Autor: Tomas Goldmann

Rozwody stały się codziennością zarówno w społeczeństwie angielskim, jak i polskim. Wśród młodego pokolenia Brytyjczyków i Polaków modne są obecnie śluby humanistyczne. Młodzi Polacy, którzy w ostatnich dekadach XXI stulecia wyemigrowali do Wielkiej Brytanii, hołdują bezbożnym i bezdzietnym ślubom humanistycznym. Ślub humanistyczny w Polsce nie wywiera skutków prawnych, dlatego trudno podać dokładną liczbę ich zawarcia.

Od kilkunastu lat zaczynają pojawiać się także w polskiej przestrzeni społecznej. W ostatnich latach stały się naszą plagą. Od prawie dwóch dekad małżeństwa sakramentalne w społeczeństwie polskim są coraz rzadsze. Idee ślubu humanistycznego zmieniają paradygmat małżeństwa. Małżeństwu humanistycznemu towarzyszy przede wszystkim jeden cel – miłość. Dzieci są obciążeniem takiego małżeństwa w realizacji jego planów. Ten cel nie jest zobowiązujący. Dlatego najczęstszym atrybutem, krótkotrwałych małżeństw humanistycznych, są koty i psy. W uroczystościach ślubów humanistycznych bardzo często nie uczestniczą rodzice i rodzina. Młodzi zrywają więź z dotychczasową tradycją na rzecz bezbożności. Propagowane są idee wolteriańskie, które coraz mocniej zadomowiają się w bezbożnym, bezdzietnym i bezideowym społeczeństwie polskim. Ceremonie propagowane są przez środowiska socjalistyczne różnych barw (rewolucyjne, komunistyczne, nazistowskie, liberalne i tęczowe), skrajne feministki i masonów różnych lóż.

„Przysięga wygłaszana w dniu ślubu jest proklamowana pierwszy raz w życiu, nikt nie wie, jakie słowa padną z ust panny młodej czy pana młodego. Przysięga jest bardzo osobista i emocjonalna. Akcent przysięgi kładzie nacisk na emocje, przeżycia, pragnienia pary młodej, nie zaś na względy formalne i religijne. Odwołuje się do wspólnej historii, często narzeczeństwa, wspólnie spędzonych chwil, sytuacji trudnych i tych najpiękniejszych. Dzięki temu ślub humanistyczny jest mocno spersonalizowany”.

Warto tu dodać wypowiedź abpa Fultona Johna Sheena, „Humanizm został zdefiniowany jako pragnienie zachowania najlepszych duchowych wartości religii przy jednoczesnej rezygnacji z teologicznej interpretacji wszechświata. W najszerszym ujęciu oznacza to pragnienie chrześcijaństwa bez Chrystusa, pobożności bez Boga i chrześcijańskiej nadziei bez obietnicy przyszłego życia”. Więcej

Views: 18

Wiek XIX charakteryzował się stabilnością liczby dzieci w rodzinach. Rodziny były wielodzietne, a życie dzieci było święte. Matkę w stanie błogosławionym otaczano szacunkiem i miłością najbliższych. Wiek XX przyniósł rewolucyjne zmiany w stosunku do życia dzieci poczętych. Z rodzin zaczęto rugować dzieci, zabijając je albo nie dopuszczając do powstania nowego życia. W latach 1900-2020 wskaźnik dzietności w Polsce malał z każdą dekadą. W ciągu stu dwudziestu lat spadł ponad czterokrotnie, z 5,49 w 1900 r., do 1,38 w 2020 r. Macierzyństwo i dar potomstwa w społeczeństwie polskim zostały wyrugowane przez cywilizację śmierci. Od kilku dekad w Polsce mamy płodność grabarską, która prowadzi naród do wymarcia.

Na przełomie XIX i XX stulecia wskaźnik wahał się w przedziale 5,95 do 5,09. Był to czas płodności mocarstwowej, rodziny były wielodzietne, mające bardzo często nawet kilkanaścioro dzieci. „Od strony mojego taty, babcia pochodziła z rodziny, gdzie było ich kilkanaścioro dzieci. Z takiej rodziny pochodziła moja mama, w ich rodzinie było jedenaścioro dzieci”. Podobna sytuacja była w wielu rodzinach polskich. Wskaźnik dzietności zmalał w czasie I wojny światowej. Spadł poniżej czterech. W latach 1919-1932 wahał się w granicach 4,8-4,05.

W roku 1932 kończy się płodność mocarstwowa. Działania grup feministycznych, socjalistów liberalnych i rewolucyjnych, propagujących kontrolę urodzeń i promocję „świadomego macierzyństwa”, doprowadziły do spadku wskaźnika dzietności wśród Polek. Osłabienie płodności w narodzie polskim spowodowane było także ciągłą niepewnością polityczną, bałaganem i destrukcją polityczną prowadzoną przez socjalistów, polityków sanacyjnych i masonerię. Dalej

Views: 33