyły ogromne bezrobocie, niepewność jutra, biedę wśród ogromnej masy Polaków. Niewielkie grupy uwłaszczały się, stając się z dnia na dzień ludźmi majętnymi, a ogromne rzesze Polaków pozostawały bez pracy i środków do życia. Kolejny raz nadzieje Polaków na budowanie suwerennej Ojczyzny zostały zaprzepaszczone przez rządy socjalistów liberalno-lewicowych.

W latach 1996-2005 nastąpił kolejny raz wzrost rozwodów w Polsce, z 401,5 tys. do 474,6 tys., co stanowiło wzrost o ponad 15 %. Warto tu nadmienić, że udział procentowy rozwodów do nowo zawartych małżeństw wynosił 23,5%, prawie ¼ małżeństw się rozpadała. Był to czas utraconych nadziei na lepsze jutro. Od początku lat dziewięćdziesiątych XX w. w Polsce trwała deprawacja młodego pokolenia, przede wszystkim na skalę masową poprzez dyskoteki i muzykę disco polo, która ma charakter seksualizujący. Ponadto pojawił się nowy typ muzyki, w której przemycano treści satanistyczne, osłabiające wiarę wśród młodzieży, a ostatecznie prowadziły do apostazji i zerwania z tradycją Kościoła katolickiego. Ogromne spustoszenie wśród młodych czyniła prasa dla nastolatków, która lansowała relatywizm moralny, niszcząc życie duchowe młodego pokolenia Polaków. Od kilku dekad zmniejsza się liczba małżeństw, małżeństwo zaczyna być kontestowane przez młodzież. Wykreowanego nowego człowieka, bez wartości moralnych, bez potrzeby życia duchowego, korzystającego z uciech tego świata. Powtórka z historii imperium rzymskiego, gdzie zamykano świątynie i biblioteki, a w ich miejsce tworzono aquaparki.

Kolejna dekada, lata 2006-2015, następuje kolejny wzrost rozwodów, z 474,6 tys. do 660,5 tys., co stanowiło wzrost o 28,1% do poprzedniej dekady. Ponad 30% małżeństw rozpada się w stosunku do nowo zawartych. Gdzie upatrywać tak daleko posuniętej destabilizacji małżeństwa? Otóż deprawacja młodego pokolenia Polaków trwa już ponad 25 lat. Młodzi dotknięci 25 lat temu rewolucją seksualną toczącą się przez Polskę, w 2015 r. są w wieku powyżej pięćdziesięciu lat. Wielu z nich odrzuciło tradycję wyniesioną z domu rodzinnego, tradycyjne wychowanie, kontestują małżeństwo, żyją bez wiary w Boga i wartości moralnych wypływających z religii chrześcijańskiej. Przyjęli postawę bezwyznaniową o orientacji ateistycznej albo deistycznej.

Częste ośmieszanie duchownych i Kościoła rzymskokatolickiego niszczy w nich wiarygodność do przesłania ewangelicznego. Rozwód dla wielu z nich jest dobrem społecznym, z którego trzeba korzystać. Kolejną przyczyną była emigracja zarobkowa Polaków do wielu krajów Europy za pracą⁸³⁷. Długotrwała rozłąka powodowała niewierność małżeńską, a ostatecznie prowadziła do rozwodu⁸³⁸. Media liberalne lansowały przez cały czas nowy styl życia, gdzie nowoczesne społeczeństwo ma być tolerancyjne dla współczesnych zachowań, ma być na topie, modne i nikogo nie rażące⁸³⁹. Na wzrost rozwodów także miały wpływ rozwody fikcyjne, które pozwalały otrzymać zasiłek dla matki samotnie wychowującej dziecko⁸⁴⁰.

Z końcem drugiej dekady XXI w. zmniejszyła się znacznie liczba małżeństw, a wzrosła znacznie liczba rozwodów. W roku 2017 zawarto 192,6 tys. małżeństw, liczba rozwodów wzrosła do 65,3 tys., co stanowiło 33,9% rozwodów do nowo zawartych małżeństw. Pod wpływem rewolucji seksualnej doprowadzono w Polsce do zerwania z wiarą katolicką, która niosła wartości moralne podtrzymujące naród przez ponad 1000 lat. Wiara i moralność obecnie jest traktowana jako dziedzictwo kulturowe. Apostazja dokonała się w grupie wiekowej do 60. roku życia. Społeczeństwo stało się areligijne, amoralne, aspołeczne, pielęgnujące konsumpcjonizm i hedonizm. Odrzucono tradycję katolicką i narodową na rzecz globalizacji liberalnej.

Mimo tak dramatycznej sytuacji, naród polski podejmuje próby ratowania swej złej kondycji moralnej, przede wszystkim małżeństwa i rodziny. Fundacja Mamy i Taty przeprowadziła kilka lat temu kampanię społeczną pod hasłem „Rozwód? Przemyśl to”. Jej celem było uświadomienie rodzicom, że psychologiczne i emocjonalne konsekwencje rozwodu są dla dzieci bardziej poważne i dalekosiężne, niż się powszechnie uważa. Punktem wyjścia kampanii był przeprowadzony wcześniej sondaż na temat, co Polacy sądzą o rozwodach. Okazało się, że 84 proc. badanych uważa zjawisko rosnącej liczby rozwodów za drugi po narkomanii poważny problem społeczny. Ankietowani mają świadomość, że rozwód rodziców to trudny czas dla dzieci i że trzeba im pomóc przez niego przejść. Sądzą jednak, że „kulturalny rozwód” pomoże zniwelować ten problem. – Niewielu z nich zdaje sobie sprawę, że rozwód to coś więcej niż techniczny problem nieobecności jednego z rodziców, coś więcej niż emocjonalna niewygoda i stres przez jakiś czas. Rozwód to zbudowanie w dziecku trwałego przeświadczenia o niemożności tworzenia trwałych, stabilnych związków międzyludzkich. To zburzenie w nim nadziei na to, że możliwe jest trwałe niezachwiane szczęście między ludźmi – podsumowuje ten wątek Marek Grabowski, prezes Fundacji Mamy i Taty⁸⁴¹. A zatem za wszelką cenę trzeba ratować małżeństwa, by były stabilne i trwałe aż do ostatnich dni swego istnienia. Okresy rozwodowe, a takie w naszych dziejach były ─ XVI, XVIII i druga połowa XX i XXI wiek ─ to czas upadku moralności i religijności. Ogromny regres społeczny, który zazwyczaj kończył się tragicznie.

Ile małżeństw jest obecnie po rozwodach, pierwszym, drugim, a może i kolejnym? W latach 1946-2018 udzielono 15 146 200 małżeństw, zaś sądy cywilne orzekły prawie 2 788 200 rozwodów, co stanowiło 18,4% ogólnej liczby zawartych małżeństw. A zatem, ile osób zostało poranionych rozpadem małżeństwa? Najczęściej cierpią dzieci, rodzice jednej i drugiej strony, najbliższa rodzina. Jeśli jeden rozwód pokaleczył 10 osób włączając samych rozwodników, to dramat związany z rozwodami objął w Polsce 27 882 000 Polaków. Nie bagatelna to grupa, której zafundowano swoiste doświadczenie nowoczesnego państwa, jak to szermują do tej pory radykalne feministki, liberałowie, wolnomularze i komuniści. Czy o taką wolność chodziło, wolność bez Boga i wartości moralnych. Opartą na wartościach bezwyznaniowej grupy społecznej, która propaguje bezbożność i deprawację, ból i cierpienie i przyszłość bez przyszłości narodu i rodziny!!!

5. Dzietność a rozwód

Jak się okazuje potomstwo w małżeństwie ma ogromny wpływ na decyzje o prawdopodobieństwie rozwodu. Wraz ze wzrostem dzieci w małżeństwie, prawdopodobieństwo rozwodu maleje.

Tabela nr 16

Liczba dzieci w rodzinie a rozwód

Źródło: Rocznik Demograficzny, Warszawa 2019, s. 246.

Jak wskazują nam dane, zebrane z wielu lat, większość małżeństw rozwiedzionych to pary nie mające dzieci albo tylko z jednym dzieckiem. Jest to grupa licząca około 80% rozwiedzionych małżeństw. Prawdopodobieństwo rozwodu zmniejsza się wraz ze wzrostem liczby dzieci. Drugie dziecko w rodzinie zmniejsza prawdopodobieństwo rozwodu o połowę, trzecie dziecko powoduje zmniejszenie rozwodu pięciokrotnie, a czwarte siedmiokrotnie⁸⁴². W roku 2018 prawie 63 tys. nieletnich dzieci, poniżej osiemnastego roku życia⁸⁴³, wychowywało 57,6% osób rozwiedzionych. Kolejny problem, który dotyka społeczeństwo polskie, to dość duża liczba urodzeń pozamałżeńskich, w 2016 r. było ich 25%, co czwarte dziecko rodziło się poza małżeństwem⁸⁴⁴.

***

Brak stabilnego małżeństwa, związku mężczyzny i kobiety, bardzo niekorzystnie wpływa na przyrost naturalny. Osoby żyjące w związkach partnerskich ograniczają się do jednego dziecka albo zupełnie rezygnują z dzieci na rzecz własnego przyjemnego życia. To doprowadziło do sytuacji depopulacyjnej w Polsce, gdzie od kilku lat więcej osób umiera niż się rodzi. Kontestacja małżeństwa przez młode pokolenie Polaków bardzo źle wróży naszemu narodowi na przyszłość. Obecnie na ulicach naszych miast i wiosek coraz mniej widać dzieci i młodzieży. Widoczni są starsi, których będzie z każdym rokiem przybywać.

Okres ostatnich siedmiu dekad kładzie się ogromnym cieniem na dziejach Polski. Dokonano ogromnego spustoszenia moralnego wśród małżonków, ale jest to pokłosie systematycznie realizowanego nowoczesnego społeczeństwa bez Boga i wartości moralnych. Systematycznie przenikają do społeczeństwa idee postmodernistyczne moralnego luzu, a każdy człowiek jest panem własnych wartości moralnych. Przy analizach naukowych o demografii w Polsce czy na świecie pomijany jest element moralny i konfesyjny, nie pozwala na to poprawność polityczna, a on ma największą wartość budującą trwałość małżeńską i populacyjną w narodach.

2. Depopulacja Polski przez aborcję

Zabijanie dzieci nienarodzonych praktykowane było u ludów starożytnych. W czasach deprawacji w starożytnej Grecji aborcja była dość często praktykowana, w czasach dekadenckich pojawiła się w Rzymie, gdzie objęła wszystkie warstwy społeczne. Chrześcijaństwo stanęło w obronie dzieci nienarodzonych, choć musiało minąć sporo czasu, by życie dzieci było prawnie chronione. Czasy dekadenckie, wiek XIX, XX i XXI w Europie i Ameryce Północnej powróciły do czasów barbarzyńskich. Na nowo zaczęto praktykować zabijanie nienarodzonych dzieci. Z czasem stworzono cały przemysł.

Pierwszym państwem, w którym zalegalizowano aborcję, był ZSRR, uczyniono to 18 listopada 1920 r. Pierwszą placówkę aborcyjną w Polsce otwarto w 1931 r. Radykalne feministki z zabijania dzieci nienarodzonych uczyniły intratny interes finansowy, na którym dorabiają się fortun. W dziejach ludzkości nigdy nie doprowadzono na tak gigantyczną skalę do mordowania dzieci nienarodzonych, jak w wieku XX i XXI. Gdyby te zabite dzieci urodziły się w Europie, to dziś Stary Kontynent wyglądał by zupełnie inaczej, byłyby dzieci, powstawałyby nowe szkoły i przedszkola, a tak stał się kontynentem ludzi starych, schorowanych, bojących się przyszłości. Kontynent, który ma wszystko, co mu potrzeba do egzystencji, i nie ma nic, bo umiera na własne życzenie. Tak kończy się ludzkość, która uśmierciła Boga, umiera sama bez Boga.

1. Propaganda lewicowo-feministyczna

Z zabijaniem nienarodzonych dzieci spotykamy się już w starożytności. Zapiski prawne na ten temat odnajdujemy w babilońskim Kodeksie Hammurabiego (koło 2100 przed. Chrystusem). Grecki lekarz Hipokrates (460-330 p.n.Ch.) upominał kobiety przed tymi praktykami, przestrzegając przed ujemnymi skutkami zdrowia i życia, a od lekarzy żądał przysięgi, że nie będą zabijali nienarodzonych dzieci. Z Hellady te praktyki przywędrowały do Rzymu, z czasem objęły wszystkie warstwy społeczne, a za czasów cesarskich były tak powszechne, że stały się przedmiotem rozmów na ulicach czy w teatrze. W późniejszym czasie wprowadzono kary, ale sądy ich nie stosowały, praktyki były tak częste, że odbywały się nawet w pałacach cesarskich⁸⁴⁵. Dopiero chrześcijaństwo było w stanie stanąć w obronie życia dzieci nienarodzonych, choć musiało upłynąć wiele stuleci, by usankcjonowano to prawnie. W ostatnich dwóch stuleciach nastąpił regres moralny i obyczajowy. Upodobniamy się do ludów barbarzyńskich.

Ruch na rzecz regulacji liczby potomstwa rozpoczął się w latach siedemdziesiątych XIX stulecia w Europie Zachodniej, a w Stanach Zjednoczonych⁸⁴⁶ nieco wcześniej⁸⁴⁷. Idea ta dojrzewała w państwach zarządzanych przez ludzi bezwyznaniowych, najczęściej o profilu ateistycznym⁸⁴⁸. Rozpoczęła się powolna ewolucja w kierunku legalizacji aborcji, wpierw czyniono to poprzez propagowanie i wprowadzanie środków niszczących płodność⁸⁴⁹. Proces ten potrzebował jeszcze czasu i ideowych prekursorów. Wiele osób zaangażowało się w propagowanie „regulacji urodzeń”. Na Kongresie w Londynie w 1922 r. przyjęto uchwałę lekarzy, członków królewsko-brytyjskiego towarzystwa medycznego, 161 głosami na 164 obecnych⁸⁵⁰ takiej treści: „Zgromadzenie lekarzy na piątym Międzynarodowym Kongresie dla regulacji urodzeń stwierdza, że regulację urodzeń za pomocą metod hygjenicznych i środków ochronnych przeciw ciąży należy odróżnić od przerywania ciąży. Kongres wyraża przekonanie, że najlepsze środki przeciw ciąży nie są szkodliwe dla zdrowia i nie prowadzą do bezpłodności. Sekcja lekarska Kongresu stwierdza również, że higieniczne pouczenie o regulacji urodzeń powinno być obowiązkiem lekarskim”⁸⁵¹.

Od podjęcia kontroli urodzeń przez środowiska feministyczne i homoseksualne proceder ten stał się powszechny, z każdym rokiem wzrastał, obejmując miliony zabitych dzieci. Stał się intratnym interesem, na którym można było dobrze zarabiać⁸⁵². Śmierć nienarodzonych dzieci stała się dochodowym interesem grup feministycznych skupionych wokół idei komunistycznych. Propagowano także informację, że proceder zabijania dzieci nienarodzonych w placówkach aborcyjnych nie jest szkodliwy „dla zdrowia i nie prowadzi do bezpłodności”⁸⁵³.

Nałożono także obowiązek na lekarzy o informowaniu pacjentek o nowej metodzie zabijania dzieci ni narodzonych. W Kongresie uczestniczyły osobowości o „sławie światowej” ─ w opinii socjalisty ─ H. G. Wells (1866-1946)⁸⁵⁴, J. M. Keynes (1883-1946)⁸⁵⁵, E. Westermarck (1862-1939)⁸⁵⁶, zwolennicy regulacji urodzeń, reprezentujący poglądy liberalne, homoseksualiści, ateiści, głoszący idee względności etycznej.

Sześć lat później, w 1928 r., pod wpływem nacisków środowisk lewicowych i feministycznych Izba Lordów podjęła uchwałę, w której nałożono na rząd wprowadzenie przepisów prawnych, które będą zabraniały instytucjom społecznym, kościelnym, poradniom uświadamiania zamężnych kobiet o skutkach i metodach regulacji urodzeń⁸⁵⁷. Poprzez ten akt prawny pozbawiono wiele środowisk broniących życia nienarodzonych dzieci do aktywnego działania, ukazując niebezpieczeństwa płynące z regulacji urodzeń. Wprowadzenie tak restrykcyjnych przepisów poświadcza, jak dużym autorytetem cieszył się jeszcze Kościół w Anglii, a z drugiej strony jak ważny był to interes ekonomiczny dla środowisk lewicowych i feministycznych, dostarczający duże środki finansowe. Socjaliści, feministki i liberałowie budowali imperium finansowe na cmentarzach dzieci nienarodzonych.

Zmniejszająca się liczba dzieci w poszczególnych krajach i rodzinach była sukcesem feministek. W Holandii pierwsza poradnia powstała w Amsterdamie w 1885 r.⁸⁵⁸. Aletta Henriette Jacobs⁸⁵⁹ w czasie Kongresu odbywającego się w Holandii złożyła sprawozdanie w którym ogłosiła, że od czterdziestu lat w Holandii istnieje ruch na rzecz regulacji urodzeń. W tym czasie zorganizowano 52 poradnie (placówki aborcyjne), a współczynnik urodzeń spadł z 37,6 w roku 1880 na 19,3 w 1913. na 1000 mieszkańców, dodała, że śmiertelność dzieci również spadła z 23,9 na 9,9. Jeśli mniej dzieci się rodziło na 1000 osób, to także mniej umierało. Szwedzi podążali tą samą drogą co Brytyjczycy, Austriacy, Niemcy czy Holendrzy⁸⁶⁰.

W literaturze pojawiło się nowe pojęcie, które rozwiązywało problem aborcyjny, pojęcie delikatnie brzmiące nie wprowadzające zamieszania wśród lekarzy i pacjentów, brzmi ono – medykalizacja przerywania ciąży.

W prasie lewicowej od wielu lat propagowano legalizację aborcji. Na łamach „Głosu Kobiet” w 1927 r. odnajdujemy informacje o tym, że należy zmienić przepisy co do spędzenia płodu czy przerwania ciąży w Austrii i w Niemczech. Tytuł był znamienny, sugerował– masowe demonstracje. Choć ani jednym zdaniem nie napisano, gdzie odbyły się masowe demonstracje, albo jaki miały przebieg. Sam tytuł miał wywołać potrzebę dyskusji o aborcji, która zniewala kobiety, przede wszystkim biedne proletariuszki⁸⁶¹. Na łamach prasy kobiecej czytamy: „(…) ofiarami obowiązujących przepisów padają kobiety proletariuszki, bo panie klas posiadających mogą zapłacić lekarza, czy sanatorjum i zawsze znajdą dosyć powodów, żeby upozorować konieczność zabiegu. (…) Niesłychanie ciężkie jest życie kobiety obarczonej dziećmi. Przeważnie są to kobiety chore i rodzą dzieci niezdolne do życia. (…) Tylko fanatycy i ludzie o ciasnych sercach, mogą tak prostej sprawie nadać charakter religijny czy agitacyjny”⁸⁶². Przez cały czas propagowano eliminowanie ze społeczeństwa dzieci chore, a matkom zakazywano rodzić dzieci chore, argumentując tym, że będą to dzieci niezdolne do życia. Proletariuszki miały inne zadania, znacznie ważniejsze i zaszczytniejsze. Praca na rzecz wspólnego dobra w fabrykach i kopalniach.

W roku 1930 kongres biskupów anglikańskich wsparł działaczy socjalistycznych i radykalne feministki, uznając racjonalizację urodzeń za sprawę słuszną⁸⁶³. W opinii socjalistów i feministek „(…) świadome macierzyństwo w Anglii zwyciężyło”. To dało początek powstawaniu wielu poradni w granicach Wielkiej Brytanii (placówek aborcyjnych). W kolejnych latach na łamach prasy feministycznej pojawiały się kolejne informacje z Wysp Brytyjskich. Tym razem argumentowano potrzebę prowadzenia klinik propagujących „świadome macierzyństwo” dużym bezrobociem w Anglii, w 1934 r. obejmowało ono około 3 mln mieszkańców. W opinii autora tekstu sytuacja bezrobotnych była beznadziejna i nie rokowała na przyszłość. Toteż proponowano ograniczanie liczby ludności, która jest ciężarem dla społeczności. Czytamy: „(…) Powstają kliniki świadomego macierzyństwa, zwanego tam brith control, jako jedyne deski tymczasowego ratunku. Mieszczą się one w najuboższych dzielnicach, w dwupiętrowych domach. (…) Lekarz kierujący poradnią mówi, nie dążymy do ograniczeń urodzeń, a jedynie do zwrócenia uwagi kobiet na warunki, w jakich może się wychować dziecko”. Kończy swą relację autor tekstu stwierdzeniem, że w krajach przeludnionych ograniczanie potomstwa jest koniecznością⁸⁶⁴.

2. Propaganda aborcyjna na łamach prasy lewicowej w Polsce

Przez dziesięciolecia źródłem rozwiązłości moralnej i niszczenia obyczajowości była propaganda na łamach prasy, w literaturze, teatrze i mediach elektronicznych. Za ten stan rzeczy odpowiadają dziennikarze, publicyści, aktorzy, artyści, osoby bardzo zdolne, a nawet wybitne, znane i uznane, które swe talenty i zdolności ukierunkowały na propagowanie pornografii, prostytucji i innych niecnych zboczeń. Za ten stan rzeczy w sposób szczególny odpowiadają krytycy literaccy, właściciele mediów drukowanych i elektronicznych, którzy nie stanęli w obronie moralności rodzin i życia małżeńskiego. Środowiska lewicowe z całą świadomością niszczyły i niszczą morale narodu polskiego i całej Europy.

Propaganda „świadomego macierzyństwa” w Polsce prowadzona była już z końcem XIX i na początku XX stulecia. Tow. J. Budzińska-Tylicka w 1907 r. angażowała się w propagowanie zmniejszania liczby dzieci w rodzinach polskich. W swej publikacji odnotowała: „(…) za czasów niewoli rosyjskiej, jeszcze w 1907 r. sama pisałam i miewałam publiczne odczyty na temat ograniczania przerażająco licznego potomstwa polskich rodzin, żyjących w nędzy i ciemnocie”⁸⁶⁵. Autorka pochodziła z wieloletniej i patriotycznej rodziny. Być może, doświadczenie w domu rodzinnym biedy przyczyniło się do poszukiwania lepszych rozwiązań, a tym lepszym rozwiązaniem miało być zmniejszanie liczby dzieci w rodzinach sposobami niegodnymi, poprzez środki niszczące płodność i aborcję.

Kolejnym argumentem za regulacją urodzeń w Polsce miała być duża śmiertelność dzieci w pierwszych czterech latach po urodzeniu. Na łamach „Głosu Kobiet” dr Kłuszyński pisał, że na 100 urodzeń umiera rocznie przeszło 20 dzieci. Ubolewał nad nędzą rodzin polskich, nad brakiem odpowiedniej higieny i brakiem kultury. „Polska dąży dziś już do tych, wyjątkowych krajów europejskich, w których panuje taka zastraszająca umieralność niemowląt. Zapewne brak kultury, brak uświadomienia hygjenicznego odgrywa pewną rolę, ale przede wszystkim nędza i w parze z nią bogactwo dzieci to jakby naturalne kojarzenie się”. Z ubolewaniem i oburzeniem pisał, upominając tych, którzy nauczali o rodzinie miłującej się i przyjmującej potomstwo. „Jest obłudą i niesumiennością, jeśli się klasie pracującej, uginającej się pod brzemieniem nędzy i niedostatku głosi ewangelię płodności”⁸⁶⁶. Ale czy tylko w Polsce na początku XX w. była tak duża śmiertelność wśród niemowląt? Jaka była sytuacja w Prusach, opisuje D. K. Chojecki w artykule „Umieralność niemowląt w polskich rejencjach Prus na początku XX wieku”⁸⁶⁷. I tak w rejencji wrocławskiej około 24 dzieci umierało rocznie na 100 urodzeń, w rejencji gdańskiej przeszło 21, w magdeburskiej powyżej 20, we frankfurckiej około 20, w kolońskiej około 18, hanowerska poniżej 15, a kasselska koło 11⁸⁶⁸. A zatem proces ten bardzo różnie wyglądał w różnych częściach Europy.

Kłuszyński, jako przedstawiciel idei socjalistycznych i feministycznych, na łamach pisma wydawanego pod red. Dory Kłuszyńskiej, czołowej przedstawicieli feministek polskich z okresu międzywojnia w Polsce, zaprezentował liberalne idee demografii, które miały kształtować świadomość mas, pisał, że: „(…) cechą dobrobytu gospodarczego i postępu⁸⁶⁹ kulturalnego jest niska cyfra urodzeń i niska cyfra umieralności. To też w krajach, w których ludności pracującej lepiej się powodzi i w których robotnicy wywierają swój wpływ na bieg życia politycznego jest najmniejsza populacja (Anglia, Francja)”⁸⁷⁰. Czyżby przedstawiciel równości społecznej zapomniał, przywołując

Warto tu nadmienić, że Anglia i Francja, były to kraje posiadające kolonie i czerpiące krocie zysków z podbitych narodów, zaś Polska była w czasie porozbiorowym, w którym podejmowano próby odbudowy gospodarczej kraju, gdzie ścierały się różne idee polityczne, nie zawsze wspierające interes narodu polskiego⁸⁷¹. Należało rozwijać kulturę, higienę, równość społeczną, opiekę medyczną nad dziećmi, by wśród niemowlaków była jak najmniejsza śmiertelność, ale z drugiej strony, trzeba było wspierać rodziny wielodzietne, gdzie rodziły się dzieci. Nie poprzez propagowanie aborcji i antykoncepcję, ale poprzez pomoc materialną i wychowanie w duchu narodowo-katolickim. Jednak tak się nie stało. Idee propagujące depopulację były propagowane przez środowiska socjalistyczne i feministyczne.

Warszawskie towarzystwo ginekologiczne w 1928 r. ustaliło zasady pozbawiania nienarodzonych dzieci życia ze wskazań lekarza. Od tej pory lekarz stał się decydentem, kto może się urodzić i żyć, a komu nie wolno przyjść na ten świat. Koronnym argumentem, który propagowano na łamach prasy feministycznej i socjalistycznej, było ubóstwo materialne w wielu rodzinach. Nie wolno dopuszczać, by rodziny miały większą liczbę dzieci, nas, narodu polskiego na to nie stać, pisał czołowy propagator regulacji urodzeń, H. Kłuczyński⁸⁷².

Dr Henryk Kłuczyński⁸⁷³ nawoływał kobiety polskie, by poddały się regulacji urodzeń, by ograniczały liczbę potomstwa, by zaangażowały się w nowe wezwania gospodarcze i kulturalne, a dzieci będą im w tym przeszkadzać. Zaznaczył, że w społeczeństwie polskim nadal funkcjonuje „(…) naiwny typ płodności, który polega na tem, że rodzić będzie tyle dzieci, ile tylko kobieta urodzić może”⁸⁷⁴. Straszył, że liczne potomstwo będzie ogromnym obciążeniem dla gospodarki, a także będzie trudno je wychować. Natomiast kobiety będą wyłączone z życia społecznego, nie będą „(…) dostępne żadnym wyższym ideałom, gdyż całe ich życie, wypełnione jest ciążą, połogiem, porodem, karmieniem. (…) Niczym nieokiełzana płodność staje się klęską dla rodziny robotniczej”⁸⁷⁵.

Z podobną argumentacją wystąpił na łamach swej broszurki T. Boy-Żeleński⁸⁷⁶, „Piekło kobiet” w 1930 r. Pisał: „(…) nie ma gorszego wroga rodziny niż nadmierna płodność”⁸⁷⁷. Z całą mocą argumentował na różne sposoby, by ograniczać liczbę dzieci w rodzinach, przywołując sukcesy na tej płaszczyźnie w wielu krajach Europy Zachodniej. Tłumaczenie było pokrętne, jakoby ograniczanie dzieci miało przyczynić się do wzrostu istot ludzkich w tych krajach. Od kilkudziesięciu lat – pisał w 1929 r. dr Kłuczyński ─ powstał potężny, „(..) zorganizowany ruch za regulacją urodzeń przeważnie w Ameryce, Anglji, Niemczech i Austrji. Również i Labour Party⁸⁷⁸ uznała za konieczność uświadamiania kobiet o celach i metodach regulacji urodzeń”⁸⁷⁹. Prekursorami ograniczania liczby potomstwa w społeczeństwie byli: Stella Browne (1880-1955)⁸⁸⁰, Dora Russel (1894-1986)⁸⁸¹, Doroty Jewson (1884-1964)⁸⁸² i wielu innych. Pionierzy regulacji urodzeń chlubili się, że swą działalnością nie osłabiali populacji swych państw, „(…) lecz przeciwnie, w pierwszych 30. latach ruchu tego w Europie uratowali około 21 milionów istot ludzkich”. Ruch ten w ich opinii, był „(…) wyprawą krzyżową przeciw ubóstwu” i był oparty na przesłankach naukowych z zakresu medycyny, ekonomii i polityki populacyjnej⁸⁸³.

Kolejne argumenty propagowane na łamach prasy lewicowej miały przekonać czytelników do ograniczania dzieci w rodzinach. Przywoływano możliwości spędzenia płodu przez zamożne panie, zaś przez biedne robotnice nie było to możliwe, powód brak finansów na zabicie własnego dziecka. Dlatego w opinii dra Kłuczyńskiego, czyniono to potajemnie u niedoświadczonych kobiet wiejskich. Podano także dane statystyczne z Niemiec, ile dokonuje się poronień, ile osób umiera po poronieniu, a ile jest kobiet chorych po zabiciu własnego dziecka. Podawane dane miały obrazować ogromną skalę dzieciobójstwa, które dokonuje się w Niemczech i w Polsce⁸⁸⁴ i jest zagrożeniem dla życia kobiet. A można by czynić to inaczej, podpowiada dr Kłuszyński.

Pierwsza poradnia „świadomego macierzyństwa” powstała w Warszawie w październiku 1931 r., prowadzona była przez Robotnicze Towarzystwo Służby Społecznej, pod kierownictwem J. Budzińskiej-Tylickiej⁸⁸⁵. Propagowano środki niszczące płodność, a to z kolei prowadziło prostą drogę do zabijania dzieci nienarodzonych w łonie matek. W 1933 r. w poradni Budzińskiej-Tylickiej w Warszawie przyjęto 3808 kobiet, nowo przyjętych było 1707 pacjentek. U 1707 pacjentek dokonano 672 zabójstw nienarodzonych dzieci, a w ciągu całego 1933 r. u wszystkich przyjętych kobiet zabito 1594 dzieci⁸⁸⁶. Do 1935 r. radykalne feministki utworzyły 14 oddziałów swych poradni na terenie Polski w kilku miastach: w Łodzi, Radomiu, Krakowie, Jedliczu, Gorlicach, Poznaniu, Kaliszu i Lublinie⁸⁸⁷. W obronie działających poradni „świadomego macierzyństwa” stawały radykalne feministki, jedną z nich była Anna Smolikowa, która w obszernym artykule na łamach „Głosu Kobiet” pisała: „Otwieranie przychodni świadomego macierzyństwa jest obowiązkiem, który zaszczytnie spełnia Robotnicze Towarzystwo Służby Społecznej”⁸⁸⁸. W roku 1937 z poradni „świadomego macierzyństwa” w Warszawie skorzystało 2884 kobiet⁸⁸⁹.

Wielka tragedia odbywała się na ziemi polskiej. Po latach niewoli, nadeszła nowa niewola, deprawacyjna, niszcząca naród polski, zabijająca największy skarb – polskie dzieci.

Polskie feministki i komuniści przez cały czas ubolewali nad dużym przyrostem naturalnym w kraju nad Wisłą. To ich niepokoiło i spędzało sen z oczu. Byli niespokojni o los Polski. Niepokojąca jest wizja feministek nad Polską lat trzydziestych XX w., „(…) polską nadmierną rozrodczość ratowała emigracja: za morza i oceany; do Niemiec sezonowo, do Francji na dłuższy pobyt, tak że w sumie 250 tysięcy obywateli rocznie musiało rzucać swą płodną Ojczyznę, podczas gdy dalej rocznie nowe pół miliona narastało. – Statystyka wykazuje, że powszechny spis ludności w Polsce w 1921 r. wykazał 27 milj. 200 tys., a w 10 lat później, to jest w 1931, już było 32 milj. 100 tys.”. A dalej autorka pyta: Czy Polska jest w stanie poradzić sobie z tym tak dużym przyrostem naturalnym pod względem gospodarczym, kulturalnym, oświatowym, rolniczym i przemysłowym? Zastanawia jednak, dlaczego środowiska lewicowe, komunistyczne i feministyczne tak bardzo bały się dzieci, rodzin wielodzietnych. Co je niepokoiło, czy tylko ubóstwo, czy coś więcej? Dlaczego rozwiązanie tego problemu widziano w łamaniu sumień kobiet, w zabijaniu dzieci nienarodzonych, czy to było rozwiązaniem problemu? A przecież przyszłością każdej rodziny są dzieci, każdego narodu i każdej cywilizacji. Rodzina, naród bez dzieci umiera.

A może należy szukać odpowiedzi w tak mocno zdeprawowanym środowisku lewicowo-feministycznym, w nienawiści do rodziny, małżeństwa i dzieci. Bo rodziny polskie, mimo swego ubóstwa, emanowały szczęściem i radością. Zaś środowiska zdeprawowane obyczajowo emanowały smutkiem i propagandą cywilizacji śmierci. Tak to przedstawiła czołowa feminista Polski w 1935 r., rok przed swą śmiercią, J. Budzińska-Tylicka: „(…) nadszedł dla państwa Polskiego ostatni moment, ażeby świadomie, społecznie i organizacyjnie przystąpić do umasowienia praktycznej akcji regulacji urodzeń, czyli świadomego ograniczania potomstwa”. Wskazała, że nie przez te środowiska, w których mało dzieci się rodziło, ale przez te, które są „(…) upośledzone materialnie, zarówno w miastach, jak i wśród ludu wiejskiego”. Uświadomienie społeczeństwa, w opinii czołowej feministki, będzie ogromnym zwycięstwem „świata pracy”⁸⁹⁰. Zabijanie dzieci nienarodzonych miało być ogromnym sukcesem. Narrację medialną w prasie lewicowej w Polsce podpierano informacjami z krajów Europy Zachodniej, m.in. z Wielkiej Brytanii, która kroczyła nieco szybciej w deprawacji niż kraje Europy Wschodniej, nazywając to nowoczesnością czy postępem⁸⁹¹. Z czasem informowano o kolejnych krajach europejskich, które propagowały „świadome macierzyństwo”, m.in. o Finlandii⁸⁹².

Dorota (Dora) Kłuszyńska⁸⁹³, również ubolewała nad sytuacją ludnościową w Polsce, przede wszystkim nad dużym przyrostem naturalnym w latach dwudziestych XX stulecia. Pisała na łamach „Głosu Kobiet”: „(…) w Polsce ostatni spis ludności, przeprowadzony 9-go grudnia 1931 r. wykazał przyrost ludności o przeszło 5 miljonów za okres 10 lat, czyli 19%”⁸⁹⁴. W Europie był to przyrost jeden z największych. „W Polsce jest strasznie duża rozrodczość, największa w całej Europie; matki za dużo rodzą dzieci – tak że u nas przybywa pół miliona”⁸⁹⁵. W województwach wschodnich miał miejsce największy przyrost naturalny. Dora dodała, że przyczyną był „analfabetyzm, ludzi ciemnych”, bo byli pod wpływem klerykalizmu⁸⁹⁶. Radość i wolność miała im zapewnić wiedza o „świadomym macierzyństwie”, które prowadziło do pozbycia się dzieci za pomocą aborcji. Kolejnym argumentem do pomniejszania liczby dzieci w rodzinach, według feministek, było bezrobocie, które miało charakter urzędowy, obejmowało tysiące osób w Polsce. A skoro nie było pracy, to „(…) nie wolno w interesie dobra ogólnego ludu pracującego pomnażać bezmyślnie dzieci”. Kończyła swe refleksje, że nie może być to powodem do radości, że ludność w Polsce wzrasta⁸⁹⁷.

Feministka Zofia Daszyńska-Golińska w swej publikacji „Zagadnienia polityki populacyjnej”, wspiera działania na rzecz „świadomego macierzyństwa” i przywołuje słowa J. S. Milla (1806-1873), który tak pisał: „(…) cywilizacja jest walką przeciw instynktom zwierzęcym, z których najsilniejszy zwycięża. Jeśli nie zwyciężyła instynktu rozrodczości, to dlatego, że tego nigdy nie próbowała na serio…. Nie można spodziewać się postępów moralności, póki licznych rodzin nie będzie się traktowało równie pogardliwie jak pijaństwa…”⁸⁹⁸. Postęp w moralności – w jego opinii Milla ─ miał zależeć od braku poszanowania dla rodzin mających dzieci.

W drugiej połowie lat trzydziestych XX stulecia na łamach „Głosu Kobiet” nadal środowiska feministyczne lansowały pogląd o potrzebie zmniejszenia liczby dzieci w rodzinach. Przypomniano kolejny raz, że stanowczo za dużo urodziło się dzieci w ciągu kilku ostatnich lat⁸⁹⁹. Przez tak duży przyrost naturalny pogorszyła się kondycja gospodarcza kraju, wzrasta bezrobocie, panuje głód i nędza. „Pogorszył się stan fizyczny ludności, zmalała odporność i tężyzna. Pobór nie tylko do wojska, ale do obozów pracy przedstawia obraz nędzy i rozpaczy”. Przywołano dane, że na 100 chłopców zgłaszających się do junaków, aż 70 nie może podjąć pracy, z powodu głodu. „Dopiero po tygodniu, kiedy się najedzą, odpoczną, wyśpią, można mu dać łopatę, czy kilof, ale pracują z największym wysiłkiem. Wygłodzeni od dzieciństwa nie przedstawiają wielkich wartości w procesie gospodarczym”. Smutne ostatnie stwierdzenie, że młodzi „nie przedstawiają wielkich wartości”⁹⁰⁰. Tak może pisać tylko człowiek pozbawiony jakiejkolwiek wrażliwości.

Cofnijmy się do historii. Skoro tylko dobrobyt może zapewnić nam sukces gospodarczy i demograficzny, to jak to było w Rzymie w pierwszych trzech wiekach po narodzeniu Chrystusa. Był dobrobyt, było wszystko, a czy chłopcy przy tym dobrobycie byli mocniejsi, lepiej wysportowani, zapewniający bezpieczeństwo swemu imperium? Ammian Marcellin (330-392) w „Res Geste” opisał upadek intelektualny i duchowy Rzymian. Dziś wiemy, że przed upadkiem moralnym nastąpił upadek duchowy i intelektualny. Mentalność dekadencka objęła także żołnierzy rzymskich. Konsekwencją tego był upadek ducha bojowego, utracono tego ducha, a młodzieńcy tracili tężyznę fizyczną, stawali się leniwi, tchórzliwi i gnuśni, tym samym nie byli w stanie bronić granic zagrożonego imperium⁹⁰¹. A zatem, nie dobrobyt daje potęgę narodowi, owszem daje łatwiejszą egzystencję, łatwiejsze życie, ale największym skarbem każdego narodu jest obyczajność młodego pokolenia i dzieci w rodzinie. To jest najlepszym kapitałem każdej społeczności narodowej.

Na łamach „Głosu Kobiet” od połowy lat trzydziestych XX stulecia pojawiały się ogłoszenia informujące o poradniach „świadomego macierzyństwa”. Po śmierci feministki J. Budzińskiej-Tylickiej poradnia w Lesznie otrzymała jej patronat. W ogłoszeniu podawano informacje: „(…) o zapobieganie ciąży, leczeniu chorób kobiecych i bezpłodności. Porady przed ślubne”⁹⁰². W kolejnych numerach pojawiało się ogłoszenie takiej samej treści z jedyną zmianą ─ adresu poradni.

W przededniu wybuchu II wojny światowej prasa feministyczna i komunistyczna pisała na swych łamach o przeludnieniu Polski, o ogromnym bezrobociu i o potrzebie emigracyjnej Polaków do innych krajów albo przydziale kolonii zamorskich. Antidotum na ten stan rzeczy jest zmniejszenie liczby dzieci w rodzinach. „W Polsce jest przeludnienie, zwłaszcza wieś w Małopolsce dusi się wprost, tak jest ciasno, i w rezultacie mamy 5-8 milionów ludzi, dla których nie ma pracy. Rozlega się wołanie o przydział kolonii, bo za morzami są ziemie, które czekają na przybyszów, jak Brazylia, Kanada, Argentyna, Wyspy Madagaskaru, a chłop polski to świetny kolonizator”⁹⁰³. Przeludnienie w Polsce i na świecie było ciągłą obawą środowisk lewicowych i feministycznych.

Poważnym problemem, który dotykał młode pokolenie Polaków przed II wojną światową, była dość duża deprawacja. Środowiska lewicowe, feministyczne i komunistyczne swym oddziaływaniem wśród robotnic i proletariuszek na tyle zmieniały mentalność młodych Polaków, że wielu z nich odrzucało tradycyjne wartości. W roku 1937 na 856 tys. urodzonych dzieci, 57 tys. było nieślubnych⁹⁰⁴, co stanowiło 6,7% z ogółu rodzonych. W skali całego kraju nie stanowiło to widocznego problemu, ale w sposób ewolucyjny dokonywała się powolna liberalizacja życia moralnego.

3. Zapaść demograficzna w latach trzydziestych XX stulecia

Z bólem trzeba przyznać, że od 1932 r. zauważalny jest spadek urodzeń w Polsce, straciliśmy swą mocarstwową pozycję w świecie w liczbie niemowląt, spadliśmy do 29,1 urodzeń rocznie na tysiąc osób, trzy lata później do 26,2, aż wreszcie w roku 1938 przyszła wielka klęska, bo rodziło się nieco ponad 24⁹⁰⁵. Należy przypuszczać, że działania feministek, liberałów i komunistów w propagowaniu środków niszczących płodność i zabijanie nienarodzonych dzieci zbierało swe niechlubne owoce. Coraz mniej rodziło się dzieci, a rocznie około 200 tys. dzieci zabijano w łonach matek⁹⁰⁶.

W roku 1928 w Polsce zabito 130 tys. dzieci nienarodzonych, a w 1938 r. około 200 tys. W roku 1928 zakłady ubezpieczeniowe odnotowały 22 071 wypadków poronień. W statystyce szpitalnej nie odnotowywano tych śmierci ludzkich jako zgonów, podobnie było z urodzeniami, pomijano je. Nie dostrzeżono 200 tys. urodzeń zabójczych i 200 tys. zgonów. Jak je klasyfikować? – pyta W. Majdański w swej publikacji⁹⁰⁷. Co to za zjawisko? „Dusili, mełli w zębach, w setki tysięcy to szło, i nie wiedzieli, co to jest: i to się nie liczyło!?”⁹⁰⁸. A w latach 1918-1939 zabito 3 miliony dzieci polskich, które nie ujrzały światła dziennego⁹⁰⁹. W pierwszych dniach października 1938 r. w Polsce radykalne feministki zorganizowały I Ogólnopolski Kongres Dziecka, chwaląc się osiągnięciami, biadoleniem nad wieloma niesprawiedliwościami, jakie nadal dzieci mają w Polsce. Ale nie padło ani jedno zdanie, ile dzieci straciło życie w łonach matek⁹¹⁰. Paradoksalne, ale działaczka feministyczna Ellen Key (1849-1926) w Szwecji w swej publikacji „Stulecie dziecka”⁹¹¹, wiek XX. nazwała „wiekiem dziecka”⁹¹², a może słuszniej by trzeba nazwać to „wiekiem dzieciobójstwa”. „W Niemczech przedhitlerowskich mordowano rocznie jeden milion dzieci, w katolickiej Francji pół miliona, w katolickiej Belgii ćwierć miliona, w USA ─ dwa do trzech milionów, w Radzieckiej Rosji – trzy miliony⁹¹³”. Liczby te nabierają zupełnie innej wartości, kiedy przywołamy liczbę urodzeń żywych dzieci, np. we Francji wyniosła w 1930 r. około 749 tys., a w Niemczech w 1928 r. urodziło się 1183 tys. dzieci⁹¹⁴.

A w skali całego świata, ile milionów dzieci nie ujrzało światła dziennego?

4. Kodeks karny z 1932 r. ─ legalizacja aborcji

W czasie prac redakcyjnych nad nowym kodeksem karnym na łamach prasy odnajdujemy informacje dotyczące prac specjalnej Komisji kodyfikacyjnej powołanej jeszcze przez I Sejm ustawodawczy. Prace wymagały ogromnego wysiłku, w Polsce obowiązywały trzy kodeksy: rosyjski w byłym Królestwie, pruski w Wielkopolsce i austriacki w Małopolsce. Każdy z tych kodeksów zawierał już wiele praw nieaktualnych. Pojawiła się także w artykułach sprawa przerwania ciąży, czyli sztuczne poronienie. Rozpisywano się na łamach prasy feministycznej nad karalnością kobiet i lekarzy⁹¹⁵, zarzucając, że kodeks wprowadza „przymusowe macierzyństwo”⁹¹⁶.

Ubolewano nad matkami mającymi po kilkoro dzieci, że są przemęczone, niezdolne do cieszenia się życiem. „Przemęczone matki po 6, 8, 9, 10 i więcej dzieci – gdy uginają się pod ciężarem ciąży, porodu, karmienia, wychowywania i pracy w domu i często poza domem”. J. Budzińska-Tylicka (1867-1936)⁹¹⁷, dr medycyny, działaczka socjalistyczna i feministka proponuje kobietom rozwiązanie, które pozwoli wyzwolić się z jarzma macierzyństwa, staną się wolne i bez zobowiązań. Pisała: „(…) najlepiej używać środki zapobiegawcze ochronne, zapobiegające zajściu w ciążę – ale 1/ ciemne masy są jeszcze nie uświadomione dostatecznie, żeby dobrze się ochraniać od zapłodnienia, 2/ medycyna jeszcze łatwego, a zupełnie pewnego środka nie posiada”. Konkludując autorka informuje czytelników, że: „(…) przerwanie ciąży musi być dozwolone, o ile sama kobieta chce, by ciążę przerwać, a zrobione powinno być tylko przez lekarza dobrze, czysto i tanio”⁹¹⁸. Propagowano absolutną wolność kobiety, która jest niczym nie skrępowana co do dziecka noszonego w łonie. Jest jej absolutną własnością. Może go zabić, albo może pozwolić mu się urodzić, jest panem życia i śmierci własnego dziecka. Ta idea jest pochodnią świata bez Boga, Bóg „umarł”, a bogiem jest człowiek⁹¹⁹. A co to znaczy: dobrze zabić dziecko w łonie matki ? Można by rzec, skutecznie, bez wyrzutów sumienia i bez komplikacji. A czysto, cóż to znaczy, w warunkach higienicznych, by matka miała świadomość, że dokonuje się dobro, że to, co się czyni, czyni się dla jej dobra. Przy miłym i uśmiechniętym personelu, życzliwym i zatroskanym o dobro swej pacjentki. Sumienie nadal ma być czyste, bez wyrzutów, bez świadomości, że zabiła własne dziecko, że wydała na nie wyrok. A cóż to znaczy tanio? A to pojęcie względne, w zależności od zasobności portfela.

J. Budzińska-Tylicka na łamach prasy feministycznej apelowała do czytelników, by rodziny miały tyle dzieci, ile mogą wykształcić i zdrowo wychować. Ostrzegała, że: „(…) liczne rodziny robotnicze podtrzymują nędzę, za wiele rąk do pracy tworzy wyzysk, niskie płace i podtrzymuje bezrobocie”. A to powoduje emigrację do wielu krajów świata. „Corocznie 200 tys. ludzi ucieka z przeludnionej Polski po pracę do obcych”. Rządzący nie byli w stanie zapewnić odpowiednich warunków pracy Polakom. Jak zaradzić temu problemowi? Widziała tylko jedno wyjście, zabicie nienarodzonych dzieci. To przyniesie szczęście i spokój społeczny. To wzniesie nas na wyżyny sukcesu gospodarczego. Wołała do towarzyszek: „(…) musimy żądać, żeby w nowym prawie polskim było zastrzeżone. Że tylko lekarz ma prawo robić poronienia na żądanie kobiety – w dobrych warunkach higienicznych, by zabieg ten nie zagrażał jej zdrowiu, ani życiu”.

Na łamach czasopisma „Kobieta współczesna” od 1929 r. zapraszano kobiety do wypełnienia ankiet na temat przerywania ciąży⁹²⁰. Od 1930 r. zorganizowano akcję zbierania podpisów pod uchwałami Wydziałów Kobiecych PPS w całej Polsce, w celu zmiany projektu karnego⁹²¹. Środowiska feministyczne i lewicowe starały się wszelkimi sposobami wywrzeć presję na parlamentarzystach, by jak najbardziej zliberalizować prawo karne odnoszące się do zabijania dzieci nienarodzonych, ich matek i lekarzy.

Sprawa depopulacji i racjonalizacji urodzeń stała się jeszcze głośniejsza wśród społeczeństwa polskiego za sprawą niewielkich rozmiarów broszury T. Boya-Żeleńskiego o „piekle kobiet”. Autor zironizował tak ważną sprawę jaką jest życie ludzkie. Uczynił to błyskotliwie, ośmieszając rzeczywistość, stwarzając pozory serdecznej troski o los matek. Literat nie wykazał się lekarską sumiennością i zatroskaniem⁹²².

Polski Kodeks Karny (art. 233)⁹²³ pozwalał lekarzowi pozbawić dziecko życia przed urodzeniem, jeżeli ciąża powstała w wyniku przestępstwa „(…) czynu nierządnego względem osoby poniżej lat 15 albo osoby zupełnie lub częściowo pozbawionej zdolności rozpoznania czynu lub kierowania swym postępowaniem” (art. 203)⁹²⁴; oraz czynu nierządnego, wymuszonego na innej osobie „(…) przemocą, groźbą bezprawną albo podstępem” (art. 204)⁹²⁵, lub też „(…) przez nadużycie stosunku zależności lub wyzyskania krytycznego położenia” (art. 205)⁹²⁶; spółkowania „(…) z krewnymi w linii prostej, bratem lub siostrą” (art. 206)⁹²⁷; zezwalał też lekarzom zabić… dzieci, o ile „zabieg⁹²⁸” był „konieczny ze względu na zdrowie kobiety ciężarnej”⁹²⁹.

Feministki i komuniści przez cały czas lansowali idee zmniejszania liczby dzieci w rodzinach, argumentując, że państwa nie stać na tak dużą rozrodczość. „Polityka populacyjna Polski nie może podołać zbyt wielkiej naszej rozrodczości, więc przerywanie przez lekarzy zapoczątkowanej ciąży niepożądanej, a nawet szkodliwej, wrogiej dla przeludnionej rodziny lub dla nieszczęśliwej uwiedzionej, bezdomnej dziewczyny – jest tylko korzystne i wskazane wobec nadmiaru nędzy, bezrobocia i bezdomności”. Środowiska lewicowe postulowały, by propagować dowoli środki niszczące płodność, by każda kobieta miała prawo do korzystania z tych środków. A jeśli to ją nie zabezpieczy przed ciążą, by miała prawo „pozbyć się zarodka”.

Feministki nie używały określenia, dziecko w łonie matki, był to tylko zarodek, niekształtna masa. W ich opinii nie było tam jeszcze człowieka. W toczącej się debacie publicznej głos zabierało wiele osób, jedną z nich był socjolog prof. L. Krzywicki, który oświadczył, że : „(…) jest za jawnością i za prawem do przerywania ciąży; nie zmieni to nic w istniejących stosunkach, a ocali życie i zdrowie wielu kobietom. Nie obawia się dla Polski wyludnienia, ale raczej przeludnienia. Co rok rodzi się 400 000 ludzi, dla których nie ma pracy. Państwa dbają tylko o przyszłego rekruta, nie troszcząc się o resztę. Skoro będzie mniej ludzi, będzie im daleko lepiej. Jest za propagowaniem środków przeciw zapłodnieniu, tak jak się czyni w Holandii”⁹³⁰. Przeludnienie było bardzo częstym argumentem, który wysuwały osoby wspierające zabijanie dzieci nienarodzonych⁹³¹.

5. Propaganda aborcyjna w środowiskach wiejskich

Propaganda „świadomego macierzyństwa” i regulacji poczęć w Polsce wśród proletariatu w latach trzydziestych XX stulecia osiągnęła swój cel. Proletariat uwierzył w to, że największa walka o lepsze jutro, rozgrywa się poprzez zabijanie własnych dzieci, nim ujrzą światło dzienne. Idee regulacji poczęć dotarły także na polską wieś, gdzie coraz więcej było socjalistów i ludowców. Ks. J. Bełch⁹³² (1909-1993) w 1939 r. pisał: „(…) praktyka unikania dzieci przyjmowana jest na wsi jako wybawienie”⁹³³. Na wioskach pojawiło się wielu agitatorów, których zadaniem było propagowanie unikania licznego potomstwa. Wmawiano ludowi, że jest to najlepsza i najbardziej racjonalna droga dojścia do dobrobytu. Hasła te były głoszone przez wiejskie organizacje „Siew” i „Wici”⁹³⁴.

Także związek „Młodej Wsi” propagował moralność liberalną. Zadaniem liberalnych organizacji wiejskich było także osłabianie religijności wśród młodzieży. Czyniono to dość sprytnie, w dwojaki sposób. Pierwszy sposób polegał na objaśnianiu członkom, czym religia jest. Czyniono to m.in. na łamach centralnego organu związku „Młodej Wsi”. W 1935 r. w numerze 24. umieszczono dość obszerny artykuł Stanisława Gierata zatytułowany „Czym jest dla nas religia”. Autor wyjaśnia kulturotwórczą rolę religii, znaczenie dziejowe Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce, potrzebę religii na wsi, a także ukazuje słabe strony duchowieństwa, które poprzez swój konserwatyzm hamuje wiele dziedzin⁹³⁵. Drugi sposób polegał na indoktrynacji młodego pokolenia mieszkańców wsi w czasie wykładów na uniwersytetach ludowych⁹³⁶.

Jedna z uczestniczek szkolenia w swych pamiętnikach zapisała, że dostrzegała wyraźnie posiew nienawiści klasowej. Przytoczyła także w swym pamiętniku wyjątki z wykładu kierownika uniwersytetu⁹³⁷, który mówił: „(…) Młoda Wieś jest to rozprostowująca fala przeciw przyginaniu karku przez szlachtę i duchowieństwo”. W swym wykładzie orzekł, że: „Chrześcijaństwo się przyczyniło do wzięcia w niewolę wsi, uciemiężając ją podatkami”, albo takie bzdury, że: „Kościół utrzymywał niewolnictwo”⁹³⁸. By zdobyć serca i dusze młodzieży na polskich wioskach, trzeba było w nich wzbudzić wątpliwości do wiary, osłabić autorytet duchownych i Kościoła. A to pozwoliło na wprowadzanie liberalnych norm moralnych, które zmieniały powoli, ale skutecznie, życie społeczne i rodzinne. Prymas Polski A. Hlond, w liście pasterskim wydanym w lutym 1935 r. pod tytułem O katolickie zasady moralne pisał: „Ruch młodowiejski pracuje w duchu bezbożnictwa, kłócąc chłopa z księdzem, rzucając hasła życia bez wiary i Boga, oraz propagując odbudowę kultu bóstw słowiańskich”⁹³⁹. Choć były nieliczne wyjątki, gdzie uniwersytety wiejskie kierowały się nauką katolicką w formacji swych członków np. w Nietążkowie (Wielkopolska)⁹⁴⁰.

W dniach 31 I – 2 II 1937 r. w Warszawie odbyła się konferencja poświęcona opiece lekarskiej na wsi, organizatorem spotkania był Instytut Spraw Społecznych. W dyskusji panelowej zabrali głos dwaj członkowie organizacji wiejskiej „Wici”, domagali się uświadomienia kobiet wiejskich w ograniczaniu liczby urodzeń. Jeden z nich, J. Cwynar, był delegatem Spółdzielni Zdrowia w Markowej⁹⁴¹, drugi K. Wyszomirski, wygłosił referat o „Spółdzielniach Zdrowia”⁹⁴². W roku 1939 podano, że w niektórych wsiach liczba urodzonych dzieci w ciągu ostatnich czterech lat spadła prawie o 50%. Można by rzec, tragedia narodowa. Tak szybko będziemy wymierać. W. Majdański puentując, pisał: „(…) to już rekord świata w wymieraniu. Kto się spodziewał, że nasz chłop aż do tego stopnia szybko pragnie wymrzeć! Panowie Cwynar i Wyszomirski wyludniali tedy Polskę dla Himmlera i Hitlera, dla Germanów, barbarzyńców. Więcej takich panów, a za drugie 25 lat nie będzie nas potrzebował nikt wysiedlać: sami się wysiedlimy na tamten świat – przez brak ludu”⁹⁴³. A uczynią nam to „Spółdzielnie Zdrowia” i aktywiści lewicowych organizacji wiejskich i miejskich.

Narzucono narrację proletariatowi i ludności wiejskiej o przeludnieniu miast i wsi. Pisano o tym na łamach prasy, mówiono o tym na konferencjach naukowych, aż lud uwierzył, powtarzali to uczeni na różnych uniwersytetach. Kolejny raz naród polski dał się oszukać. O przeludnieniu wsi pisali także poważni działacze społeczni i polityczni, dali sobie wmówić, że przyczyną wszelkiej biedy jest przeludnienie. Roman Dmowski w 1924 r. pisał, że przeludnienie występuje w wielu krajach Europy, m. in. w Czechosłowacji czy Austrii, a największe w Niemczech. „Istnieje ono i u nas. (…) mamy wieś przeludnioną”⁹⁴⁴. Po sześciu latach, w 1930 r., Dmowski proponował, by ludność ze wsi wysyłać do miast, by podjęła pracę w handlu i rzemiośle. Będzie to polszczenie miast, taką narrację lansowano w okresie międzywojennym⁹⁴⁵. A wiadomo, że ci co w miastach zamieszkali w trzecim, czwartym czy piątym pokoleniu wymierają doszczętnie.

Tak było w imperium rzymskim przed upadkiem. Wsie się wyludniały, a do miast wprowadzali się osadnicy z wiosek. Z czasem wymierali, bo nie mieli dzieci⁹⁴⁶. Historia lubi się powtarzać. A zatem, po co chłop polski ma polszczyć miasto, by tam umrzeć? Chłop polski z charakteru był taki sam jak szlachta polska, nie inny. Nie miał odporności moralnej, był spolegliwy i uległy. A wiemy, że w przeszłości słabości moralne zdeklasowały szlachtę polską⁹⁴⁷. W. Majdański, proponował, by na nowo emigrować, tak by nie wymierać, ale się rodzić. „Emigracja ani wewnętrzna, ani zewnętrzna nie może prowadzić na cmentarz. (…) nie miasto, ale wieś wszystkich pomieści. Wieś jest po to, żeby piętrzyła się w niej polskość w nieskończoność”. Puentował: „Miasta: też muszą być polskie, ale – nic więcej. Natomiast w żadnym wypadku miasto nie może być trumną chłopską. Bo tak, jak jest teraz, to miasta polskie są zakładami pogrzebowymi narodu”⁹⁴⁸.

6. Wrogowie środowisk lewicowych i feministycznych

Środowiska feministyczne i komunistyczne do wrogów regulacji urodzeń i „świadomego macierzyństwa” (zgoda na zabicie nienarodzonego dziecka) zaliczali kraje faszyzujące, które stawiały na militaryzm⁹⁴⁹. W drugiej połowie lat trzydziestych XX w. do krajów tych zaliczano Niemcy, Austrię i Włochy⁹⁵⁰. Kolejnym wrogiem, który jest bezwzględny w poczynaniach w stosunku do dziecka i matki, to kapitalizm. Natomiast radykalne feministki i komuniści zachwyceni byli rozwiązaniem problemów „świadomego macierzyństwa” w ZSRR. Aktywistka feministyczna z zachwytem pisała, że: „(…) przez zniszczenie ustroju kapitalistycznego kobieta w Sowietach uzyskała: zupełne zrównanie z mężczyznami, społeczne, ekonomiczne i polityczne. (…) Świadome macierzyństwo jest realizowane w setkach poradni fabrycznych i państwowych, a przerywanie ciąży do 3-ch miesięcy przez lekarza dla każdej kobiety dostępne, stosownie do jej woli”⁹⁵¹. Zadeklarowana feministka kończąc swą refleksję dodała, że kapitalizm jest wrogiem regulacji urodzeń.

Jednak największym wrogiem regulacji urodzeń, w opinii feministek i komunistów, był Kościół rzymskokatolicki, który ma ogromny wpływ na życie religijne, społeczne i polityczne w Polsce⁹⁵². „Prawdziwy nasz wróg, to kler katolicki”, który już od 1931 r., od otwarcia I w Warszawie Poradni „świadomego macierzyństwa”, piętnował wprowadzenie środków niszczących płodność i spędzanie płodu. Środowiska feministyczne były oburzone reakcją biskupów Polskich na taką sytuację. Księża biskupi zebrani na Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie w dniach 20-21 lutego 1934 r. opublikowali list pasterski, w którym m.in. czytamy: „Rodzinie zagraża rozkład, obok ucieczki od małżeństwa, stwierdzić musimy groźniejszą ucieczkę od obowiązków małżeńskich i rodzinnych, ucieczkę od dziecka, od wierności małżeńskiej. (…) Dziecko nie jest ciężarem i kłopotem, lecz radosnem dopełnieniem sakramentalnej jedności rodziny, uwiecznieniem się ojca i matki w obrazie Bożym i dziejowym, odradzaniem się narodu i ludzkości. Napiętnować musimy świadome macierzyństwo pojmowane i praktykowane jako zapobieganie urodzinom przez niedozwolone środki. Pod nazwą świadomego macierzyństwa prowadzą pewne koła propagandę unikania macierzyństwa i dziecka”⁹⁵³.

Po słowach z listu księży biskupów czołowa feministka w Polsce od razu przeszła do ataku, zarzucając księżom celibat, co powoduje, że nie mają rozeznania, czym jest rodzina, a tym bardziej realizacja „świadomego macierzyństwa”. Kolejny argument, jak zawsze ten sam, to bogacenie się duchowieństwa na rodzinie, poprzez pogrzeby, chrzty czy unieważnianie związków małżeńskich. Wzywała do odrzucenia średniowiecznych haseł, wołała do kobiecego świata proletariackiego, że trzeba „(…) przejść do porządku dziennego, życie jest silniejsze, jak egoizm jednej kasty, trzymającej się uparcie przestarzałych form i przestarzałych haseł, życie jest silniejsze niż gromy z ambon i szepty groźne w konfesjonale”⁹⁵⁴. Kolejne hasło feministek brzmiało: „Idźmy śmiało naprzód w walce o świadome macierzyństwo, bo to jest dziejowa konieczność!”⁹⁵⁵.

Kolejny raz z krytyką księży biskupów wystąpiła D. Kłuszyńska. Odniosła się do słów księży biskupów, którzy krytycznie odnieśli się do nowego kodeksu karnego z 1932 r. Dora pisała: „(…) księża dostojnicy stwierdzili z ubolewaniem, że nowy kodeks karny za liberalnie traktuje sprawę przerywania ciąży. Księża arcybiskupi i biskupi stoją na stanowisku, że zabijanie kiełkującego życia jest wielkim grzechem, chociażby urodzenie dziecka groziło chorobą lub śmiercią matce, względnie dziecku”. Te słowa zbulwersowały feministki. Przywołały śmierć milionów na wojnie, i zabijanie, co nie jest grzechem, a grzechem jest i potępieniem wiecznym „przerwanie ciąży” przez biedną kobietę.

Pod prowokacyjnym tytułem: „Księża katoliccy zgadzają się na świadome macierzyństwo”, J. Budzińska-Tylicka na łamach „Głosu Kobiet” recenzuje niewielkich rozmiarów broszurkę dra A. Zajdlica o regulacji urodzeń w nauczaniu Kościoła rzymskokatolickiego. W pierwszych zdaniach Autorka zachwycona jest podjętym tematem. Cytuje fragmenty, przywołuje słowa papieża Piusa XI i fragment jego encykliki o małżeństwie⁹⁵⁶. Ostatecznie puentuje swą wypowiedź słowami: „Towarzyszki i wszystkie kobiety pracujące! – oto kler boi się kobietę utracić; oto boi się, że gdy nie będzie wam dawał rozgrzeszenia za stosowanie środków przeciw ciąży, to prędzej wybierzecie świadome macierzyństwo – niż konfesjonał i księdza…”. Dodaje: „Nie wierzcie obłudnym księżom, my jesteśmy waszymi przyjaciółkami”⁹⁵⁷. Toczyła się wojna dwóch cywilizacji, życia i śmierci. Cywilizacja śmierci niszczyła życie nienarodzonych dzieci w łonach matek, posługując się różnymi metodami, różną narracją, by poróżnić wiernych między sobą, i skłócić wiernych z duchowieństwem. Jakże często na łamach prasy komunistycznej i feministycznej pisano:, „(…) socjaliści nie zwalczają religii, zostawiają zupełną swobodę każdemu człowiekowi wykonywania praktyk religijnych, jeżeli taka jest jego wola i potrzeba duszy”⁹⁵⁸. Na ustach i w prasie slogany o wolności religijnej, a w rzeczywistości walka z religią, a przede wszystkim z prawem, które człowiek otrzymał od Pana Boga.

Ideą feministek i socjalistów komunistycznych było „nowe wychowanie” kolejnych pokoleń dzieci. W liście opublikowanym na łamach „Głosu Kobiet” czytamy: „(…) Twoja mamusia powiedziała mi, że Cię pragnie wychować na Socjalistkę. Bardzo się ucieszyłam, bo nie będziesz potrzebowała staczać wewnętrznej walki z wpojonemi w dzieciństwie wierzeniami, przesądami, uprzedzeniami tak jak ja, która byłam wychowana w niewoli ducha, a potem musiałam wyrywać te chwasty ze swego serca i umysłu”⁹⁵⁹. Nowy porządek socjalistyczny miał zaprowadzić sprawiedliwy podział wszelkich dóbr. Nie będą ludzie umierali z głodu, nie będzie niszczenia żywności. „Gdyby kobiety pojęły, co to jest socjalizm, stanęłyby w pierwszych szeregach w walce o nowy ustrój. Bo właśnie socjalizm wyzwoli kobiety z ogromu nieszczęść, które od dzieciństwa do starości nie opuszczają kobiet najszerszych warstw ludowych. (…) Nie zdolne do walki, opanowane przez kler, swoją biernością pozwalają fałszerzom przewodzić i opóźniają wyzwolenie”⁹⁶⁰. Wyzwolenie, które miało prowadzić kobiety do lepszego świata, socjalistycznego. Czas pokazał, cóż to był za świat.

Straszakiem na dzieci i rodziców zazwyczaj było średniowiecze, aktywistki lewicowe ukazywały je w najciemniejszych i zbrodniczych wydarzeniach. Miały być to czasy zupełnego chaosu, głupoty, ciemnoty i bezprawia. Za popełnione przestępstwa w średniowieczu karano tak, „(…) palono na stosie, łamano kości kołem, wbijano na pal, rozrywano końmi, torturowano w sposób najbardziej wyszukany, zawsze na chwałę bożą⁹⁶¹ i w interesie bliźnich”⁹⁶².

7. Próby obrony wartości moralnych przez katolików

Środowiska katolickie wielokrotnie podejmowały próby budzenia świadomości wśród Polaków o grożącym niebezpieczeństwie, jakie pojawiało się w przestrzeni publicznej z powodu deprawacji. Reagowały różne organizacje katolickie, m.in. Liga Katolicka w archidiecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej wydała odezwę zatytułowaną „W sprawie zdrowia moralnego”. W odezwie czytamy: „Praca wychowawcza Kościoła, rodziny i szkoły nie przyniesie pożądanych owoców, jeżeli opinja publiczna nie udzieli jej swego mocnego poparcia. Wszczepione bowiem uczciwe zasady spotykają się niemal na każdym kroku z zaprzeczeniem tego, co głoszą.

W kioskach i na ulicy sprzedaje się pisma ilustrowane, pełne niewybrednych i tłustych konceptów. Szereg filmów uczy codziennie metodycznie a poglądowo, jak należy służyć zmysłom, deptać przykazania moralne. Nie brak wręcz praktycznej nauki kradzieży i rozboju. Zło moralne otacza się aureolą głębokich a tragicznych przeżyć. W teatrach i na estradach rozzuchwala się coraz bezwstydniej kult nagości i plugawego słowa. Książki o treści wyuzdanej krążą od ręki do ręki i wpychają młode zwłaszcza dusze w bagno zepsucia. W młodzieży rozbudziła się świadomość, czym to grozi duszy nieśmiertelnej, narodowi i państwu, oraz zrozumienie, że zniszczone zdrowie moralne narodu większe przynosi klęski, aniżeli przegrana wojna.

Kilkanaście lat temu nieugięta i niezłomna opinia stawała w obronie ziemi i słowa polskiego. Dzisiaj trzeba nam zmobilizować prasę, stowarzyszenia i związki do wytrwałej walki z powodzią zła, zalewającą z tajemnych basenów Polskę. Załamać się musi naród, który nie potrafi się otrząsnąć z nalotu zepsucia, obcego swemu duchowi, godząc się na publiczne urąganie prawu Bożemu i wskazaniom religii.

Nie na to wyszła Polska z domu niewoli, aby się zadusić w gnijącej atmosferze rozkładu moralnego, ale aby sięgnąć po wielkość i potęgę ku spełnieniu swego dziejowego posłannictwa”⁹⁶³.

Cała siła napaści była skierowana na Kościół rzymskokatolicki, za to że bronił godności kobiety, że bronił dzieci i młodzieży przed deprawacją. Środowiska feministyczne, socjalistyczne i liberalne narzuciły narrację społeczeństwu polskiemu, że czynią to w imię „dobra ludzkości”, „godności kobiety”, „obalenia zabobonu”, „nowoczesności” czy „postępu”. Ale to nie kto inny, tylko Kościół rzymskokatolicki podniósł kobietę z jej upadku, wlał w nią nowego ducha, wpoił w nią poczucie godności. „Świętość jej wyniósł na ołtarze, czcią najwyższą otoczył Matkę Boża, Królową aniołów i ludzi”⁹⁶⁴. Niechęć do Kościoła występowała u wszystkich „reformatorów obyczajowości”.

8. Próby zmiany Kodeksu karnego

Środowiska lewicowe proponowały zmianę Kodeksu karnego w § 231-233, a także punktu 3 § 12 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 25 września 1932 r. o wykonaniu praktyki lekarskiej⁹⁶⁵. Żądano takiego prawa, „(…) że każdej kobiecie lekarz ma prawo przerwanie ciąży w ciągu pierwszych 3 miesięcy, nie tylko z przyczyn zdrowotnych, ale również z przyczyn materialnych, społecznych i eugenicznych”. Aktywistki feministyczne, zdobywając prawo zabijania dzieci nienarodzonych z powodu choroby, dążyły, by rozciągnąć to prawo na kolejne obszary, a mianowicie ubóstwa, a przede wszystkim, by powodem był wymiar społeczny⁹⁶⁶. Zabijanie dzieci nienarodzonych bez żadnych ograniczeń. Intratny interes finansowy środowisk feministycznych i komunistycznych budowany na cmentarzysku dzieci nienarodzonych⁹⁶⁷.

W kolejnych latach radykalne feministki i komuniści nie zrezygnowali z liberalizacji prawa karnego obowiązującego w Polsce. Na I Ogólnopolskim Zjedzie w sprawie „świadomego macierzyństwa”, odbywającego się w Krakowie 25 listopada 1934 r., delegatki środowisk feministycznych podjęły kilka uchwał. Jedna z nich dotyczyła „świadomego macierzyństwa a druga przerywania ciąży”. W pierwszej zapisano: „(…) zbrodnię społeczną popełnia ten, kto wydaje na świat potomstwo chore, lub w takich złych warunkach, że nie zdoła go należycie wychować”. W świecie feministycznym i komunistycznym nie było miejsca dla dzieci chorych. I dalej: „(…) macierzyństwo i ojcostwo muszą być świadome, a nie jako wynik ślepego instynktu, odpowiedniego dla zwierząt, a nie dla ludzi kulturalnych. Należy szerzyć wśród kobiet uświadomienie o środkach ochronnych, które powinny być dostarczane bezpłatnie kobietom niezamożnym w ubezpieczalniach, szpitalach i klinikach”⁹⁶⁸. Starano się wymusić na państwie bezpłatne propagowanie środków niszczących płodność.

Kolejna uchwała dotyczyła przerywania ciąży. Czytamy w niej: „(…) choć sztuczne poronienia są złem, ale czasem są koniecznością i dlatego żądamy zmiany tych artykułów nowego prawa karnego, które pozwalają lekarzom przerywać ciążę tylko z powodu choroby. Żądamy, by lekarz miał prawo dokonywać przerywanie ciąży do 3-miesięcy i z ważnych przyczyn materialnych i społecznych, jak: ubóstwo, wielka liczba dzieci itp.”⁹⁶⁹ Za wszelką cenę środowiska feministyczne starały się rozszerzyć zabijanie nienarodzonych dzieci jeszcze z dwóch powodów, ubóstwa i z przyczyn społecznych. A te dwie przyczyny pozwoliłyby dokonywać zabójstw na dzieciach nienarodzonych bez żadnych ograniczeń. Po opublikowaniu tych dwóch uchwał na łamach „Głosu Kobiet”, w kolejnym numerze opublikowano dość obszerny artykuł Stanisławy Klajn-Biczakowskiej o „świadomym macierzyństwie”. Przywołała kilka drastycznych obrazków z życia rodzin wielodzietnych, ukazała biedę w rodzinie z powodu braku pracy, inny obraz dotyczył dużej liczby dzieci i braku żywności, a inne dotyczyły ludzi zamożnych, którzy nie kwapili się, by mieć dzieci⁹⁷⁰. Oskarżyła także za taki stan duchowieństwo katolickie, które nie zna sytuacji rodzin. Kończąc, apelowała, by w Częstochowie powstała poradnia „świadomego macierzyństwa”⁹⁷¹.

Kolejny raz środowiska feministyczne, liberalne i komunistyczne upominały się o wprowadzenie ograniczania potomstwa w rodzinach. Uważały to za najważniejszą sprawę w życiu społecznym, zmniejszenie dzieci. W opinii środowisk liberalnych dziecko było przeszkodą w rozwoju społecznym, ekonomicznym i kulturalnym rodzin robotniczych. Najważniejszą „(…) sprawą dla rodziny robotniczej jest ograniczenie swego potomstwa, stosownie do warunków zdrowotnych rodziców, do wysokości ich zarobków, do warunków mieszkaniowych, do możności wychowania swych dzieci na dobrych światłych obywateli, umiejących walczyć o wyzwolenie klasy robotniczej”. Dodano, że matki rodzą bezmyślnie swe dzieci⁹⁷².

Żegota Buczkowski na łamach „Rycerza Niepokalanej” w 1939 r. pisał: „Żniwo śmierci na wyjałowionej pustyni życia, dotkniętej klątwą kultury przewrotnej bezbożników, odbywa się na naszych oczach. Przeżywamy najtragiczniejsze dnie dziejów ludzkich. Człowiek, zatruty przez piekielny i zakazany owoc kultury demoniackiej, umiera. Umiera moralnie, dla wieczności ─ umiera fizycznie w ogniu rewolucji i wojen, rozpętywanych przez kulturę ─ demona. Ginie rasa ludzka. Oto niektóre objawy tego procesu śmierci: Stosowanie wszystkich zdobyczy kultury, wynalazków i odkryć do wzajemnej zagłady ─ ograniczanie liczby urodzin, wzmagające się rozpasanie moralne, grzechy przeciwko naturze, tzw. grzechy sodomskie. Narody najbardziej przesiąknięte kulturą fałszywą, najbardziej posunęły się na drodze moralnej perwersji, ─ wymierają!”⁹⁷³. Rodzina musi mieć w społeczeństwie zagwarantowane swe miejsce, bo rodzina jest najważniejszym łącznikiem miedzy jednostką a państwem. Gdy zabraknie tego łącznika, to pomiędzy państwem a jednostką wytwarza się ogromna przepaść, choćby państwo starało się wykształcić młodego człowieka na swój sposób jak najlepiej.

9. Depopulacja aborcyjna w czasie II wojny światowej

W czasie II wojny światowej niemieccy zbrodniarze opracowali „Plan ost” – plan eksterminacji narodów podbitych. Zalecano, by w narodach podbitych była propagowana antykoncepcja i legalizacja aborcji. Szef kancelarii Hitlera Martin Bormann tak to scharakteryzował: „Obowiązkiem Słowian jest pracować dla nas. Płodność Słowian jest niepożądana. Niech używają prezerwatyw albo robią skrobanki – im więcej, tym lepiej. Oświata jest niebezpieczna”⁹⁷⁴. Całkowitą swobodę aborcji w sensie prawnym po raz pierwszy wprowadziły władze niemieckie 9 marca 1943 r. Okupant hitlerowski wydał rozporządzenie (Verordnung) zezwalające na zabijanie polskich nienarodzonych dzieci bez żadnych ograniczeń, a jednocześnie podniesiono karę – do kary śmierci włącznie – za pozbawienie życia nienarodzonego niemieckiego dziecka. Hitler swój plan depopulacyjny wobec Polaków wyjawił 22 lipca 1942 r., mówiąc: „W obliczu dużych rodzin tubylczej ludności jest dla nas bardzo korzystne, jeśli dziewczęta i kobiety mają możliwie najwięcej aborcji”.Hitler groził także: „(…) osobiście zastrzelę tego idiotę, który chciałby wprowadzić w życie przepisy zabraniające aborcji na wschodnich terenach okupowanych”⁹⁷⁵. To był jeden z wielu planów depopulacyjnych. Po zakończeniu II wojny światowej anulowano prawo hitlerowskie, wracając do prawa przedwojennego.

Ks. dr Rudolf Adamczyk w marcu 1946 r. w czasie konferencji w Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Katowicach mówił: „Niemieccy lekarze w Krakowie twierdzili, że w G.G.⁹⁷⁶ dokonywali polscy lekarze rocznie, skromnie licząc około 500 tysięcy spędzeń płodu i śmiali się z tego. Jak nas ze źródła miarodajnego informowano, 60% lekarzy jednego z większych miast G.G. żyło w czasie okupacji niemieckiej ze spędzania płodu. Byli lekarze, którzy wmawiali kobietom, że są w ciąży, by móc pod pozornie zastosowanym zabiegu ściągnąć z pacjentki sute honorarium. (…) dziś dzieje się podobnie. Są lekarze, którzy mają markę rzeźników nienarodzonych dzieci, i szpitale cieszące się tą samą opinią. Lekarze, znani przed tą wojną ze stosowania tych zabiegów, uszli, względnie musieli ujść do G.G. (ze Śląska) niekoniecznie ze względów patriotycznych. Powróciwszy do G.G. prowadzą nadal swój niecny proceder”⁹⁷⁷. Choć prawo hitlerowskie anulowano, proceder zabijania nienarodzonych dzieci nadal był prowadzony przez te osoby.

10. Legalizacja aborcji w 1956 r.

Po zakończeniu działań wojennych w Polsce nastąpił kolejny boom demograficzny, w latach 1946-1955 liczba ludności wzrosła prawie o 4 mln, co stanowiło 14,2% ogólnej liczby mieszkańców Polski. Współczynnik urodzeń na 1000 mieszkańców oscylował wokół 30 osób. Ta sytuacja zaniepokoiła wiele środowisk, zarówno w kraju, jak i za granicą. Wzrost ten w porównaniu do innych krajów bloku wschodniego, jak i krajów zachodnich, był bezprecedensowy. Do 1956 r. w Polsce Ludowej obowiązywało prawo aborcyjne wynikające z Kodeksu Karnego z 1932 r., które zezwalało na zabicie dziecka nienarodzonego w przypadku ciąży, która powstała w wyniku przestępstwa, a także z przyczyn zagrożenia życia kobiety⁹⁷⁸. Już w 1946 r. środowiska feministyczne i liberalne postulowały o zliberalizowanie przedwojennego prawa, jednak bardzo szybko głosy te zostały uciszone przez władze komunistyczne.

W 1948 r. zaostrzono prawo aborcyjne w Polsce poprzez powołanie komisji szpitalnych, których zadaniem było wydawanie decyzji o zgodzie na zabicie dziecka nienarodzonego. Znacznie spadła liczba aborcji. W opinii Sylwii Kuźma-Markowskiej w pierwszej dekadzie po zakończeniu II wojny światowej wzrosła liczba nielegalnych aborcji, rocznie wynosiła około 300 tys.⁹⁷⁹. Prawo nie zezwalało na zabijanie dzieci nienarodzonych, ale proceder aborcyjny trwał w najlepsze, w szpitalach, przychodniach i gabinetach prywatnych. W. Majdański słusznie zauważa w 1947 r., że: „(…) lekarze i akuszerki mają obecnie najwięcej zbrodniarzy, najniżej stoją moralnie ze wszystkich zawodów. W dodatku lekarze uciekają do miast. (…) W Warszawie wypadał 1 lekarz na 660 mieszkańców, na Pomorzu Zachodnim 1 na 6600 mieszkańców, na Mazurach 1 na 8000, na Dolnym Śląsku 1 na 14 600”. Majdański w swej refleksji ubolewał, że: „(…) w szpitalach jest to, że zarówno tę kobietę, co przychodzi wydawać na świat dzieciątko, jak i tę, co przychodzi je zabić, traktuje się jednakowo. Owszem, bywa, że dla rodzących nie ma miejsca, bo zajęły je poczwary zabijające własne dzieci”⁹⁸⁰. Władze komunistyczne nie reagowały na ten przestępczy proceder, istniało ciche przyzwolenie na eksterminację narodu polskiego.

Badacze wprowadzenia powszechności aborcji w Polsce w 1956 r. podają różne przyczyny tej decyzji przez komunistów, m.in. liberalizację prawa aborcyjnego w ZSRR w 1955 r., co przełożyło się na kraje Europy Wschodniej, dużą liczbą nielegalnych zabiegów u tak zwanych babek i zatroskanie o zdrowie kobiet korzystających z tych zabiegów. To miały być oficjalne powody liberalizacji prawa aborcyjnego. Inni wskazują na wymiar geopolityczny, przede wszystkim na kryzys, który dotknął władze komunistyczne w połowie lat pięćdziesiątych XX w. ─ bunt robotników w czerwcu 1956 r. Akurat ten argument jest chybiony, w tym czasie środowiska robotnicze i chłopskie reprezentowały ogromne przywiązanie do wartości katolickich, a życie ludzkie było dla nich świętością. Jeśli już, to środowiska komunistyczne, liberalne, masońskie, feministyczne i socjalistyczne wywodzące się sprzed II wojny światowej zabiegały o liberalizację prawa aborcyjnego. Ponadto Gail Kligman podaje, że liberalizacja aborcji w krajach bloku sowieckiego miała zmienić wizerunek reżimu. Być może, w innych krajach satelickich ZSRR, ale nie w Polsce⁹⁸¹.

Kolejny raz wprowadzono w Polsce dopuszczalność aborcji 27 kwietnia 1956 r., był to czas rządów komunistycznych. Prymas Polski, kard. Stefan Wyszyński był internowany, wielu Polaków było uwięzionych, terror stalinowski obejmował wszystkie dziedziny życia społecznego, politycznego i religijnego. Żadnych organizacji katolickich już nie było, wszystkie zostały rozwiązane przez komunistów w 1949 r.⁹⁸². W tym czasie posłowie wybrani do Sejmu w 1952 r. przegłosowali komunistyczną ustawę, legalizującą aborcję, która 27 kwietnia 1956 r. weszła w życie, była to ustawa o warunkach dopuszczalności przerywania ciąży⁹⁸³. Przewodnią rolę w powstaniu tej ustawy odegrała Maria Jaszczuk, feministka, socjalistka i działaczka na rzecz emancypacji kobiet⁹⁸⁴. W dniu głosowania nad ustawą dopuszczającą zabijanie dzieci nienarodzonych była ona posłanką-sprawozdawczynią w debacie sejmowej⁹⁸⁵. Warto tu nadmienić, że w dyskusji dwaj posłowie wystąpili przeciwko ustawie, pisarz Jan Dobraczyński i prof. Andrzej Wojtkowski⁹⁸⁶. Ustawa została uchwalona podczas 22. posiedzenia VIII sesji Sejmu większością głosów (pięciu było przeciw). Maria Jaszczuk przyczyniła się do tego, że w Polsce przez trzydzieści trzy lata zabijano nienarodzone dzieci. Dokonało się dzieciobójstwo na nie spotykaną skalę w dziejach Polski.

Pozwalała ona na przeprowadzenie aborcji uprawnionemu lekarzowi w przypadku, gdy przemawiały za tym wskazania lekarskie dotyczące zdrowia nienarodzonego dziecka albo kobiety ciężarnej, gdy zachodziło podejrzenie, że dziecko poczęło się w wyniku przestępstwa. Kolejnym powodem, pozwalającym na pozbawienie życia nienarodzonego dziecka, były trudne warunki życiowe kobiety ciężarnej. Ten przepis prawny był bardzo często wykorzystywany, by pozbawić życia dziecko w łonie matki. Jakże pokrętne było tłumaczenie tej ustawy. Miała ona chronić zdrowie kobiety przed ujemnymi skutkami zabicia nienarodzonego dziecka, dokonanymi w nieodpowiednich warunkach albo przez nieodpowiednie osoby. Narracja już nam znana z okresu międzywojennego, a w wielu krajach Europy Zachodniej jeszcze wcześniej, była propagowana kiedy wmawiano społeczeństwu potrzebę korzystania z poradni „świadomego macierzyństwa”, czy potrzebą regulowania płodności.

Wraz z legalizacją zbrodniczej ustawy aborcyjnej z 1956 r. powstaje w Polsce na masową skalę przemysł morderczy nienarodzonych dzieci. W listopadzie 1957 r. powstaje Towarzystwo Świadomego Macierzyństwa, które narodziło się z inicjatywy „Życia Warszawy”. Inicjatorką była jedna z dziennikarek Mirosława Parzyńska i Alicja Musiałowa przewodnicząca Zarządu Głównego Ligi Kobiet, feministka, komunistka, posłanka⁹⁸⁷. Po prawie dwudziestoletniej przerwie, okresem wojennym i stalinowskim, odnawia się środowisko propagujące szerzenie idei „świadomego macierzyństwa i ojcostwa”, propagowanie środków antykoncepcyjnych, propagowanie wśród dzieci i młodzieży wychowania seksualnego, innymi słowy deprawacji dzieci i młodzieży. Głównym celem TŚM była szeroko rozumiana działalność na rzecz reformy obyczajów.

Do Towarzystwa przystąpili przedwojenni działacze regulacji urodzeń i „świadomego macierzyństwa”. Marcin Kacprzak został pierwszym przewodniczącym TŚM, rektor warszawskiej Akademii Medycznej, przed wojną był przeciwny stosowaniu środków antykoncepcyjnych, w nowej rzeczywistości nie przeszkadzało mu propagowanie środków antykoncepcyjnych. Zaangażowanym członkiem TŚM był Henryk Babiniak (Herman Rubinraut)⁹⁸⁸ ginekolog, pracujący przed wojną w pierwszej poradni „świadomego macierzyństwa” z J. Budzińską-Tylicką. Do grona założycieli TŚM należy zaliczyć także Wandę Melcer⁹⁸⁹, feministkę i inicjatorkę powołania Towarzystwa Reformy Obyczajów w Polsce. Przedwojenni działacze nawiązywali do tradycji przedwojennych, Henryk Babiniak rzekł: „Dożyłem chwili, kiedy przystąpiono do kontynuacji akcji rozpoczętej przed wojną w dwóch skromnych pokojach przy ul. Leszno w Warszawie⁹⁹⁰ i chcę też skorzystać z okazji, by złożyć hołd Boyowi-Żeleńskiemu, wspaniałemu pisarzowi i wielkiemu społecznikowi”⁹⁹¹. Jakże wiele zawdzięczali przedwojenni i powojenni deprawatorzy społeczeństwa polskiego T. Boyowi-Żeleńskiemu, dlatego też taki hołd poddańczy. Działacze aborcyjni w Krakowie swe poradnie nazwali jego imieniem.

Poza wyżej wymienionymi działaczami proaborcyjnymi pojawiali się nowi propagatorzy cywilizacji śmierci, m.in. krakowska lekarka Jadwiga Beaupré (1902–1984)⁹⁹², Michalina Wisłocka (1921–2005)⁹⁹³, Eugenia Pomerska, wieloletnia dyrektorka Departamentu Macierzyństwa i Zdrowia Dziecka w Ministerstwie Zdrowia, sędzia Ewa Mędrzycka⁹⁹⁴, socjalistka, feministka, poetka i pisarka Ewa Szelburg-Zarembina (1899–1986)⁹⁹⁵, ginekolog Tadeusz Bulski (1903-1966), propagator wielonakładowych broszur dotyczących „świadomego macierzyństwa”, Mirosława Parzyńska, Alicja Musiałowa i ginekolog Jan Lesiński. Wszelkie działania TŚM były wspierane przez władze socjalizmu komunistycznego⁹⁹⁶. W 1959 r. TŚM została przyjęta do Międzynarodowej Federacji Planowanego Rodzicielstwa (IPPF – ang. International Planned Parenthood Federation)⁹⁹⁷.

Towarzystwo wydawało wielonakładowe broszury i publikacje, poprzez które propagowano m.in. antykoncepcję. Na tej płaszczyźnie TŚM odegrało kluczową rolę. W roku 1959 zorganizowano w 18 wojewódzkich miastach poradnie prowadzące na szeroką skale propagandę na rzecz zapobiegania ciąży. Propaganda depopulacyjna Polski rozwijała się w najlepsze, była finansowana przez władze państwowe. Feministki i liberałowie osiągnęli swój cel, rozpoczęto tworzenie „nowego społeczeństwa” – bez dzieci. Od 1961 r. Towarzystwo rozpoczęło kolejne działania, tym razem uruchomiono produkcję środków antykoncepcyjnych, w tym celu utworzono przedsiębiorstwo Securitas⁹⁹⁸.

Po prawie piętnastoletniej działalności Towarzystwa, w 1971 r. na III Krajowym Zjedzie TŚM podjęto uchwałę o zmianie nazwy na Towarzystwo Planowania Rodziny (TPR). Zmiana nazwy miała także zmienić wizerunkowość Towarzystwa, dotychczasowa działalność skupiała się przede wszystkim na ograniczaniu potomstwa u Polek, teraz miała się rozszerzyć o szeroką pomoc rodzinie. Dokonało się to pod naciskiem władz rządowych PRL-u, które podjęły próbę ożywienia polityki pronatalistycznej⁹⁹⁹. Dlatego też w 1965 r. przy TŚM powołano Ośrodek Badań nad Współczesną Rodziną. Nie obyło się bez protestów ze strony działaczy Towarzystwa, których głównym celem działalności była propaganda środków antykoncepcyjnych. Michalina Wisłocka, ginekolog, na łamach „Polityki” broniła propagandy antykoncepcyjnej jako głównego przesłania TPR¹⁰⁰⁰. Wielu działaczy nie dostrzegało problemu depopulacyjnego, jaki dotknął Polskę już w latach sześćdziesiątych XX w.

W roku 1979 w czasie V zjazdu TPR podjęto uchwałę o kolejnej zmianie stowarzyszenia na Towarzystwo Rozwoju Rodziny (TPR), którego zadaniem miało być przygotowanie młodzieży do podjęcia zadań w małżeństwie i rodzinie, kształtowania kultury życia w rodzinie. Jakże piękne idee, ale ideolodzy pracujący w Towarzystwie nie zaniechali propagandy antykoncepcyjnej. Nadal towarzyszyła ideologom w szkoleniach i wykładach prowadzonych dla młodzieży mentalność aborcyjna i antykoncepcyjna.

Od roku 1962 współczynnik urodzeń żywych dzieci spada poniżej 20 osób na 1000 mieszkańców. Widoczny jest znaczny spadek urodzin dzieci w Polsce. Propaganda środowisk lewicowych i proaborcyjnych powoli, ale skutecznie zmieniała świadomość Polaków, wmawiając, że aborcja to tylko niegroźny zabieg. Taki stan trwał do początku lat dziewięćdziesiątych XX w. A zatem ile dzieci zostało zabitych przez aborcję? Odnajdujemy bardzo różne dane. Wiemy, że oficjalne dane nie odzwierciedlają skali przeprowadzonych zabiegów aborcji w PRL-u. Podają tylko dane pozyskane ze szpitali, a trzeba dodać zabiegi dokonane ambulatoryjnie i w prywatnych gabinetach ginekologicznych, a tych było bardzo dużo w skali całej Polski. Należy przypuszczać, że w prywatnych gabinetach dokonano największej liczby zabójstw nienarodzonych dzieci. A w statystykach odnotowano tylko nikły procent aborcji w gabinetach prywatnych.

W latach siedemdziesiątych XX w. podawano, że dane dotyczące aborcji w Polsce są niekompletne, miały wynosić około 300 tys. dla zamężnych kobiet, a z kobietami niezamężnymi miał wynosić pół miliona¹⁰⁰¹. Ks. L. Dyczewski podaje liczbę około 500 tys. aborcji na 520-630 tys. urodzeń żywych dzieci¹⁰⁰² w latach sześćdziesiątych XX w. Gdyby matki pozwoliły urodzić się wszystkim dzieciom, nie zabijając ich, rocznie w Polsce mogło się rodzic od 1 020 000 do 1 130 000 dzieci. A tyle dzieci się rodziło na przełomie XIX i XX w., to pokolenie organizowało Polskę po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. Byłby współczynnik powyżej 30 urodzeń na tysiąc mieszkańców, a to oznacza, że Polska posiadałaby 2/3 narodu poniżej 30. roku życia, 2/3 społeczeństwa mającego przed sobą przyszłość, radosnego i nie znającego marazmu starczego. Tacy byliśmy w latach 1877-1930, narodem mającym przyszłość. W roku 2020 moglibyśmy dorównać takim krajom, jak Nigeria, Pakistan czy Tanzania. Ale, niestety, dzielimy los krajów, które starzeją się w tempie błyskawicznym i wymierają.

Niektórzy badacze podają nawet 800 tys. aborcji rocznie. Ks. abp H. Hoser w wywiadzie dla KAI w 2016 r. mówił: „To ogromna liczba, to także kilka milionów kobiet i mężczyzn, dotkniętych tym nieszczęściem. Ten proceder trwa i przechodzi z pokolenia na pokolenie, zaczęło go uprawiać pokolenie babć i dziadków, nieraz to są ludzie namawiający młodych do aborcji, gdyż sami aborcji dokonali. To solidarność w złem. Można odnieść wrażenie, że wiele uczestników obecnych protestów przeciw rozszerzeniu ochrony życia nienarodzonych mają za sobą doświadczenie aborcji. Stąd ich agresja, determinacja w walce i stosowanie wszystkich technik usypiania sumienia i zakłamywania, czym ten fakt jest. Ale największym zakłamaniem jest twierdzenie, że to prawo kobiety z pominięciem prawdy, że mamy tu do czynienia z konfliktem dwóch odrębnych bytów ludzkich. Dziecko w łonie matki nie jest już jej własnością. To odrębny byt, który ma własny program genetyczny, według którego rozwija się i wzrasta, więc to nie jest tylko sprawa kobiety. Rewindykacja Mój brzuch należy do mnie jest fałszem. Brzuch, owszem, należy do kobiety, ale dziecko w tym brzuchem już nie, ono nie jest jej niewolnikiem, a podmiotem, któremu przynależą konkretne prawa. A podstawowym prawem jest prawo do życia. Gwarantuje je konstytucja, jest to więc sprawa uniwersalna, a nie zabobon, szerzony przez Kościół”¹⁰⁰³.

Paradoksem jest to, że świat ludzi powołujących się na nauki empiryczne, nauki matematyczno-przyrodnicze odrzuca fakt istnienia człowieka od poczęcia. Współczesne nauki empiryczne w tak doskonały sposób obrazują człowieka, jego poczęcie i rozwój, a ludzie nazywający siebie nowoczesnymi, otwartymi na naukę zaprzeczają nauce i samym sobie. Stawiają siebie w grupie osób z ciemnogrodu. Cóż za paradoks. Można to tylko zrozumieć przez jeden szczegół, a mianowicie, na zabijaniu niewinnych dzieci można dobrze zarabiać. To nie jest walka o naukę, to walka o miliardy dolarów pozyskiwanych z zabijania dzieci w łonie matek i propaganda środków antykoncepcyjnych. To jest źródłem utrzymania cywilizacji śmierci, które bez tych środków finansowych nie ma racji bytu na świcie.

11. Aborcja eugeniczna po 1989 r.

Po roku 1989 ożywiła się dyskusja w społeczeństwie polskim o wartości życia poczętego. Dyskurs prowadzony był na wielu płaszczyznach, religijnej, prawnej, etycznej, biologicznej i moralnej. Po prawie czterech latach budzenia świadomości godności dziecka poczętego wśród Polaków i ukazywania ważności życia dziecka w łonie matki, 7 stycznia 1993 w sejmie RP uchwalono ustawę o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży. Po tylu latach zabijania dzieci poczętych w łonie matek – Polek był to wielki sukces ludzi dobrej woli, kochających życie i naród Polski. Skończył się holokaust niewinnych dzieci w łonie matek. Choć zostawiono wąską furtkę, na niszczenie życia dzieci nienarodzonych, które poczęły się w przypadku zagrożenia ich życia i zdrowia, poważnego uszkodzenia płodu oraz gdy dziecko poczęło się z gwałtu¹⁰⁰⁴. Nadal jest dozwolone zabijanie dzieci chorych i niechcianych. Dalej jesteśmy narodem, który wybiórczo podchodzi do człowieka, najbardziej niewinnego, bezbronnego, a co nie daj Boże chorego¹⁰⁰⁵.

A zatem, ile dzieci poniosło śmierć w łonach matek? Dziś już wiemy, że w latach 1956-1993 w Polsce zabito około 25 mln dzieci w łonie matek¹⁰⁰⁶. W roku 1993 Polska liczyła nieco ponad 38 mln mieszkańców. Gdyby te dzieci przeżyły, byłoby nas około 63 mln, należy doliczyć dzieci, które zabito bezpośrednio w latach powojennych około 3 mln, to łącznie byłoby nas około 66 mln. A przecież należałoby tu doliczyć dzieci, które się nie poczęły z powodu antykoncepcji. To byłaby kolejna poważna liczba. Kard. S. Wyszyński w kazaniu do wiernych we wrześniu 1959 r. wołał, że Polska mogła liczyć co najmniej 80 mln mieszkańców. Czy nie były to słowa prorocze? Ale niestety, przyszli socjaliści różnych odcieni i zniszczyli nas jako naród.

Jak dziś wyglądałaby Polska, gdyby te dzieci się urodziły? To pytanie, na które nie znajdziemy odpowiedzi. Ale na pewno byłaby piękna, zapełnione domy i mieszkania dziećmi, społeczeństwo młode, mające tysiące pomysłów na lepsze jutro. Bogate materialnie i duchowo. Częściej odwiedzające żłobki, przedszkola i szkoły niż cmentarze. A dziś nasz naród likwiduje szkoły, a otwiera Domy Spokojnej Starości. Naród oszukany, któremu wmówiono, ze będzie nowoczesnym społeczeństwem, jeśli będzie zabijał własne dzieci i stosował środki niszczące płodność. Jakże są wymowne słowa naszego rodaka Jana Pawła II, który wołał w 1997 r. w Kaliszu: „(…) naród, który zabija własne dzieci, staje się narodem bez przyszłości”¹⁰⁰⁷.

12. Globalny wymiar aborcji

Od legalizacji aborcji w ZSRR w roku 1920 do roku 2020, czyli przez jedno stulecie, na całym świecie dokonano około 2,5 mld zabójstw dzieci nienarodzonych¹⁰⁰⁸. Pod koniec 2020 r. na świecie mieszkało około 7,8 mld ludności¹⁰⁰⁹, a gdyby nie dokonano ludobójstwa na dzieciach nienarodzonych byłoby nas obecnie około 9 mld. Około 1,3 mld już by nie żyło, z powodu wieku, chorób czy różnego rodzaju nieszczęść życiowych. Czy świat byłby przeludniony, jak to głoszą ideolodzy dzieciobójstwa od kilku stuleci? Sądzę, że nie. Nikt by nie chodził głodny. Dla każdego byłoby miejsce, wyżywienie, a ludzkość cieszyłaby się względnym spokojem.

Europa jest obecnie najlepszym przykładem dramatu depopulacyjnego. Każdego roku dokonuje się około 1,2 mln zabójstw dzieci nienarodzonych wg danych podanych przez Europejski Urząd Statystyczny (Eurostat)¹⁰¹⁰. Jednak w rzeczywistości liczba dzieci zabitych w wyniku aborcji jest znacznie wyższa, zabrakło tu bowiem danych dla Eurostatu przekazanych z Francji, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii czy Włoch. Należy szacować, że w wyniku aborcji pozbawiono życia około 2,5 mln dzieci w Europie¹⁰¹¹. A ile zabito dzieci nienarodzonych w starzejącej się Europie w ostatnim stuleciu. Bo to w tym czasie legalizowano aborcje na różne żądania. Feministki i socjaliści urządzali świat nowocześnie, bez dzieci, bez trosk i kłopotów, radosny i tylko dla bogatych rodzin. Dla rodzin biednych z wieloma dziećmi nie było miejsca. Świat bez dzieci ilustruje poniższa tabela. Świat, w którym stajemy się grabarzami cywilizacji łacińskiej.

Tabela nr 17

Liczba aborcji w Europie w latach 1921-2020

Źródło: Podsumowanie zgłoszonych i szacowanych aborcji na całym świecie do grudnia 2018 r., http://www.johnstonsarchive.net/ (dostęp: 29 .09. 2020 r.); Lista państw świata według liczby ludności, https://pl.wikipedia.org/ (dostęp: 29 .09. 2020 r.)

Z danych sporządzonych przez Roberta Johnstona wynika, z naniesionymi lekkimi korektami, że w Europie w latach 1921-2020 dokonano około 301,4 mln aborcji. choć do tych danych należy podchodzić z dużą rezerwą. Na przykładzie Polski widzimy, że podane dane są co najmniej czterokrotnie mniejsze dla lat obowiązywania ustawy zezwalającej na zabijanie dzieci nienarodzonych. Podane dane można spokojnie podwoić, byłaby to przybliżona liczba zabitych nienarodzonych dzieci, wynosiłaby około 602,8 mln osób. Wiadomo, że życie ludzkie nie przebiega z dokładnością matematyczną, toteż z tej liczby ubyłoby co najmniej 40% osób z powodu chorób, starości czy innych przyczyn. Ze sporządzonego wykazu zauważamy, że znaczna większość aborcji dokonała się po II wojnie światowej. Toteż w 2020 r. liczba Europejczyków mogła by być większa o około 361,7 mln. A zatem Europa w 2020 r. mogła by liczyć ponad jeden miliard sto pięć milionów osób, a liczy tylko 743,6 mln, osób¹⁰¹⁷, i to o ogromnym procencie w wieku poprodukcyjnym.

Z każdym rokiem liczba ludności w Europie się pomniejsza. Kraje Europy przeżywają dramat depopulacyjny. W ciągu najbliższych trzech dekad liczba mieszkańców w wielu krajach znacznie się pomniejszy. Sytuacje depopulacyjną w niektórych krajach Europy ratują przybysze z krajów islamskich, którzy zachowują tradycyjną rodzinę z dużą liczbą dzieci, np. Francja, Szwecja czy Niemcy. W roku 2050 prognozowane dane statystyczne podają, że w Europie będzie mieszkać około 700 tys. osób, i to w dość dużym procencie muzułmanów.

Kolejny paradoks, który dotyka cywilizację śmierci, to sztuczne zapłodnienie. Dzieci poczęte w łonach matek zabija się bez skrupułów, a z drugiej strony tworzy się kliniki in vitro, wspierając ogromnymi środkami finansowymi powstanie życia ludzkiego na drodze bezpośredniej ingerencji życia. Paradoks cywilizacji, która kończy swoją racje bytu w dziejach ludzkości.

13. Aborcja – intratny biznes

Zabijanie dzieci nienarodzonych stało się intratnym interesem, dla środowisk liberalno-lewicowych, które nie miałyby racji bytu bez działalności aborcyjnej i propagowania środków antykoncepcyjnych w deprawowaniu dzieci i młodzieży używając niewinnie brzmiącej nazwy „edukacja seksualna”. Któż by się nie chciał edukować, każdy młody i w wieku starszym. Takie jest pragnienie człowieka, ale w tym przypadku, prowadzi się systematyczną, zaplanowaną deprawację.

Jaki jest średni koszt zabicia dziecka nienarodzonego przez aborterów? Instytut Alana F. Guttmachera¹⁰¹⁸ podaje, że średni koszt aborcji w 2015 r. w pierwszym trymestrze wynosił 451 USD¹⁰¹⁹. W Europie rocznie dokonuje się 2,5 mln aborcji¹⁰²⁰, toteż organizacje aborcyjne rocznie osiągają z pozbawiania dzieci nienarodzonych do życia przychód w wysokości 1 mld 127 mln 500 tys. USD. Organizacje propagujące aborcję w Europie osiągają rocznie dochód sięgający 800 mln USD. Do tych środków trzeba dodać dotacje pozyskiwane z Unii Europejskiej czy WHO. A zapewne są i inne źródła dochodów, choćby od firm farmaceutycznych, które wspierają przemysł aborcyjny.

A jaki jest zysk na całym świecie organizacji aborcyjnych w ciągu roku z zabijania dzieci nienarodzonych? W 2014 r. dokonano na całym świecie około 56,3 mln aborcji¹⁰²¹. Toteż przychód roczny z aborcji wynosił 25 mld 391 mln 300 tys. USD. Organizacje aborcyjne w skali całego świata rocznie osiągają dochód sięgający nieco poniżej 18,28 mld. Do tego dochodzą inne źródła finansowania: od fundacji, z organizacji międzynarodowych, m.in. z Banku Światowego, Światowej Organizacji Zdrowia czy Unii Europejskiej¹⁰²². Śmiem twierdzić, ze jest to jedno z najbardziej intratnych zajęć dochodowych na świecie. Być może, przynoszące większe zyski niż handel bronią czy narkotykami. Opłacić należy aborterów, pracowników wspomagających, reklamę i odprowadzić podatki. Nakłady na działalność zbrodniczą nie są wysokie, zaś zyski sięgają krocie. Przemysł aborcyjny dokonał największego ludobójstwa w dziejach ludzkości. Totalitaryzm komunistyczny pozbawił 170 mln ludzi życia, socjalizm nazistowski około 60 mln, inne mniejsze ludobójstwa pozbawiły około 20 mln osób życia. Łącznie możemy podać, że w ciągu ostatniego stulecia dokonano ludobójstwa na skale 250 mln osób. Zaś totalitaryzm aborcyjny nie ma sobie równych, w ciągu ostatnich stu lat dokonał ludobójstwa sięgającego 2,5 mld osób¹⁰²³. Ludobójstwo wołające o pomstę do nieba.

14. Największe organizacje antynatalistyczne na świecie

Największe spustoszenia w demografii światowej czyni antynatalistyczna organizacja powołana w 1952 r., jest nią Międzynarodowa Federacja Planowania Rodziny (International Planned Parenthood Federation – IPPF). Poza pozyskiwaniem środków finansowych z prowadzenia placówek aborcyjnych, z propagowania środków antykoncepcyjnych pozyskuje także środki finansowe od rządów z USA, Anglii, Niemiec, Danii, Szwecji, Japonii i wielu innych bogatych krajów. Ponadto jest finansowana przez różnego rodzaju fundacje i organizacje międzynarodowe. W roku 1986 przychód tej organizacji wynosił 53 mln dolarów, a w 1996 r., w ciągu jednej dekady podwoił się. Na budżet organizacji antynatalistycznej składały się środki z różnych źródeł, a więc: koncernów przemysłowych, fundacji, a także środki publiczne od rządów różnych państw: Japonia przekazała 21 milionów, Dania i Szwecja darowały 11 mln, Anglia przekazała 9 mln, a USA 5 mln dolarów. IPPF aktywnie działa w 180 krajach propagując politykę depopulacyjną¹⁰²⁴. W roku 2018 budżet organizacji depopulacyjnej wynosił około 1,66 mld dolarów¹⁰²⁵. W ciągu dwóch dekad budżet wzrósł ponad piętnastokrotnie. Największymi darczyńcami są Melinda Gates, Fundacja Forda, Warren Buffett. Działalność depopulacyjna wspierana jest przez darczyńców, organizacje rządowe i organizacje międzynarodowe. Cywilizacja śmierci czyni coraz większe spustoszenie w świecie, prowadząc ludzkość do samozagłady.

Do propagowania idei depopulacyjnych powołano w 1968 r. Instytut Alana Guttmachera (The Alan Guttmacher Institute – AGI). Jest silnym naukowym orężem, którego zadaniem jest propagowanie idei depopulacyjnych w wymiarze międzynarodowym, poprzez konferencje, publikacje czy „edukację seksualną” dzieci i młodzieży. Ogromne środki finansowe pozyskane z sektora publicznego i prywatnego wykorzystywane są także na wpływanie na polityków i osoby wpływowe w celu wprowadzania ustaw antynatalistycznych, czy blokowanie działań broniących życie dzieci nienarodzonych¹⁰²⁶. Ponadto propagowane są idee aborcji na żądanie czy antykoncepcji wśród nastolatek, wykorzystując w tym względzie szkoły, pomijając opinię rodziców.

IPPF wspiera wszelkie kobiece organizacje antynatalistyczne. W Polsce IPPF ma swą filię, której nazwa brzmi: Federacja na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny (FKPR). Działania tej organizacji mają charakter depopulacyjny, przyczyniają się do dramatu demograficznego Polski. Pięknie brzmiąca nazwa organizacji nie ma nic wspólnego z planowaniem rodziny, ma charakter destrukcyjny, niszczący rodzinę i demoralizującą dzieci i młodzież. Program ideowy ma charakter socjalizmu rewolucyjnego i genderowego¹⁰²⁷.

Kolejną organizacją depopulacyjną o wymiarze międzynarodowym jest Maria Stopes, powstała w 1975 r. Ma na celu propagowanie środków antykoncepcyjnych i aborcji. Swe usługi świadczą w 37 krajach, przede wszystkim afrykańskich i azjatyckich. Cywilizacje śmierci propagują m. in. w Burkina Faso, Etiopii, Ganie. W Europie w Wielkiej Brytanii, Rumuni i w Austrii. W Azji ideolodzy depopulacyjni dotarli do Kambodży, Mongolii, Chin, Bangladeszu, Indii, Nepalu, Sri Lanki, Afganistanu i Pakistanu. W Ameryce Południowej sieją śmierć w Meksyku i w Boliwii. Dotarli także do Australii. W 2015 r. Maria Stopes dostarczyła około 21. milionom kobiet środki antykoncepcyjne, a cztery lata później, w 2019 r. ideolodzy depopulacji dotarli ze środkami antykoncepcyjnymi do 32 mln kobiet. W organizacji depopulacyjnej pracuje około 18 tys. osób¹⁰²⁸.

Jedną z pierwszych organizacji antynatalistycznych powstałych w świecie jest Biuro Danych o Zaludnieniu (Population Reference Bureau – PRB). Powstało w 1929 r. z lęku przed zagrożeniem przeludnienia na świecie. Założycielem był Guy Irving Burch, aktywny członek ruchu eugenicznego i propagator idei kontroli urodzeń. Współpracował z Margaret Sanger¹⁰²⁹. W założonym w 1917 r. piśmie „The Birth Control Review” Sanger domagała się wprowadzenia przymusowej sterylizacji i aborcji dla osób „nieprzystosowanych”. Tych ostatnich określiła wyrażeniem „ludzkie chwasty”, które należy wyrwać. Zgodnie z tą eugeniczno-aborcyjną logiką – istnieją nieplanowani ludzie („niegodni”, „niechciani”, „niedorozwinięci”, „chorzy” etc.), którym trzeba uniemożliwić powoływanie do życia innych nieplanowanych ludzi…W tekście z 1918 r. opublikowanym w „The Birth Control Review” tak napisała o rasistowskiej potrzebie „oczyszczenia społeczeństwa”: „Imperatywem eugeniki jest kontrola urodzin. Jednostki upośledzone muszą zostać wysegregowane, wysterylizowane, a bardziej bystrzy mogą nauczyć się metod antykoncepcji. Powinno zabronić się im żenić, jako wyraz woli społeczeństwa, a ich dzieci nie są chciane. Wszelkimi dostępnymi środkami ten strumień ludzkich śmieci musi być wymieciony z tygla”¹⁰³⁰. „W czasie negocjacji pokojowych II wojny światowej G.I. Burch przedłożył swoją propozycję rozwiązania wszelkich problemów świata drogą przymusowej sterylizacji wszystkich niedostosowanych biologicznie i społecznie”¹⁰³¹. Członkowie tej organizacji nadal propagują idee przeludnienia świata wyczerpaniem złóż naturalnych, a także zniszczeniem ekologicznym świata. Wywierają naciski na rządy poszczególnych krajów i organizacje międzynarodowe, propagując kontrolę demograficzną świata. Należy stwierdzić, że propagowane idee stoją w sprzeczności z najnowszymi badaniami demograficznymi, które mówią nam o depopulacji świata, o dramacie ubywania ludności i nie przeludnieniu¹⁰³². A zatem, jakie idee będzie głosiła organizacja, która przez dekady głosiła propagandę kłamstwa?

Rada ds. Zaludnienia (The Population Council – PC), powstała w 1952 r., założona przez Johna D. Rockefellera III. Finansowana przez Fundację Rockefellera rocznie przeznacza miliony dolarów na finansowanie badań demograficznych, publikacje, organizacje non-profit propagujące działalność antynatalistyczną w wymiarze międzynarodowym. „PC finansuje nieustannie badania uniwersyteckie, publikuje książki, biuletyny i czasopisma, takie m.in. jak <Studies in Family Planning> i <Population and Development Review>, które prezentują przeprowadzane w całym świecie eksperymenty kontroli populacji ludzkiej”¹⁰³³. Prowadzi działalność depopulacyjną poprzez propagowanie środków antykoncepcyjnych i aborcji. Głównym celem rady jest propagowanie środków antykoncepcyjnych, ich udoskonalanie i propagowanie we wszystkich krajach świata. Większość środków finansowych na swą działalność pozyskuje z dotacji rządów Stanów Zjednoczonych.

Swą działalność Rada ds. Zaludnienia prowadzi w 60 krajach. Przede wszystkim w Afryce i Ameryce Południowej, a także w Azji. W Afryce działalność depopulacyjną prowadzą m.in. w Etiopii, Ghanie, Kenii, Nigerii, Senegalu, Zambii, Tanzanii, Egipcie. W Ameryce Południowej, m.in., w Gwatemali czy Meksyku. W Azji: w Bangladeszu, Indiach, Kambodży i Pakistanie. Cały czas swą działalnością Rada obejmuje Stany Zjednoczone, propagując aborcję, środki antykoncepcyjne i deprawowanie dzieci i młodzieży, nazywając to „edukacją seksualną”¹⁰³⁴. W roku 1995 r. budżet roczny organizacji wynosił 47,2 mln, ¹⁰³⁵ a w 2017 r. 74 mln dolarów¹⁰³⁶.

Międzynarodowa Akcja ds. Zaludnienia (Population Action International – PAI), to kolejna organizacja depopulacyjna założona w 1965 roku przez Hugh Moore i Williama Drapera. Prowadzi działalność wydawniczą, publikując liczne dokumenty dotyczące kontroli urodzeń w wymiarze międzynarodowym. Ma ogromny wpływ na czołowych polityków i dyplomatów pracujących w różnych agendach ONZ, podejmujących decyzje demograficzne dotyczące różnych regionów świata. Dzięki swym wpływom udało się jej przeforsować w Stanach Zjednoczonych i w ONZ wiele programów kontroli urodzeń w krajach rozwijających się, przede wszystkim w Afryce, Azji i Ameryce Południowej. „W ten sposób pieniądze przeznaczone na pomoc ekonomiczną dla krajów rozwijających się, zostały skierowane, i to poprzez agendy ONZ, na zorganizowanie i finansowanie na ich obszarach antykoncepcji, sterylizacji i aborcji”¹⁰³⁷.

Działalność depopulacyjną w wymiarze międzynarodowym prowadzi od ponad pół stulecia powstały w 1967 r. Fundusz ONZ ds. Zaludnienia (United Nations Fund for Population Activities – UNFPA). Prowadzi szereg projektów dotyczących ograniczenia urodzeń dzieci¹⁰³⁸. Na ten cel w 1995 r. wydano 312, 6 mln dolarów. „Od roku 1979 fundusz ten wspiera okrutny program kontroli urodzeń w Chinach. Pod koniec 1984 roku wpompował w ten projekt 54 miliony dolarów, mimo że większa część tych środków przejęta została przez reżimowy program <jedno dziecko na rodzinę> i na przymusową aborcję”¹⁰³⁹. Raport UNFPA z 1981 r. gloryfikował Chiny za dynamiczne działania na rzecz depopulacji. Także inne organizacje depopulacyjne, jak IPPF i PRB, były zachwycone Chinami w ograniczaniu populacji w swym kraju, wskazując jako wzór dla innych krajów. A zatem, metody stosowane przez reżim chiński, poprzez łamanie praw człowieka czy praw rodzicielskich, przymusowa sterylizacja czy aborcja, były akceptowane przez organizacje depopulacyjne jako metody skuteczne. ONZ przyznała w 1983 r. Chinom i Indiom nagrody za osiągnięcie celów depopulacyjnych¹⁰⁴⁰.

Działania depopulacyjne w wymiarze międzynarodowym są wspierane przez Światową Organizację Zdrowia (World Health Organization – WHO). W roku 1997 wraz z Funduszem ONZ ds. Zaludnienia gromadziła środki finansowe na prowadzenie działań aborcyjnych w obozach uciekinierów, a także propagowanie idei, aby „(…) szkolenia w przeprowadzaniu aborcji były obligatoryjne dla służby zdrowia, i to nie tylko dla zatrudnionej w obozach, ale również w przeznaczonych dla ubogich podstawowych ośrodkach opieki zdrowotnej, niezależnie od tego, czy w krajach tych aborcja jest legalna, czy nie”¹⁰⁴¹. WHO przeprowadziła akcję proaborcyjną poprzez wydanie broszury „Safe abortion”, propagując instruktaż aborcyjny. Powtórzono to kilka lat później, tym razem wydając podręcznik¹⁰⁴². W Polsce propagowaniem tych idei zajęła się organizacja depopulacyjna Federacja na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny. Organizacja propagująca aborcję, środki antykoncepcyjne i deprawująca dzieci i młodzież poprzez „edukacje seksualną”¹⁰⁴³.

Działania depopulacyjne wspiera także Bank Światowy (World Bank – WB). W latach 1970–1996 na działania depopulacyjne przekazał 2 mld dolarów. W kolejnych dekadach przeznaczono znacznie więcej środków finansowych na działalność antynatalistyczną. Także agendy Unii Europejskiej wspierają ogromnymi finansami organizacje non-profit propagujące aborcję i środki antykoncepcyjne, a także projekty międzynarodowe propagujące cywilizację śmierci¹⁰⁴⁴.

***

Zabijanie nienarodzonych dzieci w ostatnich dwóch stuleciach stało się dla środowisk feministycznych i lewicowo-liberalnych intratnym interesem. Z aborcji uczynili przemysł morderczy. W ciągu stu lat od zalegalizowania prawnego zabijania dzieci nienarodzonych w ZSRR w 1920 r. na świecie dokonano około 2,5 mld aborcji. Żaden inny totalitaryzm nie pozbawił tak dużej grupy ludzi życia, jak morderczy totalitaryzm aborcyjny. Jest to największe ludobójstwo w dziejach ludzkości, które nie ma sobie równych. Świat, który zabija dzieci, jest światem bez przyszłości, widać to po umierającej Europie i innych krajach, które z aborcji uczyniły sztuczną regulację urodzeń.

3. Wpływ antykoncepcji na dzietność

Antykoncepcja stosowana była już w czasach starożytnych. Choć jej oddziaływanie na depopulację nie miało aż tak dużego znaczenia jak we współczesnych czasach. W propagowaniu środków niszczących płodność środowiska feministyczne i lewicowe znalazły doskonały sposób na pozyskiwanie środków finansowych. Dlatego też od XIX stulecia środowiska lewicowe skierowały swe działania w kierunku promocji antykoncepcji, w pierwszym etapie poprzez propagandę ideową regulacji urodzeń. Z czasem stosowano coraz łagodniejsze określenia o charakterze przyjaznym, które miały wywoływać u odbiorcy pozytywne wrażenie, do takich określeń należy zwrot – „świadome macierzyństwo”. Treść tego określenia wywołuje bardzo pozytywne wrażenie. Któraż to kobieta nie chciałaby przyjąć pod swym sercem świadomie dziecka. Każda. Ale za tym określeniem kryło się zupełne inne działanie. Mające na celu pomniejszenie liczby dzieci w rodzinach za pomocą środków niszczących płodność czy aborcji.

Z czasem ukuto nowe określenie – „edukacja seksualna”, które miało być obowiązkowym przedmiotem w szkołach od najmłodszych klas. „Edukacja seksualna” miała służyć propagowaniu demoralizacji dzieci i młodzieży. Od lat dziewięćdziesiątych XX w. pojawiło się nowe określenie w środowiskach feministycznych, lewicowych promujących antykoncepcję i aborcję, słowo klucz – zdrowie reprodukcyjne. A któż z chorych nie chciałby odzyskać zdrowia po utracie, albo człowiek wiekowy, ile by dał swych zasobów finansowych, żeby stać się młodym, zdrowym i pięknym. Ale nie o takie zdrowie chodzi, reprodukcja ma polegać na depopulacji. Świat ma być tylko dla wybranych, a wyboru, kto ma żyć, a kto ma umrzeć w łonie matki, ma dokonać człowiek trumny. Decyzja należy do człowieka – grabarza populacji ludzkiej.

W dziejach propagandy antykoncepcyjnej¹⁰⁴⁵ najtragiczniejszym okresem było dopuszczenie do sprzedaży pigułki antykoncepcyjnej w 1960 r. Pigułka dokonała największych zniszczeń w populacji ludzkości. Zniszczyła relacje małżeńskie, każdy z małżonków stał się autonomiczny w podejmowaniu życia seksualnego, nie biorąc odpowiedzialności za drugą osobę. We wszystkich społecznościach, gdzie pojawiła się pigułka nastąpił gwałtowny spadek wskaźników dzietności. Następowała powolna depopulacja narodów. Innymi słowy, samozagłada, bez wrogów zewnętrznych. Najlepszym przykładem obecnie są kraje europejskie wraz z Polską. Wskaźniki dzietności spadły poniżej zastępowalności pokoleń, które wynoszą 2,1 na kobietę w wieku rozrodczym.

Rodziny z wielodzietnych przeszły na wzorzec bez dzieci, a najwyżej jedno albo dwoje dzieci. To stało się główną przyczyną depopulacji w społecznościach, które dopuściły do korzystania z tego rodzaju środków niszczących płodność.

Działanie antykoncepcji można porównać do czadu wydobywającego się z przewodu kominowego w mieszkaniu. Nie widać zabójcy, działa cicho, bez hałasu, potrzebuje czasu, a zabiera życie tym, którzy są mieszkańcami tego pomieszczenia. Wyludniając ostatecznie dom czy mieszkanie. Tak też jest z antykoncepcją, działa cicho, bez hałasu, potrzebuje czasu, a zabiera albo nie dopuszcza do życia wszystkich tych, którzy powinni przyjść na świat jak do swego domu. Dom ziemski coraz bardziej pustoszeje, bo zabija go antykoncepcja.

1. Depopulacja w wymiarze globalnym

Pierwsze idee ograniczania potomstwa w rodzinach pojawiły się w Stanach Zjednoczonych w drugiej połowie XIX w. Proceder ten miał być zahamowany przez tzw. ustawy Comstona z 3 marca 1873 r., dotyczące nieobyczajności. Był to zbiór aktów prawnych uchwalonych przez Kongres Stanów Zjednoczonych w czasie prezydentury  Ulyssesa S. Granta¹⁰⁴⁶, których zadaniem była obrona wartości moralnych w społeczeństwie amerykańskim. Przede wszystkim przed pornografią, środkami niszczącymi płodność, zabijaniem dzieci nienarodzonych, deprawacją dzieci i młodzież oraz pedofilią. Środowiska liberalne, feministyczne i lewicowe przez cały czas kontestowały ustalenia prawne ustawy Comstona.

W roku 1925 w Nowym Jorku środowiska lewicowe i feministyczne zorganizowały kongres na temat regulacji urodzeń, który zgromadził wielu neurologów, eugeników, socjologów i filozofów o przekonaniach lewicowych. Powstała organizacja na rzecz regulacji urodzeń, która w swych szeregach liczyła około 2 mln kobiet. Czołową działaczką była Margaret Sanger¹⁰⁴⁷. Idee „świadomego macierzyństwa” głosiła na łamach czasopisma „The Birth Control Review”. Była redaktorką w latach 1917-1928.

W Anglii idee regulacji urodzeń wprowadzono do życia społecznego poprzez posła Izby Gmin Bradlaugh`a i Annie Besant, znanej teozofce. Idee dotarły ze Stanów Zjednoczonych. W latach siedemdziesiątych XIX stulecia propagowano „świadome macierzyństwo”, które miało za zadanie ograniczanie liczby potomstwa w rodzinach. Przed I wojną światową w Anglii powstała liga neomaltuzjańska, która kolportowała ulotki, pisma i broszury o metodach niszczących płodność i życie dzieci nienarodzonych. Ponadto organizowano zgromadzenia w robotniczych dzielnicach Londynu, gdzie propagowano idee neomaltuzjańskie.

Z czasem otwarto w wielu miastach Anglii szereg poradni, których zadaniem było propagowanie metod niszczących życie. W lipcu 1927 r., z okazji jubileuszu 50. rocznicy ruchu neomaltuzjańskiego, dr Chales Drysdale z dumą ogłaszał, że w 1876 r. na 1000 mieszkańców liczba urodzeń wynosiła 36, ,,a w 1927 spadła do 18”. Żałosne były uroczystości, które promowały cywilizację śmierci¹⁰⁴⁸. Tej propagandzie ulegli także hierarchowie Kościoła anglikańskiego. Prawie przez całe swe dzieje chrześcijaństwo nauczało, że antykoncepcja jest grzechem. W 1930 roku 307 biskupów anglikańskich dopuściło antykoncepcję jako ideę regulacji urodzeń¹⁰⁴⁹.

W Szwajcarii ruch na rzecz cywilizacji śmierci do wybuchu I wojny światowej niewiele zdziałał. Dopiero po zakończeniu działań wojennych w 1918 r. socjalistyczne organizacje kobiet rozpoczęły propagandę na rzecz regulacji urodzeń. Działalność organizacji kobiecych, skupionych wokół idei socjalistycznych, przyczyniła się do zmniejszenia liczby urodzeń w latach dwudziestych i trzydziestych XX w.¹⁰⁵⁰.

W Holandii pierwsza poradnia ze środkami antykoncepcyjnymi powstała w Amsterdamie, w 1885 r. Po czterdziestu latach działalności dr Arleta Jacobs w swym sprawozdaniu wygłoszonym na konferencji w Nowym Jorku w 1925 r. informowała słuchaczy, że w Holandii funkcjonowały już 52 poradnie¹⁰⁵¹. Tak było na początku XX stulecia w protestanckiej Holandii. W Belgii katolickiej propaganda środków antykoncepcyjnych była zabroniona¹⁰⁵².

W Austrii propagatorem ograniczenia dzieci w rodzinach był socjolog Rudolf Goldschefd¹⁰⁵³. Dr nauk medycznych Kautsky utworzył szereg publicznych poradni „świadomego macierzyństwa”, zaś dr Ferch zainicjował powstanie prywatnych poradni¹⁰⁵⁴. Podobnie jak w innych krajach Europy zachodniej, tak i w Austrii propaganda idei „świadomego macierzyństwa” spowodowała spadek współczynnika dzietności. Do 1904 r. wynosił ponad 30 na 1000 mieszkańców, a od 1926 r. spada poniżej 20. Pomijając I wojnę światową. Proces depopulacyjny społeczeństwa austriackiego rozpoczął się z chwilą propagowania środków niszczących życie w publikacjach i poradniach. W 1998 r. współczynnik spadł poniżej 10¹⁰⁵⁵.

W Niemczech poradnie „świadomego macierzyństwa” powstawały po zakończeniu I wojny światowej. Pierwsze poradnie powstały w Saksonii, Hamburgu, Frankfurcie, Wrocławiu i Berlinie. Od roku 1924 w Niemczech podjęto propagowanie idei zapobiegania ciąży (placówki aborcyjne). Na początku lat trzydziestych XX w. czynnych było 47 poradni niszczących życie dzieci nienarodzonych. Wśród nich było siedem, które były finansowane i prowadzone przez Związek Kas Chorych w Berlinie, a jedna w Dreźnie. W Berlinie po I wojnie światowej utworzono centralę regulacji urodzeń, która oddziaływała na całą Europę. Zamysł był jeden, doprowadzić do jak największego ograniczenia dzieci w rodzinach, by rodziny miały jedno, a najwyżej dwójkę dzieci. Celem centrali było: propagowanie idei „świadomego macierzyństwa” i wymiana praktycznych doświadczeń przede wszystkim metod stosowania przy regulacji urodzeń (antykoncepcja i aborcja), zachęcanie do dalszych działań, wykorzystywanie nowych metod depopulacyjnych i współpraca różnych ruchów depopulacyjnych w wymiarze międzynarodowym¹⁰⁵⁶. Na początku lat trzydziestych XX w. w Niemczech propagowano regulację urodzeń w wielu ośrodkach akademickich, ogłaszając, że: „(…) zapobiegania ciąży, stosowanego przez lekarzy, nie należy uważać za sprzeczne z etyką zawodową i niegodną stanu lekarskiego”¹⁰⁵⁷. Były to pierwsze uchwały środowisk feministycznych, socjalistycznych i lewicowych, wśród różnych środowisk naukowych, mające na celu akceptację środków niszczących życie i zabijanie dzieci nienarodzonych.

Środowiska propagujące antykoncepcję na przełomie XIX i XX w., szczyciły się wieloma sukcesami. Z początkiem lat trzydziestych XX w. produkowano już ponad dwieście mechanicznych środków antykoncepcyjnych, całe mnóstwo chemicznych, a nieco mniej organicznych. Antykoncepcja dla środowisk feministycznych i liberalnych stała się intratnym interesem, który finansował i finansuje ich działalność depopulacyjną na świecie¹⁰⁵⁸.

2. Antykoncepcja w Polsce

Pod koniec XIX i na początku XX stulecia na kobietę w wieku rozrodczym w Polsce przypadało prawie 6. dzieci¹⁰⁵⁹. Polska kroczyła na czele płodności w Europie, wyprzedzała nas tylko Rosja. Taki stan utrzymywał się do roku 1932. Niestety, propaganda środowisk feministycznych, lewicowych i socjalistycznych, propagowanie środków niszczących płodność, z każdym dziesięcioleciem po odzyskaniu niepodległości pomniejszała wskaźniki dzietności na kobietę. W ciągu ostatnich stu lat naszych dziejów możemy wskazać na kilka etapów rewolucji seksualnej, która zniszczyła naszą demografię. Doprowadziła do samozagłady cywilizacyjnej narodu, który ma ponad 1054 lata swych dziejów.

Pierwszy etap obejmował okres propagandy poprzez media, prasę, ulotki czy działalność organizacji feministycznych, socjalistycznych propagujących regulacje urodzeń czy „świadome macierzyństwo”. Okres ten w Polsce przypadał na lata 1890-1932, był to okres płodności mocarstwowej. Jednak propaganda depopulacyjna spowodowała powolne, ale bardzo skuteczne pomniejszenie współczynnika dzietności. Na przełomie XIX i XX w. wynosił 44. dzieci na tysiąc mieszkańców, a w 1931 r. spadł do 30. W ciągu trzydziestu lat pomniejszył się o 14 punktów. Działania wojenne w czasie pierwszej wojny światowej pomniejszyły liczbę ludności w Polsce o około 4 mln. Nie zachwiały tak drastycznie dzietnością rodzin polskich jak propagowane idee regulacji urodzeń poprzez środki antykoncepcyjne¹⁰⁶⁰. Działalność grup depopulacyjnych przynosiła tragiczne skutki w społeczeństwie polskim w zakresie demografii.

Propaganda depopulacyjna społeczeństwa polskiego dokonywała się na łamach prasy kobiecej czy socjalistycznej, m.in. „Głosu Kobiet”, „Robotnika”, „Widomości Literackich” czy dodatku „Życia świadomego”¹⁰⁶¹ lub poprzez publikacje książkowe o dużych nakładach, wydawanych przez organizacje feministyczne i socjalistyczne¹⁰⁶². H. Kłuszyński, jeden z głównych propagandzistów regulacji urodzeń, na łamach swej publikacji w 1932 r. pisał: „(…) w przekonaniu o słuszności idei regulacji urodzeń wystąpiłem jeszcze w roku 1929 w Robotniku z całym szeregiem artykułów p.t. <Znaczenie regulacji urodzeń>, wskazując nie tylko na konieczność uświadamiania mas ludowych, w ogóle świata pracy umysłowej i fizycznej, o niezbędności stosowania środków zapobiegawczych, aby przeciwdziałać nadmiernej rozrodczości, lecz i na konieczność dostarczania tych środków zapobiegawczych w publicznych poradniach. (…) Propaganda, po raz pierwszy rozpoczęta przeze mnie w Polsce, nie pozostała bez echa, gdyż Sekcja regulacji urodzeń Robotniczego Towarzystwa Służby Społecznej otworzyła w Warszawie pierwszą poradnię regulacji urodzeń, nazwaną poradnią <świadomego macierzyństwa>”¹⁰⁶³. Wokół propagandy środków niszczących płodność skupiło się wielu literatów¹⁰⁶⁴ i lekarzy¹⁰⁶⁵. Dla swych celów działacze „świadomego macierzyństwa” przywoływali szereg argumentów za zmniejszeniem liczby dzieci w rodzinach¹⁰⁶⁶. Działalność depopulacyjna miała daleko idące konsekwencje w wymiarze gospodarczym, kulturalnym i zdrowotnym ludności polskiej.

W propagowaniu idei depopulacyjnych brały udział także wiejskie organizacje „Siew” i „Wici”, skupiające w swych szeregach dziesiątki tysięcy młodych dynamicznych i mających szlachetne idee Polaków¹⁰⁶⁷. Jednak propaganda idei ograniczania dzieci w rodzinach była tak silna i sugestywna, że wielu młodych Polaków przyjęło ją jako obowiązującą w małżeństwie¹⁰⁶⁸.

Drugi etap depopulacji społeczeństwa polskiego obejmował lata 1932-1965. Propaganda regulacji urodzeń poprzez „świadome macierzyństwo” z każdym rokiem przybierała na sile przed II wojną światową. W dalszym ciągu idee depopulacyjne propagowano w prasie socjalistycznej i liberalnej. Po II wojnie światowej propagowało środki antykoncepcyjne Towarzystwo Świadomego Macierzyństwa. Przyczyniło się to do zmniejszenia współczynnika dzietności z 29 na tysiąc mieszkańców w 1932 r., do 17,3 w roku 1965.

Trzeci etap rozpoczął się w 1966 r. Do sprzedaży w Polsce wprowadzono pigułki antykoncepcyjne. Po raz pierwszy w aptekach amerykańskich pojawiła się 18 sierpnia 1960 r.¹⁰⁶⁹. To zapoczątkowało rewolucję w wymiarze konfesyjnym, społecznym i antropologicznym. Jednym z pierwszych skutków, i to bardzo mocno zauważalnych, był wzrost liczby rozwodów. W Polsce, w zestawieniu dekady do dekady, liczba rozwodów po wprowadzeniu pigułki antykoncepcyjnej wzrosła prawie o 100%, nastąpił gwałtowny rozpad małżeństw. Pigułka antykoncepcyjna niszczyła relacje małżeńskie, każda ze stron w małżeństwie stała się niezależna w pożyciu seksualnym. Przestały działać jakiekolwiek ograniczenia w wymiarze duchowym i moralnym¹⁰⁷⁰. Słusznie ks. prof. Skrzypczak stwierdza, że: „(…) antykoncepcja, choć dotyczy sfery seksualnej, jest uderzeniem nie w szóste – jak by się zdawało – ale w pierwsze przykazanie, na co wytrwale zwracał uwagę Jan Paweł II. (…) Więcej pigułek, mniej Boga”¹⁰⁷¹. A idąc dalej można stwierdzić, że „śmierć Boga” jaką okrzyknęli filozofowie w XIX stuleciu, w XX i XXI w. stała się mottem życiowym wielu ludzi, i ostatecznie stała się śmiercią człowieka. Rodzaj ludzki ginie.

Wprowadzenie do użycia pigułki antykoncepcyjnej rozpoczęło nową rewolucję seksualną, na miarę dotąd nie spotykaną¹⁰⁷². W społeczeństwie na miarę masową wytworzyła się mentalność antykoncepcyjna polegająca na nowych „obietnicach”, które miały przed ludzkością otworzyć nowe możliwości. Jedną z nich było intensywne wzmożenie doznań seksualnych, które zwalniało kobietę z konieczności przyjmowania potomstwa. Zaczęto więcej uwagi i czasu poświęcać dziecku już posiadanemu, by lepiej go wykształcić, lepiej przygotować do przyszłego życia. Podnieść jego „jakość”. Pigułka antykoncepcyjna miała zapobiegać przyjęciu nowego potomstwa, czy też wyeliminować zabijanie dzieci nienarodzonych. Wytworzyła mentalność kobiety, która miała się realizować w inny sposób niż macierzyństwo, m. in. poprzez podnoszenie swych kwalifikacji zawodowych, ciągłą prace zawodową, podejmowanie coraz to nowych zadań zawodowych w społeczeństwie czy dorównywaniu mężczyznom w różnego rodzaju profesjach, np. wojskowej.

Źródło: Demographics of Poland, https://pl.qwe.wiki/wiki (dostęp: 17 .08. 2020 r.)

W latach 1895-2017 wskaźnik dzietności w Polsce malał z każdą dekadą. W ciągu stu dwudziestu lat spadł ponad czterokrotnie, z 5,95 w 1895 r. do 1,46 w 2017 r. Macierzyństwo i dar potomstwa w społeczeństwie polskim zostały wyrugowane przez cywilizację śmierci. Od kilku dekad w Polsce mamy płodność grabarską, która prowadzi naród do wymarcia.

Na przełomie XIX i XX stulecia wskaźnik wahał się w przedziale 5,95 do 5,09. Był to czas płodności mocarstwowej, rodziny były wielodzietne, mające bardzo często nawet kilkanaścioro dzieci. „Od strony mojego taty¹⁰⁷³, babcia pochodziła z rodziny, gdzie było ich kilkanaścioro dzieci¹⁰⁷⁴. Z takiej rodziny pochodziła moja mama, w ich rodzinie było jedenaścioro dzieci”¹⁰⁷⁵. Podobna sytuacja była w wielu rodzinach polskich. Wskaźnik dzietności zmalał w czasie I wojny światowej. Spadł poniżej czterech. W latach 1919-1932 wahał się w granicach 4,8-4,05. W roku 1932 kończy się płodność mocarstwowa. Działania grup feministycznych, socjalistów liberalnych i rewolucyjnych propagujących kontrolę urodzeń i promocję „świadomego macierzyństwa” doprowadziło do spadku wskaźnika dzietności wśród Polek. Osłabienie płodności w narodzie polskim spowodowane było także ciągłą niepewnością polityczną, bałaganem i destrukcją polityczną prowadzoną przez socjalistów, polityków sanacyjnych i masonerię¹⁰⁷⁶.

Propaganda środków antykoncepcyjnych, przede wszystkim prezerwatyw,¹⁰⁷⁷ a także otwarcie w latach trzydziestych XX w. klinik „świadomego macierzyństwa”, propagowanie i dokonywanie aborcji doprowadziło do spadku wskaźnika dzietności przed II wojną światową do poziomu 3,2¹⁰⁷⁸. Propagandziści depopulacji narodu polskiego szczycili się swymi osiągnięciami na łamach wielu publikacji. W książce o propagowaniu środków zapobiegania ciąży czytamy: „(…) we wszystkich krajach ruch w kierunku pomocy i propagandy tzw. świadomego macierzyństwa zatacza coraz szersze kręgi. Spotkał się on z wyraźną pomocą nie tylko bezpośrednio zainteresowanych osób, ale i z pomocą materialną samorządów oraz instytucji państwowych i społecznych. Powstają poradnie zapobiegawcze niepożądanemu macierzyństwu przy Kasach Chorych, ambulatoriach fabrycznych, ośrodkach zdrowia, stacjach opieki nad dzieckiem itp. Niezależnie prowadzi się na szeroką skalę zakrojoną propagandę świadomego macierzyństwa w miastach, miasteczkach i po wsiach, przy czym tak w poradniach, jak również drogą żywego i drukowanego słowa poucza się o nieszkodliwych i skutecznych środkach ochronnych, pozwalających kobiecie regulować i ograniczać swoje potomstwo”¹⁰⁷⁹. W opinii propagandzistów działalność ograniczająca dzieci w małżeństwach miała przynieść nieocenione korzyści narodowi polskiemu pod względem kulturowym, zdrowotnym, moralnym i społecznym. Dziś po tylu latach propagandy feministek i socjalistów liberalnych wiemy, jakie korzyści naród polski osiągnął pod względem kulturowym, zdrowotnym, moralnym i społecznym. Dokonała się depopulacja na miarę nie spotykaną w dziejach narodu polskiego, zapaść moralna, duchowa, religijna i kulturowa.

Wprowadzenie do sprzedaży pigułek antykoncepcyjnych doprowadziło do kolejnego spadku wskaźnika dzietności. Od 1960 r. wskaźnik dzietności spadł poniżej trzech punktów, a od 1992 r. spadł poniżej dwóch. W Polsce antykoncepcja w 2014 r. stosowana była przez 62,3% kobiet w wieku rozrodczym¹⁰⁸⁰. W 2019 r. Polacy na środki antykoncepcyjne wydali około 3 mld zł, co stanowiło 10% wydatków na leki¹⁰⁸¹, na wyroby tytoniowe około 30 mld¹⁰⁸² a na alkohol 36,6 mld¹⁰⁸³. Łączna suma wydatków w 2019 r. na środki antykoncepcyjne, na wyroby tytoniowe i alkohol wyniosła 69,6 mld zł, co stanowiło 16,7% wydatków budżetowych państwa polskiego w 2019 r. Co szóstą złotówkę wydawaliśmy na depopulacje narodu polskiego.

Postawmy pytanie, jako ludzie obdarzeni rozumem i wolnością, czy jest możliwe, by dokonać obliczeń, ile dzieci Polska straciła przez środki antykoncepcyjne, przez ostanie 110 lat. Postarajmy się odpowiedzieć na to niełatwe pytanie. Przy działaniach wojennych z pierwszej i drugiej wojny światowej możemy podać dość dokładne liczby, łącznie dwie wojny pomniejszyły naszą populacje o około 15 mln, aborcja łącznie zabrała nam około 33,5 mln¹⁰⁸⁴, emigracja polityczna z lat osiemdziesiątych XX w. uszczupliła naszą populację o około 1,5 mln, zaś emigracja zarobkowa po wejściu do Unii Europejskiej pozbawiła Polskę o około 2 mln¹⁰⁸⁵. Łącznie w wyniku turbulencji dziejowych ubyło nas około 52 mln. Gdybyśmy zachowali dynamizm demograficzny z przełomu XIX i XX w., dziś moglibyśmy porównywać się co do liczby mieszkańców z Nigerią czy Pakistanem, w 2020 r. Nigeria liczyła 207, 2 mln, a Pakistan 208, 1 mln osób¹⁰⁸⁶.

Oba kraje mimo swych wielu trudności nie były tak mocno narażone przez długie lata na działania ideologów depopulacyjnych jak Polska. Dlatego też przez długi czas dynamizm demograficzny w tych krajach przebiegał w sposób zgodny z prawem naturalnym. Selekcja nowo narodzonych dzieci dokonywała się w sposób naturalny, chore i słabe dzieci dość szybko odchodziły z tego świata w sposób naturalny. Nikt nie podnosił na nie ręki ani w łonie matki, ani przed poczęciem. W rodzinach rosły dzieci zdrowe, silne w wymiarze biologicznym i duchowym. W sztafecie dziejowej swego narodu podejmowały wyzwania rodzinne, zakładając stabilne rodziny, przyjmując kolejne pokolenia dzieci. Odbywało się to w sposób zgodny z prawem natury. Proces populacyjny nie był niczym zakłócany. A nawet jeśli pojawiły się choroby, wojna czy zarazy, to dana społeczność potrafiła w sposób naturalny odbudować swą populację w dość krótkim czasie. Tak było m.in. w Polsce po I wojnie światowej.

W roku 1910 mieliśmy bardzo podobną liczbę mieszkańców jak Nigeria i Pakistan, nieco ponad 28 mln. W ciągu 110 lat w wyniku różnych sytuacji dziejowych, niezawinionych i zawinionych, straciliśmy 52 mln, łącznie z dzisiejszymi mieszkańcami byłoby nas około 90,5 mln. Ale dynamizm demograficzny został zahamowany przede wszystkim przez środki antykoncepcyjne¹⁰⁸⁷. Mogłoby nas być w 2020 r. około 208 mln. Dla wszystkich byłoby miejsce do zamieszkania i nikt by nie chodził głodny. Ilu byłoby geniuszy, wynalazców, konstruktorów ? Bylibyśmy potęgą gospodarczą, polityczną z ogromnym potencjałem młodych ludzi, którzy by rozwijali kraj. A tak mamy duży procent dziadków i babć w pustych domach i blokach. Wielce prawdopodobne dane mówią nam, że w wyniku antykoncepcji straciliśmy w ciągu 110 lat około 117,5 mln Polaków. Należy od tej liczby odjąć około 4 mln dzieci, które straciły życie w inny sposób m.in. poprzez poronienie czy inne zdarzenia losowe, które nie pozwoliły ujrzeć światła dziennego. A zatem, z dużym prawdopodobieństwem można stwierdzić, że antykoncepcja pozbawiła nas około 113,5 mln Polaków.

Aborcja, propaganda niszcząca płodność, deprawacja młodego pokolenia w latach 1990-2020 doprowadziła do dramatu populacyjnego w Polsce. Rodziny są rozbite, co czwarte dziecko rodzi się poza małżeństwem, wzrasta liczba samobójstw, rośnie liczba osób chorych psychicznie¹⁰⁸⁸, małżeństwa w ogromnej liczbie mają po jednym, a najwyżej dwójce dzieci. Dla wielu małżonków dziecko jest obciążeniem w realizacji planów życiowych.

3. Mentalność antykoncepcyjna w wymiarze globalnym

Mentalność antykoncepcyjna doprowadziła do gwałtownej depopulacji w wymiarze globalnym. Zauważalne jest to we wskaźnikach dzietności, co ostatecznie przenosi się na liczbę ludności w poszczególnych krajach, doprowadzając do wymierania całych narodów, a także zaniku cywilizacji. Wszędzie tam, gdzie dopuszczono sprzedaż tabletek antykoncepcyjnych albo rozdawnictwo, odnotowano gwałtowny spadek liczby dzieci przypadających na kobietę w wieku rozrodczym. W krajach europejskich oraz w Australii i Ameryce Północnej ten proces depopulacyjny zaczął się znacznie wcześniej.

Prześledźmy to również na przykładzie kilku krajów azjatyckich, m. in. Japonii, Chin i Indii. A także kilku krajów, które od wielu stuleci budowały swą kulturę na nauce Jezusa Chrystusa, a także kilku krajach muzułmańskich. Ważnym przyczynkiem w naszej analizie mentalności antykoncepcyjnej będzie Izrael.

1. Kraje azjatyckie

Narody azjatyckie przez tysiąclecia szanowały życie ludzkie jak największą świętość, choć bywały także nieliczne przypadki, gdzie pozwalano na zabicie dziecka nienarodzonego. Dziecko przychodziło zazwyczaj w pełnej rodzinie mającej matkę i ojca. Rodziny azjatyckie cieszyły się licznym potomstwem. Tak było przez tysiąclecia. Jednak wiek XX zmienił obraz rodziny i szacunek do dzieci nienarodzonych. Wraz z propagowaniem środków antykoncepcyjnych rozpoczął się spadek dzietności w rodzinach. Z chwilą pojawiania się pigułki antykoncepcyjnej drastycznie spadł wskaźnik dzietności, doprowadzając do depopulacji. Prześledźmy ten proces na przykładzie Japonii, Indii i Chin. Podobny proces zauważalny jest w innych krajach, z przesunięciem czasowym i w zależności od religii i jej wpływu na społeczeństwo, np. w Pakistanie (islam).

1. Japonia

Źródło: Statystyka ruchu ludności Japonii, wiki/Demography_of_Japan (dostęp: 16 .08. 2020 r.)

W Japonii eksperyment pomniejszania liczby ludności rozpoczęto poprzez regulację urodzeń, niebawem po zakończeniu II wojny światowej, ale początków trzeba upatrywać w latach dwudziestych XX w¹⁰⁸⁹. W roku 1900 wskaźnik dzietności wynosił 6,25, a w 1920 r. ─ 6,45. W. Majdański odnotował, że w 1924 r. już zauważono, że Japonia przeżywała przeludnienie¹⁰⁹⁰, co oczywiście sprzyjało agitacji neomaltuzjańskiej poprzez propagowanie regulacji urodzeń czy „świadomego macierzyństwa”¹⁰⁹¹. Procesy depopulacyjne nie następują natychmiast. Potrzebują kilku dekad, zanim statystyki odnotują spadek przyrostu naturalnego.

Pierwszym czynnikiem, który najszybciej reaguje na propagandę antykoncepcji różnego rodzaju, są wskaźniki dzietności, które dość szybko maleją. Liczba kobiet w wieku rozrodczym jest tak duża, że społeczeństwo nie odczuwa spadku liczby mieszkańców, ale w tym czasie kurczy się liczba rodzin wielodzietnych na rzecz rodzin z jednym, dwójką, a najwyżej trójką dzieci albo bezdzietnych. Tak też się stało w Japonii w ostatnich kilku dekadach. Tak tragicznych skutków depopulacyjnych nie odnotowano nawet z powodu II wojny światowej. Choć tragedie tamtego czasu bardziej przemawiają do wyobraźni ludzkiej niż stosowanie środków antykoncepcyjnych. Wydarzenia wojenne dokonują się w krótkim czasie i są łatwe do uchwycenia w wymiarze liczbowym i w efekcie wizualnym, np. wydarzenia z Hiroszimy czy Nagasaki – dramat bomby atomowej¹⁰⁹².

Natomiast działania środków antykoncepcyjnych w swych skutkach są znacznie tragiczniejsze dla każdego narodu niż działania wojenne, bo działają wolniej, są niezauważalne. Dają kobiecie swobodę decyzji, ale ostatecznie prowadzą do coraz mniejszej liczby dzieci w rodzinach, a tym samym w społeczeństwie. Używanie środków antykoncepcyjnych w dłuższym czasie prowadzi do samozagłady narodu. Japonia obecnie jest tego najlepszym przykładem. Od 2005 r. naród pomniejsza się o kilka do kilkuset tysięcy każdego roku, a społeczeństwo w ogromnym procencie jest w okresie poprodukcyjnym. W Japonii antykoncepcja stosowana jest przez 39,8% (2015 r.) kobiet w wieku rozrodczym¹⁰⁹³. Wskaźniki dzietności w ostatnich pięciu dekadach spadły poniżej progu zastępowalności, w 1970 r. wynosił 2,13 a 2017 r. tylko 1,43 punktu.

1. Chiny

Alfred Grotjahn odnotował, że Chińczycy przez tysiąclecia byli niezniszczalni. Zawsze wychodzili obronną ręką ze wszystkich nieszczęść dzięki swojej płodności. Jeszcze w latach trzydziestych XX w. kult przodków nakazywał im wczesne zawieranie związków małżeńskich i wychowanie wielkiej liczby dzieci. Przez ponad pięć tysięcy lat zamożni, wykształceni dbali o wczesne małżeństwo i liczne potomstwo, zupełnie inaczej niż w krajach europejskich. Posiadanie dużej liczby dzieci i wnuków w Chinach było oznaką szczęścia i błogosławieństwa bogów.

Rodzina była ceniona zarówno przez bogatych, jak i ubogich. W Chinach rodzina nie schodziła na drugi plan, bo był najważniejsza. Dlatego też rody znaczniejsze nie wymierały, wzrastały tak samo liczebnie jak warstwy niższe, nic im nie ustępując. Rodziny chłopskie były otaczane troską przez władze państwowe i administracyjne. Na płaszczyźnie pomocy społecznej Chiny wyprzedziły Europę o całą epokę¹⁰⁹⁴. Władcy dbali zawsze o odpowiednią politykę ludnościową swego kraju¹⁰⁹⁵. Tak było do czasów objęcia władzy przez socjalistów komunistycznych w Chinach w 1949 r. Socjaliści komunistyczni rozpoczęli eksperymenty na narodzie mającym tak bogate dzieje. Co ostatecznie doprowadziło do dramatu demograficznego i upokorzenia całego narodu chińskiego¹⁰⁹⁶.

Źródło: Demographics of China, https://pl.qwe.wiki/wiki (dostęp: 26 .08. 2020 r.)

Do połowy lat pięćdziesiątych XX w. współczynnik dzietności w Chinach wahał się od 5,5 do 6. Polityka ludnościowa państwa komunistycznego w Chinach zmieniła dotychczasowe zasady. W roku 1956 podjęto na szeroką skalę propagandę idei regulacji urodzeń, propagując pomniejszenie liczby ludności. Propaganda nie przyniosła oczekiwanego rezultatu, w kolejnych latach współczynnik dzietności nadal był wysoki. Choć w 1960 r. spadł niewiele poniżej 4. Jednak w kolejnej dekadzie znowu wzrósł, w 1970 r. wynosił 5,75. Z początkiem lat siedemdziesiątych XX w. rozpoczęto propagowanie środków antykoncepcyjnych na masową skalę, upatrując w tym skuteczność pomniejszania liczby ludności. Zajmowały się tym zarówno władze partyjne, jak i administracyjne wszelkich szczebli państwowych¹⁰⁹⁷. Do akcji depopulacyjnej władze wykorzystywały także przymusową sterylizację wśród mieszkańców Chin¹⁰⁹⁸. W roku 1980 odniesiono „sukces”, współczynnik dzietności spadł do 2,32, na podobnym poziomie utrzymywał się przez kilka lat. W latach dziewięćdziesiątych XX stulecia nastąpił gwałtowny spadek, w roku 1999 wynosił tylko 1,6.

Od połowy lat siedemdziesiątych XX w. administracyjnie ograniczono liczbę dzieci w rodzinach, w miastach dwoje, w środowiskach wiejskich troje, a maksymalnie czworo. Od 1979 r. rząd podjął decyzję jednego dziecka w rodzinie, co miało zdecydowanie zmniejszyć przyrost naturalny. Organizowano rozdawnictwo środków antykoncepcyjnych, przede wszystkim wśród młodzieży. Widać było to po współczynniku dzietności, który z każdą dekadą malał. Polityka jednego dziecka, drastycznie przestrzegana, doprowadziła do spadku współczynnika dzietności, do 1,45 w 2000 r., a w 2017 do 1,68¹⁰⁹⁹. W Chinach antykoncepcja stosowana jest przez 84,5% (2015 r.) kobiet w wieku rozrodczym¹¹⁰⁰.

W drugiej dekadzie XXI stulecia Chiny odstąpiły od polityki jednego dziecka na rzecz rodzin z dwójką dzieci, jednak i to nie poprawiło sytuacji demograficznej. „Spadek liczby urodzeń spowodował zmniejszenie się siły roboczej w momencie, gdy wystartowała nowa, chińska gospodarka kapitalistyczna, piramida dobrobytu, w której jedno dorosłe dziecko musi finansowo wspierać swoich rodziców i dziadków, a także rażący brak równowagi pomiędzy liczbą mężczyzn i kobiet, co spowodowało, że ok. 40% mężczyzn pozostaje kawalerami z konieczności”¹¹⁰¹. W wyniku kontroli urodzeń Chiny wyeliminowały około 400 mln osób¹¹⁰². Zamach na dzieci doprowadził Chiny do depopulacji i powiększania się z każdym rokiem grupy wiekowej po sześćdziesiątym roku życia¹¹⁰³.

Koło roku 2030 w Chinach rozpocznie się powolny, ale systematyczny spadek liczby ludności. W roku 2100 przewiduje się, że w Kraju środka będzie mieszkało około jednego miliarda osób¹¹⁰⁴, zaś prof. Yi Fuxian prognozuje liczbę mieszkańców na 400 mln¹¹⁰⁵.

1. Indie

Ludność Indii podobnie jak Chin zawsze była otwarta na liczne potomstwo w swych rodzinach. Panowanie obcych nigdy nie zdołało wstrząsnąć Indiami, dynamizm demograficzny był na tyle duży, że pokonywał wszelkie turbulencje dziejowe. Straty ludnościowe poniesione w wyniku klęsk głodowych, wojen czy zaraz były wyrównywane przez nadmiar urodzeń. W latach dwudziestych XX stulecia dwukrotnie więcej dzieci się rodziło niż umierało¹¹⁰⁶, a w roku 2020 było ponad dwuipółkrotnie więcej urodzonych niż umarłych¹¹⁰⁷, choć współczynnik dzietności w ciągu niespełna czterdziestu lat spadł ponad dwukrotnie z 4,83 w 1980 r. do 2,24 w 2017 r.

Źródło: Demographics of India, https://pl.qwe.wiki/wiki/Demographics_of_India (dostęp: 27 .08. 2020 r.)

Mimo wielu turbulencji dziejowych mieszkańcy Indii niepodległość odzyskali po II wojnie światowej. Przez kilka stuleci byli kolonią brytyjską. Kraje europejskie, zajęte nowym porządkiem światowym po zakończeniu II wojny światowej i zimną wojną (1947-1991), nie były bezpośrednio zainteresowane swymi dawnymi koloniami. Dlatego też ingerencja w wewnętrzne sprawy wielu krajów, byłych kolonii, była niewielka. Tym samym nie ingerowano bezpośrednio w proces depopulacyjny. A jeśli ingerencje były, to mało skuteczne. Depopulację prowadzono poprzez pozarządowe organizacje międzynarodowe. W roku 1947 po odzyskaniu niepodległości wprowadzano idee regulacji poczęć, w akcję depopulacyjną zaangażowały się Stany Zjednoczone i Organizacja Narodów Zjednoczonych. Na program depopulacyjny, propagandę środków niszczących płodność przeznaczono dwa miliardy dolarów¹¹⁰⁸. Pomniejszenie liczby ludności w Indiach było jednym z głównych programów rządu premier Indiry Gandhi¹¹⁰⁹.

W latach 1975-1977 w ramach depopulacji przeprowadzono akcję sterylizacji¹¹¹⁰ i aborcji, przede wszystkim wśród kobiet. Kobiety przystępujące do sterylizacji i aborcji otrzymywały wynagrodzenie finansowe. Akcję depopulacyjną przeprowadzono wśród najuboższych mieszkańców Indii. Akcja zabijania dzieci nienarodzonych, przede wszystkim dziewczynek, przyniosła dramatyczne skutki. Na północy kraju na 1000 mężczyzn przypada obecnie (2017 r.) około 750 kobiet (Kaszmir, Pendżab, Uttar Pradesh). Na południu dysproporcje między chłopcami i dziewczynkami są mniejsze¹¹¹¹.

Mimo wielu akcji depopulacyjnych do połowy lat siedemdziesiątych XX w. wskaźniki dzietności były bardzo wysokie, wynosiły ponad 5 punktów. Indyjski stan wyjątkowy trwający w latach 1975-1977 zapoczątkował radykalne obniżenie wskaźników dzietności, w 1978 r. wynosił 4,96. A w roku 2017 tylko 2,24, a więc niewiele więcej niż próg zastępowalności ─ 2,1. W Indiach antykoncepcja stosowana jest przez 53,5% (2015 r.) kobiet w wieku rozrodczym¹¹¹².

Około roku 2030 współczynnik dzietności pomniejszy się poniżej zastępowalności pokoleń, będzie wynosił 2,06, a jak podają prognozy demograficzne na rok 2050, spadnie do 1,84¹¹¹³. Depopulacja Indii rozpocznie się około 2080 r.¹¹¹⁴.

****

Japonia, Chiny i Indie przez steki lat należały do narodów o ogromnym potencjale demograficznym. Chiny nigdy w swych dziejach nie były okupowane przez żaden inny kraj. Przed pojawieniem się idei regulacji poczęć, „świadomego macierzyństwa” czy planowania rodziny i zdrowia reprodukcyjnego wskaźniki dzietności były dość wysokie. W każdym z tych krajów rodziny cieszyły się dużą liczbą dzieci. Wprowadzenie przez rządzących idei depopulacyjnych, propagowanych przez radykalne feministki i socjalistów komunistycznych czy liberalnych, doprowadziło do spadku wskaźników dzietności poniżej progu zastępowalności, poza Indiami. Główne religie nie były w stanie obronić swych wiernych przed cywilizacją śmierci. Ani buddyzm, hinduizm, konfucjanizm, taoizm, islam czy chrześcijaństwo. Wierni poszczególnych religii bez wsparcia władz rządowych nie są w stanie obronić się przed niewidzialnym i cichym zabójcą, jakim jest antykoncepcja.

1. Kraje chrześcijańskie

W Europie w drugiej dekadzie XXI stulecia można oznajmić, że wszystkie kraje mają charakter postchrześcijański. Europę Zachodnią zniszczył powolny, ale stały proces dekatolizacji, który rozpoczął się jeszcze przed reformacją w XVI w. Na bazie ruchów reformacyjnych powstawały idee antykatolickie, które systematycznie liberalizowały świat katolicki i ewangelicki w Europie Zachodniej. Podobnie było w Europie Wschodniej do początków XX stulecia, choć działo się to w przesunięciu czasowym, na korzyść Europy Wschodniej.

Od rewolucji październikowej w Rosji w 1917 r. Europa Wschodnia dostawała się pod jarzmo socjalizmu komunistycznego, który z całą mocą niszczył chrześcijaństwo w różnych denominacjach. Po kilku stuleciach idee ewangeliczne zostały dość skutecznie wyrugowane z serc Europejczyków na rzecz nihilizmu i bezwyznaniowości. Po chrześcijaństwie w Europie pozostało bogate dziedzictwo kulturowe w wymiarze materialnym: świątynie, uniwersytety, sanktuaria czy klasztory. Dziś można z całą odpowiedzialnością pisać, że Europa jest kontynentem postchrześcijańskim. Niestety, XXI wiek jest czasem ogromnej depopulacji w Europie poprzez odrzucenie wartości ewangelicznych, a przyjęcie cywilizacji śmierci, która prowadzi do samozagłady. Liberalizację życia moralnego w wymiarze dzietności przedstawię na przykładzie Austrii, Włoch, Hiszpanii i jednego z krajów Ameryki Południowej – Meksyku.

1. Austria

W Austrii na początku XX stulecia współczynnik dzietności był dość wysoki, wynosił 4,33. Na przestrzeni trzech dekad zauważamy spadek o dwa punkty, do wartości, 2,32. A zatem, co takiego się stało w tym czasie w społeczeństwie austriackim? I wojna światowa pomniejszyła przyrost naturalny, a także spowodowała pomniejszenie współczynnika dzietności, ale nie na tyle, by doszło do radykalnej zmiany. Przyczyną takiego stanu rzeczy była propaganda „świadomego macierzyństwa” od pierwszej dekady XX w.¹¹¹⁵. Otwarcie poradni i propaganda środków antykoncepcyjnych spowodowała radykalny spadek współczynnika dzietności. Taki stan trwał do lat trzydziestych XX w. Socjalizm nazistowski na krótki czas wzmocnił dzietność, na rzecz jednej rasy.

Źródło: Demographics of Austria, https://pl.qwe.wiki/wiki/Demographics_of_Austria (dostęp: 20 .08. 2020 r.)

Wprowadzenie do sprzedaży pigułek antykoncepcyjnych spowodowało kolejną falę osłabienia dzietności w rodzinach austriackich. W latach siedemdziesiątych XX w. współczynnik dzietności spadł poniżej dwóch, a od lat dziewięćdziesiątych nie przekracza 1,5. Rodziny w Austrii swą wielodzietność w wymiarze masowym straciły w pierwszych trzech dekadach XX stulecia. Od pojawienia się pigułki antykoncepcyjnej społeczeństwo austriackie staje się bezwyznaniowe, a młodzież deprawowana, podobnie jak w Polsce, hołduje mentalności demonicznej, negując instytucję małżeństwa i przyjmowanie potomstwa.

W Austrii antykoncepcja stosowana jest przez 65,7% (2012 r.) kobiet w wieku rozrodczym¹¹¹⁶.

1. Włochy

We Włoszech współczynnik dzietności na przełomie XIX i XX w. wahał się od 4,95 do 4,39. Przez dwie dekady spadł o 0,59 punktu. Początków rewolucji seksualnej należy upatrywać w założeniu pisma zatytułowanego „Edukacja seksualna”. W roku 1913 czasopismo miało charakter popularyzatorski, miało docierać do jak największej liczby mieszkańców Włoch. Podejmowano tematy dotyczące seksualności, świadomej prokreacji czy kontroli urodzeń. Celem pisma było podjęcie zmiany utrwalonej moralności, a także dokonanie zmiany kulturowej wśród mężczyzn i kobiet. W artykułach podpierano się badaniami naukowymi, które w oczach czytelników miały uwiarygodniać lansowane idee¹¹¹⁷. Propaganda „świadomego macierzyństwa”, środków antykoncepcyjnych i regulacji urodzeń powodowała zmniejszanie się liczby dzieci w rodzinach. Co przyczyniało się powoli, ale skutecznie, do obniżania współczynnika dzietności. W roku 1920 wynosił on 3,41.

Źródło: Demografia Włoch, https://it.wikipedia.org/wiki/Demografia_d%27Italia (dostęp: 31 .08. 2020 r.)

Środowiska feministyczne i lewicowe w 1953 r. założyły Włoskie Stowarzyszenie Edukacji Demograficznej (L’Associazione italiana per l’educazione demografica), którego jednym z pierwszych celów było doprowadzenie do uchylenia art. 553 Kodeksu karnego, który zakazywał reklamowania i sprzedawania środków antykoncepcyjnych. W roku 1955 otwarto w Rzymie poradnię propagującą środki antykoncepcyjne. Przez całe lata Stowarzyszenie prowadziło walkę na rzecz liberalizacji prawa do stosowania środków niszczących życie i legalizację aborcji¹¹¹⁸. Środki antykoncepcyjne w wolnej sprzedaży pojawiły się w roku 1976. Jeszcze w 1970 r. współczynnik dzietności wynosił 2,43. Po dziesięciu latach, po wprowadzeniu do sprzedaży środków niszczących płodność, współczynnik dzietności, spadł w 1980 r. do 1,68. Poniżej współczynnika zastępowalności pokoleniowej. Przez ponad czterdzieści lat Włochy z każdym rokiem stają się narodem coraz starszym, z coraz większą grupą osób w wieku poprodukcyjnym. W roku 2020 Włosi należeli do narodów Europy z najwyższą średnią wieku – 45,9. Depopulacja rozpoczęła się w latach pięćdziesiątych XX¹¹¹⁹.

W latach siedemdziesiątych XX w. telewizja włoska rozpoczęła nadawanie programów z obszarów dotyczących seksualności. To przyczyniło się do kolejnego kroku w rewolucji obyczajowej, czyli do obniżenia moralności społeczeństwa włoskiego. Prowadziło to również do niszczenia w wymiarze masowym rodziny oraz deprawacji młodzieży i dzieci¹¹²⁰.

We Włoszech antykoncepcja stosowana jest przez 65,1% (2013 r.) kobiet w wieku rozrodczym¹¹²¹.

1. Hiszpania

Źródło: Demographics of Spain. Współczynnik dzietności, https://pl.qwe.wiki/wiki/Demographics_of_Spain (dostęp: 11 .09. 2020 r.)

Od stycznia 1941 r. do 1978 r. w Hiszpanii propagowanie antykoncepcji było przestępstwem. Choć już pod koniec lat sześćdziesiątych XX w. środowiska feministyczne i lewicowe propagowały „świadome macierzyństwo” i regulację poczęć poprzez propagowanie antykoncepcji i aborcji, przede wszystkim przez prywatne gabinety ginekologiczne¹¹²².

Należy cofnąć się do dyktatorskich rządów Primo de Rivera, który rządy w Hiszpanii przejął po zamachu stanu w 1923 r. Dość szybko jego rządy poparły partie lewicowe, w tym Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza, która miała dość duży wpływ na środowiska robotnicze, chłopskie i część inteligencji¹¹²³. W czasie walki o władzę w Hiszpanii środowiska lewicowe propagowały idee ograniczania liczby dzieci w rodzinach. Głoszono hasła „świadomego macierzyństwa”, regulację poczęć oraz propagowano środki ograniczające płodność. Propaganda środowisk lewicowych i feministycznych miała ogromny wpływ na zmniejszenie się liczby dzieci w rodzinach hiszpańskich. Trwałą ostoją tradycji okazały się katolickie rodziny, które nie ulegały propagandzie środowisk socjalistycznych. Jednak propaganda idei neomaltuzjańskich była tak silna, że spowodowała spadek dzietności w Hiszpanii. W roku 1920 wskaźnik dzietności wynosił 4,14, a po dwóch dekadach spadł do 3,09. Propaganda środowisk feministycznych odniosła sukces.

Dopiero przejęcie władzy przez Francisco Franco w 1941 r., znienawidzonego przez środowiska socjalistyczne, zahamowało na kilka dekad depopulację w Hiszpanii. Zakazano propagandy środków antykoncepcyjnych i zabijania dzieci nienarodzonych. Depopulacja społeczeństwa hiszpańskiego na kilka dekad została zahamowana, wzrosły wskaźniki dzietności, w roku 1964 przekroczyły 3 punkty¹¹²⁴. Środowiska feministyczne przez cały czas propagowały środki niszczące płodność różnymi nielegalnymi sposobami. Mimo propagandy idei cywilizacji śmierci, Hiszpania mogła poszczycić się w Europie dużą dzietnością.

Boom demograficzny na ziemi hiszpańskiej został zahamowany z chwilą przejęcia władzy przez środowiska socjalistyczne, po śmierci generała Franco w 1975 r. Od roku 1978 zalegalizowano sprzedaż środków antykoncepcyjnych, otwierano poradnie planowania rodziny, które propagowały środki niszczące życie i aborcję¹¹²⁵. Od wielu lat pigułki antykoncepcyjne w Hiszpanii rozdawane są w przychodniach za darmo¹¹²⁶. W roku 1981, kilka lat po przejęciu władzy przez środowiska lewicowe, wskaźnik dzietności spadł poniżej zastępowalności pokoleń. Od czterdziestu lat, Hiszpania pod rządami socjalistów, kroczy ku samozagładzie poprzez depopulację¹¹²⁷. Społeczeństwo z każdym rokiem się starzeje, ubywa dzieci, wioski się wyludniają, zamykanych jest wiele przedszkoli i szkół, a otwierane są coraz to nowe domy dla osób starszych. W roku 2050 Hiszpania według obliczeń demografów liczyć będzie nieco ponad 30 mln, z ogromną rzeszą ludzi w wieku poprodukcyjnym.

W Hiszpanii antykoncepcja stosowana jest przez prawie 71% (2016 r.) kobiet w wieku rozrodczym¹¹²⁸. Wśród kobiet i mężczyzn króluje obecnie mentalność antykoncepcyjna, która zabija wiarę w Boga i prowadzi na manowce.

1. Meksyk

W Meksyku antykoncepcja stosowana jest przez 66,9% kobiet w wieku rozrodczym (dane na 2015 r.)¹¹²⁹. Ponad dwie trzecie kobiet używa antykoncepcji, która dokonała ogromnych zmian w relacjach małżeńskich, a przede wszystkim w relacjach dotyczących dzieci. Od początku lat siedemdziesiątych XX w. widzimy gwałtowną zapaść wskaźnika dzietności. W roku 1960 na kobietę w wieku rozrodczym przypadało 6,8 dziecka, w 1970 – 6,6, w 1980 – 4,8, w 1990 – 3,5, a w 2018 r. tylko 2,1¹¹³⁰. Pigułki antykoncepcyjne spowodowały ogromną zapaść w płodności Meksykanek, co z czasem doprowadzi do depopulacji.

Źródło: Współczynnik dzietności, https://databank.worldbank.org/ (dostęp: 06.08. 2020 r.)

W Meksyku aborcja na terenie większości kraju jest dopuszczalna w dwóch przypadkach, gdy dziecko pocznie się w wyniku gwałtu, albo wtedy, gdy zagraża życiu matki. W roku 2019 stan Oaxaca dopuścił zabijanie dzieci nienarodzonych do 12. tygodnia życia¹¹³¹. Aborcja wykonywana jest także w stolicy od 2007 r.¹¹³². W Meksyku podejmowane są próby zmiany prawa w stosunku do „aborcji na życzenie”. Trwają prace nad zmianą kodeksu karnego. „Opublikowany próbny szkic nowego Narodowego Kodeksu Kryminalnego wywołał falę sprzeciwu organizacji pro-life. Zmiany prawne doprowadzą do wycofania penalizacji działań związanych z przeprowadzeniem i poddaniem się aborcji, a sam <zabieg> zniknie z listy czynności zabronionych”¹¹³³. Według światowego raportu aborcyjnego w latach 1995-2019 w Meksyku zabito nieco ponad ćwierć miliona dzieci nienarodzonych¹¹³⁴. Natomiast liberalno-libertyńskie media podają, że rocznie w Meksyku dokonuje się około jednego miliona zabójstw na nienarodzonych dzieciach. A zatem, w latach 2007-2020 zabito około 13 mln nienarodzonych dzieci. W roku 2020 Meksyk miałby prawie 150 mln mieszkańców, a liczy obecnie 135,5 mln. Niestety, środowiska aborcyjne nie dopuściły do tego, stosując przy tym demagogiczną propagandę¹¹³⁵. Dla środowisk lewicowych jest to kolejny kraj, w którym na deprawacji i zabijaniu dzieci nienarodzonych można dorabiać się fortun i propagować cywilizację śmierci.

****

W krajach europejskich, w których Kościół rzymskokatolicki przez stulecia był głównym nauczycielem życia duchowego, moralnego i społecznego, przez wpływ cywilizacji śmierci stracił swą przewodnią rolę. Od czasów reformacji władza świecka w poszczególnych krajach coraz bardziej się laicyzowała, czego następstwem była dekatolizacja życia społecznego. Propaganda środowisk lewicowych i feministycznych była tak silna od końca XIX stulecia, że niektóre Kościoły chrześcijańskie uległy propagandzie depopulacyjnej. Bez wsparcia władz rządowych Kościół rzymskokatolicki nie był w stanie obronić swych wiernych przed cywilizacją śmierci. Lewicowe władze rządowe wspierające organizacje pozarządowe doprowadziły do depopulacji na skalą masową całej Europy. Obrona wartości życia ludzkiego przez władze rządowe, wspierające działania Kościoła rzymskokatolickiego, były w stanie zahamować depopulację narodu, deprawację dzieci i młodzieży. Najlepszym przykładem jest Hiszpania za czasów Francisco Franco. Podobny proces depopulacyjny jak w krajach europejskich odbywa się w Ameryce Południowej, przykładem jest Meksyk.

1. Wybrane kraje muzułmańskie

1. Bangladesz

W Bangladeszu ponad 90% społeczności stanowią muzułmanie, około 8,5% to hindusi. Islam jest religią państwową. Jest to trzeci kraj na świecie co do wielkości wyznawców islamu. Sunnici stanowią znaczną większość wśród wyznawców islamu¹¹³⁶.

W roku 1975 w Bangladeszu antykoncepcję stosował niespełna jeden procent kobiet w wieku rozrodczym¹¹³⁷. Było to społeczeństwo o ogromnym potencjale duchowym, moralnym i kulturowym, choć także miało wiele swoich problemów. W ciągu czterdziestu lat sytuacja zmieniła się na niekorzyść. Doprowadzono do demoralizacji dzieci i młodzieży, dopuszczono do dystrybucji narkotyki¹¹³⁸ i do nielegalnej pracy dzieci na dość dużą skalę¹¹³⁹.

W Bangladeszu antykoncepcja stosowana jest przez 62,3% (2014 r.) kobiet w wieku rozrodczym¹¹⁴⁰. Powszechność środków niszczących płodność spowodowała zmniejszenie liczby dzieci na kobietę w wieku rozrodczym. W 1960 r. przypadało 6,72 dziecka na kobietę. Pod koniec lat siedemdziesiątych XX w. zauważamy spadek współczynnika dzieci na kobietę, w roku 1980 wynosił 6,36. Nadal był wysoki, ale zauważamy powolny spadek. Świadczy to, że do Bangladeszu dotarły pierwsze środki antykoncepcyjne, przede wszystkim pigułki, które oddziałują negatywnie na współczynnik dzietności, pomniejszając go.

Źródło: Współczynnik dzietności, https://databank.worldbank.org/ (dostęp: 06.08. 2020 r.)

Działania depopulacyjne w stosunku do ludności prowadzone są zarówno poprzez organizacje pozarządowe, jak i przez agendy rządowe. Ministerstwo Zdrowia Bangladeszu dotuje środki antykoncepcyjne. Pozarządowa organizacja Marie Stopes Bangladesz propaguje środki antykoncepcyjne i aborcję, swą działalność w tym kraju rozpoczęła w 1988 r.¹¹⁴¹. W roku 2020 prowadziła 104 ośrodki kliniczne, w których dokonuje się aborcji i propaguje się środki antykoncepcyjne, a także ponad 300 punktów usługowych rozsianych po całym kraju. Obecnie posługuje się nową narracją, mówiąc o usługach w zakresie planowania rodziny, zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego¹¹⁴². Działalność Marie Stopes Bangladesz doprowadziła do szybkiego spadku współczynnika dzietności. W społeczeństwie bangladeskim dokonuje się systematyczna ewolucyjna depopulacja, polegająca na zmianie wielkości liczbowej struktury wiekowej społeczeństwa. W rodzinach jest coraz mniej dzieci, co w przyszłości przyczyni się do gwałtownych zmian w wymiarze grup wiekowych, ubywać będzie dzieci i młodzieży, a przybywać będzie osób w wieku poprodukcyjnym.

W kolejnych latach zauważamy gwałtowny spadek współczynnika dzietności, w roku 1990 wynosił 4,50, w 2000 r.─ 3,17, w 2010 r. – 2,32, a w 2017 r. – 2.06. W ciągu ostatnich sześćdziesięciu lat nastąpiła gwałtowna zapaść w boomie demograficznym. Choć jeszcze przez długi czas będzie miał miejsce dodatni przyrost naturalny. Jednak przy tak niskim wskaźniku dzietności, depopulacja rozpocznie się po trzech dekadach, około 2050 r.

1. Pakistan

W Pakistanie muzułmanie stanowią 96,4% ogólnej liczby mieszkańców. Sunnici stanowią znaczną większość. Konstytucja stanowi, że islam jest religią państwową. Prezydentami i premierami mogą być tylko muzułmanie. Pakistan jest drugim państwem co do liczby muzułmanów na świecie, po Indonezji. Chrześcijanie stanowią tu niewiele ponad 1,5%.

W Pakistanie antykoncepcje stosuje 34,2% kobiet w wieku rozrodczym¹¹⁴³. Propaganda środków niszczących płodność powoduje powolne zmniejszanie liczby dzieci na kobietę w wieku rozrodczym. W roku 1960 przypadało 6,6 dziecka na kobietę. Na przełomie XX i XXI w. zauważamy spadek współczynnika dzieci na kobietę, w roku 1990 wynosił 6,2. Nadal był wysoki, ale zauważamy powolny spadek. Świadczy to, że do Pakistanu dotarły pierwsze środki antykoncepcyjne, które oddziałują negatywnie na współczynnik dzietności, pomniejszając go.

Źródło: Współczynnik dzietności, https://databank.worldbank.org/ (dostęp: 06.08. 2020 r.)

Reklama środków antykoncepcyjnych w Pakistanie jest zakazana¹¹⁴⁴. Choć organizacje pozarządowe propagujące antykoncepcję i aborcję starają się wszelkimi sobie możliwymi sposobami wpływać na rządzących, by ci na to zezwolili. Stosują różne metody, by dotrzeć do kobiet w Pakistanie. W 2012 r. na rynku wydawniczym ukazał się artykuł autorstwa Tomasza Cartona i Sohail Agha pod tytułem Zmiany w stosowaniu i kombinacji metod antykoncepcji w Pakistanie w latach 1990-91 i 2006-07. Autorzy ubolewają, że Pakistańczycy stosują stare metody antykoncepcji, a należałoby zamienić je na nowocześniejsze. Jak zaznaczają bardziej bezpieczne. Należy wszystko uczynić, by współczesne środki antykoncepcyjne były wszędzie dostępne¹¹⁴⁵. Nie napisano, że dla środowisk feministycznych i lewicowych jest to intratny interes, który przynosi im miliardowe dochody na zabijaniu nienarodzonych dzieci i demoralizowaniu dzieci i młodzieży. Dlatego też nie pozwolą, by tak duży rynek populacyjny nie był przez nich zagospodarowany. Środki antykoncepcyjne docierają do Pakistanu drogą nielegalną, przede wszystkim pigułki antykoncepcyjne. Świadczy o tym tak duży procent kobiet stosujących środki antykoncepcyjne, ponad 34%.

W kolejnych latach zauważamy gwałtowny spadek współczynnika dzietności, w roku 2000 wynosił ─ 5, w 2010 r. ─ 4, w 2018 r. ─ 3,5. Mimo zmniejszenia współczynnika dzietności, to ze względu na duży procent młodego pokolenia, przyrost naturalny w kolejnych latach będzie znaczący¹¹⁴⁶. W opinii dr Ansar Ali Khan, doradcy zdrowia reprodukcyjnego Funduszu Ludnościowego Narodów Zjednoczonych w Pakistanie, tak mały procent stosowania środków antykoncepcyjnych w Pakistanie jest spowodowany silnym oddziaływaniem islamu na postawy moralne mieszkańców kraju¹¹⁴⁷. A zatem, tylko silna religia, wierność zasadom moralnym daje szanse na odparcie cywilizacji, która prowadzi do śmierci. Wierność prawu naturalnemu i prawu Bożemu jest gwarantem szczęścia ludzkości na Ziemi. Niszczenie dzieła stworzenia, poprawianie Pana Boga, prowadzi człowieka na manowce. Ludzie złej woli będą opowiadać nam o samych dobrach płynących z ich działalności, zorganizują setki konferencji, zaangażują tysiące ludzi nauki dla poparcia swych tez, wydadzą publikacje o milionowych nakładach, będą opowiadać o nowoczesności, postępie, dobrobycie jaki spotka ludzkość, będą straszyć przeludnieniem świata, brakiem żywności i nieszczęściem z powodu dużej liczby dzieci, a to wszystko prowadzi do samounicestwienia ludzkości. Działalność organizacji niszczących życie ludzkie, na jakimkolwiek etapie jego powstawania, winna być zabroniona.

Dobrym przykładem jest Pakistan, kraj o ogromnym potencjale demograficznym. Należy zaprzeczyć narracji, która w lewicowych mediach ukazuje Pakistan jako kraj wstecznictwa, zacofania i braku perspektyw na przyszłość. A jest zupełnie odwrotnie, przed Pakistanem jest przyszłość, a przed krajami, które zaakceptowały aborcję i środki antykoncepcyjne jako planowanie rodziny i regulację zdrowia reprodukcyjnego, nie ma przyszłości. Jest samozagłada.

1. Egipt

Na politykę ludnościową w Egipcie duży wpływ miały rządy poszczególnych ugrupowań politycznych. W latach 1954-1970 krajem rządził Gamal Abdel Naser Husajn, twórca systemu ideologicznego opartego na koncepcjach socjalistycznych i panarabskich. Co spowodowało liberalizację życia moralnego. Do Egiptu docierały pierwsze pigułki antykoncepcyjne, które spowodowały spadek wskaźnika dzietności w latach 1960-1970 z 6,73 do 6,23, o pół punktu. Jak na tak krótki czas, spadek był dość duży. Po śmierci Nasera w 1970 r. prezydentem został Muhammad Anwar as-Sadat, o znacznie liberalniejszych poglądach od poprzednika. W roku 1976 utworzył trzy partie socjalistyczne: centrową Arabską Partię Socjalistyczną (następnie Partię Narodowo-Demokratyczną), lewicowo Narodowo-Postępową Partię Zjednoczenia oraz „prawicową” Partię Socjalistycznych Liberałów¹¹⁴⁸. W kolejnej dekadzie wskaźnik dzietności spadł o 0,62 punktu.

Proces zmniejszania dzieci w rodzinach postępował dość szybko. Wpływy środowisk lewicowych i feministycznych na społeczeństwo egipskie były dość duże poprzez propagowanie środków antykoncepcyjnych. W roku 1976 rozpoczęto planową politykę regulacji urodzeń. Z pomocą przyszły Stany Zjednoczone, które na ten cel w latach 1976-2008 przekazały 371 mln dolarów¹¹⁴⁹. Propagowanie środków antykoncepcyjnych, aborcji i demoralizacji dzieci i młodzieży spowodowało, że w tym okresie współczynnik dzietności spadł z 5,6 do 3,2, pomniejszył się o 2,4 punktu. Także odsetek korzystających ze środków antykoncepcyjnych wzrósł, w 1976 r. wynosił 18,8% , a w 2008 roku 60,3% ¹¹⁵⁰.

Źródło: Egipt – liczba ludności. Wskaźnik dzietności, https://www.populationof.net/ (dostęp: 23 .09. 2020 r.)

W Egipcie było coraz mniej rodzin wielodzietnych. Po wycofaniu środków finansowych przez USA, współczynnik dzietności w kolejnych latach wzrósł do 3,37¹¹⁵¹. Obserwujemy odwrotną sytuacje w korzystaniu ze środków antykoncepcyjnych, widzimy spadek, w 2014 r. wynosił 58,5%¹¹⁵², w ciągu sześciu lat pomniejszył się niespełna o dwa punkty procentowe.

Po wycofaniu się Stanów Zjednoczonych z finansowania polityki depopulacyjnej, organizacje międzynarodowe nie zrezygnowały z niej w Egipcie. W czerwcu 2018 r. egipski rząd podjął nową strategie depopulacyjną pod hasłem „dwoje wystarczy”. Program skierowany jest do najbiedniejszych regionów. Organizowane są mobilne kliniki, które prowadzą dystrybucję środków antykoncepcyjnych i dokonują aborcji dzieci nienarodzonych. Ponadto prowadzona jest tzw. edukacja seksualna, deprawująca dzieci i młodzież. Na program depopulacyjny rząd egipski przeznaczył 4,3 mln dolarów, a ONZ 500 tys. dolarów.

Środki finansowe na program depopulacyjny przeznaczyła także Unia Europejska − 27 mln euro. Środki na ten cel otrzymała Egipska Krajowa Rada ds. Populacji. Cel jest jeden: promocja środków antykoncepcyjnych, „edukacja seksualna”, czyli deprawacja dzieci i młodzieży, a także odebranie kobietom macierzyństwa na rzecz pracy zawodowej (w narracji środowisk feministycznych ładnie to brzmi – aktywizacja zawodowa kobiet). Program depopulacyjny rozpoczął się w roku 2015 i będzie trwał do 2030 r.¹¹⁵³. Środowiska feministyczne i lewicowe liczą, że wskaźnik dzietności do 2030 r. w Egipcie pomniejszy się do 2,4. Co byłoby wielkim sukcesem.

W maju 2018 r. władze rządowe Egiptu rozpoczęły współpracę ze Stanami Zjednoczonymi w celu zmniejszenia ludności w Egipcie. Program depopulacyjny zakłada promocję środków antykoncepcyjnych i „edukację seksualną” deprawującą najmłodsze pokolenie Egipcjan. Na ten cel USA przeznaczyło 19 mln dolarów, a dodatkowo 4 mln otrzymały prywatne kliniki niszczące życie ludzkie.

Narracja środowisk feministycznych i lewicowych w XXI w. nic nie odbiega od tej, którą prowadzono m.in. w Polsce w okresie międzywojennym czy innych krajach Europy¹¹⁵⁴. Straszono społeczeństwo przeludnieniem, kryzysem ekonomicznym, ciągłą biedą, brakiem edukacji młodego pokolenia¹¹⁵⁵, brakiem odpowiedniej liczby kobiet w zaangażowaniu zawodowym, a Kościół rzymskokatolicki ośmieszano i oskarżano o zacofanie i nietolerancję czy ciemiężenie narodu od setek lat¹¹⁵⁶. W przypadku Egiptu organizacje międzynarodowe próbują wykorzystać islam do propagowania środków antykoncepcyjnych. Feministyczne i lewicowe środowiska ugrupowań muzułmańskich mają przekonywać kobiety do ograniczania potomstwa, zaznaczając, że „(…) nie stoi to w sprzeczności z zasadami islamu”¹¹⁵⁷.

Działalność środowisk z cywilizacji śmierci doprowadziła do tego, że w ciągu sześćdziesięciu lat wskaźnik dzietności pomniejszył się ponad dwukrotnie. Mimo tak dużych nakładów na unicestwienie życia ludzkiego i deprawację w Egipcie, ortodoksyjna grupa muzułmanów nadal broni swych wiernych przed antykoncepcją, aborcją i deprawacją.

****

Środowiska feministyczne i lewicowe nadal z całą mocą podejmują propagandę środków antykoncepcyjnych, aborcji i „edukacji seksualnej”. Obrona przed atakiem cywilizacji śmierci zależy od dwóch czynników: polityki rządu danego kraju i siły religii w danej społeczności. Najlepszym przykładem jest Pakistan. Władze rządowe i silna pozycja islamu w społeczności nie otworzyła drzwi propagandzie środków zabijających życie ludzkie, choć parcie na władze, jak i na religie, przebiegają z różnych stron i poprzez różne organizacje międzynarodowe. Religia bez wsparcia władz rządowych nie jest w stanie ochronić swych obywateli przed deprawacją młodego pokolenia i propagandą aborcji. Egipt i Bangladesz jest tego najlepszym przykładem.

1. Kraje islamsko-chrześcijańskie

Organizacje pozarządowe, non profit, o wymiarze międzynarodowym starają się propagować idee regulacji poczęć w krajach o różnej mozaice religijnej. Dla przykładu zilustrujemy tu dwa państwa: Nigerię, kraj zachodnioafrykański, i Tanzanię, kraj leżący we wschodniej części Afryki. Oba kraje klasyfikują się w drugiej dziesiątce państw o najwyższym współczynniku dzietności. W Nigerii chrześcijanie i muzułmanie są dwiema religiami dominującymi, w Tanzanii dominuje chrześcijaństwo o różnych denominacjach, oraz islam i religie o tradycjach afrykańskich. Nigeria uzyskała niepodległość w 1960 r., była kolonią brytyjską, Tanzania powstała (Tanganika – w 1961 r., Zanzibar – w 1963 r. spod panowania brytyjskiego) w 1964 r. po połączeniu Tanganiki i Zanzibaru, tworząc Zjednoczona Republikę Tanzanii. W 2020 r. w Nigerii współczynnik dzietności wynosił 5,25, a w Tanzanii 4,77. Co piąty Afrykanin pochodził z Nigerii.

1. Nigeria

W Nigerii dominują dwie religie, chrześcijaństwo na południu (około 48%) i islam na północy kraju (około 43%). Chrześcijaństwo w ponad 70% zdominowane jest przez różne denominacje wyznań protestanckich. Wierni Kościoła rzymskokatolickiego stanowią około 25% z ogólnej liczby chrześcijan. Islamiści sunnici stanowią znaczną większość¹¹⁵⁸.

W Nigerii antykoncepcja stosowana jest przez 27,6% kobiet w wieku rozrodczym (dane na 2018 r.)¹¹⁵⁹. Antykoncepcja nie jest akceptowana przez muzułmanów i chrześcijan różnych denominacji, którzy łącznie stanowią ponad 99,4% ogółu mieszkańców. Dlatego też wskaźnik dzietności od wielu lat jest wysoki. Mimo powolnego zmniejszania się od początku XXI w., co poświadcza propagowanie środków antykoncepcyjnych różnymi metodami wśród kobiet Nigerii. Środowiska feministyczne i liberalno-libertyńskie ubolewają nad tą sytuacją. Dlatego też podejmują próby zmiany mentalności wśród kobiet Nigerii. Czynią to różnymi sposobami, m.in. poprzez wpływ na duchownych islamskich czy chrześcijańskich¹¹⁶⁰. W kontroli urodzeń upatrują doprowadzenie do depopulacji społeczeństwa Nigerii¹¹⁶¹. Liczą, że to, co udało się w Europie w ciągu 140 lat, uda się także w wielu krajach Afryki¹¹⁶².

Pochodząca z Nigerii katolicka działaczka Obianuju Ekeocha, od lat zajmująca się ochroną życia, autorka książki Target Africa: Ideological Neocolonialism in the Twenty-First Century (Afryka na celowniku. Ideologia neokolonializmu w XXI wieku), w liście otwartym do Melindy Gates (żony Billa Gatesa), której fundacja wydaje olbrzymie środki na promowanie i zapewnianie antykoncepcji wśród Afrykańczyków, pisała: „Za 4,5 miliarda dolarów kupuje nam Pani nic innego jak tylko nędzę; kupuje nam Pani niewiernych mężów, ulice pozbawione radosnego śmiechu dzieci. A ostatecznie kupuje nam Pani starość bez troskliwej opieki naszych dzieci i wnuków”¹¹⁶³.

W Nigerii w 1960 r. przypadało 6,4 dziecka na kobietę w wieku rozrodczym. Na przełomie XX i XXI w. zauważamy niewielki spadek współczynnika dzieci na kobietę, w roku 1980 wynosił 6,5. Nadal był wysoki. Świadczy to, że do Nigerii dotarły pierwsze środki antykoncepcyjne, które oddziałują negatywnie na współczynnik dzietności, pomniejszając go. W roku 1990 wynosił – 6,5, w 2000 – 6,1, w 2010 – 5,8, w 2020 – 5,25. Mimo zmniejszenia współczynnika dzietności, to ze względu na duży procent młodego pokolenia, przyrost naturalny w kolejnych latach będzie znaczący¹¹⁶⁴.

Źródło: Współczynnik dzietności, https://databank.worldbank.org/ (dostęp: 06.08. 2020 r.)

W Nigerii aborcja jest prawnie zabroniona. Organizacje pozarządowe liberalno-libertyńskie i feministyczne starają się za wszelką cenę doprowadzić do zalegalizowania zabijania dzieci nienarodzonych. Działania aborcyjne w wielu krajach afrykańskich wspiera multimilioner George Soros, między innymi w Nigerii¹¹⁶⁵. Aborcyjna organizacja międzynarodowa Marie Stopes¹¹⁶⁶ Nigeria¹¹⁶⁷otworzyła swą pierwszą placówkę aborcyjną w Nigerii w 2009 r. Przez dziesięć lat z usług ośrodka aborcyjnego skorzystało około 2,5 mln kobiet¹¹⁶⁸.

Propagowane są także na szeroką skalę środki antykoncepcyjne. Społeczna działaczka z Nigerii, Obianuju Ekeocha, założycielka fundacji „Culture of Life Africa”, skierowała do brytyjskich posłów list, w którym apeluje o zaprzestanie promocji tzw. praw reprodukcyjnych, które wymuszają propagowanie aborcji, antykoncepcji i prowadzenie „edukacji seksualnej” w szkołach. Ekeocha podkreśla, że pomimo tego, że Nigeria jest wolnym krajem, coraz częściej zauważa w niej neokolonialną politykę Wielkiej Brytanii. Dodaje, że ten trend jest zauważalny także w innych krajach”¹¹⁶⁹. W 2013 r. Katolicka Konferencja Biskupów Nigerii opowiedziała się za ochroną życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci. Potępili kraje zachodnie, które propagują „cywilizację śmierci” w ich kraju. W komunikacie czytamy: „Uważnie obserwujemy ciągłe próby promowania przez państwa zachodnie niezdrowych wartości w naszym społeczeństwie dotyczące aborcji, antykoncepcji czy małżeństw jednopłciowych”¹¹⁷⁰.

1. Tanzania

W 2015 r. Tanzania liczyła około 52,6 mln mieszkańców. Zamieszkiwały ją trzy największe grupy konfesyjne, które skupiały w swych szeregach ponad 99% populacji. W 2015 r. chrześcijanie liczyli 56,1% ogółu społeczeństwa (29,5 mln), w tym katolicy stanowili ponad 25,6 % (13,5 mln), a protestanci 27,7% (14,6 mln). Muzułmanie stanowili 31,6% (16,6 mln), a wyznawcy tradycyjnych wierzeń afrykańskich 11,3% (5,9 mln)¹¹⁷¹.

W Tanzanii do 1994 r. współczynnik dzietności wynosił powyżej sześciu punktów. W ostatnich dwudziestu pięciu latach, do 2020 r., współczynnik spadł do 4,77, zmniejszył się o 1,23 punktu¹¹⁷². A zatem trzeba postawić pytanie, cóż takiego się stało, że w ćwierć wieku tak mocno spadł wskaźnik dzietności? Poszukajmy przyczyn takiego stanu rzeczy.

Źródło: Liczna ludności Tanzanii. Dzietność, https://www.populationof.net/ (dostęp: 24 .09. 2020 r.)

W Tanzanii już w 1959 r. rozpoczęto propagowanie idei planowania rodziny poprzez założenie Tanzańskiego Stowarzyszenia Planowania Rodziny, którego celem było propagowanie idei regulacji urodzeń m.in. poprzez „edukacje seksualną”, propagowanie środków antykoncepcyjnych i aborcji. Mimo wielu wysiłków ze strony propagatorów idei regulacji poczęć, społeczeństwo Tanzanii broniło się przed deprawacją. Niechętnie otwierali swe serca na propagandę depopulacyjną. Z pomocą przychodziły wartości wyznawane w religiach czy to wśród muzułmanów, chrześcijan, czy w tradycyjnych religiach plemiennych¹¹⁷³. „Znam przypadki, gdy dochodziło do pobić, a nawet rozwodów po tym, jak mąż dowiedział się, że żona stosuje antykoncepcję – opowiada Johnbosco Basco z Marie Stopes Tanzania. – Najgorzej jest na północy, gdzie Kościół katolicki jest bardzo silny. Gdy przyjeżdża nasza klinika, nikt z wioski się nie pojawia albo przychodzą nas nawracać. My prowadzimy edukację zdrowotną, a oni przyjeżdżają po nas z propagandowym filmem, że prezerwatywy nie chronią przed AIDS”¹¹⁷⁴. Dla organizacji międzynarodowych niszczących życie ludzkie w zarodku Kościół rzymskokatolicki jest wrogiem, broni bowiem życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci. Ogromnie ważną rolę w obronie społeczeństwa przed depopulacją Tanzanii odegrał pierwszy prezydent Julius Kambarage Nyerere (1964-1985), obecnie sługa Boży, od 2006 r. toczy się jego proces beatyfikacyjny¹¹⁷⁵.

Organizacje międzynarodowe i ONZ ponownie posłużyły się propagandą stosowaną od ponad stu lat, że duża liczba dzieci w rodzinach niesie ze sobą biedę i ubóstwo¹¹⁷⁶.

Mimo niewielkich sukcesów środowisk feministycznych i lewicowych w Tanzanii, nie spoczęto na laurach i nie wycofano się z propagandy depopulacyjnej. W roku 1976 Tanzania podjęła kolejny program regulacji poczęć, stosowany przez ONZ. Program planowania rodziny obejmował propagowanie środków antykoncepcyjnych i „edukację seksualną”, która polegała na demoralizacji najmłodszego pokolenia mieszkańców kraju. Jednak i ten plan depopulacyjny nie osiągnął sukcesu.

Od ponad trzydziestu lat idee depopulacyjne prowadzi Marie Stopes Tanzania. Organizacja depopulacyjna prowadzi 11 placówek na terenie kraju, które prowadzą działalność promującą środki antykoncepcyjne, deprawację i aborcję¹¹⁷⁷. Wolontariusze afrykańscy chętnie przyjmowali od organizacji pozarządowych o zasięgu międzynarodowym promujących niszczenie życia ludzkiego środki finansowe, organizowali spotkania i szkolenia w ramach „edukacji seksualnej”, ale z rezerwą i nieufnością podchodzili do idei propagującej cywilizację śmierci. Gros środków finansowych była defraudowana¹¹⁷⁸.

Akcje i programy propagujące regulację urodzeń nie przynosiły w kolejnych dekadach oczekiwanych rezultatów. Choć w 1994 r. współczynnik dzietności spadł poniżej sześciu punktów. Nie satysfakcjonowało to środowiska feministycznego i liberalnego. Podjęto próbę zneutralizowania Kościoła rzymskokatolickiego, publikując na różnych portalach internetowych wypowiedź bp seniora Fortunatusa Lukanima¹¹⁷⁹ z 1998 r., jakoby miał wspierać idee regulacji urodzeń i planowania rodziny. Jednak i to nie przyniosło oczekiwanych rezultatów.

Program depopulacyjny dla Tanzanii wspierał muzułmański prezydent Jakaya Mrisho Kikwete, sprawujący urząd w latach 2005-2015. Projekt planowania rodziny wspierała „Komisja Europejska i niemiecka fundacja DSW (Deutsche Stiftung Weltbevolkerung) propagująca zdrowie reprodukcyjne w krajach rozwijających się. Ich okręt flagowy w Tanzanii to projekt Młodzi Młodym (Youth-to-Youth, w skrócie Y2Y). Wyszkoleni edukatorzy seksualni jeżdżą ciężarówką po wioskach, targach, miejscach, gdzie spotykają się młodzi ludzie. Wyświetlają filmy o problemach zdrowotnych, dyskutują o zagrożeniach, rozdają środki antykoncepcyjne”. W projekt depopulacyjny ze strony polskiej włączyli się członkowie Federacji ds. Kobiet i Planowania Rodziny¹¹⁸⁰.

Od roku 2019 podjęto nowy program depopulacyjny dla Tanzanii, który będzie trwał do 2023 r. Na ten cel przeznaczono ponad 16 mln dolarów USA z oczekiwaniem na dokonanie depopulacji społeczeństwa poprzez deprawację młodego pokolenia, propagowanie środków antykoncepcyjnych i aborcji¹¹⁸¹. Ideom zdrowia reprodukcyjnego nie sprzyja obecny prezydent John Pombe Joseph Magufuli, który w boomie demograficznym dostrzega ogromne korzyści dla Tanzanii. W roku 2019 w Tanzanii przeznaczono 10 mln na regulację poczęć, czyli na środki antykoncepcyjne i „edukacje seksualną”, ale prezydent przeznaczył je na edukację, opiekę zdrowotną i inne programy dające wymierne skutki społeczno-ekonomiczne¹¹⁸². W wymiarze długofalowym prezydent Tanzanii jest prorokiem dla swego narodu. Naród, który ma dzieci i młodzież w tak ogromnym procencie jak Tanzania, ma przed sobą przyszłość. Naród, który ma ogromny procent mieszkańców w wieku poprodukcyjnym, a nie ma dzieci i młodzieży, jest spisany na straty. Przyszłość leży po stronie Tanzanii, a nie USA czy Europy, która wszelkimi sobie metodami chce dokonać depopulacji narodu tanzańskiego.

***

Próby zmniejszenia wskaźników dzietności podejmowane przez organizacje pozarządowe, a także poprzez ONZ, Unię Europejską i inne organizacje rządowe w krajach islamsko-chrześcijańskich napotykają wiele przeszkód. Powodem jest dość silna religijność mieszkańców Nigerii czy Tanzanii, a także obrona społeczeństwa przed cywilizacją śmierci. Akcja depopulacyjna w obu krajach jest prowadzona od wielu lat, w Tanzanii od 1959 r., a w Nigerii od lat osiemdziesiątych XX w. Największe spustoszenie w wymiarze duchowym, moralnym, populacyjnym i wyznaniowym w obu krajach prowadzi organizacja pozarządowa Marie Stopes Nigeria i Tanzania, prowadząca propagandę depopulacyjną w wielu kierunkach. Mimo tak wielu wysiłków, środków finansowych kierowanych na rzecz depopulacji współczynnik dzietności nadal jest wysoki, choć powoli zmniejsza się z każdym dziesięcioleciem.

Największego spustoszenia antykoncepcja dokonała w Europie. Europa chrześcijańska kończy się na naszych oczach poprzez depopulację. Przed depopulacją bronią się jeszcze kraje, w których władze rządowe wspierają i ochraniają wartości religijnych. Działania organizacji pozarządowych niszczących życie ludzkie jest ograniczone i dlatego też do tych narodów należy przyszłość, m.in. do Nigerii, Tanzanii czy Pakistanu. Kraje, w których obecnie przyrost naturalny jest jeszcze duży, a dopuściły do sprzedaży czy do rozdawnictwa środków antykoncepcyjnych, z czasem wejdą na drogę depopulacyjną, którą będzie trudno zatrzymać, np. Egipt czy Bangladesz.

1. Izrael

Izrael należy do niewielu narodów na świecie, w których współczynnik dzietności nie spadł poniżej progu zastępowalności, który wynosi 2,1. W roku 2015 na jedną kobietę przypadało 3,09 dziecka. Choć w latach pięćdziesiątych XX stulecia współczynnik dzietności wynosił powyżej czterech. A zatem, co przyczyniło się do tak dużego sukcesu demograficznego w Izraelu? Najprawdopodobniej niewielki procent kobiet żydowskich stosuje antykoncepcję, przede wszystkim te, które w swym życiu kierują się mentalnością świata liberalnego. Prawo Boże jest im obojętne. Należy przypuszczać, że takich kobiet w Izraelu jest niewiele. W opublikowanych danych przez Centralną Agencje Wywiadowczą Stanów Zjednoczonych, w informacjach o ludności Izraela kwestia antykoncepcji jest pominięta. A zatem trudno jest ustalić, jaki procent kobiet żydowskich stosuje antykoncepcję¹¹⁸³. Zapewne niewielki.

Źródło: Izrael – wskaźnik dzietności, https://www.google.com/publicdata/ (dostęp: 21 .08. 2020 r.)

Dokonajmy analizy dzietności w Izraelu wśród żydów, muzułmanów, chrześcijan i druzów w latach 2000-2017. Z wykresu wynika, że od 2000 r. muzułmanki znacznie więcej miały dzieci niż żydówki. W 2018 r. proporcje się zmieniły, na niekorzyść muzułmanek.

Źródło: Demographics of Israel. Wskaźnik dzietności, https://pl.qwe.wiki/wiki/Demographics_of_Israel (dostęp: 22 .08. 2020 r.)

Prawie przez dwie dekady w Izraelu wskaźnik dzietności wśród muzułmanek był największy. W roku 2018 proporcje się zmieniły, wśród żydówek wskaźnik dzietności wynosił 3,2, a wśród muzułmanek spadł do 3,1. Ważny jest trend – wśród Żydów od lat rosnący, wśród Palestyńczyków stale malejący. Znacznie niższy wskaźnik dzietności jest wśród druzów¹¹⁸⁴ i chrześcijanek¹¹⁸⁵. Wśród druzów około 2, a wśród chrześcijanek poniżej dwóch (to  poniżej progu zastępowalności pokoleń, który wynosi 2,1). Patrząc na wskaźniki, można rzec, że chrześcijanki i druzowie ulegli mentalności antykoncepcyjnej, co poświadczają wskaźniki dzietności. Natomiast muzułmanki i żydówki, wierne swej religii, nie poddały się manipulacji antykoncepcyjnej. Izrael należy do społeczeństw wysoko rozwiniętych. Są zaprzeczeniem teorii lansowanej wśród demografów, że społeczeństwa bogate i kobiety wykształcone mają mało dzieci. W rodzinach żydowskich pojawiło się sporo dzieci, jest wiele rodzin wielodzietnych. Obecnie Izrael jest społeczeństwem młodym, z małą liczbą osób w wieku poprodukcyjnym¹¹⁸⁶.

W Izraelu w latach 1950-2015 liczba ludności wzrosła z 1,37 mln do ponad 8 mln. Żydzi w 2015 r. liczyli 6 676 800 z ogólnej liczby mieszkańców¹¹⁸⁷. W liczbie tej była dość duża grupa imigrantów, którzy przybyli z różnych stron świata po 1948 r. Na 2015 r. imigranci liczyli 2 765 500 osób, stanowili ponad 41% ogólnej liczby Żydów w Izraelu. A zatem Żydzi w Izraelu, poza imigrantami, w latach 1950-2015 wzrośli z 1,01 mln¹¹⁸⁸ do 3,91 mln, wzrost o 287,1%. Polacy w tym czasie wzrośli z 25,03 mln (1950 r.) do 38,44 mln, wzrost o 53,5%.

***

Wprowadzenie antykoncepcji w wymiarze globalnym dokonało w rodzinach największego spustoszenia, pomniejszenie liczby dzieci przyczyniło się do depopulacji. Największe spustoszenie w wymiarze demograficznym wniosła pigułka antykoncepcyjna. Spośród wszystkich czynników pomniejszających populację na świecie antykoncepcja powoduje dużo większe spustoszenie niż aborcja. Na przykładzie Polski możemy podać, że w ciągu 120 lat w wyniku aborcji pozbawiono życia około 33,5 mln dzieci nienarodzonych, zaś antykoncepcja nie dopuściła albo dokonała zniszczenia życia ludzkiego w zarodku w wymiarze 113,5 mln. A więc w wymiarze globalnym dokonała depopulacji ponad czterokrotnie większej niż aborcja. Najlepszym barometrem wskazującym na stosowanie antykoncepcji przez kobiety w danej społeczności jest współczynnik dzietności. Po wprowadzeniu do sprzedaży tabletek antykoncepcyjnych współczynniki dzietności pomniejszyły się w ciągu krótkiego czasu do poziomu poniżej zastępowalności pokoleniowej.

„Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza”.

Mt 18, 6

Część IV

Edukacja i deprawacja

Edukacja prowadzona przez stulecia odbywała się najczęściej w szkołach zakładanych przez Kościoły różnych denominacji. Inicjatorami zakładania uczelni i szkół na różnych poziomach edukacyjnych byli papieże, biskupi, kapituły i księża proboszczowie. Reformacja nie dokonała wielkich zmian w edukacji. Nadal szkoły prowadzone były przez Kościoły chrześcijańskie. Z ideami oświeceniowymi pojawiły się postulaty laicyzacji szkół. Proces ten rozpoczął się od XVIII stulecia. Zerwano z dotychczasową tradycją. Z czasem rozpoczęto rugowanie lekcji religii ze szkół. Ośrodki edukacyjne stały się miejscem ateizacji dzieci i młodzieży. Z upływem lat rozpoczęto jeszcze proces deprawacyjny, który mocno się zadomowił w nocnych klubach. Proces dekatolizacji, deprawacji, zniewolenia duchowego i depopulacji trwa od kilkunastu dekad na polskiej ziemi.

1. Edukacja dzieci i młodzieży

Wychowanie i wykształcenie młodego pokolenia chrześcijan było domeną różnych denominacji chrześcijańskich. Przez kilka stuleci Kościół rzymskokatolicki tworzył szkoły przyparafialne, szkoły średnie i uniwersytety oraz zakłady naukowe, których zadaniem było prowadzenie badań na płaszczyźnie różnych dziedzin naukowych. Powstawały biblioteki, archiwa. Ważną rolę w upowszechnianiu szkolnictwa odegrały zakony żeńskie i męskie. Od XVI stulecia prym na tym polu wiedli jezuici. Jednak przeciwnicy Kościoła doprowadzili do kasaty zakonu, a następnie zarekwirowali szkoły i pojezuickie domy zakonne. Komisja Edukacji Narodowej pierwsza instytucja świecka zarządzająca szkolnictwem powstała w Polsce niebawem po kasacie jezuitów, w 1773 r. Odtąd rozpoczął się powolny proces laicyzacji szkolnictwa, a z czasem nastąpiła ateizacja i deprawacja dzieci i młodzieży. Szkoła stała się jednym z ważniejszych miejsc walki o dusze dzieci i młodzieży.

1. Papieże mecenasami oświaty

Gdzie szukać początków szkolnictwa w chrześcijańskiej cywilizacji. Pewnie wielu by kierowało nas do Rzymu, inni do Grecji starożytnej. Ale te cywilizacje już przeminęły, zostawiły po sobie wspaniałe dzieła, z których korzystamy do dnia dzisiejszego. Obecny świat, ukształtował się pod wpływem wiary i religii chrześcijańskiej, a owocem jest m.in. oświata, która w ostatnich trzech stuleciach targana jest przez tak zwanych – „ciągłych postępowców”, którzy za wszelką cenę wprowadzają przymus szkoły bezwyznaniowej.

W starożytności przedchrześcijańskiej wychowanie dzieci ograniczało się do edukacji domowej. Szkoły prorockie kształciły przyszłych lewitów i kapłanów. Starożytna oświata w Grecji obejmowała ludzi wolnych i miała za cel wychowanie i ukształtowanie człowieka wszechstronnie wykształconego, pięknego i dobrego. Zaś w Sparcie wychowanie ukierunkowane było na wychowanie wojskowe. W starożytnym Rzymie w późniejszym czasie szkoły przedstawiały obraz moralnego zepsucia, o czym tak dobitnie pisze w Wyznaniach św. Augustyn¹¹⁸⁹. Chrześcijanie nie akceptowali takiej formy wychowania młodego pokolenia. Edukacja odbywała się w rodzinach. Młodzi pogłębiali swą wiarę w katechumenacie i poprzez liturgię¹¹⁹⁰. Zdolniejsi uczniowie zdobywali wiedzę pod okiem biskupów lub kształcili się na wyższych uczelniach w Aleksandrii, Atenach, Cezarei, Hipponie, Mediolanie, np. Orygenes, Klemens, Ambroży, Hieronim czy Augustyn¹¹⁹¹.

Kto odegrał największą rolę w rozwoju oświaty? To zasługa papieży, to oni dbali o rozwój kultury, sztuk pięknych, oświaty, nauk ścisłych i humanistycznych. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa zbierali i przechowywali wszelkie pisma i akta dotyczące religii i spraw dotyczące Kościoła. Zachowywali archiwa i biblioteki. Już św. Klemens I w 91 r. wydał pierwsze rozporządzenia, następnie Juliusz I w 337 r. nadał uprawnienia i instrukcje notariuszom rzymskiego Kościoła. Św. Hieronim, sekretarz św. Damazego papieża z lat 366-384, poświadcza, że do tych zbiorów jako źródła najautentyczniejszego udawały się wszystkie lokalne Kościoły, jeśli potrzebowały objaśnień. Św. Hilary utworzył w 461 r. dwie biblioteki w Baptysterium św. Jana Laterańskiego. Św. Grzegorz w 731 r. utworzył bibliotekę w kościele św. Jana Laterańskiego. W IX stuleciu istniała już biblioteka Watykańska, a bibliotekarzem był bardzo dobrze wykształcony Atanazy (858-882), autor żywotów papieży. Ponadto przełożeni klasztorów i biskupi byli zobowiązani do przechowywania dokumentów ich diecezji i ich działalności. Pierwsze kroniki i roczniki Europa Zachodnia zawdzięcza biskupom i zakonnikom, przede wszystkim benedyktynom powstałym w VI stuleciu¹¹⁹². Powstawały w różnym czasie we Włoszech, Hiszpanii, Francji, Niemczech czy Anglii, już w V, VI, VII i IX stuleciu. W Polsce dopiero w XII stuleciu Gall Anonim (Marcin Gall), a w XIII w. i Kadłubek, biskup krakowski¹¹⁹³.

W posłudze na rzecz rozwoju cywilizacji papieżom przyświecała zasada, że „(…) przez poznanie rzeczy Boskich za pomocą nieomylnej nauki Kościoła duch ludzki otrzyma klucz do najskrytszych tajników i do rozwiązania najważniejszych zadań życia, i nabędzie przeświadczenie o celu i ostatecznym kresie, o kierunku i możliwych granicach swej działalności: a wtedy dopiero będzie mógł kroczyć śmiało i swobodnie po wszystkich obszarach teorii i praktyki bez narażania się na przepaści zarozumiałości i pychy”¹¹⁹⁴.

Pierwsze szkoły elementarne powstawały przy katedrach, klasztorach i zacniejszych kościołach parafialnych. Poświadczają nam to nasi dziejopisarze poszczególnych biskupów i klasztorów¹¹⁹⁵. Z chwilą powstania benedyktynów, przy klasztorach zakładano szkoły elementarne. Po przybyciu do Brytanii budowali kościoły, klasztory i zakładali szkoły, chrystianizowali narody germańskie: Fryzów, Bawarów, Hessów, Franków, Turingów, Szwabów. Z inicjatywy papieży przy nowo powstałych klasztorach powstawały pierwsze szkoły w Fuldzie, Padeborn, Osnabruk, Korwej, St. Gallen, po wioskach i miasteczkach od VI do XIII stulecia. Podobnie czynili cystersi. Choć bywało i tak, że były parafie, przy których nie założono szkoły, i to pewnie z różnych względów. Zobowiązywano proboszcza do nauki katechizmu dzieci i młodzież, a także do utrzymania kleryka, który by służył przy nabożeństwach w kościele. Biskup w Wormacji Burchard (1000-1025) nakazał, by każdy proboszcz opiekował się klerykiem, który będzie śpiewał epistołę, czytał lekcje i prowadził szkołę¹¹⁹⁶. Sobór Laterański IV w 1179 r., za czasów pontyfikatu papieża Aleksandra III, nakazał zakładanie bezpłatnych szkół przy każdej katedrze¹¹⁹⁷. Obok szkół parafialnych czy klasztornych powstawały konwikty, gdzie młodzież z uboższych rodzin znajdowała zamieszkanie. Już w X stuleciu młodzież korzystała z konwiktów w Moguncji, Trewirze, Kolonii, Utrechcie, Bremie i w Hildesheim. Z takich szkół w XII i XIII w. młodzież rekrutowała się na uniwersytety pod kierownictwem benedyktynów.

Z czasem szkoły te zamieniano we Włoszech, Francji, Niemczech, Hiszpanii, Anglii w wyższe zakłady naukowe, a z czasem nawet w akademie i wszechnice. Wszystkie te uczelnie zawdzięczają swe powstanie bezpośrednio lub pośrednio papieżom. Zasługą benedyktynów było zakładanie pierwszych uniwersytetów. Nikt wówczas nie był w stanie prowadzić szkolnictwa, jedynie duchowieństwo, pierwsi panowie, a nawet niejeden z królów zaledwie potrafili się czytelnie podpisać.

W XII stuleciu Akademia Bolońska słynęła sławą na całe Włochy¹¹⁹⁸, z nauk medycznych słynęła Akademia w Salerno już od X w., a Paryż i Oxford były już znaczącymi miastami akademickimi. Akademia Rzymska w 1244 r. została doceniona przez Innocentego IV, który w 1254 r. wydał bullę dla całego duchowieństwa Francji, Anglii, Szkocji, Hiszpanii i Węgier, by dokształcało się duchowieństwo w naukach filozoficznych. W XIII w. w Bolonii na uniwersytecie studiowało około 10 tys. studentów, a w Paryżu liczono około 30 tys. A zatem, jak liczne musiały być ówczesne szkoły klasztorne i parafialne. Jan XIX sprowadził do Rzymu, jak niektórzy twierdzą, wynalazcę nut muzycznych Guidona, czyli Wita z Arezzo, by udzielał nauk duchowieństwu. Uniwersytety wydały godnych podziwu po dziś dzień mężów nauki, jak np. św. Tomasza z Akwinu, św. Anzelma, Piotra Lombarda czy Bedę zwanego Czcigodnym i wielu innych¹¹⁹⁹.

W XIII w. wszechnice funkcjonowały w: Neapolu, Perugii, Padwie, Tuluzie, Montpellier, Cambridge, Salamance, Walencji, Coimbrze i Lizbonie. W wieku XIV dołączyły: Pisa, Florencja, Sienna, Pavia¹²⁰⁰, Palermo, Orleanie, Grenoble, Angers, Orange, Genewa, Valladolid, Praga, Kraków, Wiedeń, Heidelberg, Kolonia i Erfurt. Znacznie więcej powstało w XV stuleciu do czasów reformacji, wszystkie one powstawały na prawie papieskim. Monarchowie prosili także o opiekę papieską nad swymi uczelniami. Patronat papieski nadawał uczelni powagi i sprzyjał rekrutacji studentów. Z prośbą do Klemensa VI zwrócił się Karol IV, który w 1347 r. zakładał wszechnice w Pradze, Kazimierz Wielki i arcyksiążę austriacki Rudolf prosili papieża Urbana V w 1364 r., by mogli powołać uczelnie, pierwszy w Krakowie, a drugi w Wiedniu. W roku 1397 r. Jadwiga, królowa Polski, uzyskała potwierdzenie istnienie Akademii w Krakowie u Bonifacego IX, który zgadzając się na wykłady nauk teologicznych, porównał uzyskanie licencjatów, bakałarzów i doktoratów teologii co do godności i praw na równi z paryskimi¹²⁰¹. Przez wieki papiestwo było mecenasem malarstwa, rzeźbiarstwa, budownictwa czy hafciarstwa. Mecenasem epoki odrodzenia był papież Mikołaj V, opiekował się naukowcami i dyscyplinami, którymi się zajmowali¹²⁰².

A któż przeprowadził reformę kalendarza juliańskiego? Papież, Grzegorz XIII. Jakże była to ważna sprawa, która od wielu stuleci była podnoszona na różnych spotkaniach. Już Sobór Nicejski w 325 r. podjął prace nad kalendarzem, (ale pomylono się wówczas o 11 dni), kolejne próby podjęto na soborze w Konstancji w 1414 r., w Bazylei w 1439 r., w Laterańskim w 1516, oraz Trydencki, zakończony w 1563 r., scedował prace nad kalendarzem na papieża. Grzegorz XIII podjął się prac nad kalendarzem. Zwołał do Rzymu najwybitniejszych astronomów i matematyków z całego świata chrześcijańskiego. W czasie obrad przyjęto długoletnie badania naukowe, zmarłego już wówczas, astronoma Ludwika Lilio. Papież potwierdził to pamiętną bullą z 24 lutego 1582 r. Nowy kalendarz stał się obowiązującym we wszystkich krajach katolickich. Narody protestanckie wahały się jeszcze długo, by zaakceptować to, co było dziełem papieża. Lecz z czasem i u nich zwyciężyła prawda i zdrowy rozsądek. Nowy kalendarz, papieski, Anglia wprowadziła w 1752 r., Skandynawia w 1753 r., Niemcy w 1777 r., a Rosja pozostała przy dawnym kalendarzu aż do dnia dzisiejszego¹²⁰³.

2. Szkolnictwo po reformacji

Po podziale chrześcijaństwa w XVI wieku¹²⁰⁴ przez kolejne stulecia Kościoły katolickie i protestanckie jeszcze prowadziły szkolnictwo w różnych krajach. Wychowywano młode pokolenia na wartościach chrześcijańskich. Choć dość szybko protestanci zaangażowali państwo w prowadzenie szkolnictwa. Pierwszymi zarządcami władzy szkolnej byli: Filip heski, Maurycy saksoński, Krzysztof i Ulrych wirtemberscy. Zagorzali propagatorzy reformacji¹²⁰⁵. Z czasem i państwa katolickie przejmowały zarząd nad szkołami, a w rękach duchowieństwa pozostawiono kwestie wychowawcze i nauczanie religii. Tak było m.in. w Austrii za czasów Marii Teresy¹²⁰⁶, wydano 8 grudnia 1774 r. nową ordynację szkolną, Allgemeine Schulordung für die deutschen Normal-Haupt und Trivialschulen in sämmtlichen k.k. Erblanden, w której Kościół pozbawiono szkolnictwa. Kolejne reformy przeprowadził cesarz Józef II¹²⁰⁷.

Wielu kontestowało szkoły zarządzane przez państwo, twierdząc, że szkół elementarnych nie można zaliczać do instytucji państwa, tak jak i rodziny. Przywłaszczenie władzy przez państwo nad szkołami, nie daje mu moralnego prawa do wychowywania ludu. To zadanie należące do Kościoła. Do zadań państwa należy opieka nad bezpieczeństwem rodziny, jej dóbr w wymiarze materialnym, a także zapewnienie jej wolności. Państwo winno otoczyć opieką instytucje społeczne i służyć im pomocą. Z prawa Bożego wynika, że państwo nigdy nie otrzymało władzy do nauczania i kierowania nauką. Historia dość dobrze nas uczy, że kiedykolwiek władza świecka, przejęła szkolnictwo, zazwyczaj dokonała ogromnych spustoszeń moralnych i dokonała wyjałowienia z życia duchowego. W rękach państwa szkoła stała się narzędziem do ideologizowania najmłodszej części społeczeństwa. Tu należy dodać, że partia polityczna¹²⁰⁸ przejmując władzę w państwie, narzuca społeczeństwu swą doktrynę. W ostatnich trzech stuleciach zazwyczaj były to partie o doktrynach liberalnych z odcieniem rewolucyjnym. Rugujące z przestrzeni społecznej chrześcijaństwo i wartości duchowe. Tak było w Austrii i w Prusach. Minister oświecenia w Prusach, Rezewitz, w 1797 r. pisał: „Nie dostrzegam ulepszonych szkół ludowych”, a w sprawozdaniach nadkonsystorskich w Berlinie z roku 1799 i 1802 pisano, że: „(…) sprawy szkolne dotąd gorzej stoją niż przedtem, gdy biskupi z dobrami i zobowiązaniami szkoły posiadali”¹²⁰⁹.

Fryderyk II (1740-1786), król Pruski, był w swych decyzjach pragmatyczny. Choć był uczniem encyklopedystów, przyjacielem Woltera, niechętnym chrześcijaństwu, a przede wszystkim papiestwu¹²¹⁰, ale dla sprawy ojczyźnianej był mężem stanu¹²¹¹. Pamiętał słowa Plutarcha, który rzekł, że: „(…) łatwiej jest miasto w powietrzu wybudować niż założyć państwo bez religii”. Przez całe lata zabiegał, by ze sobą współpracowały trzy wspólnoty: rodzina, Kościół¹²¹² i szkoła. Znane jest jego dość dowcipne powiedzenie do ministra oświecenia: „(…) albo mi wasan, powiada, zaprowadź religię w mem państwie, albo ruszaj sobie do d….!”¹²¹³. Nigdy nie pogodził się z kasatą jezuitów, uważał, że nie miał lepszych nauczycieli dla wiernych Kościoła rzymskokatolickiego.

W roku 1763 Fryderyk II Wielki¹²¹⁴ wydał Regulamin Szkolny, opracowany przez Juliusza Heckera¹²¹⁵, który jeszcze w II połowie XIX w., był podstawą edukacyjnego systemu. Główna myśl dokumentu skierowana była na wychowanie religijno-moralne w szkole przez Kościół. Król z całą powagą i godnością arcykapłańską wyraża swe przekonanie w słowach: „(…) od chwili zawarcia pokoju – (powiada we wstępie regulaminu), prawdziwe dobro naszych narodów zaprząta wszystkie nasze myśli. Jednak uważamy za potrzebne i użyteczne szukać podstawy tego dobra w ustaleniu roztropnego i chrześcijańskiego wychowania, aby przy bojaźni Bożej młodzież mogła poznać te prawa, które jej są użyteczne”. I dalej: „(…) dać roztropne i chrześcijańskie wychowanie, rozproszyć ciemnotę, tak zgubną i niebezpieczną dla wiary chrześcijańskiej, wychować w szkole poddanych z wykształceniem i dobrymi obyczajami” – taki cel nakreślił Fryderyk II w Regulaminie Szkolnym¹²¹⁶.

Do zrealizowania tych zadań, potrzebna była kadra pedagogiczna, dlatego Fryderyk II kieruje swe przesłanie do nauczycieli. Daje im narzędzia, które należą do chrześcijańskiej pedagogiki. „Ponieważ dobrzy nauczyciele dobre tworzą szkoły, przeto musi nauczyciel nie tylko posiadać należyte uzdolnienie do uczenia dzieci, ale co większa, powinien największe łożyć staranie, aby całe jego życie było wzorem do naśladowania, aby postępkami swymi nie wywracał tego, co buduje słowami”. Powinien być pobożny bardziej niż inni. Ponadto powinni nauczyciele „(…) posiadać prawdziwą znajomość Boga i Chrystusa. I to tak, by to było normą ich życia, by przed Bogiem wypełniali swe powołanie, dbając o zbawienie swej duszy, a przez dobry przykład przygotowali już tu na Ziemi pomyślne życie swych uczniów. A przez to doprowadzili do szczęścia wiecznego w Niebie”. Dalej czytamy: „(…) co się tyczy przedmiotów wykładanych w szkole, a nauczyciele winni się do nich dobrze przygotować modlitwą, błagając Dawcę wszelkiego dobra i wszelkiej mądrości o cierpliwość w pracy; powinni prosić Pana szczególnie o to, aby im dał ojcowskie uczucia dla dzieci im powierzonych; powinni o tym pamiętać, że bez pomocy Bożej ani nic dobrego uczynić, ani swe dzieci zjednać sobie nie zdołają”¹²¹⁷.

Za szkołę odpowiada proboszcz, który nią kieruje. Sprawuje pieczę nad nauczycielami i jest inspektorem nad wszystkimi szkołami w swej parafii. Prawo nakazywało proboszczowi odwiedzanie szkoły przynajmniej dwa razy w ciągu tygodnia. Proboszcz był zobowiązany raz na kwartał organizować konferencje dla wszystkich nauczycieli ze swej parafii. Regulamin szkoły dokładnie to precyzował, mówiąc: „(…) we wszystkich rzeczach, które się odnoszą do szkoły, musi nauczyciel polegać na radach i wskazówkach duchownego. Pokładamy w duchowieństwie największe zaufanie; powinno ono się starać o coraz większe ulepszenia w organizacji szkolnej. Troskliwość o wychowanie młodzieży i dozór szkoły stanowią najistotniejszą część kapłańskiego urzędu”¹²¹⁸. A zatem Kościół, rodzina i szkoła tworzyły jeden organizm wychowawczy dzieci i młodzieży, wzajemnie się uzupełniając. Szkoły cieszyły się ogromnym szacunkiem w społeczeństwie niemieckim.¹²¹⁹ Tak było przez stulecia.

3. Szkolnictwo bezwyznaniowe

W latach siedemdziesiątych XIX w., za czasów Ottona von Bismarcka podjęto próbę ograniczania wpływu Kościoła na szkoły elementarne¹²²⁰. Pod koniec 1871 r. złożono nowy projekt dotyczący szkolnictwa. Zakładał, że wszystkie zakłady wychowawcze będą pod kuratelą państwa. Szkoły miały być bezwyznaniowe¹²²¹. Spowodowało to ogromny opór społeczny. Nie godzono się na pozbawienie Kościoła wpływu na oświatę. Do ministerstwa wysłano ponad pół miliona petycji. Słali je magnaci, szlachta, uczeni, dziennikarze, kupcy, fabrykanci, włościanie – wszyscy, którym bliska była jedność rodziny, Kościoła i szkoły. Nowe prawo rozrywało węzeł między Kościołem i szkołą, zamącało stosunek Kościoła do państwa, torowało drogę szkole bezwyznaniowej i zagrażało szczęściu ludzkiej społeczności. Wszelka zdobyta wiedza musi spoczywać na religijno-moralnej podstawie, w czym niezbędna jest wychowawcza rola Kościoła¹²²². Biskup Henryk Karol Förster, pasterz diecezji wrocławskiej, ostrzegał: „(…) projekt ten jest stanowczym krokiem na drodze do bezwyznaniowej szkoły, jest nader niebezpiecznym dla chrześcijańskiego wychowania i wykształcenia młodzieży”¹²²³. Warto tu nadmienić, że rządzący w Prusach uważali się za rząd bezwyznaniowy, a co za tym idzie, taka miała być i szkoła. Masoneria¹²²⁴ propagowała idee religii bez wyznania, a religią ma być ludzkość (humanitas) i naturalne pojęcie boga. Celem masonerii jest: złączyć wszystkich wolnych ludzi w jedną rodzinę, która by miała w sobie moc i powołanie, by powoli zastępować wszelkie Kościoły propagujące ślepą wiarę, wszelkie kulty przesądne, nietolerancyjne i zwalczające się, jednym Kościołem – gdzie w centrum jest człowiek¹²²⁵.

Dokonano gwałtu na obowiązującym porządku społecznym. Warto tu nadmienić, że zanim „oświecenie” ze swymi ideami podjęło próbę wprowadzania nowego porządku, i to często przemocą, Kościół znacznie wcześniej zakładał, rozwijał, pielęgnował szkoły ludowe, ponadto budował kościoły, klasztory, szpitale, kolegia, przytułki dla kalek, wdów i sierot. Państwo ich nie tworzyło, lecz podjęto próbę zagrabienia gotowych szkół i innych instytucji społecznych. W przypadku zagrabienia szkół, to już przetestowano, prawie 100 lat wcześniej w Polsce. Uczynił to państwowy organ, Komisja Edukacji Narodowej w 1773 r., grabiąc szkoły i kolegia naukowe jezuitom¹²²⁶. W Niemczech pokusił się o to Otton von Bismarck w 1871 r. W granicach państwa niemieckiego było wiele szkół, które powstały ze środków Kościoła, do których miał prawo niezaprzeczalne. W roku 1871 w państwie niemieckim było 60 tys. szkół, w których uczyło się około 6 mln dzieci, 330 gimnazjów, 214 progimnazjów, 14 gimnazjów realnych i 483 wyższe szkoły miejskie, w których uczyło się 177 379 osób¹²²⁷. Jakże ogromną pracę wychowawczą wykonywał Kościół na rzecz dobra wspólnego.

Wśród wielu petycji, broniących religijnego wychowania dzieci w szkołach pruskich, w jednej z nich broniono duchownych: „Utrzymujemy następnie, że księża są najwłaściwszymi inspektorami. Mieszkają oni w miejscu obok nauczycieli i mogą baczyć na szkołę; są oni duchowymi przewodnikami nauczycieli i mogą im przeto udzielać napomnień i przestróg nierównie głębszych i skuteczniejszych niż jakikolwiek inny świecki inspektor”. W innej petycji pisano: „(…) przez to prawo rząd otwiera bramy, którymi dziki potop niewiary, wywołany przez państwo odpadłe od chrześcijaństwa, zaleje szkoły w danym czasie. (…) W szkole, jako większej familii, musi działać państwo i Kościół razem i we wzajemnym porozumieniu. Nie ma dziedziny, gdzie by ich łączność była ściślejsza i płodniejsza jak w szkole i małżeństwie. (…) Cóż za pokolenia wyrosną po tym rozdziale? Niebezpieczeństwa, jakie on w sobie zawiera, widzimy w upadku Francji, pokonanej przez nas”¹²²⁸. Dla szkolnictwa był to czas bardzo trudny.

Nie można tu pominąć ważnego wydarzenia, które dotyczyło m.in. edukacji dzieci i młodzieży w Europie. Spotkanie odbyło się 22 i 23 lipca 1871 r. w Darmstadcie, spotkali się członkowie lóż masońskich ze Szwajcarii, Austrii, Ameryki Północnej, Belgii i Portugali, a także Niemiec¹²²⁹. Po tym spotkaniu w wielu krajach europejskich wzmogło się rugowanie Kościoła z przestrzeni edukacyjnej. W latach 1872-1879 wydano szereg zarządzeń ograniczających działalność oświatową Kościoła. Od połowy czerwca 1872 r. zakazano prowadzenia zajęć lekcyjnych w szkołach publicznych osobom zakonnym. Zakazano prowadzenia w szkołach jakichkolwiek organizacji skupiających uczniów, a mających charakter religijny. Od roku 1875 zniesiono obowiązek zbiorowego uczestnictwa uczniom we Mszach św. niedzielnych. W roku następnym zakazano uczniom klas pierwszych uczestnictwa w procesjach. Lekcje religii nadal były prowadzone w szkołach, ale pod nadzorem państwa¹²³⁰. Zmalała znacznie rola duchownego w szkole, następowała powolna laicyzacja systemu szkolnego, zgodna z założeniami podjętymi przez loże masońskie w 1871 r. w Darmstadcie.

Podobnie było w Austrii, pozbawiono Kościół prowadzenia szkół ludowych, co doprowadziło do niezadowolenia społecznego¹²³¹. Tak jak w Niemczech, także i w Austrii płynęły petycje sprzeciwu do rządu wobec szkół bezwyznaniowych. Bp Linzu F. J. Rudigier 7 września 1868 r. w liście pasterskim do diecezjan zaprotestował wobec bezbożnego prawa szkolnego w Austrii, które oddziela szkoły od Kościoła¹²³². List został skonfiskowany, a ks. bp został skazany na dwa tygodnie więzienia za zakłócanie spokoju publicznego. Ostatecznie został ułaskawiony przez cesarza Franciszka Józefa I. Nieustraszony dostojnik Kościoła, obrońca szkół wykazał w swym liście, że państwo jest „(…) uzurpatorem, monopolizując szkoły dla siebie, dawniej uczono non multa sed multum – nie zbyt wiele, lecz za to gruntownie, iż jeżeli rząd póki czas, nie wróci Kościołowi przysługującemu mu wpływu na szkoły, to w niedalekiej przyszłości nastąpi krach zachwalanego systemu nowoczesnej pedagogii. (…) Szkoła liberalna, to nie zakład wychowawczy, któryby wykształcał charaktery, lecz to raczej instytut tresowania, dający społeczeństwu niedouczone i z wszelkich pierwiastków religijno-moralnych wyzute zwierzęta”.¹²³³ Użalały się gminy austriackie, że mimo ogromnych nakładów finansowych, poziom w szkołach się obniżył i nie widać wśród młodzieży postępów obyczajowych. Natomiast szerzyły się przestępstwa, zachowania skandaliczne, wyuzdanie i niemoralne zachowania wśród młodzieży. Co z czasem przerażało społeczeństwo austriackie.

W pierwszej połowie 1871 r. rada szkolna w Grazu wydała zarządzenie o likwidacji Mszy św. w dni powszednie dla młodzieży, jedynie pozostały w niedziele i święta¹²³⁴. Laicyzacja szkolnictwa odbywała się w całej Europie. Główną siłą laicyzującą szkolnictwo było wolnomularstwo. „Wszędzie stara się masonerya opanować szkołę i albo z niej wyrugować naukę religii, jak to się dzieje w szkołach państwowych Francyi, Włoch, Belgii i Stanów Zjednoczonych Ameryki, albo przy pomocy liberałów sparaliżować i ograniczyć wpływ religii na młodzież szkolną, jak to nastąpiło już w Austryi, gdzie nadto związek Freie Schule, popierany gorąco przez lożę wiedeńską Pionier, szturmuje o szkołę bezreligijną. W najnowszych czasach objawia się także w sferach antychrześcijańskich dążność do »zeświecczenia« wychowania kobiety, jako <ostatniej baszty przesądów i zabobonów>”¹²³⁵. A kobieta była ostatnim bastionem moralności, tak jak to było w starożytnym Rzymie, tak jest i teraz.

Liberałowie, masoni, socjaliści, komuniści i bezbożnicy różnej maści od wielu lat przeciwstawiali się pracy społecznej, oświatowej czy wychowawczej Kościoła rzymskokatolickiego. Wielokrotnie na łamach prasy lewicowej i komunistycznej pojawiały się artykuły propagandowe odbierające godność duchowieństwu. Propaganda liberalna i lewicowa nie przebierała w środkach, posługiwano się kłamstwem, oszczerstwami, tylko po to, by podważyć wiarygodność posługi kapłańskiej wśród wiernych. Najczęściej artykuły szkalujące duchowieństwo były anonimowe. Liberalizm dążył do stworzenia nowego porządku społecznego w wymiarze religijnym, socjalnym i politycznym. Liberalizm dążył do zatarcia zmysłu religijnego w człowieku, był kreatorem nowych potwornych doktryn, które dały się poznać w rewolucji francuskiej, Komunie Paryskiej, rewolucji październikowej i w socjalizmie narodowym. Dziełem liberalizmu są państwa wyzute z chrześcijańskiego ducha, których celem jest wizja rzeczywistości materialistycznej, bez sfery duchowej. Temu ma służyć cały świat biznesu i sfery niematerialnej, a mianowicie handel, przemysł, sztuka, media, nauka, rodzina, Kościół i szkoła. To co było przez wieki święte i nienaruszalne miało zmienić swoje przeznaczenie i podporządkować się nowym wymogom, przede wszystkim Kościół i szkolnictwo.

Nowoczesne państwa wypierają się prawa Bożego, a za prawo mają wszechwładzę ludu. W ostatnich trzech stuleciach wytworzono taką oto narrację: „(…) państwo jest źródłem wszelkiego prawa na Ziemi i że ma moc znosić wszelkie inne prawa, nie wyjmując prawa Bożego”. Idea państwa wprowadza jego wszechmoc, która wszystko pochłania. Nowoczesny duch postępu, pozbawiając narody chrześcijaństwa, spycha całe społeczeństwa do pogaństwa, do barbarzyństwa. Źródłem wszelkiego zła jest protestantyzm. Był przyczyną powstania socjalizmu i komunizmu, a chrześcijaństwo musiało przejść przez potworne próby. August Nikolas w swej publikacji dokonał dokładnej analizy przyczyn nieładu społecznego¹²³⁶. Wykazał, że rewolucja francuska była krwawym pokłosiem reformacji. Należy tu dodać, że protestantyzm zburzył jedność chrześcijaństwa w Europie, zadał dotkliwą ranę, która do dnia dzisiejszego krwawi. Stał się najbardziej destrukcyjnym ruchem w dziejach chrześcijaństwa, nie dorównuje mu żadna herezja, a nawet wszystkie razem wzięte.

W wielu krajach europejskich do I wojny światowej nauka religii odgrywała najważniejszą rolę w wychowaniu młodego człowieka, zarówno w szkołach katolickich, jak i ewangelickich. Po rewolucji francuskiej rozpoczęto próby laicyzacji szkolnictwa w wielu krajach europejskich. Przez pierwsze dziesięciolecia, czyniono to nieudolnie. Z początkiem XX stulecia państwa zaczęły przejmować szkoły w poszczególnych krajach.

Jedną z wielu działaczek feministycznych, która propagowała pod koniec XIX stulecia naukę religii poza szkołą, była Ellen Key. W swej publikacji „Stulecie dziecka” wydanej w 1900 r. z całą mocą głosi, że religijne wychowanie dziecka jest szkodliwe. A szkoła nie jest miejscem do nauki prawd wiary. „Ja jednakże sądzę jeszcze, że i żywe <nauczanie> chrześcijańskiej religii dzieciom szkodę wyrządza. Powinny one same wżyć się w pasterski świat Starego Testamentu, tak samo jak i w Nowy Testament, a najlepiej w formie, jakiej się trzymał Fehr w swej Biblii dziecięcej. Dziecko przywiązuje się do książki, znajduje w niej niezmiernie wiele pokarmu dla wyobraźni i uczucia, ale tylko wtedy, gdy się może spokojnie w jej czytaniu pogrążyć, bez dogmatycznych czy pedagogicznych wyjaśnień. Tak samo jak inne książki dziecka powinna i ona być tylko w domu przedmiotem rozmów i wyjaśnień, o ile ono tego samo żąda. W ławie szkolnej dziać się to nie powinno”¹²³⁷. W dalszej części prowadzi szereg wywodów, że szkoła winna być areligijna, a dziecko winno samo dorastać do odkrywania Pana Boga, bez poznawania dogmatów, które zaciemniają obraz rzeczywistości. A zatem Key należy do prekursorów laicyzacji szkolnictwa.

We Francji ostatecznie Kościołowi odebrano szkoły w 1902 r., choć proces tworzenia szkół bezwyznaniowych rozpoczął się za czasów Napoleona I. W roku 1806 utworzono korporacje, której zadaniem było zajmowanie się szkolnictwem. Szkoły miały charakter bezwyznaniowy. Doprowadzono do takiej sytuacji w szkolnictwie w całej Europie w XIX w., że rodzice ze wstrętem posyłali dzieci do szkoły. Czuli instynktownie, że nie państwo, lecz Kościół powinien kierować szkołami. O barbarzyństwie wobec szkolnictwa z początkiem XX w. we Francji czytamy: „(…) po kasacie klasztorów, zniesieniu równouprawnienia obywatelskiego, włamywaniach się, sekwestrach, konfiskatach itp. zdobyczach cywilizacyjnych, masoneria francuska przygotowuje nowy zamach na wolność, i to taki, jakiego dotychczas nikt nie próbował w świecie cywilizowanym. Jest to ustawa, zaprowadzająca monopol bezwyznaniowy szkolny”. Były dwa projekty, łagodniejszy ─ rządowy i drugi radykalny ─ masoński. Ten ostatni był przygotowany przez wpływowego dygnitarza loży masońskiej, liberalnego protestanta¹²³⁸, Ferdynanda Buissona¹²³⁹. Składał się z 14 paragrafów, rozwiązywał wszystkie szkoły wyznaniowe. I tak w § 3. Czytamy: „(…) w zakładach szkolnych wszelkiego rodzaju nauczanie i kierownictwo powierzone być może wyłącznie osobom świeckim. § 4. Żaden członek kleru zakonnego lub świeckiego i żadna osoba świecka, która dawniej należała również do kleru, nie mogą uczyć w żadnej instytucji szkolnej. Nie może również uczyć żadna inna osoba, która studia odbywała pod wpływem osób wyżej wymienionych, tj. duchownych lub eksduchownych. (…) § 10. Regulamin administracyjny określi warunki, w jakich rodzice konwiktorów będą mogli, jeśli zechcą, dawać naukę religii swoim dzieciom”¹²⁴⁰. Laicyzowanie szkolnictwa rozpoczęło się we Francji znacznie wcześniej, w czasie rewolucji francuskiej, a nabrało nowej swej mocy w latach osiemdziesiątych XIX stulecia¹²⁴¹. Z wprowadzeniem obowiązku szkolnego we Francji nastąpiło znaczne ograniczenie roli Kościoła rzymskokatolickiego w sferze edukacyjnej¹²⁴².

4. Szkolnictwo w Polsce

W Polsce prowadzono działalność wychowawczą i pedagogiczną celem kształcenia narodowej młodzieży już w X i XI stuleciu przez biskupów przybyłych z Włoch lub Francji do Gniezna, Krakowa czy Poznania. Pierwsza szkoła w Polsce powstała w Smogorzewie, założona przez biskupa wrocławskiego w 1005 r. Bolesław Chrobry sprowadził benedyktynów do Polski w XI w. W swych klasztorach zakładali szkoły, m.in. na Łysej Górze, w Sieciechowie czy w Tyńcu. Wraz z ich przybyciem na ziemie polskie przybyła oświata. Ich dwaj uczniowie, np.. Laurentius i Jakub ze Żnina, zostali biskupami. Pierwszy w Poznaniu w 1106 r., drugi w Gnieźnie w 1118 r. Bp poznański Janik w 1114 r. sprowadził do Brzeźnicy (dziś Jędrzejów) cystersów, którzy w roku następnym zakładają klasztor w Lądzie wraz ze szkołą, w 1153 r. w Wągrowcu, w 1175 w Oliwie, w 1176 w Sulejowie, w 1179 w Wąchocku, a w 1186 w Koprzywnicy. W kolejnych stuleciach powstają w Polsce nowe klasztory cysterskie, a wraz z nimi szkoły¹²⁴³. W roku 1222 przybywają do Polski dominikanie, a w roku 1237 franciszkanie. Jedni i drudzy szerzyli oświatę. Nauka w szkołach parafialnych i katedralnych dzieliła się na tak zwane: Septivium¹²⁴⁴, Quadrivium¹²⁴⁵ et Trivium¹²⁴⁶.

Oprócz tych szkół powstawały także szkoły katedralne. Scholastycy odpowiadali za edukację młodzieży i należyty poziom nauczania. Św. Stanisław ze Szczepanowa uczył się w Gnieźnie w szkole katedralnej, a na ówczesne czasy była to najsłynniejsza szkoła. Powstawały także szkoły miejskie, odpowiadające trywialnym. Po ukończeniu szkoły miejskiej wielu uczniów rozpoczynało naukę w szkołach katedralnych¹²⁴⁷. Taką szkołę założył w 1267 r. we Wrocławiu przy parafii św. Magdaleny legat papieski Gwidon. Zalecał, by w szkole uczono pisania, czytania, liczenia, a także podstaw gramatyki łacińskiej. Ważnymi zajęciami były także: nauka religii, obejmująca podstawowe modlitwy katechizmowe, nauka tekstów Biblii i śpiewu kościelnego¹²⁴⁸. W Krakowie w XV stuleciu było pięć szkół parafialnych, przy parafiach: Mariackiej, św. Anny, św. Szczepana, św. Floriana i Wszystkich Świętych. Fundatorem trzech szkół był Maciej z Miechowa, dwie ufundował w Krakowie i jedną w miasteczku rodzinnym w Miechowie. W Płocku pierwsza szkoła powstała w roku 1100. przy katedrze. Od 1164 r. opiekę nad szkołą sprawowali benedyktyni. Ze szkół katedralnych i parafialnych rekrutowała się młodzież na akademię do Krakowa, np. Grzegorz z Sanoka pobierał nauki w szkole na Podgórzu, Długosz w Nowym Korczynie¹²⁴⁹. W Warszawie w roku 1499 szkoła już funkcjonowała, w Elblągu wcześniej, bo już w XIV w., nieco później w Łowiczu, Pułtusku i Chełmnie¹²⁵⁰. W złotym wieku zygmuntowskim Polska należała do najbardziej ucywilizowanych narodów świata. Nie było parafii, w której by nie było obok proboszcza, rektora szkoły. Kościół głosząc światło Ewangelii, łagodząc obyczaje, kierując szkołami od najmniejszej parafialnej do najsłynniejszej w Paryżu, wychowywał narody, królów i na Boskich zasadach wiary katolickiej zakładał fundamenty przyszłej cywilizacji chrześcijańskiej. Jednak rozbrat jednej rodziny chrześcijańskiej w Europie w XVI stuleciu przyczynił się do osłabienia dynamizmu ewangelicznego i regresu, który trwa do dnia dzisiejszego.

Po przybycia jezuitów do Polski w połowie lat sześćdziesiątych XVI w., pojawił się nowy dynamizm ewangeliczny, oparty na szkolnictwie wśród dzieci i młodzieży. Szkolnictwo stało się domeną nowego zakonu¹²⁵¹. Szkoły prowadzone przez jezuitów, należały do najlepszych w ówczesnym świecie¹²⁵². Dzieci, a także młodzież zdobywała wiedzę nadal w szkołach przyparafialnych, katedralnych i w przyklasztornych. Stan szkolnictwa elementarnego do połowy XVII stulecia, do najazdu Szwedów na Polskę, był zadawalający. Szacuje się, że w diecezji krakowskiej, gnieźnieńskiej czy włocławskiej 90% było szkołami parafialnymi¹²⁵³. W diecezji warmińskiej pod koniec XVI stulecia istniały 82 szkoły przyparafialne, była to liczba imponująca. Prawie przy każdej parafii istniała szkoła, a ponadto istniały szkoły przy kościołach filialnych¹²⁵⁴. W latach siedemdziesiątych XVIII w. w relacji do Rzymu stwierdzono, że w diecezji warmińskiej prawie wszyscy mieszkańcy potrafią korzystać z książeczek do nabożeństw¹²⁵⁵. W innych diecezjach bywało bardzo różnie.

5. Laicyzacja szkolnictwa w Polsce

„Przeciwnicy Kościoła św. widzieli doniosłe skutki działalności Towarzystwa Jezusowego, jego wpływ na ugruntowanie się życia chrześcijańskiego w całym świecie katolickim. Uciekli się do fałszywych oskarżeń i po długich naleganiach udało im się nakłonić papieża Klemensa XIV do ogłoszenia bulli, zawierającej kasatę Zgromadzenia”¹²⁵⁶. Papież wydał 21 lipca 1773 r. brewe kasacyjne zakonu jezuitów pod tytułem Dominus ac Redemptor¹²⁵⁷. Przez ponad dwa stulecia szkolnictwo w Polsce było prowadzone przede wszystkim przez księży jezuitów¹²⁵⁸. Nauka w szkołach jezuickich stała zawsze na bardzo wysokim poziomie, a dla Kościoła jezuici pracowali z ogromnym poświęceniem i bezinteresownie. Zakon był główną zaporą przeciwko ideom oświeceniowym propagującym racjonalizm i naturalizm¹²⁵⁹. Od kasaty jezuitów rozpoczął się proces przeorganizowania szkolnictwa, wprowadzono nowe programy nauczania w duchu oświecenia, rozpoczął się powolny proces dekatolizacji i laicyzacji szkolnictwa¹²⁶⁰. Zerwano z dotychczasową tradycją. Zaczęła się szerzyć obojętność religijna, która wprowadzała coraz większą ignorancję religijną, a za tym rodziły się zabobony i wróżbiarstwo¹²⁶¹.

Niespełna trzy miesiące później Sejm Rozbiorowy Rzeczypospolitej¹²⁶² na mocy uchwały z 14 października 1773 r. powołał Komisję Edukacji Narodowej, która zagrabiła majątki po skasowanym zakonie¹²⁶³. Komisja powołana została do „edukacji młodzieży szlacheckiej”, tej którą zajmowali się jezuici. „Odtąd wszystkie generalnie akademie, gimnazja, kolonie akademickie, szkoły publiczne, żadnych nie wyłączając, z tym wszystkim, co do wydoskonalenia nauk i ćwiczenia w nich młodzi szlacheckiej ściągać się może, pod dozór i rozrządzenie Komisji tej oddajemy”¹²⁶⁴. Na czele Komisji stanął bp wileński Ignacy Massalski, który był entuzjastą tworzenia szkół parafialnych¹²⁶⁵. W nowo powstających szkołach, pod patronatem KEN, niechętnie posyłano dzieci do szkół. Jedną z nich było niedowierzanie, nowym „panom”, którzy chcieli edukować lud wedle nowych idei oświeceniowych. Były także inne powody, jak duża odległość, brak odpowiednich ubrań czy prace polowe w gospodarstwie rolnym¹²⁶⁶.

Podejmowane próby uruchomienia ponownie wielu szkół parafialnych natrafiało na wiele oporów, brak środków finansowych, brak kadry pedagogicznej, a także duża niechęć duchowieństwa wobec KEN. Bp Michał Poniatowski, biskup płocki, członek KEN, w liście pasterskim skierowanym do wiernych i duchowieństwa 20 sierpnia 1775 r. pisał, by ponownie zakładać szkoły parafialne, jak to bywało w przeszłości. Czytamy: „(…) kwitnął on w dawniejszych czasach bardzo gęsto i chwalebnie się zachowywał, aż też w późniejszych czasach prawie ustał i zaginął”¹²⁶⁷. O. A. Zając OFM, pisząc o pracy bpa Poniatowskiego w KEN, podkreślił, że: „(…) wpływał też na treści i metody nauczania w duchu katolickiego Oświecenia. Była to postawa daleka od zwykłej sekularyzacji szkoły, jak nieraz reformy KEN postrzegano, ale niewątpliwie zbliżała styl działania zwierzchnika Komisji do modelu józefińskiego, który łączył się ze swoistym episkopalizmem w czysto kościelnej sferze działalności”¹²⁶⁸. Należy stwierdzić, że działania KEN miały charakter sekularyzacyjny dla szkolnictwa. Taki był zamysł „sił” zmuszających papieża Klemensa XIV do kasaty jezuitów. Ograniczanie Kościoła na wychowywanie młodego pokolenia katolików. Szkoła miała i ma po dzień dzisiejszy ogromną rolę w kształceniu postaw duchowych, moralnych i patriotycznych u dzieci i młodzieży, doskonale to wiedzieli ludzie propagujący świat bez Boga. Poprzez szkolnictwo objawia się nam stara zasada cuius regio eius religio, a więc: czyja władza tego religia.

Idee propagowane przez nowe nurty filozoficzne, nurty wolteriańskie były obce duchowieństwu zakonnemu i diecezjalnemu, dlatego też nie chcieli się angażować w działalność szkół bezwyznaniowych. Przez całe wieki za prowadzenie szkół odpowiadał Kościół, a wychowanie opierało się na prawie Bożym. To właśnie Kościołowi zawdzięczają całe pokolenia swoje wychowanie. Życie społeczne i chrześcijańskie najpełniej objawiało się w Kościele i w szkołach. Szkoła chrześcijańska przez wieki była nazywana rodzoną siostrą Kościoła, tak też uważał Kościół przez całe stulecia, opiekował się nią, kierował nią, a swego przewodnictwa nigdy się nie zrzekł¹²⁶⁹. Została mu siłą odebrana.

Dość dobrze obrazuje to w swej publikacji Józef Dąbrowski¹²⁷⁰, który opisuje oświatę w Księstwie Warszawskim na początku XIX stulecia, Czytamy: „(…) Energicznie zato rząd Księstwa zajął się sprawą wychowania publicznego. Oddano je pod zarząd izby edukacyjnej, pracującej pod światłem kierownictwem St. K. Potockiego¹²⁷¹ i Staszica. Zakładano mnóstwo szkół ludowych, których liczbę doprowadzono do 1100. (…) Zaznaczyć przytem należy, że całe szkolnictwo stało się świeckim zupełnie i z pod wszelkich wpływów duchowieństwa wyzwolone”¹²⁷². W dalszej części opracowania czytamy, że nastąpiło „(…) podniesienie oświaty wśród społeczeństwa, szerząca się wolnomyślność (masoneria – przyp. aut.), a nade wszytko przekształcenie się szybkie narodu na społeczeństwo nowożytne”¹²⁷³. Dalej Autor ukazuje postawę duchowieństwa, które w swej ciemnocie i zacofaniu nie potrafi się odnaleźć w nowym społeczeństwie¹²⁷⁴. Społeczeństwo odrzuciło dogmaty kościelne. A duchowieństwo ─ pisze Dąbrowski ─ tracąc swe wpływy, mogło doprowadzić do niepokojów społecznych¹²⁷⁵. Jakże pokrętna interpretacja historii. A któż przez wieki zajmował się szkolnictwem, kto edukował dzieci po wioskach, jak nie gorliwi duchowni i panie z dworów, które wspomagały swych duszpasterzy. „Dotąd, jeśli kto i gdzie zajmował się szkółką wiejską gorliwie, to tylko kapłan, proboszcz wiejski, i to w miarę, im bardziej był przejęty swoim powołaniem, duchem Kościoła, a zatem im więcej był ultramontaninem. W pomoc im przychodziły pobożne i klerykalnymi przesądami przejęte kobiety, panie z dworu. Znamy mnóstwo przykładów tego rodzaju”. Autor pyta działaczy ze środowisk lewicowych i liberalnych, czy możemy natrafić na „(…) demokratę lub indyferenta religijnego, co by życie i czas poświęcił nauce dzieci wiejskich, oświacie ludu ? ”¹²⁷⁶. Odsunięcie największej siły, jaką miała Polska dla oświaty ludu, duchowieństwa, było zamiarem wprowadzenia szkoły bezwyznaniowej, jaką planowano wprowadzać w wielu krajach Europy.